Aleksandryn
Z Wikipedii
Aleksandryn - forma wierszowa, w której ostatnią akcentowaną sylabą przed średniówką jest sylaba szósta od początku wersu oraz szósta sylaba po średniówce, która jest jednocześnie ostatnią akcentowaną sylabą w wersie. W wielu miejscach podkreśla się, iż aleksandryn jest heksametrem jambicznym. W oryginalnym francuskim aleksandrynie obostrzenie takie nie występuje. Forma ta jest stosowana w utworach o charakterze heroicznym, np. w epopejach lub tragediach. Wiersz ten był popularny w poezji niemieckiej epoki baroku oraz w nowoczesnej poezji francuskiej. Nazwa pochodzi od francuskiego XII-wiecznego zbioru poematów o Aleksandrze Macedońskim.
Co do pochodzenia, uważa się, że aleksandryn jest to iloczasowy asklepiadej mniejszy, który został w ten sposób zaadaptowany do poezji beziloczasowej jako wiersz sylabiczny.
Aleksandryn był używany przez Pierre Corneille'a i Jean Racine'a w ich dramatach. Także pojawiał się u Charles Baudelaire'a np. w Klejnotach (fr. Les Bijoux) oraz u Paula Eluarda np. w L'Égalité des sexes (Równość płci).
W języku polskim forma ta jest bardzo rzadka ze względu na trudności w uzyskaniu czystego wersu jambicznego oraz w bardzo nienaturalnie po polsku brzmiącym układzie wersowym z akcentowaną ostatnią sylabą. W tłumaczeniach aleksandryn często oddawany jest innym wersem, zwykle trzynastozgłoskowym o mieszanej stopie, tak na przykład przetłumaczył Jan Andrzej Morsztyn zapisanego aleksandrynem Cyda Corneille'a. Podobnie w trzynastozgłoskowcu ujął Tadeusz Lubelski Klejnoty Baudelaire'a.