Blue Gene
Z Wikipedii
Blue Gene - projekt architektury komputerowej mający na celu stworzenie kilku następnych generacji superkomputerów. Projekt powstaje we współpracy firmy IBM z Lawrence Livermore National Laboratory oraz Departamentem Energii USA. Obecnie istnieją cztery projekty Blue Gene: BlueGene/L, BlueGene/C, BlueGene/P oraz BlueGene/Q.
Spis treści |
[edytuj] Blue Gene/L
Obecnie Blue Gene/L znajduje się na pierwszym miejscu listy 500 najszybszych komputerów na świecie. Wg benchmarku LINPACK dysponował on pierwotnie mocą obliczeniową równą 280,6 teraflopsom, która została zwiększona w 2007 roku do 478 teraflopsów.
[edytuj] Blue Gene/P
Zaprezentowana przez IBM 26 czerwca 2007 [1] druga generacja superkomputera Blue Gene - Blue Gene/P korzysta z 294 912 rdzeni procesora IBM PowerPC 450, z których każdy jest taktowany zegarem o częstotliwości 850 MHz. Cztery rdzenie tworzą jeden procesor. Superkomputer ten osiąga prędkość 1 petaflopsa (tysiąc bilionów operacji na sekundę) - jest sto tysięcy razy szybszy niż przeciętny komputer biurowy [1].
Procesory montowane są na płytach, a każda płyta zawiera 32 układy. Płyty zamocowane są w szafach typu rack. W jednej mieszczą się 32 płyty. Nowego Blue Gene'a tworzą 72 takie szafy. Superkomputer można rozbudować do 216 szaf, czyli 884 736 rdzeni i wówczas osiąga on wydajność 3 petaflopsów.
Pomiędzy komputerami Blue Gene/L i Blue Gene/P istnieje kilka zasadniczych różnic. W systemie P zastosowano czterordzeniowe procesory (w L były dwurdzeniowe), które są taktowane szybszym zegarem (850 MHz zamiast 700 MHz). Blue Gene/P korzysta też z większej pamięci operacyjnej oraz wykorzystuje tryb SMP (ang. symmetric multiprocessing - przetwarzanie symetryczne), dzięki czemu można go programować podobnie jak programuje się komercyjnie dostępne klastry komputerowe.
System operacyjny superkomputera Blue Gene/P bazuje na Linuksie, a aplikacje można tworzyć w standardowych językach programowania, takich jak Fortran, C czy C++.
Pierwszy system Blue Gene/P, z 65535 procesorami i mocą 167 teraflopsów, działa w Centrum Badawczym w Jülich[2]. Jest to najszybszy superkomputer w Europie i drugi na świecie.
Drugi egzemplarz został zakupiony przez Rząd USA dla Departamentu Energii. Będzie to system 111 teraflopsowy, mający około 32 tys. procesorów. Ma zostać uruchomiony wiosną 2008[3].
