Eamon de Valera

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: Ortografię i styl. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Eamon de Valera Éamonn de Bhailéara ur. 14 października 1882 w Nowym Jorku zm. 29 sierpnia 1975 w Dublinie
Prezydent Irlandii
Okres urzędowania	od 25 czerwca 1959 do 24 czerwca 1973
Przynależność polityczna	Fianna Fáil
Poprzednik	Seán T. O'Kelly
Następca	Erskine Hamilton Childers

Eamon de Valera (Edward George de Valera, irlandzka pisownia Éamonn de Bhailéara, ur. 14 października 1882 zm. 29 sierpnia 1975) – bojownik o niepodległość Irlandii, polityk irlandzki, premier (taoiseach) i prezydent Irlandii. Doprowadził do uniezależnienia kraju od Wielkiej Brytanii.

Urodzony na emigracji, w Nowym Jorku w USA, syn Irlandki i Hiszpana. Po śmierci ojca w 1885 wrócił do Irlandii gdzie ukończył uniwersytet i został nauczycielem matematyki. W 1913 wstąpił do Irlandzkich Ochotników. Był jednym z przywódców powstania wielkanocnego, po którego upadku został aresztowany przez Brytyjczyków i skazany na śmierć. Prawdopodobnie fakt, że de Valera urodził się w USA spowodował zamianę kary śmierci na dożywocie.

Uwolniony po amnestii w 1917 został wybrany do parlamentu brytyjskiego, a także przywódcą Sinn Féin. W 1918 został ponownie aresztowany i internowany w Wielkiej Brytanii. W 1919 dokonał udanej ucieczki z więzienia, wrócił do Irlandii i został wybrany przez parlament irlandzki (Dáil Éireann) na jego prezydenta. Wkrótce wyjechał na półtora roku do USA w celu rozpowszechniania irlandzkiej idei niepodległościowej i zebrania na ten cel funduszy (zebrał 6 milionów USD). Sprzeciwił się brytyjsko-irlandzkiemu traktatowi pokojowemu z 1921 (dzielącemu wyspę na dwie części) i na znak protestu ustąpił ze stanowiska prezydenta i złożył mandat poselski, a następnie rozpoczął wojnę domową. Po przegranej wojnie został ponownie osadzony w więzieniu, gdzie spędził rok.

Po wystąpieniu z Sinn Féin założył w 1926 partię Fianna Fáil, z której ramienia został posłem w 1927. W 1932 został szefem rządu i doprowadził do usunięcia przysięgi na wierność koronie brytyjskiej, co było powodem trwającej 5 lat wojny celnej z Wielką Brytanią. De Valera wykorzystując nagłą abdykację króla brytyjskiego Edwarda VIII doprowadził do przyjęcia w 1937 nowej konstytucji, całkowicie uniezależniającą kraj od Wielkiej Brytanii.

W 1932 przewodniczył Radzie Ligi Narodów, a w 1938 Zgromadzeniu. W czasie II wojny światowej prowadził politykę neutralności. W 1948 w wyniku przegranych wyborów parlamentarnych ustąpił ze stanowiska premiera (Taoiseach wg konstytucji z 1937). Ponownie piastował to stanowisko w latach 1951-1954 i 1957-1959. Po rezygnacji w 1959 został wybrany w tym samym roku na stanowisko prezydenta republiki, które to piastował przez dwie kadencje do 1973. Zmarł 29 sierpnia 1975 w Dublinie.

Spis treści 1 Wczesne lata życia 2 Początki kariery politycznej. Powstanie wielkanocne 3 Na czele państwa irlandzkiego 4 Sprawa Traktatu i wojna domowa 5 Fianna Fáil 6 Taoiseach 7 Prezydent Irlandii 8 Śmierć 9 Bibliografia 10 Przypisy

[edytuj] Wczesne lata życia

Eamon de Valera urodził się w New York Nursery and Child's Hospital w 1882 r. Jego ojcem był Hiszpan z Kuby Juan Vivion de Valera, z zawodu rzeźbiarz. Matką była Catherine Colle, emigrantka z irlandzkiego hrabstwa Limerick. De Valera twierdził, że jego rodzice pobrali się w 1881 r. Jednak biograf prezydenta, Tim Pat Coogan, nie tylko nie znalazł żadnego świadectwa tego ślubu, ale również żadnego urzędowego dokumentu potwierdzającego istnienie Juanana Viviona de Valery.

Po śmierci ojca w 1885 r. de Valera wyjechał do Irlandii. Jego matka wyszła tam ponownie za mąż, a Eamon został wysłany do hrabstwa Limerick, gdzie zajęła się nim babka, Elizabeth Coll, oraz jej dzieci – syn Patrick i córka Hannie. Wykształcenie odebrał w miejscowej Bruree National School, a później w Charleville Christian Brothers School w hrabstwie Cork. W wieku 16 lat zdobył stypendiu Blackrock College w hrabstwie Dublin. Podczas nauki w tej szkole de Valera zaczął grać w rugby. Później, podczas pracy w Rockweel College]], wstąpił do miejscowej drużyny rugby. Grał tam w pierwszy składzie i wygrał Munster Senior Cup.

De Valera był pilnym uczniem, w ostatnim roku nauki w Blackrock College został uczniem roku. Zdobył kolejne stypendia i wyróżnienia. W 1903 r. otrzymał posadę nauczyciela matematyki w Rockwell College w hrabstwie Tipperary. Tam otrzymał przezwisko "Dev" od innego nauczyciela, Toma O'Donnella. W 1904 r. ukończył matematykę na Królewskim Uniwersytecie Irlandzkim i powrócił do Dublina, do Blackrock College. W 1906 r. otrzymał stanowisko nauczyciela matematyki w Carysford Teachers Training College w Blackrood. Jego starania o uzyskanie posady na Królewskim Uniwersytecie Irlandzkim spełzły jednak na niczym. Wykładał jednak matematykę na kilku dublińskich uczelniach, takich jak Belveder College, gdzie jednym z jego słuchaczy był Kevin Barry, rozstrzelany przez Brytyjczyków podczas irlandzkiej wojny o niepodległość.

[edytuj] Początki kariery politycznej. Powstanie wielkanocne

Wkrótce potem de Valera zainteresował się językiem irlandzkim. W 1908 r. wstąpił do Ligi Gaelickiej. Na spotkaniach Ligi poznał Sinéad Flanagan, cztery lata odeń starszą nauczycielkę. Ci dwoje pobrali się 8 stycznia 1910 r. w kościele św. Pawła w Dublinie.

De Valera był już zaangażowany w działania "Odrodzenia gaelickiego". 25 listopada 1913 r. przyłączył się do Irlandzkich Ochotników. Szybko awansował i już wkrótce został wybrany kapitanem kompanii Donnybrook. Kiedy rozpoczęły się przygotowania do zbrojnego powstania de Valera został dowódcą III batalionu brygady dublińskiej.

W poniedziałek 24 kwietnia 1916 r. rozpoczęło się w Dublinie powstanie wielkanocne. III batalion miał zająć piekarnię i młyny Bolanda, stację kolejową Westland Row oraz okolice mostu Mount Street. Piekarnię zajęto bez problemu, do cięższych walk doszło na stacji kolejowej. Pierwszej nocy de Valera nie zmrużył oka. Kazał wysłać oddział zwiadowców w kierunku Kingstown, ale zmienił zdanie. Później zaczął się zachowywać coraz dziwniej. Zaczął się troszczyć o 40 koni, które przebywały w stajni. Kazał je karmić i poić, po czym wygonił na ulicę. Rankiem wypuścił wszystkie psy i koty z pobliskiego schroniska. Jeden z jego żołnierzy zaklinał się później, że komendant wypuścił lwa z pobliskiego zoo. Wkrótce potem de Valera schwytał znanego mu detektywa. Następnie oprowadził go po stanowiskach i wypuścił.

Następnego dnia (środa, 26 kwietnia) de Valera zachowywał się biernie i nie udzielił wsparcia swoim wysuniętym oddziałom walczącym o most Mount Street. W nocy komendant biegał po stanowiskach, każąc ludziom być gotowymi na śmierć. Dopiero nad ranem uległ perswazji oficerów i pozwolił żołnierzom trochę się wyspać. W dzień zdecydował się zając wysoki budynek obok stacji Westland Row, ale kilkakrotnie rezygnował z ataku po dojściu do wniosku, że ma zbyt małe siły.

W piątek było jeszcze gorzej. De Valera zaczął wydawać sprzeczne rozkazy – raz chciał atakować Merrion Square, raz dawał rozkaz do odwrotu na dublińskie wzgórza. Jego oczy świeciły w gorączce. Zawsze chudy i wysoki, zamienił się w szkielet. Nerwy nie pozwalały mu spać przez dwie noce poprzedzające wybuch rebelii, a teraz nie było lepiej. Biegał po całych nocach między posterunkami, aż ktoś o mało go nie zastrzelił bo podał złe hasło.

-"Dlaczego się pan nie prześpi?" – spytał go por. Fitzgerald.

-"Nie mogę" – odrzekł de Valera – "Ludzie się pośpią albo opuszczą posterunki, jeśli ich nie będę pilnował."

Fitzgerald przekonał go, by jednak zasnął, obiecując, że będzie czuwał za niego. Nie był to dobry pomysł; komendantowi musiał się przyśnić jakiś koszmar, bo nagle zerwał się ze strasznym rykiem:

-"Podpalić dworzec! Podpalić dworzec!"^[1].

30 kwietnia do de Valery przybyła siostra O'Farrell, która przyniosła rozkaz dowódcy powstania, Patricka Pearse'a, o kapitulacji. De Valera nie chciał uwierzyć i dopiero po potwierdzeniu rozkazu przez jednego ze współpracowników Pearse'a zaczął szukać jakiegoś brytyjskiego oficera, któremu mógł się poddać. W końcu poprosił napotkanego lekarza, aby powiadomił władze o jego kapitulacji. De Valera został aresztowany i skazany na śmierć. Życie ocalił najprawdopodobniej dzięki temu, że, jako urodzony w Nowym Jorku, był obywatelem amerykańskim, a Wielka Brytania nie chciała zaostrzać stosunków ze Stanami Zjednoczonymi, gdyż zależało im na poparciu USA w wojnie z Niemcami.

Postawa de Valery podczas powstania wzbudzała i wzbudza wiele kontrowersji. Jego zwolennicy podkreślają odwagę de Valery, zdolności przywódcze i dobre planowanie. Przeciwnicy twierdzą, że przyszły prezydent przeżył podczas powstania załamanie nerwowe, wydawał sprzeczne rozkazy, nie chciał spać, a pewnego razu zapomniał hasła, co o mały włos nie skończyło się śmiercią z ręki jego własnych ludzi.

Po pobycie w więzieniach Dartmoor, Maidstone i Lewes, de Valera i kilku jego towarzyszy zostało uwolnionych na mocy amnestii w czerwcu 1917 r. 10 lipca tegoż roku de Valera został wybrany do brytyjskiej Izby Gmin jako reprezentant okręgu East Clare (okręg ten reprezentował w brytyjskim parlamencie do 1959 r.). Od 1917 r. był przewodniczącym partii Sinn Féin. W 1918 r. ponownie został wybrany do brytyjskiej Izby Gmin.

[edytuj] Na czele państwa irlandzkiego

Partia Sinn Féin w wyborach 1918 r. odniosła wielkie zwycięstwo w Irlandii, zdobywając 73 ze 104 miejsc "irlandzkich" w Izbie Gmin. Deputowani nie pojechali jednak do Londynu. W styczniu 1919 r. powołali w Dublinie Dáil Éireann, zalążek irlandzkiego parlamentu. Jego przewodniczącym został Cathal Brugha. De Valera nie uczestniczył w inauguracyjnej sesji nowego parlamentu, gdyż w maju 1918 r. został ponownie aresztowany. W lutym 1919 r. uciekł z więzienia Lincoln Gaol. Na kwietniowej sesji Dáil Éireann zastąpił Brughę jako przewodniczący izby i faktyczna głowa irlandzkiego państwa.

W nadziei uzyskania międzynarodowego uznania de Valera wysłał swojego współpracownika, Seána O'Kellyego, na konferencję pokojową do Wersalu. W maju 1919 r. stało się jednak jasne, że jego misja nie przyniesie sukcesu. De Valera zdecydował się więc odwiedzić USA. Wizyta trwała od czerwca 1919 do grudnia 1920 r. i zakończyła się połowicznymi sukcesami. De Valerze udało się zebrać sumę 5 000 000 dolarów, ale międzynarodowego uznania dla państwa irlandzkiego nie uzyskał.

Tymczasem w Irlandii narastał konflikt między Dáil Éireann a brytyjskimi władzami. Parlament został we wrześniu 1919 r. uznany za nielegalny. Na prowincji rozpoczynała się partyzancka wojna irlandzko-angielska. Coraz większy wpływ na rządy uzyskiwał rywal de Valery, minister finansów Michael Collins.

W styczniu 1921 r., na pierwszy posiedzeniu Dáil Éireann po powrocie de Valery, ten wezwał oddziały IRA aby zrezygnowały z zasadzek i tym podobnej taktyki, którą Brytyjczycy przedstawiali jako terrorystyczną, a przystąpili do regularnej walki. Spotkało się to z oporem większości polityków, głównie Michaela Collinsa. Następnie de Valera, w sojuszu z Cathalem Brughą i Austrinem Stackiem, spróbował pozbyć się Collinsa z Irlandii wysyłając go do Stanów, ale bezskutecznie. Wkrótce powodzenie przyniosła "terrorystyczna" taktyka Collinsa. 11 lipca 1921 r. stanął rozejm anglo-irlandzki. 14 lipca de Valera wyjechał do Londynu na spotkanie z brytyjskim premierem Davidem Lloydem George'em. Nie osiągnięto jednak porozumienia.

W sierpniu 1921 r. de Valera przeforsował w Dáil Éireann poprawkę do konstytucji z 1919 r., która podniosła go z rangi premiera lub przewodniczącego Rady Wykonawczej do rangi prezydenta Republiki. De Valera ogłosił się irlandzkim odpowiednikiem króla Jerzego V. Ponadto, ponieważ króla nie było w Irlandii, on także nie powinien pojechać na konferencję pokojową, która rozpoczęła się w październiku 1921 r. Reprezentujący Irlandię na tej konferencji Michael Collins i Arthur Griffith podpisali 5 grudnia Traktat, który tworzył Wolne Państwo Irlandzkie, ale pozostawiał 6 północnych hrabstw przy Wielkiej Brytanii.

[edytuj] Sprawa Traktatu i wojna domowa

De Valera sprzeciwił się postanowieniom Traktatu. Jego oponenci uważali, że nie chciał uczestniczyć w negocjacjach obawiając się blamażu. On sam twierdził, że pozostał, gdyż na miejscu łatwiej mu było kontrolować radykałów. Kiedy Trakat przeszedł w parlamencie większością 64:57, de Valera i jego zwolennicy opuścili zgromadzenie. Sam de Valera zrezygnował ze wszystkich stanowisk. Nowym prezydentem został Arthur Griffith. Były prezydent wciąż ostro atakował zawarte porozumienie. Próbował jeszcze doprowadził do jego zmiany. Chodziło o urząd królewski (de Valera był republikaninem) oraz o sprawę niezależności Irlandii w polityce zagranicznej. Plany de Valery poparł Collins, ale zawetowali Brytyjczycy.

28 czerwca 1922 r. radykalna część IRA, zgrupowana wokół de Valery, zbuntowała się przeciwko postanowieniom traktatu. Rozpoczęła się irlandzka wojna domowa. Rebelianci zaatakowali gmach Czterech Sądów w Dublinie. Winston Churchill zagroził Collinsowi okupacją Irlandii, jeśli ten nie stłumi rozruchów. Irlandzkie wojska rządowe rozpoczęły ostrzał budynku i zmusili rebeliantów do wycofania się z niego. Wojna domowa rozgorzała z całą mocą.

Chociaż de Valera nominalnie stał na czele partii antytraktatowej, w rzeczywistości miał niewielki wpływ na działania wojenne, które prowadził szef sztabu IRA, Liam Lynch. 25 października 1922 r. de Valera powołał "rząd republikański", ale nie miał on większej możliwości działania. Tymczasem wojna pochłaniała ofiary. W zasadzce zginął Michael Collins, zmarł także Arthur Griffith. Wielu rebeliantów zostało rozstrzelanych (m.in. Cathal Brugha). Zginął również Liam Lynch. Nowy szef sztabu IRA, Frank Aiken, poprosił o rozejm. Wojna domowa zakończyła się.

Wkrótce potem wielu rebeliantów zostało aresztowanych. De Valera został aresztowane w Clare. W więzieniu przebywał do 1924 r.

[edytuj] Fianna Fáil

Po odzyskaniu wolności de Valera powrócił do działań politycznych. Jeszcze w 1924 r. został aresztowany w Newry za nielegalne przejście do Irlandii Północnej. W więzieniu przebywał przez miesiąc. Niedługo potem nie uzyskał poparcia swojej partii w sprawie zniesienia przysięgi na wierność brytyjskiej Koronie. De Valera zrezygnował wówczas z przewodzenie Sinn Féin. W marcu 1926 r. utworzył własną partię – Fianna Fáil, partię, która zdominowała irlandzkie życie polityczne w XX wieku. Partia ta ostro występowała przeciwko przysiędze wierności. Rząd W. T. Cosgrave'a, chcąc uniknąć zadrażnień z Wielką Brytanią, ogłosił w 1927 r., że ci deputowani, którzy nie złożą przysięgi, utracą swoje mandaty. Przyparty do muru de Valera i jego zwolennicy złożyli w końcu przysięgę, ale nazwali ją "pustą formułą".

[edytuj] Taoiseach

W wyborach powszechnych w 1932 r. Fianna Fáil uzyskała 72 mandaty i została największą partią w zgromadzeniu, aczkolwiek nie uzyskała większości. De Valera objął stanowisko przewodniczącego Rady Wykonawczej 9 marca 1932 r. Jedynym z jego pierwszych kroków była obietnicy zniesienia przysięgi. Na początku udało mu się doprowadził do osłabienia pozycji gubernatora generalnego Wolnego Państwa Irlandzkiego. Aby umocnić swoje wpływy w Parlamencie, de Valera zarządził na styczeń 1933 r. kolejne wybory, w których jego partia uzyskała 77 mandatów, które dały jej większość w Izbie. Kolejne wybory (w latach 1937, 1938, 1943 i 1944), przynosiły zwycięstwa Fianna Fáil.

De Valera objął kontrolę nad irlandzką polityką zagraniczną, samemu obejmując tekę ministra spraw zagranicznych. Uczestniczył w spotkaniach Ligi Narodów. Przewodniczył Radzie Ligi w 1932 r. W roku 1934 poparł przystąpienie do Ligi ZSRR. We wrześniu 1938 r. został wybrany 19 przewodniczącym Zgromadzenia Ligi Narodów.

W polityce wewnętrznej de Valera konsekwentnie dążył do obalenia Traktatu. W tym celu wspierał republikańskie organizacje oraz IRA. Nie doszło przy tym do usuwania ze stanowisk stronników Traktatu i przeciwników de Valery w wojnie domowej. Stanowisko utracił tylko Eoin O'Duffy, który stał na czele Gwardii. O'Duffy utworzył wkrótce Gwardię Narodową pod swoim kierownictwem. W marcu 1933 r. planowała ona marsz prze Dublin w celu upamiętnienia Michela Collinsa, Arthura Griffitha i Kevina O'Higginsa. Marsz jednak nie odbył się, gdyż de Valera zagroził O'Duffyemu użyciem siły przy rozpędzaniu marszu. Wkrótce Gwardia Narodowa została zdelegalizowana.

Prace nad obaleniem Traktatu nabrały tempa. Zniesiono przysięgę na wierność. Wykorzystując niespodziewaną abdykację króla Edwarda VIII w grudniu 1936 r. przeprowadził w parlamencie dwie ustawy, które zniosły urząd gubernatora generalnego. W 1937 r. udało mu się doprowadzić do przyjęcia nowej konstytucji. Nazwę państwa zmieniono na Irlandię. Na czele państwa, stanął wybierany prezydent. Co ciekawe Konstytucja nie ogłaszała Irlandii republiką. Nastąpiło to dopiero w 1948 r., kiedy de Valera znajdował się w opozycji. Dopiero w 1949 r. nastąpiło oficjalne zerwanie z Wielką Brytanią, a król Jerzy VI zaprzestał używania tytułu króla Irlandii.

Podczas II wojny światowej Irlandia zachowała neutralność, chociaż Niemcy były zainteresowane wykorzystaniem IRA do walki z Brytyjczykami. De Valera nie uległ także naciskom brytyjskim, nawet kiedy Winston Churchill powiedział, że gdyby nie lojalność i przyjaźń Irlandii Północnej, możliwe, że Wielka Brytania zostałaby zmuszona do wejścia w konflikt z panem de Valera. Konsekwencje ten neutralnością są dwojakie. Kraj wyciągnął z niej pewne korzyści ekonomiczne, ale za cenę izolacji na arenie międzynarodowej. Irlandia nie wzięła udziału w konferencji założycielskiej ONZ. Do Organizacji przystąpiła dopiero w 1955 r.

Po 16 lata sprawowania władzy Fianna Fáil zostaje w 1948 r. od niej odsunięta przez ponadpartyjną koalicję z kompromisowym kandydatem na premiera, Johnem A. Costello. W 1951 r. de Valera powrócił do władzy, ale ten okres uważany jest za najgorszy w jego karierze. W tym czasie pogorszył się stan jego zdrowia i premier musiał przejść w Holandii 6 operacji.

Wybory 1954 r. ponownie odsunęły Fianna Fáil od władzy. Premierem ponownie zostaje Costello. W 1956 r. uaktywnia się IRA, przeprowadzając z terytorium Irlandii ataki na Ulster. To postawiło rząd Costella w trudnej sytuacji i umożliwiło w 1957 r. powrót de Valery do władzy. De Valera rozpoczyna przeprowadzanie reform ekonomicznych. Premier wydał również walkę IRA, przyczyniając się do dezorganizacji tej organizacji. Tymczasowo zamknęło to problem Irlandii Północnej. Powróci on dopiero w latach 70., kiedy przebudzenie IRA wywoła wojnę domową na północy.

[edytuj] Prezydent Irlandii

De Valera został premierem do 1959 r., kiedy przekazał władzę w ręce Seána Lemassa. W tym samym roku został wybrany prezydentem Irlandii. Urząd ten sprawował przez dwie kadencje, do 1973 r. Kiedy odchodził na emeryturę miał ponad 90 lat. Był najstarszą głową państwa na świecie. De Valera sprzeciwiał się przystąpieniu Irlandii do wspólnot europejskich uważając, że doprowadzi to do ograniczenia suwerenności państwa.

[edytuj] Śmierć

Eamon de Valera zmarł w Linden Convalescent Home w Blackrock w pobliżu Dublina 29 sierpnia 1975 r. w wieku 93 lat. Jego żona zmarła w styczniu tego roku, wkrótce przez ich 65 rocznicą ślubu. Oboje są pochowani na Glasnevin Cementery w Dublinie.

Z żoną de Valera miał pięciu synów i dwie córki. Jego najstarszy syn, Vivion de Valera, był członkiem Parlamentu. Jego wnukowie, Síle de Valera i Éamon Ó Cuív, byli ministrami w rządzie Bertiego Aherna.

De Valera wciąż jest postacią kontrowersyjną. Jedni uważają go za ojca niepodległego państwa irlandzkiego, inni obciążają go winą za krwawą wojnę domową, dla innych jest zdrajcą sprawy republikańskiej od chwili zerwania w 1926 r. z Sinn Féin i IRA.

[edytuj] Bibliografia

• Tim Pat Coogan, De Valera: Long Fellow, Long Shadow Hutchinson, Londyn 1993
• Grzegorz Swoboda, Dublin 1916, Bellona, Warszawa 2006, ISBN 83-11-10335-6

Przypisy

Poprzednik Cathal Brugha

Przewodniczący Dáil Éireann 1919-1921

Następca urząd się przekształcił

Poprzednik nowy urząd

Prezydent Republiki Irlandzkiej 1921-1922

Następca Arthur Griffith

Poprzednik Thomas Johnson

Lider opozycji 1927-1932

Następca W. T. Cosgrave

Poprzednik W. T. Cosgrave

Przewodniczący Rady Wykonawczej Wolnego Państwa Irlandzkiego 1932-1937

Następca urząd się przekształcił

Poprzednik Patrick McGilligan

Minister spraw zagranicznych Irlandii 1932-1948

Następca Seán MacBride

Poprzednik nowy urząd

Taoiseach 1937-1948

Następca John A. Costello

Poprzednik Richard Mulcahy

Lider opozycji 1948-1951

Następca John A. Costello

Poprzednik John A. Costello

Taoiseach 1951-1954

Następca John A. Costello

Poprzednik John A. Costello

Lider opozycji 1954-1957

Następca John A. Costello

Poprzednik John A. Costello

Taoiseach 1957-1959

Następca Seán Lemass

Poprzednik Seán T. O'Kelly

Prezydent Irlandii 1959-1973

Następca Erskine Hamilton Childers

Poprzednik Arthur Griffith

Przewodniczący Sinn Féin 1917-1926

Następca John. J. O'Kelly

Poprzednik -

Przewodniczący Fianna Fáil 1926-1959

Następca Seán Lemass

Poprzednik -

Przewodniczący Rady Ligi Narodów 1932

Następca -

Poprzednik Aga Chan III

Przewodniczący Zgromadzenia Ligi Narodów 1938-1939

Następca Carl Joachim Hambro