Chiralność cząsteczek
Z Wikipedii
Chiralność (gr. χειρ / cheir - ręka) – cecha cząsteczek chemicznych przejawiająca się w tym, że cząsteczka wyjściowa i jej lustrzane odbicie nie są identyczne i podobnie jak wszystkie inne obiekty chiralne nie można ich nałożyć na siebie w przestrzeni.
Cząsteczki chiralne występują w formie dwóch izomerów optycznych - enancjomerów. Związki chiralne cechuje też ciekawa własność - tzw. aktywność optyczna, zwaną również czynnością optyczną. Jest to zdolność do skręcania o pewien kąt płaszczyzny światła spolaryzowanego liniowo. Skręcalność światła przez związki chiralne polega na różnej szybkości rozchodzenia się w nich dwóch składowych polaryzacji liniowej (polaryzacji kołowej prawo lub lewoskrętnej). Innym przejawem aktywności optycznej jest tak zwany dichroizm kołowy, polegający na tym, że związki chiralne przy odpowiednio dobranej długości fali pochłaniają silniej jedną ze składowych kołowych, o ile w ogóle mają jakieś pasmo absorpcji w zakresie IR, Vis lub UV. Oba te zjawiska wiążą się z anizotropowością współczynnika załamania w takich cząsteczkach.
Cząsteczka jest chiralna wtedy i tylko wtedy, gdy nie ma inwersyjnej osi symetrii (z czego wynika automatycznie, że nie może mieć także płaszczyzny symetrii ani środka symetrii). Chiralność nie jest tym samym, co asymetria (tj. brak nietrywialnych elementów symetrii) - obiekt chiralny może mieć np. dwukrotną oś symetrii.
Część cząsteczek występuje w przyrodzie w postaci homochiralnej, np. aminokwasy zawsze w konfiguracji L, a cukry D.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Alicja po drugiej stronie lustra [1] - ciekawy tekst na temat przyczyn chiralności biomolekuł.
