Aleksandrów (powiat biłgorajski)
Z Wikipedii
Współrzędne: 50°27'52" N 22°54'22" E
| Aleksandrów | |
| Województwo | lubelskie |
| Powiat | biłgorajski |
| Gmina | Aleksandrów |
| Położenie | 50° 27' 52'' N 22° 54' 22'' E |
| Liczba mieszkańców (2008) • liczba ludności |
3.135 |
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
84 |
| Kod pocztowy | 23-408 |
| Tablice rejestracyjne | LBL |
|
Położenie na mapie Polski
  Aleksandrów
|
|
| Strona internetowa wsi | |
Aleksandrów – wieś w Polsce na Równinie Biłgorajskiej, położona w województwie lubelskim, w powiecie biłgorajskim, w gminie Aleksandrów.
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zamojskiego.
Spis treści |
[edytuj] Ludność
Aleksandrów liczy 3.135 mieszkańców (2008), co daje mu trzecie miejsce pod względem ludności w powiecie (po Biłgoraju i Tarnogrodzie). Jest to zarazem najludniejsza wieś powiatu. Miejscowość jest siedzibą wiejskiej gminy Aleksandrów, która praktycznie składa się z samego Aleksandrowa i dzieli się na 4 sołectwa:
- Aleksandrów Pierwszy - 923 mieszk.
- Aleksandrów Drugi - 836 mieszk.
- Aleksandrów Trzeci - 720 mieszk.
- Aleksandrów Czwarty - 656 mieszk.
[edytuj] Położenie
Aleksandrów położony jest ok. 15 km na wschód od Biłgoraja, wśród lasów Puszczy Solskiej. Zabudowania Aleksandrowa są rozciągnięte na długości ok. 9,1 km wzdłuż drogi wojewódzkiej 853 łączącej Biłgoraj z Tomaszowem Lubelskim. Numery domów w Aleksandrowie kończą się na liczbie 782, czyniąc wieś najdłuższą w województwie lubelskim.
[edytuj] Historia
Aleksandrów został założony przez Andrzeja Zamoyskiego w 1791, co czyni go jedną z najmłodszych wsi powiatu biłgorajskiego. Miejscowość powstała na miejscu po lesie Tychec, zniszczonym przez huragan. W 1800 roku w Aleksandrowie powstała duża ordynacka huta wytapiająca żelazo z rud darniowych. W okresie międzywojennym wielką pracę nad podniesieniem poziomu życia mieszkańców tej olbrzymiej, puszczańskiej wsi wykonał młody ksiądz pracujący w parafii Górecko Kościelne, ks. Błażej Nowosad (1903-1943, obecnie Sługa Boży, zamordowany w Potoku Górnym). Z jego inicjatywy miejscowi cieśle wybudowali drewniany kościół, na bazie którego w 1936 erygowano parafię. Założył też orkiestrę dętą i chór, które działają do dzisiaj.
W czasie II wojny światowej Aleksandrów był terenem zaciętych walk z hitlerowcami (wrzesień 1939), a podczas okupacji był pięciokrotnie pacyfikowany (sierpień 1942, luty, czerwiec i lipiec 1943 oraz lipiec 1944) za wspomaganie partyzantów. 6 czerwca 1943 w czasie pacyfikacji Aleksandrowa zginęło 444[1] lub 446 osób, wieś została częściowo spalona (ok. 100 gospodarstw), a ok. 2500 jej mieszkańców wywieziono do obozów, głównie obozu koncentracyjnego Majdanek.
[edytuj] Zabytki
- drewniana domkowa kapliczka z 1899 roku
- rzymskokatolicki cmentarz z grobami ofiar hitleryzmu.
- murowany kościół parafialny pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy z lat 90. XX wieku
- pomnik przed Urzędem Gminy, wzniesiony w 1985 w hołdzie 329 poległym w latach 1939-1944
- kamienna figura św. Stanisława bm z 1800 roku
- cmentarz wojenny w kolonii Sigła z pomnikiem i grobami (ok. 250): żołnierzy września 1939 i partyzantów AL z 1944
[edytuj] Kultura i sport
W Aleksandrowie działają: gminna biblioteka publiczna, ludowy zespół śpiewaczy "Aleksandrowiacy", orkiestra dęta, mieszany chór parafialny im. ks. Błażeja Nowosada. Zespół piłkarski LZS "Aleksandria" reprezentuje sport.
Przypisy
- ↑ Kazimierz Leszczyński "Pacyfikacje wsi" (wykaz wsi spacyfikowanych przez okupanta niemieckiego, sporządzony na podstawie materiałów Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce). W: Eksterminacja ludności w Polsce w czasie okupacji niemieckiej 1939-1945. Poznań, Warszawa: Wydawnictwo Zachodnie, 1962, ss. 230-235.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Mapy: Autopilot • Google Maps • Szukacz • Targeo • Zumi
- Zdjęcia satelitarne: Google Maps • Wikimapia • Zumi
