Ehud Barak
Z Wikipedii
| Ehud Barak אהוד ברק |
|
 |
|
| Data urodzenia | 1942 |
| Premier Izraela | |
| Okres urzędowania | od 17 maja 1999 do 7 marca 2001 |
| Przynależność polityczna | Partia Pracy |
| Poprzednik | Beniamin Netanjahu |
| Następca | Ariel Szaron |
| Minister Obrony Izraela | |
| Przynależność polityczna | Partia Pracy |
| Okres urzędowania | od 18 czerwca 2007 |
| Poprzednik | Amir Peretz |
| Przewodniczący partii | |
| Przynależność polityczna | Izraelska Partia Pracy |
| Okres urzędowania | od 12 czerwca 2007 |
| Poprzednik | Amir Peretz |
Ehud Barak * (hebr. אהוד ברק, ur. 12 lutego 1942) – izraelski polityk, premier (1999-2001) i minister obrony (od 2007).
Spis treści |
[edytuj] Służba wojskowa
Urodzony w kibucu Mishmar Hasharon, w Palestynie. W 1959 wstąpił do izraelskiej armii i służył jako żołnierz w elitarnej jednostce komandosów. Podczas wojny sześciodniowej 1967 dowodził grupą zwiadowczą. W wojnie Jom Kippur 1973 dowodził batalionem czołgów na froncie południowym (na Synaju).
Podczas służby wojskowej ukończył studia w dziedzinie fizyki i matematyki na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie (1976) oraz inżyniersko-ekonomiczne na Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii (1978).
Następnie dowodził brygadą pancerną, dywizją zmechanizowaną i w styczniu 1982 jako generał zajął się planowaniem w sztabie armii. W 1982 podczas operacji "Pokój dla Galilei" był zastępcą dowódcy wojsk izraelskich w Libanie.
W latach 1983-1985 stał na czele wywiadu wojskowego Aman. W styczniu 1986 został przeniesiony do centralnego dowództwa armii i w maju 1987 został szefem Sztabu Głównego izraelskiej armii.
W maju 1994 uczestniczył w rozmowach pokojowych z Palestyńczykami, na mocy których Gazę i miasto Jerycho przekazano pod palestyńską administrację. Barak odegrał centralną rolę w podpisaniu porozumienia pokojowego z Jordanią w 1994. Prowadził negocjacje z Syrią. W 1995 zakończył karierę wojskową w stopniu generała porucznika.
[edytuj] Kariera polityczna
W 1995 został nominowany na ministra terytoriów (czerwiec-listopad), a następnie ministra spraw zagranicznych (listopad 1995-czerwiec 1996). W 1996 został wybrany do izraelskiego parlamentu Knesetu z listy Partii Pracy i pełnił różne funkcje w parlamentarnych komisjach obrony i spraw zagranicznych.
Został przewodniczącym Partii Pracy w 1996 roku. W 1999 poprowadził to ugrupowanie do zwycięstwa w wyborach parlamentarnych. 17 maja 1999 został wybrany na premiera rządu.
Podczas tworzenia rządu, Barak został zmuszony do wciągnięcia w skład koalicji partii sefardyjskich ortodoksów Szas. Było to o tyle dziwne, iż w czasie kampanii wyborczej obiecywał iż po objęciu władzy skończy z "korupcyjnym" sponsorowaniem instytucji religijnych pod naciskiem partii religijnych pokroju Szas, pełniących najczęściej w stabilności koalicyjnych rządów rolę "języczka u wagi". Wkrótce potem, na skutek oddania członkowi Szas stanowiska wiceministra edukacji, członkowie liberalnego ugrupowania Meretz na znak protestu wyszli z rządu. Nie oznaczało to końca ustępstw na rzecz ortodoksów. Podczas kadencji Baraka weszło w życie tzw. prawo Tal, zwalniające ze służby wojskowej część religijnych mężczyzn i kobiet.
Za rządów Baraka miało miejsce wycofanie wojsk izraelskich z południowego Libanu, a także rozmowy pokojowe z Syrią. W 2000 roku, w czasie rozmów w Camp David, Ehud Barak złożył Jaserowi Arafatowi propozycję uregulowania konfliktu palestyńsko-izraelskiego, idąc na największe ustępstwa w dziejach (m.in. uznając podział Jerozolimy na części żydowską i arabską w której miałaby powstać stolica przyszłego państwa palestyńskiego). Niestety Arafat odmówił.
Gdy Ehud Barak zajmował stanowisko premiera Izraela, rozpoczęła się tzw. Intifada Al-Aksa, spowodowana wtargnięciem na Wzgórze Świątynne Ariela Szarona 28 września 2000 roku. Doprowadziło to do wybuchu palestyńskiego powstania kamieni, rozpoczętego przez "zamieszki październikowe", podczas których 13 izraelskich Arabów i jeden żydowski cywil zostali zabici przez izraelską policję.
Swoje obowiązki Barak pełnił do 7 marca 2001, kiedy to przegrał w bezpośrednich wyborach na premiera z liderem opozycyjnego Likudu, Arielem Szaronem.
Po tej porażce Barak wycofał się z polityki, zajmując się doradztwem dla amerykańskiej firmy elektronicznej Electronic Data Systems (EDS). Jednak w 2005 roku ogłosił swój powrót, zgłaszając chęć startu w wewnątrzpartyjnych wyborach na szefa Partii Pracy w listopadzie. Jednakże z powodu niskich szans dawanych mu sondażach przedwyborczych wycofał się z planów kandydowania i poparł Szimona Peresa. Gdy ten ostatni przegrał na rzecz Amira Peretza i opuścił partię, Barak ogłosił iż pozostanie w jej szeregach, pomimo nie najlepszych stosunków z nowym liderem. Jednakże zadeklarował także iż nie będzie ubiegał się o miejsce w Knessecie w nadchodzących wyborach parlamentarnych w 2006 roku.
W styczniu 2007 roku zadeklarował, iż będzie ubiegał się o stanowisko przewodniczącego w Partii Pracy. Podkreślił iż ma świadomość "błędów" popełnionych podczas okresu, w którym piastował stanowisko szefa rządu[1]. W pierwszych dniach marca 2007 roku, sondaż pośród członków Partii Pracy, wskazał, iż Barak jest popularniejszy od wszystkich swoich konkurentów, w tym ówczesnego lidera laburzystów, Amira Peretza[2]. W pierwszej rundzie wyborów, 28 marca 2007, otrzymał 39% głosów, więcej niż dwóch jego rywali, ale nie udało mu się zyskać 40% (próg wymagany dla automatycznego zwycięstwa, bez konieczności przeprowadzania drugiej tury)[3]. 13 czerwca 2007 Barak wygrał wybory na przewodniczącego Partii Pracy, w drugiej rundzie pokonując swego rywala - Ami Ayalona[4]. Dwa dni później - 15 czerwca - po rezygnacji Amira Peretzaa, został mianowany na stanowisko ministra obrony.
Przypisy
- ↑ Former Israeli PM Barak in New Leadership Bid, "New York Times", 7 stycznia 2007
- ↑ Poll: Barak, Ayalon lead Peretz in the Labor leadership primaries, 3 marca 2007
- ↑ Peretz loses Israeli party vote, BBC News
- ↑ Barak wins Labor Party primary election: party officials, "International Herald Tribune", 12 czerwca 2007
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
Dawid Ben Gurion (1948‑1954) • Mosze Szarett (1954‑1955) • Dawid Ben Gurion (1955‑1963) • Lewi Eszkol (1963‑1969) • Golda Meir (1969‑1974) • Icchak Rabin (1974‑1977) • Menachem Begin (1977‑1983) • Icchak Szamir (1983-1984) • Szymon Peres (1984-1985) • Icchak Szamir (1986-1992) • Icchak Rabin (1992‑1995) • Szymon Peres (1995-1996) • Beniamin Netanjahu (1996-1999) • Ehud Barak (1999-2001) • Ariel Szaron (2001-2006) • Ehud Olmert (od 2006)
