A.C. Milan

Z Wikipedii

A.C. Milan
Pełna nazwa	Associazione Calcio Milan S.p.A
Przydomek	Rossoneri (czerwono-czarni) Diavolo (diabły)
Barwy	czerwono-czarne
Data założenia	16 grudnia 1899
Adres	Via Filippo Turati 3 20121 Milano
Stadion	San Siro
Liczba miejsc	85 700
Prezes	Adriano Galliani
Trener	Carlo Ancelotti
Liga	Serie A
Rozgrywki	Serie A Puchar Włoch Puchar UEFA
2007/08	5. miejsce
2006/07	4. miejsce
Debiut w I lidze	1929/30
Sukcesy	17 × mistrz Włoch 5 × Puchar Włoch 5 × Superpuchar Włoch 7 × Puchar Europy 2 × Puchar Zdobywców Pucharów 5 × Superpuchar Europy 1 × Klubowe mistrzostwo świata 3 × Puchar Interkontynentalny
Stroje domowe 　 Stroje wyjazdowe
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa klubu

Associazione Calcio Milan (wymowa ^*) - włoski klub piłkarski z siedzibą w Mediolanie, wielokrotny klubowy mistrz Europy i świata.

Zespół występuje w koszulkach w czerwono-czarne pasy oraz czarnych spodenkach; od barw wywodzi się ich przydomek rossoneri ("czerwono-czarni"). Jeden z najbardziej utytułowanych klubów w historii: 7 razy zwyciężył w Pucharze Europy (drugie miejsce za Realem Madryt), a także 17 razy wygrał mistrzostwo Włoch (również drugie miejsce, za Juventusem) i 5 razy Puchar Włoch^[1].

16 grudnia 2007, wygrywając finałowy mecz o klubowe mistrzostwo świata, Milan został najbardziej utytułowanym zespołem w historii na szczeblu międzynarodowym (18 oficjalnych trofeów).

Klub został utworzony 16 grudnia 1899 przez Herberta Kilpina i Alfreda Edwardsa, brytyjskich imigrantów. Pamiętając o swoich początkach, zespół zachował w nazwie angielską nazwę miasta, zamiast włoskiej formy Milano.

Tradycyjnie A.C. Milan (nazywany przez kibiców na całym świecie po prostu Milan) był klubem związanym ze środowiskiem robotniczym i związkami zawodowymi, podczas gdy drugi znany zespół z Mediolanu - Inter, był wspierany przez bogatszych kibiców.

Obecnie podział ten ulega zatarciu, a od około 20 lat istnieje jego odwrócenie na szczeblu klubowych władz; Milan jest kierowany przez magnata medialnego i premiera Italii Silvia Berlusconiego, podczas gdy Interem zarządza centrolewicowy biznesmen Massimo Moratti.

Swoje domowe mecze Milan rozgrywa na miejskim stadionie San Siro, na którym gra również Inter.

A.C. Milan jest członkiem-założycielem Europejskiego Zrzeszenia Klubowego, będącego następcą grupy G-14. Sponsorem generalnym klubu jest austriacka firma bwin.com.

Spis treści 1 Historia klubu 1.1 Założenie klubu i pierwsze lata 1.2 I wojna światowa i lata powojenne 1.3 Lata międzywojenne: miejsca w środku tabeli 1.4 II wojna światowa i lata powojenne 1.5 Lata 50.: podium Serie A 1.6 Międzynarodowe sukcesy w latach 60. i 70. 1.7 Afera Totonero 1.8 Przybycie Silvia Berlusconiego 1.9 Dominacja we Włoszech i Europie w latach 90. 1.10 Kryzys drugiej połowy lat 90. 1.11 Drużyna Carlo Ancelottiego 1.12 Ostatnie lata 1.13 Podsumowanie 2 Osiągnięcia 2.1 Triumfy w plebiscytach 2.2 Oficjalne 2.3 Nieoficjalne 2.4 Indywidualne osiągnięcia 2.5 Rankingi i nagrody federacji 3 Milan obecnie 3.1 Skład zespołu 3.2 Transfery w sesji letniej 2008 3.3 Transfery w sesji 2007 3.4 Zastrzeżone numery 3.5 Sztab szkoleniowy 4 Drużyny młodzieżowe i dziecięce 4.1 Najważniejsze osiągnięcia Primavery 4.2 Lista juniorskich zespołów Milanu 5 Stadion 6 Kibice 6.1 Fossa dei Leoni 6.2 Lista zorganizowanych grup kibiców 7 Oficjalne media 7.1 Forza Milan! 7.2 Milan Channel 8 Obiekty związane z klubem 8.1 Milanello 8.2 MilanLab 8.3 Milan Point 9 Fundacja Milanu 10 Hymn klubu 11 Barwy i logo klubu 12 Słynni gracze 12.1 Najwięcej bramek dla Milanu 12.2 Najwięcej występów w Milanie 12.3 Jedenastka wszech czasów 12.4 Mistrzowie świata w zespole Milanu 13 Prezesi klubu 14 Trenerzy zespołu 14.1 Piłkarze i trenerzy 15 Derby Mediolanu 16 Rekordy klubu 17 Ciekawostki 18 A.C. Milan jako spółka 19 Przypisy 20 Bibliografia 21 Literatura dodatkowa 22 Zobacz też 23 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia klubu

Zmiany oficjalnych nazw klubu: Milan Cricket & Foot-Ball Club (1899 - 1919) Milan Football Club (1919 - 1936) Milan Associazione Sportiva (1936 - 1939) Associazione Calcio Milano (1939 - 1945) Associazione Calcio Milan (od 1945)

Mistrzowie Włoch 1979

A.C. Milan rok po roku Legenda i dodatkowe objaśnienia w przypisach[2] Rok Poz. Pkt / M 1900 3 (syst. puch.) - / 1 1901 1 (syst. puch.) - / 3 1902 2 (syst. puch.) - / 1 1903 3 (syst. puch.) - / 1 1904 3 (syst. puch.) - / 3 1905 2 (el. reg.) 1 / 2 1906 1 (el. reg.) 1 (fin.) 1 (baraż) 4 / 2 5 / 4 - / 2 1907 1 (el. reg.) 1 (fin.) 2 / 2 6 / 4 1908 klub zawieszony 1909 2 (el. reg.) 2 / 2 1910 6 13 / 16 1911 2 (el. reg.) 22 / 16 1912 2 (el. reg.) 31 / 18 1913 1 (el. reg.) 2 (półf.) 18 / 10 12 / 10 1914 3 (el. reg.) 26 / 18 1915 1 (el. reg.) 1 (półf.) 4 (fin.) 19 / 10 9 / 6 3 / 5 1916 - 1919 rozgrywki zawieszone 1920 1 (el. reg.) 4 (półf.) 20 / 10 9 / 10 1921 1 (el. reg.) 4 (fin. reg.) 4 (półf. półn. Włoch) 11 / 6 8 / 10 1 / 6 Rok Poz. Pkt / M Puch. Włoch 1922 9 (el. pn. Włoch) 18 / 22 nie wyst. 1923 4 (el. pn. Włoch) 26 / 22 - 1924 9 (el. pn. Włoch) 19 / 22 - 1925 8 (el. pn. Włoch) 21 / 24 - 1926 7 (el. pn. Włoch) 22 / 22 - 1927 2 (el.) 6 (fin.) 24 / 18 6 / 10 1/16 1928 4 (el.) 6 (fin.) 26 / 20 14 / 14 - 1929 2 (el.) 42 / 30 - 1930 11 32 / 34 - 1931 12 31 / 34 - 1932 4 39 / 34 - 1933 11 32 / 34 - 1934 9 33 / 34 - 1935 10 27 / 30 - 1936 8 28 / 30 1/2 1937 4 36 / 30 1/2 1938 3 38 / 30 1/2 1939 9 28 / 30 1/2 1940 8 28 / 30 1/8 1941 3 34 / 30 1/8 1942 4 27 / 30 fin. 1943 6 29 / 30 1/4 1944 - 1945 rozgrywki zawieszone 1946 4 (el.) 3 (fin.) 30 / 26 16 / 14 - 1947 4 50 / 38 - 1948 2 49 / 40 - 1949 3 50 / 38 - 1950 2 57 / 38 - 1951 1 60 / 38 - 1952 2 53 / 38 - 1953 3 43 / 34 - 1954 3 44 / 34 - 1955 1 48 / 34 - Rok Poz. Pkt / M Puch. Włoch Euro Puch. 1956 2 41 / 34 - 1/2 PE 1957 1 48 / 34 - - 1958 9 32 / 34 1/4 fin. PE 1959 1 52 / 34 1/8 1/8 PE 1960 3 44 / 34 1/16 1/8 PE 1961 2 45 / 34 1/8 - 1962 1 53 / 34 1/16 1/16 PMT 1963 3 43 / 34 1/8 PE 1964 3 51 / 34 1/4 1/4 PE 1965 2 51 / 34 1 r. "38" 1/24 PMT 1966 7 38 / 34 1/4 1/8 PMT 1967 8 37 / 34 PW - 1968 1 46 / 30 2 (gr.) PZP 1969 3 41 / 30 1/4 PE PI 1970 4 36 / 30 gr. "36" 1/8 PE 1971 2 42 / 30 2 (gr.) - 1972 2 42 / 30 PW 1/2 PU 1973 2 44 / 30 PW PZP 1974 7 30 / 30 gr. "8" fin. PZP 1975 5 36 / 30 fin. - 1976 3 38 / 30 gr. "8" 1/4 PU 1977 10 27 / 30 PW 1/8 PU 1978 4 37 / 30 gr. "8" 1/16 PZP 1979 1 44 / 30 gr. "36" 1/8 PU 1980 3 36 / 30 1/4 1/16 PE 1981 1 (B) 50 / 38 gr. "36" dyskw. 1982 14 24 / 30 gr. "36" - 1983 1 (B) 54 / 38 1/4 - 1984 8 32 / 30 1/4 - 1985 5 36 / 30 fin. - 1986 7 31 / 30 1/8 1/8 PU 1987 5 35 / 30 1/8 - 1988 1 45 / 30 1/8 SPW 1/16 PU 1989 3 46 / 34 gr. "24" PE SPE PI 1990 2 49 / 34 fin. PE SPE PI 1991 2 46 / 34 1/2 1/4 PE 1992 1 56 / 34 1/2 SPW dyskw. 1993 1 50 / 34 1/2 SPW fin. PE 1994 1 50 / 34 1/8 SPW PE SPE 1995 4 60 / 34 1/8 fin. PE 1996 1 73 / 34 1/4 1/4 PU 1997 11 43 / 34 1/4 gr. "16" PE 1998 10 44 / 34 fin. - 1999 1 70 / 34 1/8 - 2000 3 61 / 34 1/4 gr. "32" PE 2001 6 49 / 34 1/2 gr. "16" PE 2002 4 55 / 34 1/2 1/2 PU 2003 3 61 / 34 PW PE SPE 2004 1 82 / 34 1/2 SPW 1/4 PE 2005 2 79 / 38 1/4 fin. PE 2006 3 58 / 38 1/4 1/2 PE 2007 4 61 / 38 1/2 PE SPE KMŚ 2008 5 64 / 38 1/8 1/8 PE

[edytuj] Założenie klubu i pierwsze lata

Mediolański klub został założony 16 grudnia 1899 jako Milan Cricket and Foot-Ball Club przez brytyjskiego imigranta Herberta Kilpina i byłego brytyjskiego wicekonsula Alfreda Edwardsa (ten drugi został jego pierwszym prezydentem). Klub posiadał dwie sekcje: krykieta (dowodzoną przez Edwarda Berrę) i piłki nożnej (prowadzoną przez Davida Allisona).

15 stycznia 1900 Milan rozegrał swój pierwszy mecz w historii, wygrywając z zespołem Mediolanum 2:0. Dokładnie trzy miesiące później Mediolańczycy rozegrali pierwsze spotkanie w oficjalnych zawodach. W meczu trzeciej rundy mistrzostw Włoch przegrali z FC Torinese 0:3. W tym samym roku Milan zdobył też swoje pierwsze trofeum, wygrywając Medal Króla.

W 1901 piłkarze Milanu dotarli do finału mistrzostw kraju, gdzie pokonali w wyjazdowym spotkaniu niepokonaną dotychczas drużynę z Genui 3:0. Obronili również Medal Króla, a po trzecim triumfie z rzędu w tych rozgrywkach zdobyli to trofeum na własność.

Na kolejny tytuł mistrzowski piłkarze Milanu czekali do 1906. W grupie finałowej uzyskali tyle samo punktów, co Juventus. Po remisie w pierwszym meczu barażowym zespół z Turynu nie przyjechał na rewanż i tym samym tytuł trafił do Mediolanu. Rok później rossoneri obronili mistrzostwo.

W 1908 mediolański klub, podobnie jak kilka innych czołowych włoskich drużyn, został wykluczony z rozgrywek z powodu posiadania w drużynie obcokrajowców. Wtedy też z klubu wystąpiła "postępowa" grupa członków, zakładając swoją własną drużynę - Internazionale. Rok później zawieszone zespoły zostały przywrócone do rozgrywek. W kilku kolejnych sezonach Milan zajmował dalsze pozycje w oficjalnych rozgrywkach.

[edytuj] I wojna światowa i lata powojenne

W 1916 zespół zdobył Puchar Federalny, o który walczyły włoskie zespoły w zastępstwie zawodów o mistrzostwo Włoch przerwanych z powodu I wojny światowej.

W 1919 z powodu zawieszenia działalności przez sekcję krykieta zespół zmienił nazwę na Milan Football Club. Po wznowieniu rozgrywek o mistrzostwo Włoch Milan dwukrotnie odpadł w grupie półfinałowej.

W sezonie 1921/22 nastąpił konflikt pomiędzy włoską federacją piłkarską (FIGC) a klubami żądającymi utworzenia jednolitej najwyższej klasy rozgrywkowej. Konflikt zakończył się założeniem konkurencyjnej federacji - Confederazione Calcistica Italiana. W mistrzostwach CCI wystartowało większość czołowych klubów Włoch, w tym Milan, który zajął dziewiątą pozycję w grupie eliminacyjnej.

[edytuj] Lata międzywojenne: miejsca w środku tabeli

Rok później spór został zażegnany, a najlepsze kluby powróciły do FIGC i wystartowały w rozbudowanych Mistrzostwach Pierwszej Dywizji. Milan zajął w fazie eliminacyjnej czwarte miejsce, będąc pod wodzą pierwszego w swojej historii zagranicznego trenera (nie licząc założyciela klubu, Kilpina) - Ferdinanda Oppenheima.

W kilku kolejnych sezonach Milan zajmował miejsce w środku grup eliminacyjnych. 19 września 1926 klub rozegrał swój pierwszy mecz na nowo wybudowanym stadionie San Siro, przegrywając z Interem 3:6. Na tym obiekcie oba mediolańskie kluby grają do dzisiaj.

W sezonie 1926/27 po raz pierwszy rozgrywki o mistrzostwo Włoch odbyły się bez eliminacji regionalnych. W podzielonej na 2 grupy dwudziestozespołowej Dywizji Narodowej Milan zajął drugie miejsce w eliminacjach, a następnie szóste w finałach, co było najlepszym wynikiem klubu od czasu zakończenia wojny.

W 1929 Milan znalazł się o krok od awansu do finałowego dwumeczu, zajmując drugie miejsce w grupie eliminacyjnej. W barażu o awans do Pucharu Mitropa Mediolańczycy zmierzyli się Genoą. Po dwóch meczach i dogrywkach doszło do losowania, które rossoneri przegrali.

Rozgrywki sezonu 1929/30 po raz pierwszy zostały rozegrane pod nazwą Serie A. 6 października 1929 Milan wygrał w swoim historycznym meczu z Brescią 4:1, a pierwszego gola w Serie A dla Mediolańczyków strzelił Tansini. Przez kilka kolejnych sezonów drużyna grała ze zmiennym szczęściem, zajmując z reguły miejsca w środku tabeli.

W 1936 nastąpiła kolejna zmiana nazwy klubu na Milan Associazione Sportiva. W tym samym roku Milan po raz pierwszy dotarł do półfinału Pucharu Włoch, przegrywając z Alessandrią.

26 czerwca 1938 mediolański zespół zadebiutował międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Mitropa, przegrywając 0:3 wyjazdowy mecz z rumuńskim zespołem Ripensia Timisoara. W rewanżu Milan nie zdołał odrobić strat i awansować do ćwierćfinału, wygrywając 3:1.

[edytuj] II wojna światowa i lata powojenne

Na przełomie lat 1938 i 1939 faszystowski reżim Mussoliniego nakazał zmienić nazwę klubu na całkowicie włoską - Associazione Calcio Milano. Natomiast Aldo Boffi został w ówczesnym sezonie pierwszym w historii Milanu królem strzelców Serie A, strzelając 19 bramek. Wyczyn swój powtórzył w latach 1940 i 1942.

Mimo rozpoczęcia II wojny światowej Serie A grała do 1943. Milan nie odniósł w niej większych sukcesów, podobnie jak w dwóch następnych latach w turniejach regionalnych organizowanych w zastępstwie zawieszonej ligi. Wyjątkiem był rok 1942, w którym zespół dotarł po raz pierwszy do finału Pucharu Włoch, przegrywając po barażowym meczu z Juventusem 1:4.

14 czerwca 1945 nastąpiła kolejna zmiana nazwy klubu na Associazione Calcio Milan, która obowiązuje do dnia dzisiejszego.

Jesienią 1945 Serie A wznowiła rozgrywki. Milan zajął w fazie eliminacyjnej czwarte miejsce ex aequo z zespołem Brescii. Po barażach Mediolańczycy awansowali do grupy finałowej, gdzie stanęli na najniższym stopniu podium.

W styczniu 1947 Milan po raz pierwszy objął prowadzenie w tabeli ligi włoskiej. Ostatecznie - po fatalnej końcówce sezonu - z trudem zajął drugie miejsce. Rok później do Mediolanu przybył reprezentant Szwecji, Gunnar Nordahl. Od tego momentu klub na długie lata zagościł w czołówce włoskiego i europejskiego futbolu.

[edytuj] Lata 50.: podium Serie A

W 1950 Milan już z tercetem szwedzkich napastników w składzie (Gren, Nordahl i Liedholm (potocznie nazywanych Gre-No-Li) zdobył wicemistrzostwo Włoch, plasując się tuż za Juventusem. Ten ostatni został jednak pokonany w Turynie 7:1.

Do historii włoskiego futbolu przeszedł Nordahl, który ustanowił aktualny do dziś rekord wszech czasów ligi włoskiej - 35 goli w jednym sezonie. Łącznie szwedzki napastnik pięciokrotnie zostawał królem strzelców Serie A (w latach 1950, 1951, 1953, 1954 i 1955).

W następnym sezonie Milan po raz czwarty w historii został mistrzem Włoch. Dodatkowo mediolański zespół zdobył Puchar Łaciński, wygrywając w finale z Lille OSC 5:0.

Aż do 1957 Milan przez 10 sezonów z rzędu zawsze zajmował miejsce na podium. W tym ostatnim, a także dwa lata wcześniej (1955), klub zdobył kolejne tytuły mistrzowskie. Natomiast w 1956 po raz drugi wygrał rozgrywki Pucharu Łacińskiego. W tym samym roku zespół wziął udział w pierwszej edycji rozgrywek o Puchar Europy.

W historycznym meczu, 1 listopada 1955, rossoneri przegrali na własnym boisku z FC Saarbrücken 3:4. W rewanżu Milan odrobił straty, wygrywając 4:1, a później dotarł do półfinału, w którym okazał się minimalnie słabszy od późniejszego triumfatora, Realu Madryt.

W 1958 Milan po raz pierwszy zagrał w finale europejskich pucharów, przegrywając w Brukseli po dogrywce z Realem 2:3.

[edytuj] Międzynarodowe sukcesy w latach 60. i 70.

Kolejny tytuł mistrzowski mediolański klub zdobył w 1962, pod wodzą trenera Nerea Rokki, a José Altafini został królem strzelców ligi. Rok później rossoneri po raz pierwszy wygrali w rozgrywkach o Puchar Europy, dokonując tego także jako pierwszy włoski zespół. Na londyńskim Wembley Milan pokonał SL Benfica 2:1. Kapitanem zwycięskiego zespołu był Cesare Maldini. 22 maja 1963, finał Pucharu Europy: A.C. Milan - SL Benfica 2:1 (0:1) Bramki: 0:1 Eusébio 19', 1:1 Altafini 58', 2:1 Altafini 70' Skład Milanu: [1] Giorgio Ghezzi - [2] Mario David, [3] Mario Trebbi, [4] Victor Benitez, [5] Cesare Maldini (kapitan), [6] Giovanni Trapattoni - [8] Dino Sani, [10] Gianni Rivera - [7] Gino Pivatelli, [9] José Altafini, [11] Bruno Mora Zwycięstwo to dało Milanowi prawo do gry o Puchar Interkontynentalny. Po zaciętym trójmeczu mediolański klub uległ brazylijskiemu Santosowi (z Pelém w składzie) 4:2, 2:4 i 0:1. W kilku kolejnych latach Milan grał bez sukcesów. Sytuacja odmieniła się w 1967, gdy klub po raz pierwszy w historii zdobył Puchar Włoch, wygrywając z Padovą 1:0. Rok później mediolańczycy zdobyli swój dziewiąty tytuł mistrza Włoch, a w finałowym meczu Pucharu Zdobywców Pucharów pokonali Hamburger SV 2:0. Natomiast kolejnym królem strzelców ligi włoskiej w barwach Milanu został Pierino Prati.

W kolejnym sezonie (1968/69) klub dotarł do finału Pucharu Europy. Jego przeciwnikiem był Ajax Amsterdam, mający w swoim składzie Johana Cruijffa. Milan wygrał 4:1 i po raz drugi zdobył najcenniejsze europejskie trofeum, a hat-trick w meczu finałowym uzyskał Prati. Następnie po raz pierwszy w swojej historii zespół triumfował w Pucharze Interkontynentalnym, wygrywając dwumecz z argentyńskim Estudiantes La Plata (1:2 i 3:0).

Na zakończenie 1969 Gianni Rivera jako pierwszy gracz w historii Milanu został wybrany najlepszym piłkarzem Europy i otrzymał Złotą Piłkę.

Na kolejne sukcesy Milan czekał do 1972. Zdobył swój drugi Puchar Włoch, a rok później powtórzył to osiągnięcie, dokładając ponadto Puchar Zdobywców Pucharów po zwycięstwie 1:0 nad Leeds United. W dramatycznych okolicznościach Milan utracił szansę na dziesiąty tytuł mistrzowski. Cztery dni po finale PZP przegrał w wyjazdowym meczu z Weroną 3:5. Na pocieszenie Gianni Rivera zdobył tytuł króla strzelców Serie A.

W 1974 Milan po raz drugi z rzędu zagrał w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, jednak nie obronił trofeum, przegrywając z 1. FC Magdeburg 0:2. Nie sprostał również Ajaksowi w rywalizacji o Superpuchar Europy (1:0 i 0:6).

Po spadku formy w następnych latach Milan znalazł się w 1977 tuż nad strefą spadkową Serie A. Mediolański zespół w decydującym spotkaniu wygrał z Catanzaro 3:2 i uniknął spadku. W Pucharze Włoch natomiast wygrał grupę półfinałową i w derbowym meczu finałowym na San Siro pokonał Inter 2:0, zdobywając to trofeum po raz czwarty.

W sezonie 1978/79 Milan toczył zaciętą walkę w lidze z Perugią. Mimo, że ich rywale nie przegrali ani jednego ligowego meczu, mediolańczycy zdobyli tytuł mistrzowski. Był to dziesiąty triumf zespołu, co oznaczało, że Milan jako trzeci klub we Włoszech (po Juventusie i Interze) uzyskał prawo do noszenia na koszulkach symbolicznej gwiazdki.

[edytuj] Afera Totonero

W 1980 została ujawniona afera "czarnego totka" (totonero). Działacze i piłkarze dziewięciu włoskich klubów organizowali nielegalne zakłady piłkarskie i manipulowali wynikami meczów rozgrywanych w lidze włoskiej. Za udział w tym procederze został m.in. dożywotnio zdyskwalifikowany prezydent Milanu Felice Colombo. Czasową karą dyskwalifikacji zostali ukarani trzej piłkarze mediolańskiego klubu: Albertosi, Morini i Chiodi.

Włoski trybunał sportowy zdegradował zespoły Milanu i Lazio do Serie B oraz przyznał ujemne punkty kilku innym zespołom.

Sezon 1980/81 Milan po raz pierwszy spędził w drugiej lidze włoskiej. Mediolańczycy wygrali te rozgrywki i awansowali do Serie A. Jednak w kolejnym sezonie rozbity klub nie zdołał zająć odpowiednio bezpiecznego miejsca w tabeli i po dramatycznej końcówce sezonu po raz kolejny znalazł się w Serie B.

W tym samym sezonie Milan wystartował w turnieju o Puchar Mitropa, w którym startowali zwycięzcy drugich lig z kilku krajów. Ostatecznie turniej zakończył się zwycięstwem włoskiego zespołu.

W 1983 Milan po raz drugi wygrał rozgrywki drugiej ligi. Od tego czasu nieprzerwanie gra w Serie A.

Po awansie Milan przez kilka sezonów próbował odbudować swoją pozycję, zajmując ostatecznie miejsca w środku ligowej tabeli.

[edytuj] Przybycie Silvia Berlusconiego

Będący w kłopotach finansowych klub został przejęty na początku 1986 przez Silvia Berlusconiego, włoskiego magnata medialnego. Sezon 1986/87 Milan zakończył na piątym miejscu w tabeli, a Pietro Paolo Virdis został kolejnym królem strzelców ligi wśród rossonerich.

Latem 1987 Berlusconi zatrudnił w zespole trójkę Holendrów: Marco van Bastena, Franka Rijkaarda i Ruuda Gullita. Ten ostatni zdobył pod koniec roku Złotą Piłkę.

W czerwcu Milan wygrał zorganizowane przez Berlusconiego nieoficjalne mistrzostwa świata - Mundialito. W trzeciej już edycji zawodów klub pokonał zespoły Porto, Paris SG i Barcelony oraz zremisował z Interem, wygrywając turniej bez straty gola.

Rok później, latem 1988, Milan pod wodzą Arriga Sacchiego odzyskał tytuł mistrzowski, wygrywając na wyjeździe w decydującym meczu na dwie kolejki przed końcem rozgrywek z broniącym tytułu Napoli (z Diego Maradoną w składzie) 3:2.

Rok 1988 zakończył się przyznaniem van Bastenowi Złotej Piłki.

Wiosną sezonu 1988/89 Milan awansował do finału Pucharu Europy, wygrywając m.in. w półfinale z Realem Madryt 5:0. 24 maja 1989 mediolańczycy wygrali na Camp Nou w Barcelonie z rumuńską Steauą Bukareszt 4:0. Triumf Milanu obserwowało na katalońskim stadionie 90 tysięcy kibiców tego zespołu.

Do zwycięstwa w Europie rossoneri dołożyli rozgrywany po raz pierwszy Superpuchar Włoch (za rok 1988).

Rok 1990 zakończył się całkowitym sukcesem Milan na szczeblu międzynarodowym. Klub obronił zdobyty rok wcześniej Puchar Europy (1:0 z Benficą), po raz pierwszy triumfował w meczach o Superpuchar Europy (1:1 i 1:0 z Barceloną) oraz drugi raz w historii zdobył Puchar Interkontynentalny (1:0 z kolumbijskim Nacional Medellin).

Po raz drugi z rzędu Złotą Piłkę zdobył van Basten. Także po raz drugi całe podium tego plebiscytu zajęli piłkarze Milanu - co jest ewenementem w historii tej nagrody.

Do pełni szczęścia rossonerim zabrakło obrony mistrzowskiego tytułu. Zadecydowała przedostatnia kolejka. Milan przegrał w niej wyjazdowy mecz z Weroną 1:2, podczas którego czerwone kartki ujrzeli trener i trzech graczy mediolańskiego zespołu. Natomiast van Basten zdobył tytuł króla strzelców ligi.

Triumf w Pucharze Europy dał Milanowi po raz kolejny prawo gry o dodatkowe trofea. Klub po raz drugi z rzędu zdobył Superpuchar Europy (1:1 i 2:0 z Sampdorią) oraz Puchar Interkontynentalny (3:0 z paragwajską Olimpią Asunción).

W sezonie 1990/91 Milan ponownie zajął drugie miejsce w Serie A. Natomiast w europejskich pucharach zespół odpadł w ćwierćfinale z Olympique Marsylia, po opuszczeniu boiska w trakcie awarii oświetlenia w końcówce wyjazdowego rewanżu. Mediolański klub został za to ukarany wykluczeniem z kolejnej edycji europejskich pucharów.

[edytuj] Dominacja we Włoszech i Europie w latach 90.

Następne lata to dominacja Milanu w Serie A. W latach 1992-1994 Milan trzy razy z rzędu wygrywał ligę włoską. W tym pierwszym sezonie po raz drugi królem strzelców został Marco van Basten. Został także pierwszym graczem w historii klubu, który trzykrotnie został uhonorowany Złotą Piłką. W 1993 Mediolańczycy przegrali finałowe spotkanie Pucharu Europy (po raz pierwszy rozgrywane pod nazwą "Liga Mistrzów") z Olympique Marsylia (0:1). Rok później drużyna odbiła sobie to niepowodzenie, zdobywając piąty Puchar Europy, wygrywając w finale na Stadionie Olimpijskim w Atenach z Barceloną 4:0. Mecz ten został uznany w głosowaniu kibiców z okazji stulecia klubu za najlepszy w historii Milanu. 18 maja 1994, finał Pucharu Europy: A.C. Milan - FC Barcelona 4:0 (2:0) Bramki: 1:0 Massaro 22', 2:0 Massaro 45', 3:0 Savićević 47', 4:0 Desailly 59' Skład Milanu: [1] Sebastiano Rossi - [3] Christian Panucci, [6] Filippo Galli, [2] Mauro Tassotti (kapitan), [5] Paolo Maldini ([12] Stefano Nava 84') - [4] Demetrio Albertini, [8] Marcel Desailly, [7] Roberto Donadoni, [9] Zvonimir Boban - [10] Dejan Savićević, [11] Daniele Massaro W tych samych latach Milan trzykrotnie wygrywał również mecze o Superpuchar Włoch. W międzyczasie klub ustanowił też rekord Włoch pod względem kolejnych meczów w Serie A bez porażki - 58. Do bogatej kolekcji trofeów mediolański klub dołożył w początkach 1995 kolejny, wygrywając Superpuchar Europy po zwycięstwie w dwumeczu z londyńskim Arsenalem (0:0 i 2:0). W tym samym roku tytuł najlepszego piłkarza europejskich klubów, a tym samym Złotą Piłkę, otrzymał liberyjski napastnik Milanu George Weah. Pasmo sukcesów Milanu zakończyło się w 1996 zdobyciem 15. tytułu mistrzowskiego. Rok wcześniej klub przegrał kolejny finał Ligi Mistrzów (0:1 z Ajaxem).

[edytuj] Kryzys drugiej połowy lat 90.

W dwóch następnych latach klub osiągał bardzo słabe wyniki, co skutkowało brakiem awansu do europejskich pucharów. W rozgrywkach ligowych piłkarze Milanu zajmowali kolejno 11. i 10. pozycję. Jedynym jasnym punktem zespołu była gra w Pucharze Włoch, w którym Milan przegrał w finałowej rywalizacji latem 1998 z Lazio Rzym (1:0 i 1:3).

Na szczyt ligi włoskiej zespół powrócił w 1999. Milan w siedmiu ostatnich kolejkach Serie A odrobił siedmiopunktową stratę do rzymskiego Lazio i zdobył szesnasty tytuł mistrzowski.

W 2000 do mediolańskiego klubu dołączył Ukrainiec Andrij Szewczenko. Już w swoim pierwszym sezonie został królem strzelców Serie A, jednak Milan nie zdołał obronić tytułu, plasując się na najniższym stopniu ligowego podium.

[edytuj] Drużyna Carlo Ancelottiego

W 2001 stanowisko trenera zespołu objął Carlo Ancelotti. Nowatorskie metody szkoleniowe oraz taktyka wprowadzone przez byłego gracza Milanu poskutkowały kolejnym pasmem sukcesów w historii klubu - już w sezonie 2001/02 mediolański zespół dotarł do półfinału Pucharu UEFA, gdzie odpadł po dwumeczu z Borussią Dortmund (0:4 i 3:1).

W 2003 rossoneri w półfinale Ligi Mistrzów zagrali po raz pierwszy w historii z innym zespołem z Włoch - Interem. Po zaciętych derbach do finału awansował Milan (0:0 i 1:1). W finale przeciwnikiem Mediolańczyków był kolejny rywal z Serie A - Juventus. Po bezbramkowym remisie Milan wygrał w rzutach karnych 3-2 i po raz szósty sięgnął po Puchar Europy.

Opaskę kapitana w tym meczu nosił Paolo Maldini. Po 40 latach włoski obrońca powtórzył wyczyn swojego ojca Cesare, który zdobył najcenniejsze europejskie trofeum jako kapitan Milanu w 1963.

W tym samym roku klub po raz piąty zdobył Puchar Włoch, pokonując w finale Romę (4:1 i 2:2). W sierpniu rossoneri pokonali w meczu o Superpuchar Europy FC Porto 1:0.

W sezonie 2003/04 Milan zdobył siedemnasty - jak dotąd ostatni - tytuł mistrzowski. Pomógł w tym nowy rozgrywający mediolańskiej drużyny - Brazylijczyk Kaká, wspomagany przez Szewczenkę, który zdobył swój drugi tytuł króla strzelców ligi włoskiej. W rozgrywkach międzynarodowych zespołowi szło nieco gorzej. Milan przegrał po rzutach karnych z Boca Juniors mecz o Puchar Interkontynentalny, natomiast w Lidze Mistrzów klub odpadł w ćwierćfinale z Deportivo La Coruña głównie przez słaby mecz rewanżowy (4:1 i 0:4).

Rossoneri zakończyli sezon zdobyciem piątego Superpucharu Włoch, co jest do dziś rekordem tych rozgrywek. Natomiast pod koniec roku Szewczenko jako piąty gracz w historii Milanu zdobył Złotą Piłkę.

W 2005 klub zajął drugie miejsce zarówno w lidze włoskiej, jak i Lidze Mistrzów. W tej ostatniej Milan rozgrywał dramatyczne mecze. W półfinale (2:0 i 1:3 z PSV Eindhoven) zdobył bramkę na wagę awansu już w doliczonym czasie gry. W finale z Liverpoolem Mediolańczycy prowadzili do przerwy trzema bramkami, by ostatecznie zremisować 3:3. W rzutach karnych lepszy okazał się zespół z Anglii.

[edytuj] Ostatnie lata

W sezonie 2005/06 Milan zajął początkowo drugie miejsce w Serie A, zdobywając 88 punktów, co było klubowym rekordem. W 38 meczach zespół odniósł 28 zwycięstw, uzyskał 4 remisy i poniósł 6 porażek. Strzelił 85 bramek, tracąc 31. Klub dotarł też do półfinału Ligi Mistrzów.

Po zakończeniu sezonu okazało się, że Milan jest jednym z klubów zamieszanych w aferę Calciopoli. Brak bezpośrednich dowodów i istnienie jedynie poszlak związków z aferą spowodował, że klub został potraktowany stosunkowo łagodnie. Ostatecznie, po odebraniu 30 punktów, zespół został sklasyfikowany się na trzeciej pozycji w tabeli.

Sezon 2006/07 mediolańska drużyna rozpoczęła z ośmioma ujemnymi punktami. Celem klubu w było wywalczenie w lidze miejsca uprawniającego do gry co najmniej w kwalifikacjach Ligi Mistrzów. Milan grał ze zmiennym szczęściem, osiągając jednak swój cel w kwietniu po awansie na czwarte miejsce w tabeli.

Sezon ligowy rossoneri zakończyli bilansem: 19 zwycięstw, 12 remisów i 7 porażek. Strzelili 57 bramek, tracąc 36.

W Pucharze Europy, po wygraniu rozgrywek w swojej grupie, zespół eliminował kolejnych rywali w fazie pucharowej: Celtic, Bayern i Manchester United. Po meczach z tą ostatnią drużyną Milan awansował do finału, w którym - jak dwa lata wcześniej - zmierzył się z Liverpoolem. Po zwycięstwie 2:1 Mediolańczycy zdobyli najważniejsze europejskie trofeum piłkarskie po raz siódmy. 23 maja 2007, finał Pucharu Europy: A.C. Milan - Liverpool F.C. 2:1 (1:0) Bramki: 1:0 Inzaghi 45', 2:0 Inzaghi 82', 2:1 Kuyt 89' Skład Milanu: [1] Dida - [44] Massimo Oddo, [13] Alessandro Nesta, [3] Paolo Maldini (kapitan), [18] Marek Jankulovski ([4] Kacha Kaładze 80') - [8] Gennaro Gattuso, [21] Andrea Pirlo, [23] Massimo Ambrosini, [10] Clarence Seedorf ([19] Giuseppe Favalli 90+2') - [22] Kaká, [9] Filippo Inzaghi ([11] Alberto Gilardino 88') Sezon 2007/08 Milan rozpoczął od zdobycia piątego w swojej historii Superpucharu Europy (europejski rekord) po zwycięstwie nad Sevillą FC 3:1. Ponieważ mediolański zespół osiągnął taką liczbę triumfów w tych rozgrywkach jako pierwszy w Europie, otrzymał prawo do zatrzymania tego trofeum na własność.

2 grudnia Złotą Piłkę otrzymał Kaká, będąc szóstym zawodnikiem w historii klubu, który został laureatem tej nagrody.

Rok 2007 Milan zakończył zwycięstwem w klubowych mistrzostwach świata. W finałowym spotkaniu Mediolańczycy pokonali Boca Juniors 4:2. Oznaczało to, że po raz trzeci w historii Milan zdobył potrójną koronę (Puchar Europy, Superpuchar Europy i Puchar Świata). Tym samym włoski zespół został najbardziej utytułowanym klubem w oficjalnych rozgrywkach międzynarodowych, mając na koncie 18 trofeów.

W Serie A mediolański klub zakończył na 5. pozycji i w sezonie 2008/09 wystąpi w Pucharze UEFA. Milan wygrał 18 spotkań oraz uzyskał 10 remisów i tyle samo porażek. Zespół strzelił 66 bramek, tracąc 38.

[edytuj] Podsumowanie

Podczas 76 dotychczas rozegranych sezonów ligi włoskiej Milan 74 razy występował w najwyższej klasie rozgrywkowej - Serie A. Tylko 2 razy mediolański klub zagrał w drugiej lidze - w sezonach 1980/81 i 1982/83.

W tabeli wszech czasów ligi włoskiej Milan zajmuje aktualnie 3. miejsce^[3], ustępując jedynie Juventusowi i Interowi.

Sezon 2007/08 był dla Milanu 38., w którym występował on w rozgrywkach o europejskie trofeum. Dotychczas 9 edycji zakończyło się triumfem mediolańczyków. W finale Milan brał udział 14 razy. W tabeli wszech czasów europejskich pucharów klub zajmuje 5. miejsce^[4].

Sezon 2008/09 będzie 10. z rzędu, w którym Milan zagra w europejskich pucharach (rekord klubu). Do sezonu 2007/08 włącznie mediolańczycy rozegrali w europejskich rozgrywkach dokładnie 308 spotkań (165 zwycięstw, 72 remisy i 71 porażek). W spotkaniach tych zespół strzelił łącznie 512 bramek, tracąc ich 266.

W sezonach 2002/03 - 2006/07 Milan był jedyną drużyną, która wystąpiła we wszystkich pięciu edycjach Ligi Mistrzów, awansując co najmniej do ćwierćfinału, z czego 3 razy zagrał w finale, 2 razy zwyciężając. W sezonach 2000/01 - 2006/07 Milan 7 razy z rzędu był najlepszą włoską drużyną w poszczególnych edycjach europejskich pucharów.

W sezonach 2005/06 i 2006/07 Milan okazał się najlepszy w rankingu klubowym UEFA^[5].

[edytuj] Osiągnięcia

Finały europejskich pucharów z udziałem Milanu: PE 1958 - Bruksela Real Madryt - Milan 3:2 dogr. PE 1963 - Londyn Milan - SL Benfica 2:1 PZP 1968 - Rotterdam Milan - Hamburger SV 2:0 PE 1969 - Madryt Milan - Ajax Amsterdam 4:1 PZP 1973 - Saloniki Milan - Leeds United 1:0 PZP 1974 - Rotterdam 1. FC Magdeburg - Milan 2:0 PE 1989 - Barcelona Milan - Steaua Bukareszt 4:0 PE 1990 - Wiedeń Milan - SL Benfica 1:0 PE 1993 - Monachium Olympique Marsylia - Milan 1:0 PE 1994 - Ateny Milan - FC Barcelona 4:0 PE 1995 - Wiedeń Ajax Amsterdam - Milan 1:0 PE 2003 - Manchester Milan - Juventus Turyn 0:0 dogr., k. 3-2 PE 2005 - Stambuł Liverpool F.C. - Milan 3:3 dogr., k. 3-2 PE 2007 - Ateny Milan - Liverpool F.C. 2:1

Mistrzowie Włoch 1996

[edytuj] Triumfy w plebiscytach Złota Piłka (8): Gianni Rivera (1): 1969 Ruud Gullit (1): 1987 Marco van Basten (3): 1988, 1989, 1992 George Weah (1): 1995 Andrij Szewczenko (1): 2004 Kaká (1): 2007 Piłkarz roku FIFA (3): Marco van Basten (1): 1992 George Weah (1): 1995 Kaká (1): 2007 Piłkarz World Soccer (6): Ruud Gullit (1): 1987 Marco van Basten (3): 1988, 1989, 1992 Paolo Maldini (1): 1994 Kaká (1): 2007 Włoski Piłkarz Roku (5): Franco Baresi (1): 1989/90 Frank Rijkaard (1): 1991/92 Daniele Massaro (1): 1993/94 Kaká (1): 2003/04 Alberto Gilardino (1): 2004/05 Bravo - najlepszy młody piłkarz świata (2): Paolo Maldini (1): 1989 Christian Panucci (1): 1994 Trener roku World Soccer (2): Arrigo Sacchi (1): 1989 Carlo Ancelotti (1): 2003 Drużyna roku World Soccer (3): 1989, 1994, 2003 Piłkarz roku UEFA[6] (1): Kaká (1): 2006/07 Trener roku UEFA (1): Carlo Ancelotti (1): 2002/03

[edytuj] Oficjalne

Uznawane przez FIFA i UEFA:

• Puchar Europy
  • Zwycięstwo (7): 1962/63, 1968/69, 1988/89, 1989/90, 1993/94, 2002/03, 2006/07
  • Porażka w finale (4): 1957/58, 1992/93, 1994/95, 2004/05

• Mistrzostwo Włoch
  • Zwycięstwo (17): 1901, 1906, 1907, 1950/51, 1954/55, 1956/57, 1958/59, 1961/62, 1967/68, 1978/79, 1987/88, 1991/92, 1992/93, 1993/94, 1995/96, 1998/99, 2003/04
  • 2. miejsce (14): 1902, 1947/48, 1949/50, 1951/52, 1955/56, 1960/61, 1964/65, 1968/69, 1970/71, 1971/72, 1972/73, 1989/90, 1990/91, 2004/05
  • 3. miejsce (15): 1938, 1941, 1946, 1949, 1952/53, 1953/54, 1959/60, 1962/63, 1963/64, 1968/69, 1975/76, 1979/80, 1988/89, 1999/00, 2002/03

• Puchar Włoch
  • Zwycięstwo (5): 1966/67, 1971/72, 1972/73, 1976/77, 2002/03
  • 2. miejsce (7): 1941/42, 1967/68, 1970/71, 1974/75, 1984/85, 1989/90, 1997/98

• Superpuchar Włoch
  • Zwycięstwo (5): 1988, 1992, 1993, 1994, 2004
  • Porażka (3): 1996, 1999, 2003

• Puchar Zdobywców Pucharów
  • Zwycięstwo (2): 1967/68, 1972/73
  • Porażka w finale (1): 1973/74

• Klubowe Mistrzostwa Świata
  • Zwycięstwo (1): 2007

• Puchar Interkontynentalny
  • Zwycięstwo (3): 1969, 1989, 1990
  • Porażka (4): 1963, 1993, 1994, 2003

• Superpuchar Europy
  • Zwycięstwo (5): 1989, 1990, 1994, 2003, 2007
  • Porażka (2): 1974, 1994

Uznawane przez FIGC:

• Puchar Łaciński
  • Zwycięstwo (2): 1951, 1956
  • Porażka w finale (1): 1953

• Puchar Mitropa
  • Zwycięstwo (1): 1981/82

• Medal Króla
  • Zwycięstwo (3): 1900, 1901, 1902

• Puchar Federalny
  • Zwycięstwo (1): 1916

• Mistrzostwo Serie B
  • Zwycięstwo (2): 1980/81, 1982/83

[edytuj] Nieoficjalne

Triumfy w rozgrywkach nieuznawanych przez włoską federację oraz zwycięstwa w regularnie rozgrywanych turniejach towarzyskich:

• Mundialito (nieoficjalne klubowe mistrzostwa świata)
  • Zwycięstwo (1): 1987

• Trofeum Berlusconiego
  • Zwycięstwo (9): 1992, 1993, 1994, 1996, 1997, 2002, 2005, 2006, 2007

• Trofeum TIM
  • Zwycięstwo (2): 2001, 2006

• Mistrzostwo Włoch FNGI (Włoskiej Federacji Gimnastycznej)
  • Zwycięstwo (4)^[7]: 1904, 1905, 1906, 1907

• Piłka Dapplesa
  • Zwycięstwo (22): 1905 (6×), 1906 (4×), 1907 (5×), 1908 (7×)

• Puchar Spensleya
  • Zwycięstwo (1): 1909

• But Radice
  • Zwycięstwo (3): 1912, 1915, 1922

• Puchar Lombardii
  • Zwycięstwo (1): 1917

• Mistrzostwo Lombardii
  • Zwycięstwo (1): 1917/18

• Trofeum Lombardi e Macchi
  • Zwycięstwo (1): 1925

• Puchar Primato
  • Zwycięstwo (2): 1935, 1943

• Puchar Monti
  • Zwycięstwo (1): 1945

• Puchar Przyjaźni
  • Zwycięstwo (2): 1959, 1960

[edytuj] Indywidualne osiągnięcia

• Król strzelców Serie A (16):
  • Aldo Boffi (3): 1938/39^[8] (19 goli), 1939/40 (24), 1941/42 (22)
  • Gunnar Nordahl (5): 1949/50 (35), 1950/51 (34), 1952/53 (26), 1953/54 (23), 1954/55 (27)
  • Jose Altafini (1): 1961/62^[9] (22)
  • Pierino Prati (1): 1967/68 (15)
  • Gianni Rivera (1): 1972/73^[10] (17)
  • Pietro Paolo Virdis (1): 1986/87 (17)
  • Marco van Basten (2): 1989/90 (19), 1991/92 (25)
  • Andrij Szewczenko (2): 1999/2000 (24), 2003/04 (24)

• Król strzelców Ligi Mistrzów (2):
  • Andrij Szewczenko (1): 2004/05 (6 goli)
  • Kaká (1): 2006/07 (10)

[edytuj] Rankingi i nagrody federacji

• Drużyna roku IFFHS (2): 1993, 2005
• Zwycięzca rankingu UEFA: (2): 2005/06, 2006/07

[edytuj] Milan obecnie

[edytuj] Skład zespołu

Stan na 2 czerwca 2008[11] Nr Kraj Imię i nazwisko (Pseudonim) Urodzony Poprz. klub Bramkarze 1. Brazylia Nelson de Jesus Silva (Dida) 1973 Corinthians 16. Australia Željko Kalac 1972 Perugia 29. Włochy Valerio Fiori 1969 Piacenza Obrońcy 3. Włochy Paolo Maldini (kapitan drużyny) 1968 wychowanek 4. Gruzja Kachaber Kaładze 1978 Dynamo Kijów 11. Włochy Gianluca Zambrotta 1971 Barcelona 13. Włochy Alessandro Nesta 1976 Lazio 17. Chorwacja Dario Simić 1975 Inter 18. Czechy Marek Jankulovski 1977 Udinese 19. Włochy Giuseppe Favalli 1972 Inter 25. Włochy Daniele Bonera 1981 Parma 31. Brazylia Rodrigo Izecson Dos Santos Leite (Digao) 1985 Rimini 36. Włochy Matteo Darmian 1989 wychowanek 44. Włochy Massimo Oddo 1976 Lazio Pomocnicy 5. Brazylia Emerson Ferreira da Rosa (Emerson) 1976 Real Madryt 8. Włochy Gennaro Ivan Gattuso ( 2 zastępca kapitana) 1978 Salernitana 10. Holandia Clarence Seedorf 1976 Inter 20. Francja Yoann Gourcuff 1986 Stade Rennais 21. Włochy Andrea Pirlo 1979 Brescia 23. Włochy Massimo Ambrosini ( 1 zastępca kapitana) 1977 Vicenza 32. Włochy Cristian Brocchi 1976 Fiorentina . Francja Mathieu Flamini 1984 Arsenal Napastnicy 7. Brazylia Alexandre Rodrugues da Silva (Pato) 1989 Internacional 9. Włochy Filippo Inzaghi 1973 Juventus 22. [12] Brazylia Ricardo Izecson dos Santos Leite (Kaká) 1982 São Paulo FC 43. Włochy Alberto Paloschi 1990 wychowanek 94. Francja Willy Aubameyang 1987 wychowanek . Włoch Marco Borriello 1982 Genoa 99. Brazylia Ronaldo Luís Nazário de Lima (Ronaldo) 1976 Real Madryt

Boiskowe ustawienie graczy Milanu: Kalac #16 Oddo #44 Nesta #13 Maldini #3 Janku- lovski #18 Gattuso #8 Pirlo #21 Ambrosini #23 Kaká #22 Seedorf #10 Inzaghi #9 Zawodnicy Milanu będący na wypożyczeniu: Ignazio Abate (w Empoli) Christian Abbiati (w Atlético Madryt) Luca Antonelli (w Bari) Luca Antonini (w Empoli) Sandro Bloudek (w Lecco) Marco Borriello (w Genoi) Alessandro Cattelan (w Mantovie) Ferdinando Coppola (w Atalantcie) Davide Di Gennaro (w Bolonii) Leandro Grimi (w Sienie) Patrick Kalambay (w Triestinie) Lino Marzoratti (w Empoli) Alessandro Matri (w Cagliari) Ricardo Oliveira (w Realu Saragossa) Marcus Plinio Diniz Paixao (w Monzie) Nicola Pozzi (w Empoli) Paolo Sammarco (w Sampdorii) Marco Storari (w Levante)

[edytuj] Transfery w sesji letniej 2008

Przybyli:

• Mathieu Flamini (z Arsenalu)
• Marco Borriello (z Genoa)
• Gianluca Zambrotta (z FC Barcelona)

Odeszli:

• Alberto Gilardino (do ACF Fiorentina)
• Cafu (Koniec kariery)
• Serginho (Koniec kariery)
• Ibrahim Ba (Koniec kariery)

[edytuj] Transfery w sesji 2007

Przybyli:

• Ibrahim Ba (z AS Varese 1910)
• Digao (z Rimini Calcio FC)
• Emerson (z Realu Madryt)
• Alexandre Pato^[13] (z Internacional Porto Alegre)

Odeszli:

• Alessandro Costacurta (koniec kariery)

Wypożyczenia:

• Marco Borriello (do Genoi)
• Leandro Grimi (do Sieny)
• Ricardo Oliveira (do Realu Saragossa)

[edytuj] Zastrzeżone numery

• 3. Paolo Maldini, w Milanie od 1985 do dziś, po jego odejściu koszulkę z tym numerem będzie mógł założyć tylko jego syn, Christian (ur. 16 czerwca 1996)^[14]
• 6. Franco Baresi, w Milanie 1977-1997

[edytuj] Sztab szkoleniowy

Imię i nazwisko	Funkcja
Carlo Ancelotti	Trener
Mauro Tassotti	Zastępca trenera
Villiam Vecchi	Trener bramkarzy
Luigi Ballestra	Asystent trenera
Daniele Tognaccini	Trener od przygotowania atletycznego / kierownik programu Milan Lab
Giovanni Mauri	Zastępca trenera od przygotowania atletycznego
Silvano Ramaccioni	Kierownik drużyny
Beniamino Abate	Drugi trener bramkarzy
Massimiliano Sala	Lekarz klubowy
Jean Pierre Meersseman	Koordynator programu Milan Lab
Johannes Breum	Chiropraktyk
Giorgio Puricelli	Fizjoterapeuta
Tomislav Vrbnjak	Fizjoterapeuta
Sebastiano Genovese	Fizjoterapeuta
Roberto Morosi	Fizjoterapeuta
William Tillson	Trener od przygotowania atletycznego
Roberto Boerci	Masażysta

[edytuj] Drużyny młodzieżowe i dziecięce

Milan posiada młodzieżowe i dziecięce zespoły we wszystkich kategoriach wiekowych, uczestniczące w oficjalnych rozgrywkach juniorów.

Najstarszym zespołem jest Primavera, w której grają zawodnicy do dwudziestego życia. Gracze Primavery stanowią naturalne zaplecze pierwszej drużyny, a jej członkowie często powoływani są do szerokiej kadry klubu i uczestniczą w treningach razem z seniorami. W razie potrzeby najlepsi gracze włączani są do składu na mecze Milanu.

[edytuj] Najważniejsze osiągnięcia Primavery

• Młodzieżowe Mistrzostwo Włoch (1): 1964/65
• Młodzieżowy Puchar Włoch (1): 1984/85
• Zwycięstwo w Torneo di Viareggio^[15] (8): 1949, 1952, 1953, 1957, 1959, 1960, 1999, 2001

[edytuj] Lista juniorskich zespołów Milanu

• Primavera (rocznik 1987 i młodsi)
• Berretti (rocznik 1988 i młodsi)
• Allievi Nazionali (rocznik 1990 i młodsi)
• Allievi Regionali "B" (rocznik 1991)
• Giovanissimi Nazionali (rocznik 1992)
• Giovanissimi Regionali "B" (rocznik 1993)
• Giovanissimi Regionali "C" (rocznik 1994)
• Esordienti Regionali (rocznik 1995)
• Esordienti Regionali "C" (rocznik 1996)
• Pulcini Provinciali (rocznik 1997)

[edytuj] Stadion

Stadionem, na którym zespół Milanu rozgrywa swoje mecze, jest San Siro. W sezonie 2007/08 obiekt posiada 82 955 miejsc do dyspozycji kibiców. Jest to stadion miejski, więc na tym samym obiekcie rozgrywa swoje spotkania drugi mediolański klub - Inter.

Budowa stadionu została rozpoczęta w grudniu 1925. Inauguracja nastąpiła 19 września 1926 - Milan przegrał z Interem 3:6. Stadion nosi nazwę San Siro - od nazwy dzielnicy, w której został wybudowany. W 1981 obiekt został nazwany imieniem słynnego gracza obu mediolańskich zespołów - Giuseppe Meazzy. Jednak kibice najczęściej używają pierwotnej nazwy.

W klasyfikacji UEFA San Siro jest jednym z 26 stadionów ocenionych na 5 gwiazdek (najwyższa klasa).

Podstawowe dane obiektu:

• Maksymalna pojemność: 85 700 miejsc
• Długość boiska: 105 m
• Szerokość boiska: 68 m
• Adres stadionu: Via Piccolomini, 5 20151 Milano

19 grudnia 2005 wiceprezydent Milanu Adriano Galliani zapowiedział rozpoczęcie konsultacji w sprawie budowy nowego stadionu^[16]. Byłby on do wyłącznego użytku Milanu i tylko do rozgrywania spotkań piłki nożnej (bez bieżni lekkoatletycznej). Także wśród władz Interu pojawiły się plany budowy nowego obiektu, co z kolei spowodowało pomysły wykupienia przez Milan "San Siro" z rąk miasta i rozpoczęcie gruntownej przebudowy stadionu, tak aby spełniał on standardy współczesnych, najnowocześniejszych obiektów.

[edytuj] Kibice

Brigate Rossonere dopingują swój zespół

[edytuj] Fossa dei Leoni Fossa dei Leoni (Jama Lwów) - najstarsza i największa grupa fanatycznych kibiców Milanu. Założona w 1968, zakończyła działalność w listopadzie 2005 po stracie swojej wyjazdowej flagi (niepisany zwyczaj włoskich grup). Apolityczna, liczyła do 10 000 członków.

Frekwencja kibiców Milanu na San Siro

Fani Milanu stanowią jedną z największych i najstarszych zorganizowanych grup kibiców we Włoszech. Pierwsze grupy skupiały wielu emigrantów z południowych Włoch, którzy przybyli do Mediolanu w poszukiwaniu pracy. Tradycyjnie Milan był wspierany przez robotników i związkowców, podczas gdy Inter był klubem typowej klasy średniej. Obecnie grupy kibiców nie są z reguły ukierunkowane politycznie, jednak wśród rossonerich nadal dominują fani ze środowisk robotniczych (zarówno lewicowi jak i prawicowi). Brak grup o charakterze skrajnie prawicowym. Kibice Milanu należą do bardziej spokojnych grup na Półwyspie Apenińskim. Awantury z ich udziałem zdarzają się stosunkowo rzadko. Jednocześnie milaniści pod względem opraw meczowych czy też zaangażowania w aktywny doping na trybunach należą zdaniem wielu obserwatorów do europejskiej czołówki[17]. W ostatnich latach na domowe mecze zespołu przychodziło średnio od 45 do 60 tysięcy widzów. Fani mediolańskiego klubu przyjaźnią się we Włoszech z kibicami Brescii, a z zagranicznych drużyn utrzymują przyjacielskie stosunki z Barceloną. Do najbardziej nielubianych przez nich zespołów należą Juventus, Roma, Inter, Verona i Atalanta. Najbardziej zagorzali fani Milanu zasiadają w sektorze Curva Sud (Zakole Południowe). W sektorze tym zasiada do 10 000 kibiców. Przeciwległy sektor (Curva Nord) tradycyjnie przypisany jest kibicom Interu. Do legendy klubu przeszedł mecz finałowy Pucharu Europy 1989 w Barcelonie. W stolicy Katalonii pojawiło się ok. 90 000 kibiców Milanu. Milan jest jednym z czołowych klubów pod względem liczby kibiców we Włoszech oraz na całym świecie. Według badań sondażowych liczba kibiców Milanu w Italii wynosi ok. 7.4 miliona[18]. Bardziej popularnym klubem we Włoszech jest jedynie Juventus. Ok. 23% włoskich kibiców kibicuje Milanowi[19], według innego sondażu do grona kibiców mediolańskiego klubu zalicza się 12.4% populacji Włoch (w tym 20.3% wśród osób do 24 roku życia)[20].

[edytuj] Lista zorganizowanych grup kibiców

Alternativa Rossonera Brigate Rossonere Commandos Tigre Dannati Gruppo Lucifero

Lord Kaos Panthers Prugne Korps Rams

Rembambi Sconvolts Torcida Rossonera Vecchia Guardia

Jedynym oficjalnym fanklubem Milanu w Polsce jest istniejący od 2001 Milan Club Polonia. Oficjalnie ten fanklub działa od 2005, kiedy został przyjęty przez Associazione Italiana Milan Club (AIMC - komórkę Milanu zrzeszającą fan kluby).

Sympatię do mediolańskiego klubu deklaruje wielu sportowców, aktorów i polityków z Włoch i innych krajów świata^[21]. Jednym z nich jest amerykański koszykarz Kobe Bryant, którego ojciec występował we włoskiej lidze koszykówki. Powiedział: "Po skończeniu kariery chętnie zostanę piłkarzem, pod warunkiem jednak, że kontrakt zaproponuje mi AC Milan"^[22]. Także inny amerykański gracz, Dennis Rodman, jest kibicem włoskiego klubu.

Innymi znanymi sportowcami kibicującymi Milanowi są: Antonio Rossi, pochodzący z lombardzkiego Lecco dwukrotny mistrz olimpijski w wioślarstwie oraz Diana Bianchedi, mistrzyni olimpijska w szermierce. Do kibiców Milanu zaliczał się również zwycięzca kolarskich wyścigów Giro d'Italia i Tour de France - Marco Pantani.

Uczucia do mediolańskiego zespołu deklaruje włoski aktor i scenarzysta Diego Abantuono, autor wielu cytatów na temat rossonerich^[23]. Innymi kibicami mediolańskiego klubu z branży filmowej są: włoski komik Teo Teocoli oraz hiszpańska aktorka Natalia Estrada, była partnerka Paolo Berlusconiego, brata prezydenta Milanu.

Wśród polityków kibicujących Milanowi znajdują się Silvio Berlusconi - obecny prezydent klubu, były premier Włoch i lider partii Forza Italia a także Roberto Maroni z Ligi Północnej, były minister opieki społecznej. Kibicem Milanu jest również opozycyjny rywal Berlusconiego z partii komunistycznej, Fausto Bertinotti.

Milanowi kibicuje także angielski piosenkarz Robbie Williams.

[edytuj] Oficjalne media

[edytuj] Forza Milan!

Czasopismo poświęcone Milanowi, miesięcznik. Założony w listopadzie 1963 przez dziennikarza Gino Sansoniego. Pierwotnie magazyn był oficjalnym pismem fan-klubów drużyny. W 1979 Forza Milan! zyskał aprobatę władz Milanu jako oficjalne czasopismo klubu.

Od stycznia 1997 magazyn wydawany jest przez wydawnictwo Panini. Redaktorem naczelnym czasopisma jest Fabrizio Melegari.

[edytuj] Milan Channel

Cyfrowy, kodowany kanał telewizyjny w stu procentach poświęcony mediolańskiej drużynie. Założony na stulecie klubu, pierwszą transmisję przeprowadził 24 grudnia 1999. Przez całą dobę kanał prezentuje historię i teraźniejszość klubu, programy o zawodnikach, wywiady i najnowsze informacje o zespole.

Stacja znajduje się na platformie cyfrowej Sky Italia. Jako pierwsza stacja klubowa we Włoszech przekroczyła liczbę 50 000 widzów abonujących kanał^[24]. W 2006 miesięczny abonament wynosił 8 euro.

[edytuj] Obiekty związane z klubem

[edytuj] Milanello

Nowoczesny ośrodek treningowy Milanu, położony ok. 40 km od Mediolanu, w pobliżu Varese. Zbudowany w 1963 z inicjatywy Andrei Rizzoliego, w większości został przebudowany podczas kadencji prezydenta Berlusconiego. Otoczony lasem obiekt zajmuje powierzchnię 1 600 hektarów. W Milanello oprócz piłkarzy Milanu często trenuje także reprezentacja Włoch.

Milanello posiada dwa treningowe, kilkudziesięciometrowe boiska oraz bieżnię o długości ponad 1 kilometra. Na terenie obiektu znajduje się też centrum wypoczynkowo-konferencyjne oraz sala gimnastyczna wyposażona w najnowsze osiągnięcia techniki sportowej, mające na celu doprowadzenie graczy Milanu do optymalnej sprawności fizycznej.

Treningi w Milanello można oglądać na klubowym kanale Milan Channel dzięki sieci kamer umieszczonych na terenie ośrodka.

[edytuj] MilanLab

Utworzone w lipcu 2002 nowoczesne biomechaniczne centrum badawcze, zajmujące się analizą formy i parametrów psychofizycznych graczy Milanu. Każdy z piłkarzy przechodzi w nim regularne badania, sprawdzające m.in. odporność psychiczną, czas reakcji czy też parametry mięśni. Systemy komputerowe analizują wszystkie dane, dobierając optymalny rodzaj treningu, a także dietę zawodnika, co pozwala w znacznym stopniu obniżyć prawdopodobieństwo spadku formy lub kontuzji. W MilanLab piłkarze odbywają również zajęcia z psychologiem.

Bezpośrednią przyczyną powstania laboratorium był przypadek Fernando Redondo, którego zatrudnienie kosztowało mediolański klub olbrzymią kwotę, podczas gdy już na pierwszym treningu argentyński gracz odniósł kontuzję. Wyeliminowała go ona z gry na dwa lata. Od tego czasu, dzięki współpracy klubu z biomechanikami, liczba niespodziewanych urazów w zespole spadła w znaczący sposób.

[edytuj] Milan Point

Oficjalny sklep Milanu. W jego asortymencie znajdują się nie tylko oficjalne stroje zespołu czy też sprzęt sportowy z autografami piłkarzy, lecz także wiele innych przedmiotów z logo mediolańskiego klubu.

Obiekt znajduje się na trzech poziomach, z czego jeden posiada oficjalną klubową kawiarnię i salę kinową. Prezentowane są w niej wszystkie wyjazdowe spotkania Milanu, a w pozameczowym czasie transmitowana jest klubowa telewizja.

[edytuj] Fundacja Milanu

Fundacja Milanu (Fondazione Milan Onlus) została założona z inicjatywy klubu 20 lutego 2003. Celem fundacji jest "wrażliwość na ludzi w potrzebie i aktywna pomoc przy pomocy rzetelnej organizacji"^[25].

W ciągu 4 lat swojej działalności fundacja wsparła około 30 projektów na łączną kwotę ponad 2 milionów euro. Pomogła m.in. w programach UNICEFu, wsparła kliniki pediatryczne i oddziały neonatologii w szpitalach oraz pomogła w budowie placów zabaw i parków rozrywki dla dzieci.

Obecnie Fundacja Milanu wspiera projekt stworzenia oddziału intensywnej terapii w Szpitalu Ginekologiczno-Położniczym w Nazarecie.

W zarządzie fundacji zasiadają: Adriano Galliani, Paolo Berlusconi, Leonardo de Araujo i Paolo Maldini.

[edytuj] Hymn klubu

Hymnem klubu (Inno Milan) jest utwór Milan, Milan! - utwór napisany z okazji zdobycia 11. tytułu mistrzowskiego w 1988. Od tego czasu utwór ten jest tradycyjnie odgrywany przez meczami drużyny na własnym boisku. Autorem słów jest Massimi Guantini, natomiast muzykę skomponował Tony Renis^[26].

[edytuj] Barwy i logo klubu

Trzeci komplet strojów 　 Strój bramkarza

Klubowe barwy Milanu to czerwony i czarny. Barwy te w momencie ich przyjęcia miały symbolizować: czerwień - kolor diabłów (pierwszy przydomek Milanu) i zapał do gry członków zespołu, natomiast czerń - strach przeciwników^[27]. Jednocześnie nawiązują one do barw zespołu klubu piłkarskiego z Nottingham, rodzinnego miasta Kilpina - założyciela Milanu.

Podstawowy strój graczy to koszulki w czerwone-czarne pasy, czarne spodenki i czarne skarpetki. Strój wyjazdowy jest cały w kolorze białym, w takich strojach najczęściej grają też piłkarze Milanu w meczach finałowych europejskich pucharów^[28]. Czasem stosowany jest też trzeci komplet strojów - obecnie w całości w kolorze czarnym. Bramkarze Milanu od sezonu 2002/03 występują w ciemnożółtych (czasem zielonych) koszulkach, czarnych spodenkach i czarnych skarpetkach.

Od sezonu 2006/2007 na koszulkach mediolańskiego zespołu znajduje się logo oficjalnego sponsora - austriackiej firmy prowadzącej internetowe zakłady sportowe - bwin.com, z którą Milan podpisał czteroletni kontrakt^[29]. W poprzednich dwunastu sezonach głównym sponsorem zespołu był Opel. Stroje zawodników są produkowane przez niemiecki Adidas.

Logo klubu przedstawia połączenie klubowych barw w postaci czarno-czerwonych pasów oraz miejską flagę Mediolanu (czerwony krzyż na białym tle), oba elementy wpisane są w okrąg^[30]. Ponad nim znajduje się skrót nazwy zespołu - "ACM", a poniżej - rok założenia (1899). Całość otoczona jest czerwoną elipsą. Często ponad właściwym logo umieszczona jest żółta, pięcioramienna gwiazda, przyznana Milanowi za osiągnięcie dziesięciu tytułów mistrza Włoch.

[edytuj] Słynni gracze

[edytuj] Najwięcej bramek dla Milanu Poz. Zawodnik Gole 1 Gunnar Nordahl 221 2 Andrij Szewczenko   173 3 Gianni Rivera 164 4 José Altafini 161 5 Aldo Boffi 136 6 Marco Van Basten 124 7 Giuseppe Santagostino 106 8 Pierino Prati 102 9 Filippo Inzaghi   100 10 Louis Van Hege 98 11 Alberto Bigon 90 12 Nils Liedholm 89 13 Renzo Burini 88 14 Pietro Paolo Virdis 76 15 Marco Simone 75 Symbolem piłki () oznaczono piłkarzy, którzy jeszcze nie zakończyli kariery. Stan na zakończenie sezonu 2007/08 [edytuj] Najwięcej występów w Milanie Poz. Zawodnik Mecze 1 Paolo Maldini   870 2 Franco Baresi 719 3 Alessandro Costacurta 663 4 Gianni Rivera 658 5 Mauro Tassotti 583 6 Mario Anquilletti 418 7 Cesare Maldini 412 8 Demetrio Albertini 406 9 Nils Liedholm 394 10 Alberigo Evani 393 11 Roberto Donadoni 390 12 Gennaro Gattuso   383 13 Giovanni Trapattoni 351 14 Omero Tognon 342 15 Luigi Perversi 341

[edytuj] Jedenastka wszech czasów

Piłkarze którzy zostali wybrani do drużyny wszech czasów na stulecie klubu:

• Lorenzo Buffon (Włochy, bramkarz, w Milanie 1949-1959)
• Mauro Tassotti (Włochy, obrońca, w Milanie 1980-1997)
• Franco Baresi (Włochy, obrońca, w Milanie 1977-1997)
• Paolo Maldini (Włochy, obrońca, w Milanie 1985 do dziś)
• Giovanni Trapattoni (Włochy, obrońca, w Milanie 1960-1971)
• Frank Rijkaard (Holandia, pomocnik, w Milanie 1988-1993)
• Gianni Rivera (Włochy, pomocnik, w Milanie 1960-1979)
• Nils Liedholm (Szwecja, pomocnik, w Milanie 1949-1961)
• Gunnar Nordahl (Szwecja, napastnik, w Milanie 1949-1956)
• Marco van Basten (Holandia, napastnik, w Milanie 1987-1995)
• José Altafini (Brazylia, napastnik, w Milanie 1959-1966)

• Trener: Arrigo Sacchi (Włochy, w Milanie 1987-1991)

[edytuj] Mistrzowie świata w zespole Milanu

• José Altafini (Brazylia, 1958)
• Amarildo (Brazylia, 1962)
• Pietro Arcari (Włochy, 1934)
• Franco Baresi (Włochy, 1982)
• Cafú (Brazylia, 1994 i 2002)
• Fulvio Collovati (Włochy, 1982)
• Marcel Desailly (Francja, 1998)
• Dida (Brazylia, 2002)
• Christophe Dugarry (Francja, 1998)
• Giovanni Galli (Włochy, 1982)
• Gennaro Gattuso (Włochy, 2006)
• Alcides Ghiggia (Urugwaj, 1950)
• Alberto Gilardino (Włochy, 2006)
• Filippo Inzaghi (Włochy, 2006)
• Kaká (Brazylia, 2002)
• Leonardo (Brazylia, 1994)
• Daniele Massaro (Włochy, 1982)
• Giuseppe Meazza (Włochy, 1934 i 1938)
• Alessandro Nesta (Włochy, 2006)
• Massimo Oddo (Włochy, 2006)
• Pietro Pasinati (Włochy, 1938)
• Andrea Pirlo (Włochy, 2006)
• Rivaldo (Brazylia, 2002)
• Ronaldo (Brazylia, 1994 i 2002)
• Paolo Rossi (Włochy, 1982)
• Roque Júnior (Brazylia, 2002)
• Dino Sani (Brazylia, 1958)
• Juan Alberto Schiaffino (Urugwaj, 1950)

[edytuj] Prezesi klubu

1899-1909: Alfred Edwards 1909: Giannino Camperio (tymczasowo) 1909-1928: Piero Pirelli 1928-1930: Luigi Ravasco 1930-1933: Mario Bernazzoli 1933-1935: Luigi Ravasco (komisarz nadzwyczajny) 1935-1936: Pietro Annoni 1936-1937: Pietro Annoni, G. Lorenzini, Rino Valdameri (tymczasowo) 1937-1939: Emilio Colombo 1939-1940: Achille Invernizzi 1940-1944: Umberto Trabattoni (komisarz nadzwyczajny) 1944-1945: Antonio Busini 1945-1954: Umberto Trabattoni 1954-1963: Andrea Rizzoli 1963-1965: Felice Riva

1965-1966: Federico Sordillo (tymczasowo) 1966-1967: Luigi Carraro 1967-1971: Franco Corraro 1971-1972: Federico Sordillo 1972-1976: Albino Buticchi 1976: Bruno Pardi 1976-1977: Vittorio Duina 1977-1980: Felice Colombo 1980-1982: Gaetano Morazzoni 1982-1986: Giuseppe Farina 1986: Rosario Lo Verde 1986-2004: Silvio Berlusconi 2004-2006: brak[31] 2006-2008: Silvio Berlusconi od 2008: brak[32]

[edytuj] Trenerzy zespołu

1900-1906: Herbert Kilpin 1906-1907: Daniele Angeloni 1907-1910: Komisja Techniczna 1910-1911: Giovanni Camperio 1911-1915: Komisja Techniczna 1915-1922: Guido Moda 1922-1924: Ferdinand Oppenheim 1924-1926: Vittorio Pozzo 1926: Guido Moda 1926-1928: Herbert Burgess 1928-1931: Engelbert König 1931-1933: József Bánás 1933-1934: József Viola 1934-1937: Adolfo Baloncieri 1937: William Garbutt 1937-1938: Hermann Felsner i József Bánás 1938-1940: József Viola 1940-1941: Guido Ara i Antonio Busini 1941-1943: Mario Magnozzi 1943-1945: Giuseppe Santagostino 1945-1946: Adolfo Baloncieri 1946-1949: Giuseppe Bigogno 1949-1952: Lajos Czeizler 1952: Gunnar Gren 1952-1953: Mario Sperone 1953-1954: Béla Guttmann 1954: Antonio Busini 1954-1956: Hector Puricelli 1956-1960: Giuseppe Viani 1960-1961: Paolo Todeschini 1961-1963: Nereo Rocco 1963-1964: Luis Carniglia

1964-1966: Nils Liedholm 1966: Giovanni Cattozzo 1966-1967: Arturo Silvestri 1967-1973: Nereo Rocco 1973-1974: Cesare Maldini 1974: Giovanni Trapattoni 1974-1975: Gustavo Giagnoni 1975: Nereo Rocco 1975-1976: Paolo Barison 1976: Giovanni Trapattoni 1976-1977: Giuseppe Marchioro 1977: Nereo Rocco 1977-1979: Nils Liedholm 1979-1981: Massimo Giacomini 1981: Italo Galbiati 1981-1982: Luigi Radice 1982: Italo Galbiati 1982: Francesco Zagatti 1982-1984: Ilario Castagner 1984: Italo Galbiati 1984-1987: Nils Liedholm 1987: Fabio Capello 1987-1991: Arrigo Sacchi 1991-1996: Fabio Capello 1996-1997: Oscar Washington Tabárez 1997: Giorgio Morini 1997: Arrigo Sacchi 1997-1998: Fabio Capello 1998-2001: Alberto Zaccheroni 2001: Fatih Terim 2001: Cesare Maldini i Mauro Tassotti od 2001: Carlo Ancelotti

[edytuj] Piłkarze i trenerzy

Gracze którzy byli zarówno zawodnikami Milanu, jak i trenerami:

Carlo Ancelotti Daniele Angeloni Paolo Barison Fabio Capello

Massimo Giacomini Gunnar Gren Nils Liedholm

Cesare Maldini Giorgio Morini Vittorio Pozzo

Hector Puricelli Luigi Radice Giovanni Trapattoni

[edytuj] Derby Mediolanu

Jednym z najważniejszych wydarzeń w piłkarskim kalendarzu Milanu są derby Mediolanu (potocznie nazywane Derby della Madonnina) z Interem. Mediolańskie derby należą do najstarszych i najczęściej rozgrywanych meczów derbowych w światowej piłce nożnej, do sezonu 2007/08 włącznie zostało rozegranych 267 takich spotkań. Z reguły derby rozgrywane są dwukrotnie w ciągu podczas rozgrywek Serie A. Od czasu do czasu oba mediolańskie zespoły grają ze sobą także w Pucharze Włoch oraz w Lidze Mistrzów. Ponadto tradycją stały się przedsezonowe mecze o Trofeum TIM (dodatkowo z udziałem Juventusu), lecz nie są one zaliczane do oficjalnych statystyk (mecze trwają po 45 minut).

W ogólnej statystyce meczów derbowych lepszy jest Milan, który wygrał 104 mecze w stosunku do 91 Interu. W samej Serie A przewagę posiada jednak Inter (53 zwycięstw tego zespołu i 46 Milanu).

Derby Mediolanu znane są z gorącej atmosfery na trybunach, jednak z reguły nie dochodziło do poważniejszych zakłóceń porządku. Na stadionie pojawia się wtedy wiele flag i transparentów dotyczących obu zespołów (często humorystycznych, patrz zdjęcie obok).

Do wyjątków należał mecz w ćwierćfinale Ligi Mistrzów w sezonie 2004/05, gdy bramkarz Milanu Dida został trafiony przez kibica Interu racą w bark. Mecz został przerwany, a następnie Milanowi został przyznany walkower^[33].

[edytuj] Rekordy klubu

• Najwyższe zwycięstwo u siebie: Milan - Audax Modena 13:0 (1914).
• Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe: Ausonia - Milan 0:10 (1919).
• Najwyższa porażka u siebie: Milan - Bologna 0:8 (1922).
• Najwyższa porażka na wyjeździe: Juventus - Milan 8:2 (1927) i Ajax - Milan 6:0 (1974).
• Milan jest rekordzistą Włoch pod względem meczów bez porażki w lidze - passa rossonerich to 58 spotkań (od 26 maja 1991 do 21 marca 1993).
• Rekordowa seria kolejnych zwycięstw Milanu - 10, wynik osiągnięty dwukrotnie - wiosną lat 1951 i 1994
• Rekordowa seria Milanu meczów bez porażki w europejskich pucharach - 17 (od 19 kwietnia 1972 do 10 kwietnia 1974). To 6. wynik w Europie.
• Najwięcej bramek w historii Milanu strzelił Gunnar Nordahl - 221. Potrzebował na to 8 sezonów, co dało mu średnią 27.6 goli na sezon. Na drugim miejscu znajduje się Andrij Szewczenko, który w 7 sezonach strzelił 173 bramki.
• Gunnar Nordahl strzelił w Milanie najwięcej goli w jednym sezonie w całej historii Serie A - 35.
• W sezonie 1968/69 Milan w 30 meczach Serie A stracił zaledwie 12 bramek. Średnia - 0.4 straconego gola na mecz to rekord Włoch.
• Milan dwukrotnie kończył rozgrywki o mistrzostwo Włoch bez porażki: w 1907 - 4 zwycięstwa i 2 remisy oraz w sezonie 1991/92 - 22 zwycięstwa i 12 remisów. Ten ostatni sezon to jedyny przypadek od momentu utworzenia Serie A (1929/30), kiedy mistrz Włoch nie przegrał ani jednego meczu.
• 16 razy piłkarze Milanu zdobywali tytuł króla strzelców (łącznie 8 graczy). To również rekord Włoch.
• 29 razy (rekord) Milan uczestniczył w finałach oficjalnych rozgrywek międzynarodowych: 11 w Pucharze Europy, 3 w Pucharze Zdobywców Pucharów, 7 w Superpucharze Europy, 7 w Pucharze Interkontynentalnym i 1 w Klubowych Mistrzostwach Świata.
• Milan zajmuje 1. miejsce (razem z Boca Juniors) pod względem ilości oficjalnych międzynarodowych trofeów. Zdobył ich 18. Na szczeblu europejskim Milan jest również rekordzistą (14 trofeów)
• Milan jest rekordzistą pod względem ilości zdobytych Superpucharów Europy oraz Superpucharów Włoch. Oba trofea mediolański klub zdobywał 5 razy.
• Sebastiano Rossi jest rekordzistą Włoch pod względem ilości minut bez puszczonego gola. W sezonie 1993/94 nie puścił bramki w lidze przez 929 minut.
• Najwięcej spotkań z zespole Milanu rozegrał Paolo Maldini. Po sezonie 2006/07 miał na koncie 847 występów, włoski obrońca nadal znajduje się w kadrze zespołu i ma szansę na poprawienie wyniku. Drugi w tej klasyfikacji Franco Baresi zaliczył 719 spotkań.
• Paolo Maldini zagrał najwięcej spotkań w Serie A w historii - 600^[34].

[edytuj] Ciekawostki

• Milan 47 razy plasował się na podium mistrzostw Włoch: 17 razy na 1. miejscu, 14 razy na 2. i 16 razy na 3. Łącznie daje to 46% wszystkich edycji rozgrywek.
• W sezonie 1993/94 oba mediolańskie kluby zdobyły europejskie trofeum - Milan Puchar Europy, Inter Puchar UEFA. To jedyny przypadek dwóch zwycięskich klubów z jednego miasta w historii europejskich pucharów.
• Milan trzykrotnie eliminował z pucharów obrońcę trofeum - 2 razy z Pucharu Europy, 1 raz z Pucharu Zdobywców Pucharów.
• Milan 3 razy uczestniczył w Pucharze Mitropa - pierwszych poważnych rozgrywkach europejskich. W 1938, w sezonie 1966/67 i w sezonie 1981/82 (wówczas turnieju dla zwycięzców drugich lig). W tym ostatnim Milan zwyciężył, wygrywając rozgrywki grupowe.
• Milan nigdy nie wygrał Pucharu UEFA. Dwukrotnie docierał do półfinału: w sezonie 1971/72 (wyeliminowanie przez Tottenham Hotspur) oraz w sezonie 2001/02 (Borussia Dortmund). W trzech ostatnich startach Milan zawsze odpadał z drużyną, która później przegrywała w finale: Espanyol Barcelona (1987/88), Girondins Bordeaux (1995/96) oraz wspomniana Borussia.
• W pierwszej połowie XX wieku kibice Milanu byli nazywani przez fanów Interu Casciavitt ("śrubokręty"). Było to związane ze stereotypem kibica - robotnika (fanami Milanu były osoby wywodzące się głównie ze środowisk robotniczych, bogatsi kibicowali Interowi). Określenie to w późniejszych latach kibice przyjęli sami dla siebie, a Casciavitt stał się nieoficjalnym przydomkiem zespołu.
• Gunnar Nordahl, rekordzista Milanu pod względem zdobytych bramek (221) i pięciokrotny król strzelców, znalazł się w Milanie w kuriozalny sposób. Pojawił się w Mediolanie w ramach "odszkodowania" od Juventusu za "kradzież" Duńczyka Ploggera, który jechał podpisać kontrakt z Milanem, lecz został zabrany przez turyńskich działaczy do ich siedziby, gdzie czekał już na niego gotowy kontrakt z Juventusem.
• Marco van Basten strzelił swojego pierwszego (1987) i ostatniego (1993) gola w Milanie temu samemu bramkarzowi, Alessandro Niście, broniącego w pierwszym meczu barw Pisy, w ostatnim - Ancony.
• Pomiędzy 9. a 12 września Milan nigdy w historii nie grał meczu na wyjeździe.
• 18 kwietnia 2007 w drugiej minucie meczu Ascoli - Milan (2:5) Alberto Gilardino strzelił bramkę nr 4 000 w oficjalnych meczach klubu. Po tym spotkaniach bilans Milanu wynosił: 2 445 rozegranych spotkań, 4 004 zdobyte bramki i 2 500 bramek straconych^[35].
• Milan, Ajax i Liverpool są jedynymi zespołami, które dwukrotnie wygrywały Puchar Europy nie odnosząc ani jednej porażki w zwycięskim sezonie.
• Milan i Inter są jedynymi zespołami, które w Pucharze Europy dwukrotnie (razem 4 mecze) rozgrywały spotkania derbowe. Jednocześnie były to jedyne w historii dwumecze pucharowe, w których oba spotkania były rozgrywane na tym samym boisku.
• Carlo Ancelotti jest jednym z dwóch graczy, którzy wygrywali Puchar Europy zarówno jako zawodnik jak i trener.
• Cesare Maldini i jego syn Paolo poprowadzili Milan jako kapitanowie zespołu do zwycięstwa w Pucharze Europy w odstępie 40 lat (1963 i 2003).
• Milan jest jednym z pięciu zespołów, których zawodnicy w meczach Ligi Mistrzów mają prawo nosić na rękawach specjalne logo, przyznawane za zdobycie przez klub pięciu Pucharów Europy lub wygranie tego trofeum 3 razy z rzędu^[36][37].
• Milan jest jednym z klubów^[38], który ma zamiar wziąć udział w sportowo-reklamowych wyścigach specjalnych samochodów o nazwie Superleague Formula^[39]. Każdy pojazd ma być reprezentowany przez inny klub piłkarski. Zawody mają rozpocząć się w sierpniu 2008
• Druga bramka Filippa Inzaghiego w finałowym meczu Pucharu Europy sezonu 2006/07 była bramką nr 500 w historii występów Milanu w europejskich pucharach.
• Milan jako zdobywca Pucharu Europy pięć razy grał w meczach o Superpuchar Europy. Za każdym razem zdobywał to trofeum^[40].

[edytuj] A.C. Milan jako spółka

Według rankingu opublikowanego przez magazyn Forbes, A.C. Milan jest piątym klubem świata pod względem wartości rynkowej. Wartość klubu w roku 2007 została oszacowana na 824 miliony dolarów^[41]. Roczny dochód Milanu wyniósł 305 milionów dolarów.

Głównym sponsorem klubu jest austriacka internetowa firma bukmacherska bwin.com. Czteroletni kontrakt został podpisany przed sezonem 2006/07. Stroje zawodników oraz sprzęt sportowy dostarcza Adidas. Umowa z niemieckim producentem trwa od sezonu 2001/02 i została podpisana na okres 6 lat (do końca sezonu 2007/08)^[42].

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

Literatura przedmiotu:

• Almanacco Illustrato del Milan wyd. II, pr. zbiorowa, wyd. Panini, marzec 2005
• Sergio Barbero, I Miti del Milan, wyd. Graphot, ISBN 88-86906-54-4
• Sergio Barbero, Il diavolo in corpo. Storia del grande Milan, wyd. Graphot, 2004, ISBN 88-86906-67-6
• Paweł Czado, AC Milan, seria "Słynne kluby piłkarskie", wyd. Oficyna Wydawnicza Atena, wrzesień 2007, ISBN 978-83-7552-042-2
• Wielkie kluby Europy - AC Milan, dodatek do Przeglądu Sportowego, nr 97 (14475), 24 kwietnia 2007, ISSN 0137-9267

Pozostałe źródła drukowane:

• Almanacco Illustrato del Calcio - La Storia 1898-2004, wyd. Panini, 2005
• Europejskie finały od A do Z, seria "Encyklopedia Piłkarska FUJI", tom 23, p. red. Andrzeja Gowarzewskiego, wyd. GiA, 1999, ISBN 83-905424-9-8
• Forza Milan!, numery od 12/2004 do 6/2005
• Il libro del calcio italiano, dodatek do Il Corriere dello Sport-Stadio, październik 2000
• Od Realu do Barcelony: historia pucharu mistrzów, seria "Encyklopedia piłkarska Fuji", tom 4, p. red. Henryka Bilińskiego, wyd. GiA, 1992, ISBN 83-90022-73-5
• Piłka Nożna, różne numery z lat 1998-2007, ISSN 0137-4710
• Skarb kibica - Włochy, dodatek do Przeglądu Sportowego, 27 sierpnia 2005, ISSN 0137-9267

Źródła internetowe:

• http://www.acmilan.com
• http://www.acmilan.pl
• http://www.rsssf.com
• http://en.wikipedia.org/wiki/A.C._Milan
• http://it.wikipedia.org/wiki/Associazione_Calcio_Milan
• http://en.wikipedia.org/wiki/European_Cup_and_Champions_League_statistics

[edytuj] Literatura dodatkowa

• Sergio Barbero, Milan - Lo specchio del diavolo, wyd. Graphot
• Sergio Barbero, Nel nome del diavolo, wyd. Graphot
• La storia del Milan, seria "Le grandi squadre del calcio italiano", pr. zbiorowa, wyd. L'airone, 2005, ISBN 88-7944-722-X
• Fabrizio Melegari, CentoMilan, il libro ufficiale, wyd. Panini, 1999
• Quelli che il Diavolo, seria "I Tascabili - Ultimo Stadio", pr. zbiorowa, wyd. Fratelli Frilli, 2003, ISBN 88-87923-75-2
• Dante di Ragogna, Milan - Triestina, seria "Le partite della storia", wyd. Edizioni Luglio, 2004, ISBN 88-89153-04-0

[edytuj] Zobacz też

• Włoskie kluby piłkarskie
• Piłka nożna we Włoszech
• Serie A
• Serie A (2007/2008)
• Puchar Włoch w piłce nożnej
• Superpuchar Włoch w piłce nożnej
• Liga Mistrzów UEFA
• Puchar Zdobywców Pucharów w piłce nożnej
• Puchar UEFA
• Superpuchar Europy UEFA
• Puchar Interkontynentalny w piłce nożnej
• Klubowe Mistrzostwa Świata w piłce nożnej
• Reprezentacja Włoch w piłce nożnej
• Europejskie Zrzeszenie Klubowe

[edytuj] Linki zewnętrzne

Oficjalny serwis klubu (it) (en) (es) (pt) (ja) (zh) Strona polskich kibiców Milanu - ACMilan.com.pl (pl) Fundacja Milanu (it) Milan Channel (it) Oficjalne multimedia Milanu w serwisie YouTube (en) Polska strona o AC Milan (pl)

Milan w serwisie newsowym FC Italia (it) Dokładne statystyki klubu na football365.com (en) Statystyki Milanu w serwisie sportowym ESPN (en) Różne statystyki drużyny na resultsfromfootball.com (en) DevilsZone - największe forum dyskusyjne Milanu (it) Strony Milanu w katalogu Open Directory Project: włoskie, angielskie