1989 w polityce
Z Wikipedii
| ◄◄ | 1984 | 1985 | 1986 | 1987 | 1988 |
| 1989 |
| 1990 | 1991 | 1992 | 1993 | 1994 | ►► |
 Portal Polityka |
Wydarzenia polityczne w 1989 roku.
| Polityczne wydarzenia 1989 |
|
|
| Wybory 1989 |
|
|
Przewodnictwo w Radzie WE  |
|
|
Spis treści |
[edytuj] Wydarzenia według miesięcy
[edytuj] styczeń
- 1 stycznia - przejęcie przez Hiszpanię prezydencji w Radzie Wspólnot Europejskich.[1]
- 4 stycznia - spotkanie przedstawicieli władz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[2] i Kościoła[3] w Klarysewie. Rakowski przedstawił swoją wizję przedterminowych wyborów do Sejmu.[4]
- 4 stycznia - demonstracja studentów w Katowicach z okazji rocznicy delegalizacji NZS.[4]
- 6, 11 i 14 stycznia - spotkania Stanisława Cioska z Tadeuszem Mazowieckim i ks. Orszulikiem - dyskusje na temat zbliżającej się drugiej części X Plenum KC PZPR oraz możliwości zmian ustrojowych i ponownej legalizacji "Solidarności".[4]
- 10 stycznia - antykomunistyczny wiec w Wilnie zorganizowany przez Ligę Wolności Litwy i Partię Demokratyczną.[4]
- 11 stycznia - uchwalenie przez parlament Węgier ustawy o wolności zrzeszania się i demostrowania poglądów.[4]
- 16 stycznia - 18 stycznia - druga część X Plenum KC PZPR. Wobec groźby dymisji części członków Biura Politycznego[5] podjęto decyzję o ponownej legalizacji "S".[4]
- 17 stycznia - wiec studentów w Krakowie. Podnoszono postulaty legalizacji NZS.[4]
- 18 stycznia - ustanowienie języka estońskiego językiem państwowym w Estonii.[4]
- 18 stycznia - wypowiedź Ericha Honeckera na temat muru berlińskiego:"Stać będzie pięćdziesiąt, a nawet sto lat, jeśli nie znikną przyczyny jego istnienia".[4]
- 20 stycznia - kolejna tura rozmów w gronie Mazowiecki-Ciosek-ks. Orszulik - dyskusja na temat porządku obrad między władzą a "Solidarnością".[4]
- 22 stycznia - oświadczenie KKW NSZZ "Solidarność" uznające decyzje X Plenum KC PZPR za zgodę na rozmowy przy okrągłym stole. Do prac nad przygotowaniem rozmów wyznaczono Zbigniewa Bujaka, Władysława Frasyniuka i Mieczysława Gila.[4]
- 24 stycznia - kolejne spotkanie grupy Mazowiecki-Ciosek-ks. Orszulik - ustalenie szczegółów spotkania zespołów roboczych pod kierunkiem Lecha Wałęsy i gen. Kiszczaka.[4]
- 27 stycznia - spotkanie w Magdalence przedstawicieli władz i "S" - zamknięcie rozmów przygotowawczych przed obradami przy okrągłym stole.[4]
[edytuj] luty
- 1 lutego - wizyta gen. Jaruzelskiego w Pradze - spotkanie z Miloszem Jakeszem, sekretarzem generalnym KPCz.[4]
- 4 lutego - początek obrad III Kongresu KPN w Warszawie. Wkrótce nastąpiła interwencja milicji.[4]
- 5 lutego - wydanie oświadczenia krytycznego wobec pomysłu rozmów z władzami PRL przez kierownictwo Polskiej Partii Niepodległościowej.[4]
- 6 lutego - początek obrad Okrągłego Stołu w Pałacu Namiestnikowskim w Warszawie.[4]
- 9 lutego - demonstracja NZS, KPN i "Solidarności Walczącej" w Poznaniu.[4]
- 11 lutego - uchwalenie ustawy o systemie wielopartyjnym na Węgrzech powoduje natychmiastowe wznowienie działalności przez ok. 50 partii.[4]
- 16 lutego - po 300-tysięcznym wiecu w Wilnie Sąjūdis deklaruje walkę o niepodległość Litwy.[4]
- 17 lutego - demonstracje studentów w Krakowie, Białymstoku, Gdańsku, Poznaniu i Warszawie z okazji ósmej rocznicy rejestracji NZS.[4]
- 18 lutego - spotkanie przedstawicieli władz PRL[6] i strony kościelnej[7] w willi URM w Warszawie.[4]
- 21 lutego - studenckie manifestacje w Krakowie i Warszawie w obronie więzionego Václava Havla.[4]
- 23 lutego - happening krakowskich studentów pod hasłem Armia Radziecka z nami od dziecka.[4]
- 24 lutego - uchwalenie ustawy O niektórych warunkach konsolidacji gospodarki narodowej.[4]
- 24 lutego - zamieszki uliczne w Krakowie.[4]
- 24 lutego - początek rejestracji obywateli Estonii przez antykomunistyczną opozycję w celu przeprowadzenia wyborów parlamentarnych.[4]
[edytuj] marzec
- 2 marca - spotkanie gen. Kiszczaka z Wałęsą w Magdalence w celu przełamania impasu w rozmowach Okrągłego Stołu. Kwestie sporne dotyczyły przede wszystkim podziału mandatów w parlamencie, przewidywanej reformy systemu prawnego oraz rejestracji NZS.[4]
- 4 marca - kolejna tura rozmów Pałacu Namiestnikowskim zakończona fiaskiem.[4]
- 4 marca - Kongres Opozycji Antyustrojowej w Jastrzębiu.[4]
- 7 marca - spotkanie w Magdalence - negocjacje na temat przyszłych relacji między parlamentem a prezydentem.[4]
- 15 marca - manifestacja w 141. rocznicę Wiosny Ludów w Budapeszcie.[4]
- 15 marca - legalizacja obrotu walutami obcymi w Polsce.[4]
- 18 marca - 19 marca - III Zjazd NSZZ "Solidarność" RI.[4]
- 22 marca - utworzenie Okrągłego Stołu Opozycji - próba porozumienia między opozycyjnymi wobec władzy ugrupowaniami na Węgrzech.[4]
- 29 marca - dyskusje w Magdalence na temat tzw. Komisji Porozumiewawczej oraz kształtu przemian ustrojowych.[4]
[edytuj] kwiecień
- 2 kwietnia - demonstracja w Poznaniu przeciw budowie elektrowni atomowej w Klempiczu brutalnie stłumiona przez ZOMO.[4]
- 3 kwietnia - zawarcie ostatnich porozumień w trakcie rozmów w Magdalence.[4]
- 5 kwietnia - uroczyste zakończenie obrad Okrągłego Stołu.[4]
- 7 kwietnia - zmiany w konstytucji PRL oraz uchwalenie Prawa o stowarzyszeniach.[4]
- 8 kwietnia - posiedzenie Komitetu Obywatelskiego - ustalenie jego dalszej formuły.[4]
- 10 kwietnia - początek rejestracji obywateli Łotwy przez antykomunistyczną opozycję w celu przeprowadzenia wyborów parlamentarnych.[4]
- 13 kwietnia - wyznaczenie przez Radę Państwa terminu wyborów na 4 i 18 czerwca. Powołania Państwowej Komisji Wyborczej.[4]
- 16 kwietnia - demonstracja w Gdańsku zakończona starciami z MO.[4]
- 17 kwietnia - rejestracja NSZZ "Solidarność".[4]
- 18 kwietnia - powołanie Komisji Porozumiewawczej w celu nadzoru nad realizacją postanowień Okrągłego Stołu.[4]
- 20 kwietnia - rejestracja NSZZ "Solidarność" RI.[4]
- 23 kwietnia - ustalenie ostatecznej listy kandydatów w wyborach do parlamentu przez Komitet Obywatelski.[4]
- 25 kwietnia - wiec w Warszawie zorganizowany przez KPN zakończony interwencją ZOMO.[4]
- 28 kwietnia - pierwsza audycja nadana przez Komitet Obywatelski w Polskim Radiu.[4]
- 29 kwietnia - spotkanie Lecha Wałęsy z kandydatami Komitetu Obywatelskiego do parlamentu w Stoczni Gdańskiej - sesja fotograficzna na potrzeby kampanii wyborczej.[4]
[edytuj] maj
- 1 maja - starcia z milicją w trakcje pochodów pierwszomajowych we Wrocławiu i Gdańsku.[4]
- 1 maja - 2 maja - 234. Konferencja Plenarna Episkopatu Polski. Wydano komunikat wzywający społeczeństwo do wzięcia udziału w wyborach.[4]
- 4 maja - 5 maja - wyrażenie przez Krajową Konferencję Dlegatów na X Zjazd PZPR poparcia dla kierownictwa partyjnego oraz uchwalenie rezolucji dotyczącej konieczności likwidacji pozostałości stalinizmu.[4]
- 7 maja - wybory komunalne w NRD. Opozycjoniści przeprowadzili akcję obserwacyjną wykrywając przy tym jawne nadużycia.[4]
- 8 maja - ukazanie się pierwszego numeru Gazety Wyborczej (150-tysięczny nakład).[4]
- 9 maja - pierwsza telewizyjna audycja Solidarności.[4]
- 11 maja - wezwanie Lecha Wałęsy do wstrzymania akcji strajkowych oraz uczestnictwa w wyborach.[4]
- 12 maja - ogłoszenie decyzji gen. Jaruzelskiego o kandydowaniu na urząd prezydenta PRL.[4]
- 16 maja - 18 maja - manifestacje nastawionej radykalnie młodzieży w Krakowie.[4]
- 17 maja - uchwalenie przez Sejm ustaw nadających Kośiołowi osobowość prawną oraz gwarantujących prawo tworzenia organizacji kościelnych i katolickich.[4]
- 18 maja - uchwalenie ustawy o suwerenności Litewskiej SRR w ramach ZSRR przez Radę Najwyższą Litwy.[4]
- 19 maja - drugie zebranie Komisji Porozumiewawczej.
- 22 maja - wizyta gen. Jaruzelskiego w Berlinie - spotkanie z Erichem Honeckerem.[4]
- 23 maja - odmowa rejestracji NZS przez Sąd Wojewódzki w Warszawie.[4]
- 31 maja - ukazanie się pierwszego numeru wznowionego Tygodnika Solidarność pod redakcją Tadeusza Mazowieckiego.[4]
- 31 maja - przemówienie prezydenta Busha w Moguncji dotyczące programu przezwyciężenie podziału Europy.[8]
[edytuj] czerwiec
- 4 czerwca - pierwsza tura wyborów do Sejmu kontraktowego w Polsce. Zdecydowane zwycięstwo sił opozycji (160 ze 161 mandatów w Sejmie i 92 obsadzone miejsca w Senacie).[4]
- 4 czerwca - krwawe stłumienie protestów studenckich w ChRL.[8]
- 7 czerwca - przejściowy areszt wobec 120 opozycjonistów z Berlina Wschodniego ujawniających masowe fałszerstwa z "wyborów" przeprowadzonych 7 maja.[4]
- 8 czerwca - porozumienie w czasie spotkania Komisji Porozumiewawczej w sprawie przeprowadzenia drugiej tury wyborów parlamentarnych w Polsce.[4]
- 12 czerwca - wydanie dekretu w sprawie zmiany ordynacji wyborczej przez Radę Państwa.[4]
- 15 czerwca - 18 czerwca - wybory do Parlamentu Europejskiego.[1]
- 16 czerwca - pogrzeb Imre Nagya w Budapeszcie.[4]
- 18 czerwca - druga tura wyborów w Polsce - opozycja wywalczyła brakujący mandat poselski oraz osiem z dziewięciu możliwych do uzyskania miejsc w Senacie.[4]
- 23 czerwca - utworzenie Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego z Bronisławem Geremkiem na czele.[4]
- 25 czerwca - próba reaktywacji PSL przez zjazd niezależnych działaczy ludowych w Warszawie.[4]
- 26 czerwca - 27 czerwca - spotkanie Rady Europejskiej w Madrycie.[1]
- 30 czerwca - demonstracje radykalnych grup antykomunistycznych w Warszawie i Katowicach w sprzeciwie wobec możliwości objęcia funkcji prezydenta przez gen. Jaruzelskiego.[4]
[edytuj] lipiec
- 1 stycznia - przejęcie przez Francję prezydencji w Radzie Wspólnot Europejskich.[1]
- 3 lipca - publikacja artykułu Wasz prezydent, nasz premier w Gazecie Wyborczej.[4]
- 4 lipca - pierwsze posiedzenie obu izb polskiego parlamentu - wybór marszałków Sejmu (Mikołaj Kozakiewicz) i Senatu (Andrzej Stelmachowski).[4]
- 6 lipca - rehabilitacja Imre Nagya.[4]
- 17 lipca - oficjalny wniosek Austrii o przyjęcie do Wspólnoty Europejskiej.[1]
- 17 lipca - wznowienie stosunków dyplomatycznych między PRL a Watykanem.[4]
- 18 lipca - decyzja gen. Jaruzelskiego o kandydowaniu na urząd prezydenta.[4]
- 19 lipca - wybór gen. Jaruzelskiego przez Zgromadzenie Narodowe.[4]
- 26 lipca - przyjęcie deklaracji suwerenności Łotewskiej SRR przez Radę Najwyższą Łotwy.[4]
- 29 lipca - wybór Mieczysława Rakowskiego na I sekretarza KC PZPR. Decyzja XIII Plenum partii o desygnowaniu gen. Kiszczaka na premiera.[4]
[edytuj] sierpień
- 2 sierpnia - zatwierdzenie gen. Kiszczaka przez Sejm na stanowisku premiera.[4]
- 7 sierpnia - oświadczenie Lecha Wałęsy krytykujące monopolistyczne rządy PZPR i wzywające do utworzenia sojuszu ZSL-SD-OKP.[4]
- 8 sierpnia - czasowe zamknięcie Stałego Przedstawicielstwa RFN w Berlinie Wschodnim. Przebywało w nim wówczas 130 uciekinierów.[4]
- 9 sierpnia - wypowiedzenie przez ZSL sojuszu z PZPR.[4]
- 12 sierpnia - rozwiązanie Departamentu IV MSW.[4]
- 14 sierpnia - rezygnacja gen. Kiszczaka z funkcji premiera.[4]
- 16 sierpnia - deklaracje gotowości utworzenia koalicji z OKP przez ZSL i SD.[4]
- 17 sierpnia - formalne zawiązanie koalicji OKP-SD-ZSL. Zgłoszenie Tadeusza Mazowieckiego jako kandydata na premiera.[4]
- 19 sierpnia - desygnowanie Tadeusza Mazowieckiego na premiera przez prezydenta Jaruzelskiego.[4]
- 23 sierpnia - utworzenie bałtyckiego łańcucha przez 2 miliony obywateli Litwy, Łotwy i Estonii w proteście przeciw następstwom paktu Ribbentrop-Mołotow.[4]
- 24 sierpnia - zatwierdzenie Tadeusz Mazowieckiego na stanowisku premiera przez Sejm.[4]
[edytuj] wrzesień
- 4 września - pierwsza z serii demonstracji w Lipsku.[4]
- 11 września - otwarcie przez Węgry granicy z Austrią. Krok ten spowodował wyjazd 15 tysięcy obywateli NRD w ciągu 3 dni.[4]
- 12 września - zatwierdzenie przez Sejm składu rządu Tadeusza Mazowieckiego.[4]
- 18 września - zakończenie obrad Trójkątnego Stołu - decyzje o przeprowadzeniu wolnych wyborów do parlamentu i zmianach w konstytucji.[4]
- 19 września - podpisanie układu o współpracy handlowej i gospodarczej między Polską a Wspólnotą Europejską.[1]
- 19 września - Nowe Forum zrzeszające enerdowskich opozycjonistów wystąpiło z żądaniem rejestracji.[4]
[edytuj] październik
- 2 października - kolejna demonstracja w Lipsku zgromadziła 20 tysięcy osób.[4]
- 6 października - 7 października - oficjalne obchody 40-lecia NRD i towarzyszące im kontrmanifestacje opozycji.[4]
- 9 października - manifestacja w Lipsku zgromadziła 70 tysięcy mieszkańców.[4]
- 7 października - decyzja władz Węgierskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej o przekształceniu w Węgierską Partię Socjalistyczną.[4]
- 18 października - nowelizacja węgierskiej konstytucji - zagwarantowanie istnienia systemu wielopartyjnego.[4]
- 18 października - rezygnacja Honeckera z urzędów partyjnych i państwowych. Stanowisko sekretarza generalnego Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności objął Egon Krenz.[4]
- 20 października - 25 października - fala manidestacji w Lipsku, Berlinie, Dreźnie, Poczdamie, Halberstadt, Greifswaldzie, Neubrandenburgu, Plauen i Karl-Marx-Stadt.[4]
- 23 października - proklamowanie Republiki Węgier.[4]
- 26 października - spotkanie przedstawicieli Nowego Forum z władzami SED.[4]
- 26 października - demonstracje w NRD objęły kolejne miasta - Rostock, Erfurcie i Gerą.[4]
- 27 października - wystąpienie Steffena Reiche, przedstawiciela SDP, z żądaniem wschodnioniemieckiego okrągłego stołu.[4]
- 29 października - wybory parlamentarne w Hiszpanii.[1]
- 30 października - przekształcenie ugrupowania Demokratyczny Przełom w partię polityczną.[4]
[edytuj] listopad
- 3 listopada - 9 listopada - wyjazd ok. 40 tysięcy obywateli NRD do RFN przez terytorium Czechosłowacji.[4]
- 4 listopada - manifestacja w Berlinie Wschodnim zgromadziła ok. 500-700 tysięcy osób.[4]
- 7 listopada - dymisja rządu NRD.[4]
- 8 listopada - rejestracja Nowego Forum jako partii politycznej.[4]
- 9 listopada - upadek muru berlińskiego i otwarcie granic przez NRD.[1]
- 10 listopada - manifestacje w Berlinie Zachodnim z udziałem najwyższych władz RFN.[4]
- 12 listopada - uznanie ikorporacji Estonii do ZSRR za nielegalną przez Radę Najwyższą Estonii. Stwierdzono również stan okupacji.[1]
- 13 listopada - premierem nowego rządu NRD został Hans Modrow. Wyraził on wolę odtworzenia wspólnoty obu państw niemieckich.[4]
- 13 listopada - kolejna fala demonstracji w Niemczech Wschodnich - tłumy wyległy na ulicach Lipska, Drezna, Karl-Marx-Stadt, Cottbus, Magdeburga, Neubrandenburga i Schwerina.[4]
- 17 listopada - manifestacja w Pradze w rocznicę pogrzebu Jana Opletala. Przemarsz na Plac Wacława został zablokowany przez milicję.[4]
- 18 listopada - wiec zorganizowany w Rydze przez Łotewski Front Ludowy zgromadził ok. 500 tysięcy uczestników.[4]
- 18 listopada - strajk środowisk teatralnych w Pradze.[4]
- 19 listopada - powołanie stowarzyszenia Forum Obywatelskie przez opozycjonistów czeskich.[4]
- 20 listopada - powołanie stowarzyszenia Społeczeństwo Przeciwko Przemocy przez opozycjonistów Słowackich. Jednocześnie w całym kraju odbyły się kolejne manifestacje (Praga, Bratysława, Brno, Ołomuniec).[4]
- 21 listopada - kolejna propozycja "niemieckiego okrągłego stołu", tym razem wysunięta przez ugrupowanie Demokracja teraz.[4]
- 21 listopada - masowy strajk uczelni czechosłowackich. Gwarancja premiera Ladislava Adamca o niestosowaniu sił zbrojnych do tłumienia opozycji. Wieczorem odbyły się kolejne manifestacje, z przemówieniem wystąpił m.in. Václav Havel.[4]
- 22 listopada - kolejne manifestacje w Czechosłowacji. Utworzenie Forum Obywatelskiego w Brnie.[4]
- 22 listopada - zgoda SED na udział w rozmowach.[4]
- 23 listopada - podczas manifestacji w Pradze z przemówieniem wystąpił Alexander Dubček.[4]
- 24 listopada - 27 listopada - plenum KC KPCz. W czasie obrad 15 z 24 członków Prezydium i Sekretariatu złożyło dymisje.[4]
- 24 listopada - utworzenie Partii Zielonych NRD.[4]
- 25 listopada - nowym sekretarzem generalnym KPCz został Karel Urbanek.[4]
- 26 listopada - referendum na Węgrzech - decyzja o przeprowadzeniu wyborów prezydenckich po wyborach parlamentarnych.[4]
- 26 listopada - spotkanie delegacji Forum Obywatelskiego i Frontu Narodowego - początek rozmów czechosłowackiej opozycji z władzą.[4]
- 27 listopada - utworzenie Partii Zielonych w Pradze.Strajk generalny w całej Czechosłowacji.[4]
- 27 listopada - przyznanie republikom bałtyckim autonomii gospodarczej począwszy od 1 stycznia 1990 przez Radę Najwyższą ZSRR.[4]
- 28 listopada - debata w Bundestagu na temat możliwości utworzenia federacji z NRD. Kanclerz Helmut Kohl wysunął propozycję dziesięciopunktowego planu, którego celem miałoby być zjednoczenie.[4]
- 28 listopada - porozumienie na linii Forum Obywatelskie - premier Ladislav Adamec - ustalono, że skład nowego rządu zostanie zaprezentowany do 3 grudnia.[4]
- 29 listopada - zmiany w czechosłowackiej konstytucji dotyczące kierowniczej roli partii i ideologii marksistowsko-leninowskiej.[4]
- 30 listopada - pierwszy oficjalny kontakt między Forum Obywatelskim a KPCz.[4]
[edytuj] grudzień
- 1 grudnia - Volkskammer przeprowadziła zmiany w konstytucji NRD. Wykreślono m.in. zapis o kierowniczej roli SED.[4]
- 3 grudnia - dymisja całego Biura Politycznego SED.[4]
- 4 grudnia - opuszczenie "bloku sojuszniczego z SED" przez wschodnioniemiecką CDU i LDPD.[4]
- 4 grudnia - spotkanie w Moskwie przedstawicieli państw Układ Warszawski - uznanie interwencji w Czechosłowacji w 1968 za sprzeczne z prawem międzynarodowym.[4]
- 5 grudnia - rozmowy premiera Adamca z przedstawicielami FO. Przedstawienie projektu nowej konstytucji.[4]
- 6 grudnia - dymisja Ladislava Adamca z funkcji premiera rządu CSRS.[4]
- 7 grudnia - pierwsze obrady niemieckiego Okrągłego Stołu. Postanowiono uchwalić nową konstytucję, przeprowadzić wolne wybory i zlikwidować Stasi.[4]
- 7 grudnia - nowym premierem Czechosłowacji został Marian Czalfa.[4]
- 8 grudnia - 9 grudnia - spotkanie Rady Europejskiej w Strasburgu.[1]
- 9 grudnia - porozumienie sił czechosłowackiej opozycji z KPCz na temat składu nowego rządu federalnego.[4]
- 10 grudnia - nowym szefem SED-PDS wybrany został Gregor Gysi.[4]
- 10 grudnia - Powołanie nowego rządu Mariana Czalfy. Ostatni w 1989 roku wielki wiec zorganizowany przez Forum Obywatelskie.[4]
- 11 grudnia - 12 grudnia - zakończenie akcji strajkowej w Czechosłowacji przez środowiska teatralne, muzyczne i artystyczne.[4]
- 15 grudnia - podpisanie Konwencji AKP - Wspólnota Europejska w Lomé.[1]
- 15 grudnia - 17 grudnia - demonstracje w Timişoarze w obronie duchownego László Tőkésa przed przeniesieniem do innej parafii. 17 grudnia nastąpiła interwencja milicji i szturm mieszkańców na urząd wojewódzki oraz komitet partii.[1]
- 17 grudnia - obrady Politycznego Komitetu Wykonawczego Rumuńskiej Partii Komunistycznej w Bukareszcie. Nicolae Ceauşescu wystosował wniosek o użycie wojska do tłumienia demonstracji. Wieczorem w Timişoarze do akcji wkroczyło wojsko, część manifestantów postrzelono.[1]
- 18 grudnia - wylot Nicolae Ceauşescu i jego żony do Iranu. Część sił wojskowych pod wodzą płk. Viorela Oancea zaprzestała walk z ludnością.[1]
- 18 grudnia - deycja niemieckiego Okrągłego Stołu o utworzeniu wspólnoty dwóch oddzielnych państw niemieckich.[4]
- 18 grudnia - podpisanie traktatu o współpracy handlowej i gospodarczej między ZSRR a Wspólnotą Europejską.[1]
- 19 grudnia - rokowania między ludnością Timişoary a premierem Constantinem Dăscălescu.[4]
- 19 grudnia - wystąpienie Helmuta Kohla na wiecu w Dreźnie.[4]
- 20 grudnia - masowy strajk w zakładach pracy w Timişoarze i rozszerzenie demonstracji na inne miasta w Rumuńskiej Republice Ludowej.[4]
- 20 grudnia - nadzwyczajny zjad KPCz w Pradze. Zmiany na stanowiskach kierowniczych.[4]
- 21 grudnia - wiec zwołany w Bukareszcie przez Nicolae Ceauşescu w celu potępienia "warchołów z Timişoary" przerodził się w demonstrację przeciw władzy.[4]
- 21 grudnia - decyzja węgierskiego parlamentu o samorozwiązaniu w dniu 16 marca 1990.[4]
- 22 grudnia - wprowadzenie stanu wyjątkowego przez władze rumuńskie. Po nieudanej próbie ucieczki, Nicolae Ceauşescu został wraz z żoną zatrzymany przez wojsko, osądzony i stracony. Wojsko otrzymało rozkaz powrotu do koszar, a na ulicach rumuńskiej stolicy rozpoczęła się niekontrolowana strzelanina. Na czele nowej władzy - Rady Frontu Ocalenia Narodowego - stanął Ion Iliescu.[4]
- 24 grudnia - zniesienie wiz wjazdowych do RFN dla obywateli NRD.[4]
- 24 grudnia - uznanie paktu Ribbentrop-Mołotow za nieważny przez Kongres Deputowanych Ludowych obradujący w Moskwie.[4]
- 28 grudnia - przewodniczącym Zgromadzenia Federalnego CSRS został Alexander Dubček.[4]
- 29 grudnia - koniec strajku czechosłowackich studentów. Prezydentem Czechosłowacji wybrano Václava Havla.[4]
[edytuj] Zmarli
- 30 stycznia[9] - Stanisław Suchowolski, ksiądz katolicki związany z opozycją, wcześniej napadany przez "nieznanych sprawców". Przyczyną zgonu było zabójstwo.[4]
- 6 lutego - Chris Gueffroy, ostatnia osoba postrzelona podczas próby ucieczki do Berlina Zachodniego.[4]
- 3 czerwca - Ruhollah Chomeini, szyicki przywódca religijny i polityczny, ajatollah.[8]
- 6 lipca - János Kádár, sekretarz generalny KC Węgierskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej w latach 1956-1988.[4]
- 11 lipca[9] - Sylwester Zych, ksiądz katolicki związany z opozycją.[4]
[edytuj] Zobacz też
- Wybory w 1989
Przypisy
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 Kalendarium Unii Europejskiej [1] - witryna UKIE
- ↑ Mieczysław Rakowski, Józef Czyrek, Stanisław Ciosek i Władysław Loranc
- ↑ kard. Macharski, bp Jerzy Stroba, ks. Alojzy Orszulik
- ↑ 4,000 4,001 4,002 4,003 4,004 4,005 4,006 4,007 4,008 4,009 4,010 4,011 4,012 4,013 4,014 4,015 4,016 4,017 4,018 4,019 4,020 4,021 4,022 4,023 4,024 4,025 4,026 4,027 4,028 4,029 4,030 4,031 4,032 4,033 4,034 4,035 4,036 4,037 4,038 4,039 4,040 4,041 4,042 4,043 4,044 4,045 4,046 4,047 4,048 4,049 4,050 4,051 4,052 4,053 4,054 4,055 4,056 4,057 4,058 4,059 4,060 4,061 4,062 4,063 4,064 4,065 4,066 4,067 4,068 4,069 4,070 4,071 4,072 4,073 4,074 4,075 4,076 4,077 4,078 4,079 4,080 4,081 4,082 4,083 4,084 4,085 4,086 4,087 4,088 4,089 4,090 4,091 4,092 4,093 4,094 4,095 4,096 4,097 4,098 4,099 4,100 4,101 4,102 4,103 4,104 4,105 4,106 4,107 4,108 4,109 4,110 4,111 4,112 4,113 4,114 4,115 4,116 4,117 4,118 4,119 4,120 4,121 4,122 4,123 4,124 4,125 4,126 4,127 4,128 4,129 4,130 4,131 4,132 4,133 4,134 4,135 4,136 4,137 4,138 4,139 4,140 4,141 4,142 4,143 4,144 4,145 4,146 4,147 4,148 4,149 4,150 4,151 4,152 4,153 4,154 4,155 4,156 4,157 4,158 4,159 4,160 4,161 4,162 4,163 4,164 4,165 Zbigniew Gluza, Karta. Nr 27. Koniec Jałty, Warszawa 1999, Fundacja Ośrodka KARTA
- ↑ gen. Jaruzelski, gen. Kiszczak, Rakowski, gen. Siwicki
- ↑ Rakowski, Czyrek, Ciosek, Barcikowski
- ↑ kard. Macharski, abp Stroba i ks. Orszulik
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Wojciech Roszkowski, Najnowsza historia Polski 1980-2002, Warszawa 2003, Świat Książki
- ↑ 9,0 9,1 Data odnalezienia zwłok
