Abordaż

Z Wikipedii

Abordaż (fr. abordage) – sposób walki morskiej polegający na zetknięciu się dwóch okrętów i prowadzeniu walki wręcz na ich pokładach w celu zdobycia wrogiego okrętu lub jego późniejszego zatopienia. Stosowany od początku żeglugi, był podstawowym sposobem walki morskiej w epoce okrętów żaglowych do XVII-XVIII wieku, zastępując taranowanie, dominujące w epoce okrętów wiosłowych. Dla celów abordażu okręty oprócz marynarzy zabierały również żołnierzy piechoty morskiej, która wraz z załogą dostawała się na okręt nieprzyjaciela. W celu doprowadzenia do abordażu i zapobiegnięcia ucieczce wrogiego okrętu stosowano sczepianie okrętów za pomocą haków i lin. Tuż przed abordażem prowadzono ogień z broni ręcznej, zwłaszcza ze stanowisk na masztach, w celu osłabienia załogi przeciwnika. Mimo stopniowego wzrostu znaczenia artylerii okrętowej, przez długi czas nie była ona z reguły w stanie topić okrętów, a jedynie obezwładniać je i wybijać załogę, wobec czego abordaż pozostał istotnym sposobem walki morskiej jeszcze na początku XIX wieku, zwłaszcza podczas wojen napoleońskich. Taktyka ta została zaniechana w XIX wieku wraz z wprowadzeniem okrętów o napędzie mechanicznym i znacznym udoskonaleniem artylerii. Od tej pory abordaż jako sposób walki morskiej zdarzał się już sporadycznie, w sprzyjających okolicznościach.

W okresie późniejszym, aż do czasów współczesnych określenia tego używa się na zbrojne wejście na pokład i opanowanie obcego okrętu lub statku przez oddział abordażowy (inaczej pryzowy), niekoniecznie połączone z walką.

Abordaż pozwolił Rzymianom w czasie I wojny punickiej opanować Morze Śródziemne, gdyż początkowo nie umieli walczyć w tradycyjnych bitwach morskich. Używali oni wówczas specjalnych pomostów abordażowych (tzw. kruków). W drodze abordażu został zdobyty m.in. szwedzki okręt "Tigern" w bitwie pod Oliwą.