Europejska Konwencja Praw Człowieka

Z Wikipedii

Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Europejska Konwencja Praw Człowieka)
Konwencja Rady Europy	CETS nr 005
Data otwarcia do podpisu	4 listopada 1950
Miejsce	Rzym
Wejście w życie	3 września 1953
Liczba stron	47
Związanie się przez Polskę	19 stycznia 1993
Wejście w życie wobec Polski	19 stycznia 1993
Tekst konwencji (pl)

Europejska Konwencja Praw Człowieka (pełna nazwa: Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w skrócie "Konwencja Europejska" lub EKPC), to umowa międzynarodowa zawarta przez państwa członkowskie Rady Europy. Konwencja Europejska została otwarta do podpisu 4 listopada 1950 r., zaś po uzyskaniu niezbędnych 10 ratyfikacji weszła w życie 3 września 1953 r.

Przyjmując ten dokument, rządy państw europejskich zdecydowały się podjąć kroki w celu zbiorowego zagwarantowania niektórych praw wymienionych w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Na mocy tego dokumentu powołano Europejski Trybunał Praw Człowieka. Skargi do tego Trybunału mogą składać zarówno: państwa (tzw. skarga międzypaństwowa), jak i (b) osoby indywidualne, grupy osób oraz organizacje pozarządowe (tzw. skarga indywidualna).

[edytuj] Wprowadzenie

Europejska Konwencja Praw Człowieka często jest określana jako "klejnot w koronie" Rady Europy, aby zilustrować to, jak ważna jest ona wśród innych działań i osiągnięć organizacji. Istota i szczególny charakter Konwencji polega nie tylko na wyliczeniu praw i wolności, do których każda osoba jest uprawniona; polega przede wszystkim na ustanowieniu procedury kontrolnej, wciąż unikalnej w skali światowej, która umożliwia żądanie przywrócenia praw oraz przyznanie stosownego zadośćuczynienia finansowego tym, którzy uważają, że ich prawa zostały naruszone.

[edytuj] Konwencja Europejska a Polska

Polska przystąpiła do Rady Europy 26 listopada 1991 r. Tego samego dnia Polska podpisała Europejską Konwencję Praw Człowieka (co było politycznym wymogiem uzyskania członkostwa w Radzie Europy). Konwencja zaś została ratyfikowana przez nasze państwo 19 stycznia 1993 r. i tego samego dnia Konwencja Europejska weszła w życie w stosunku do Polski. Deklarację o uznaniu jurysdykcji Trybunału złożono 1 maja 1993 roku. Po uznaniu przez Polski Rząd jurysdykcji Europejskiej Komisji Praw Człowieka (już nieistniejącej) oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, można już było składać skargi do Trybunału w Strasburgu przeciwko Państwu Polskiemu.

[edytuj] Jakie prawa i wolności konwencja gwarantuje?

Katalog praw człowieka chronionych przez Europejską Konwencję Praw Człowieka znajdziemy w artykułach 2-13. Do pewnego stopnia katalog ten przypomina katalog Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 1948 roku, acz zachodzą pomiędzy nimi istotne rozbieżności. Konwencja gwarantuje: prawo do życia, zakazuje stosowania tortur, niewolnictwa i pracy przymusowej, gwarantuje prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego, zapewnia prawo do sprawiedliwego procesu oraz zakazuje wstecznego stosowania prawa karnego, potwierdza prawo poszanowania życia prywatnego i rodzinnego wraz z prawem do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny, przewiduje wolność myśli, sumienia i wyznania, wolność wypowiedzi, jak również wolność zgromadzania się i stowarzyszania, wreszcie chroni prawo do skutecznego środka odwoławczego.

Katalog konwencyjny nie jest ani wyczerpujący, ani zamknięty. Jest sukcesywnie uzupełniany przez Protokoły dodatkowe do Konwencji. Protokoły te wprowadziły nowe prawa, takie jak: ochronę własności prywatnej, prawo do nauki, prawo do wolnych wyborów, zakaz uwięzienia za długi, zakaz ponownego sądzenia w tej samej sprawie, itd. Protokół szósty znosi karę śmierci. Dodatkowo, w zakresie wykonywania praw i wolności, konwencja zakazuje stosowania dyskryminacji opartej na jakiejkolwiek podstawie, np. płci, rasy, koloru skóry, języka, wyznania, pochodzenia itp.

wersja graficzna tabelki

[edytuj] Kto może skorzystać z praw i wolności zawartych w Konwencji?

Z praw i wolności konwencyjnych mogą korzystać wszystkie osoby pozostające pod jurysdykcją (władzą) państw-stron Konwencji. Co to oznacza? Chodzi tu przede wszystkim o obywateli tych państw, ale nie wyłącznie. Uprawnieni do korzystania z praw i wolności są również obcokrajowcy odwiedzający te państwa, a więc zarówno obywatele innych państw, jak i bezpaństwowcy - osoby nie posiadające żadnego obywatelstwa. Warto pamiętać, że zastosowanie Konwencji nie jest ograniczone do terytorium określonego państwa, ale może rozciągać się poza nie. Tak więc z praw i wolności konwencyjnych można skorzystać na pokładzie samolotu, statku morskiego czy statku kosmicznego należącego do tego państwa-strony Konwencji.

[edytuj] Kontrola przestrzegania Konwencji

Kontrola przestrzegania Konwencji dokonywana jest na dwu płaszczyznach: skargi międzypaństwowej oraz skargi indywidualnej (petycji). Ta pierwsza sprowadza się do tego, że każde państwo-strona Konwencji może wszcząć spór z innym państwem-stroną, któremu zarzuca naruszenie tej właśnie Konwencji (lub jej protokołów dodatkowych). Bardzo rzadko państwa korzystały z tej możliwości. Obawiały się tego, że państwo, przeciwko któremu skierowałyby skargę, uznałoby takie działanie za akt nieprzyjazny, co w konsekwencji mogłoby doprowadzić do pogorszenia stosunków pomiędzy nimi.

[edytuj] Wersja pierwotna (1950)

Procedura ta w swej pierwotnej wersji opisanej w tekście Konwencji z 1950 roku angażowała trzy organy: Europejską Komisję Praw Człowieka (już nie istnieje), Europejski Trybunał Praw Człowieka oraz Komitet Ministrów Rady Europy. W pierwszej fazie postępowania Komisja zajmowała się dopuszczalnością skargi indywidualnej, sprawdzała fakty istniejące w danej sprawie, zachęcała obie strony do polubownego - niesądowego załatwienia sporu. Komisja kończyła swoją pracę w danej sprawie, wydając opinię dotyczącą faktów sprawy oraz sposobu jej załatwienia. Opinia ta była przesyłana do Komitetu Ministrów. W drugiej fazie postępowania sprawą mógł zająć się, w zależności od sytuacji, albo Europejski Trybunał Praw Człowieka albo Komitet Ministrów. W okresie trzech miesięcy sprawa mogła zostać przesłana do Trybunału, który po jej rozpatrzeniu wydawał ostateczny, wiążący wyrok. Jeżeli natomiast spór w ciągu owych trzech miesięcy nie został skierowany do Trybunału, ostateczną decyzję o sposobie załatwienia sprawy podejmował Komitet Ministrów.

[edytuj] Reforma 1998-99 (Protokół nr 11 do EKPC)

Z biegiem czasu ilość państw-stron Konwencji europejskiej wzrastała. Proces ten przybrał na sile zwłaszcza w latach dziewięćdziesiątych XX wieku w związku z przyjmowaniem do Rady Europy byłych państw obozu komunistycznego, które zrzucając okowy podporządkowania Moskwie zwracały się ku demokracji. Proces poszerzania członkostwa zbiegł się w czasie z wzrastającą popularnością mechanizmu skargi indywidualnej. Po początkowej wstrzemięźliwości, braku wiary w sukces, czy po prostu braku wiedzy o możliwości zwracania się do organów strasburskich mieszkańcy krajów europejskich zaczęli znacznie chętniej i śmielej korzystać z przysługującego im prawa skargi. Zjawisko to, samo w sobie bardzo pozytywne, spowodowało lawinowe zwiększanie się ilości skarg napływających do Strasburga. W ten sposób mechanizm kontrolny Konwencji europejskiej stał się ofiarą własnego sukcesu. Trzeba też pamiętać o tym, że stopniowy, ale ciągły rozwój prawa krajowego państw-stron konwencji konsekwentnie prowadził do tego, że do organów konwencyjnych docierały sprawy coraz bardziej skomplikowane. Te trzy wspomniane tutaj czynniki łącznie doprowadziły do nadmiernego obciążenia pracą Komisji i Trybunału.

Restrukturyzacja istniejącego wtedy systemu została przeprowadzona przez Protokół nr 11, który został w maju 1994 roku otwarty do podpisu przez państwa-strony Konwencji. Protokół ten zastępował wcześniejsze protokoły dotyczące postępowania przed Trybunałem (2, 3, 5, 8, 9 i 10). Po wejściu w życie w listopadzie 1998 roku nowy system kontrolny zaczął funkcjonować, dając nadzieję na usprawnienie, a zwłaszcza przyspieszenie postępowania.

Według nowej procedury jedynie Europejski Trybunał Praw Człowieka zajmuje się rozpatrywaniem nadsyłanych skarg. Trybunał ten działa permanentnie w odróżnieniu od swego poprzednika zbierającego się periodycznie. Zlikwidowana została Europejska Komisja Praw Człowieka, a nadto Komitet Ministrów utracił swoje uprawnienia do merytorycznego zajmowania się skargą jednostki przeciwko państwu.

[edytuj] (Kolejna) reforma 2007 (Protokół nr 14 do EKPC)

Mimo wejścia w życie w 1998 roku daleko posuniętej reformy Trybunału, kolejne lata wykazały, że reforma ta nie do końca spełniła pokładane w niej nadzieje. Owszem przyspieszyła ona rozpatrywanie spraw w Strasburgu, ale wobec wręcz lawinowego wzrostu liczby skarg, zmiany nią wprowadzone okazały się niewystarczające. Dlatego też rządy państw członkowskich podjęły rozmowy na temat kolejnej reformy mechanizmu kontrolnego Konwencji. Rozmowy te zaowocowały przyjęciem w maju 2004 roku kolejnego Protokołu dodatkowego do Konwencji (Protokół nr 14). Wejdzie on w życie po ratyfikowaniu przez wszystkie dotychczasowe państwa-strony Konwencji. Obecnie (maj 2008) jedynym krajem, który nie ratyfikował tego protokołu, jest Rosja.

Można wymienić 3 najważniejsze zmiany, jakie zostaną wprowadzone do Konwencji wraz z wejściem w życie Protokołu nr 14

• skargi w sposób oczywisty niedopuszczalne mają być odrzucane mocą decyzji 1 sędziego, podczas gdy obecnie decyzję taką podejmuje komitet Trybunału złożony z trzech sędziów
• powtarzające się sprawy (ang. repetitive cases) będą rozpatrywane przez komitety trzech sędziów; dziś robią to siedmioosobowe izby Trybunału
• wprowadzona zostanie dodatkowa przesłanka dopuszczalności – odrzucane mają być sprawy, w których skarżący nie odniósł „istotnej szkody”.

Zmiany wprowadzane Protokołem nr 14 budzą wiele wątpliwości w środowisku prawników międzynarodowych. Dotyczy to zwłaszcza ostatniej opisanej zmiany – wprowadzenia przesłanki „istotnej szkody”.
[Początek strony]

[edytuj] Warunki dopuszczalności skargi indywidualnej

Są to te wymogi, od których spełnienia uzależnione jest, czy Trybunał rozpatrzy skierowaną do niego petycję co do jej meritum (co do jej istoty). Warunki te wynikają z samej Konwencji europejskiej:

• skargę może wnieść jednostka, grupa jednostek lub organizacja pozarządowa;

• skarga może jedynie dotyczyć naruszenia jednego lub więcej praw zagwarantowanych przez Europejską Konwencję Praw Człowieka lub któryś z jej protokołów dodatkowych. Konwencja gwarantuje prawa i wolności o charakterze obywatelskim i politycznym. Nie można więc skarżyć się o naruszenie praw, o których konwencja nie wspomina, w szczególności praw socjalnych, (np. zbyt niskiej płacy), braku wystarczająco długich wakacji, itp.;

• naruszenia prawa lub praw musiała dokonać władza publiczna państwa-strony. Zasadniczo petycja nie będzie przysługiwać przeciwko postępowaniu innych osób prywatnych np. sąsiada, kolegi, sprzedawcy w sklepie, itd.;

• skarga nie może być oczywiście bezpodstawna. Jeżeli wstępne rozpoznanie sprawy nie wykaże, iż doszło do naruszenia praw konwencyjnych, to Trybunał nie będzie zobowiązany do dalszego zajmowania się nią;

• przed wniesieniem skargi do Trybunału muszą zostać wyczerpane wszelkie krajowe środki prawne. Jest to bardzo ważny wymóg. Postępowanie przed Trybunałem w Strasburgu przewidziane jest jedynie jako uzupełnienie środków prawnych dostępnych w każdym państwie, a nie ich zastąpienie. Nie można go więc traktować jako środka na zawołanie, na wyciągnięcie ręki. Ma on być używany wtedy, gdy organy krajowe nie radzą sobie z zapewnieniem przestrzegania Konwencji europejskiej. Przed wszczęciem postępowania przed Trybunałem, skarżący musi najpierw wykorzystać możliwości istniejące w kraju - przejść dostępną krajową drogę odwoławczą (odwołanie, apelacja, kasacja, itp.). Chodzi tu o zastosowanie takich środków administracyjnych i sądowych, które dają w rezultacie ich zastosowania wynik prawnie skuteczny, tzn. wynik musi nastąpić i stanowi on rozstrzygnięcie sprawy, rozstrzygnięcie prawnie wiążące. Nie ma obowiązku uciekania się do środków prawnie nieskutecznych. Przykładowo nie trzeba zwracać się z pismem do Rzecznika Praw Obywatelskich, ponieważ Rzecznik może, ale nie musi podjąć interwencji, a nadto interwencja taka nie musi prowadzić do rezultatów prawnie wiążących. Wyjątkowo można nie korzystać z drogi krajowej jeżeli potrafi się udowodnić iż środki prawne w danym państwie i tak nie będą skuteczne. W sprawie Szott-Medyńska przeciwko Polsce Europejski Trybunał Praw Człowieka przesądził, że w niektórych typach sprawach konieczne jest złożenie skargi konstytucyjnej przed złożeniem skargi do Trybunału.

• petycja musi być wniesiona do Trybunału w terminie 6 miesięcy od wydania ostatecznej krajowej decyzji w sprawie. Kolejny bardzo istotny wymóg proceduralny, niespełnienie którego spowoduje odrzucenie petycji. Termin sześciomiesięczny z jednej strony umożliwia w miarę spokojne złożenie skargi do Trybunału w Strasburgu, a z drugiej strony nie pozwala na zbędne zwlekanie z podjęciem decyzji co do wykorzystania mechanizmu kontrolnego Konwencji;

• państwa składając deklarację uznającą kompetencję byłej Komisji lub jurysdykcję poprzedniego Trybunału mogły zastrzec, iż organy te będą mogły zajmować się sprawami dotyczącymi faktów zaistniałych po pewnej dacie. W związku z tym nie są dopuszczalne skargi co do faktów sprzed tej daty (tzw. przesłanka ratione temporis). Mimo zlikwidowania Komisji i utworzenia nowego Trybunału ograniczenie to zostało utrzymane. Przykładowo skargi przeciwko Polsce mogą dotyczyć tylko faktów zaistniałych po 30 kwietnia 1993 roku.

• skarga nie może być anonimowa;

• skarga nie może również być identyczna ze sprawą już rozpoznaną przez Trybunał;

• nie można skorzystać ze skargi indywidualnej, jeżeli sprawa została już przedłożona innej międzynarodowej procedurze kontrolnej, np. Komitetowi Praw Człowieka ONZ, czy Międzynarodowej Organizacji Pracy;

• prawa do skargi nie można nadużywać. Za takie nadużycie może zostać uznane przedstawienie w petycji fałszywych faktów celem wprowadzenia Trybunału w błąd. Nadużyciem będzie też wykorzystanie skargi do uprawiania propagandy politycznej (np. rasistowskiej) niedającej się pogodzić z ideami, na których Konwencja europejska się opiera.

[Początek strony]

[edytuj] Postępowanie przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka

Jeśli uznamy, że skarga, którą chcielibyśmy przedstawić Trybunałowi w Strasburgu, spełnia powyższe wymogi dopuszczalności, możemy taką skargę sformułować (najlepiej na formularzu urzędowym – zob. linki poniżej) i wysłać na adres Trybunału:

    Europejski Trybunał Praw Człowieka     
    Rada Europy
    67075 Strasbourg – Cedex
    Francja

[edytuj] Badanie dopuszczalności skargi

Skarga badana jest na początku z punktu widzenia jej dopuszczalności. Analizuje się więc, czy spełnia ona wszystkie konieczne wymogi. Jeżeli nie, to może ona zostać odrzucona - uznana za niedopuszczalną przez komitet złożony z 3 sędziów lub izbę, do której została skierowana. Jeśli decyzję podejmuje komitet, to decyzja ta dla swej ważności potrzebuje jednomyślnych głosów wszystkich trzech sędziów. Jeżeli co najmniej jeden z nich wyłamie się i nie zagłosuje za odrzuceniem petycji to kwestię jej dopuszczalności rozstrzygnie cała izba (większością głosów). Decyzja o uznaniu skargi za niedopuszczalną jest ostateczna, niezależnie od tego, czy podejmie ją komitet czy izba Trybunału. Nie można się od niej w żaden sposób odwołać - kończy ona postępowanie definitywnie.

Tablica: Postępowanie w trybie skargi indywidualnej przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu

[edytuj] Próba ugody

Jedynie więc po uznaniu skargi za dopuszczalną izba może przystąpić do jej merytorycznego badania. W trakcie postępowania przed Trybunałem, izba powinna zachęcać strony do pojednania, do polubownego załatwienia sprawy. Nie chodzi tu tylko o formalny wymóg, który ma być spełniany celem przejścia do dalszych etapów procedury. Chodzi o rzeczywisty obowiązek zachęcania stron w sporze do załagodzenia go z korzyścią dla ich obu oraz w duchu poszanowania praw człowieka. Z uwagi na zapewnienie maksimum skuteczności, postępowanie w tej fazie jest poufne.

[edytuj] Merytoryczne rozpatrzenie skargi

Jeśli nie osiągnięto polubownego rozwiązania sporu, to izba Trybunału będzie kontynuować badanie skargi co do jej istoty. Strony postępowania (skarżący i państwo) zostaną zobowiązane do przedstawienia w konkretnym terminie swoich memoriałów i innych dokumentów popierających ich argumentację. W tym czasie dokonuje się również sprawdzanie stanu faktycznego powołanego w skardze (w tym celu izba może przeprowadzić dochodzenie). Gdy sędziowie już zapoznają się z tak zebranymi informacjami może (nie musi) nastąpić ustna faza postępowania - rozprawa przed Trybunałem. Biorą w niej udział przedstawiciele obu stron będących w sporze. Rozprawa jest dość sformalizowana. Strony zabierają głos według porządku ustalonego przez przewodniczącego izby. W trakcie rozprawy sędziowie mogą zadawać stronom dodatkowe pytania, aby bliżej wyjaśnić interesujące ich szczegóły ze stanu faktycznego lub prawnego sprawy.

[edytuj] Narada sędziowska. Wyrok

Po zakończeniu rozprawy sędziowie zbierają się na naradę. Narada sędziowska jest poufna, jej przebieg nie jest komunikowany na zewnątrz, Po dyskusjach w swym gronie, sędziowie ostatecznie przyjmują tekst orzeczenia większością głosów. Wyrok (orzeczenie) obejmuje trzy zasadnicze części: opisanie stanu faktycznego sprawy, przedstawienie argumentów prawnych uzasadniających treść trzeciej części, czyli sentencji wyroku. Egzekutorem wykonania wyroku jest Komitet Ministrów Rady Europy, Komitet może uchwalić rezolucję wzywającą państwo do postępowania zgodnego z wyrokiem Trybunału.
[Początek strony]

[edytuj] Zobacz też

• Europejski Trybunał Praw Człowieka
• Konwencja o Prawach Człowieka i Biomedycynie
• Rada Europy
• Konwencje Rady Europy

[edytuj] Bibliografia

• Marek A. Nowicki, Wokół Konwencji Europejskiej. Krótki komentarz do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, Kraków 2003
• Marek A. Nowicki, Europejski Trybunał Praw Człowieka. Orzecznictwo. Tom 1: Prawo do rzetelnego procesu sądowego, Kraków 2001
• Marek A. Nowicki, Europejski Trybunał Praw Człowieka. Orzecznictwo. Tom 2: Prawo do życia i inne prawa, Kraków 2002
• Marek A. Nowicki, Słownik Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, Kraków 2004
• Alistair Mowbray, Cases and materials on the European Convention on Human Rights, 2001
• Iain Cameron, An introduction to the European Convention on Human Rights, 1998
• Donna Gomien, Short guide to the European Convention on Human Rights, 1998
• Andrzej Bisztyga, Europejski Trybunał Praw Człowieka, Katowice 1997
• Jochen A. Frowein, Wolfgang Peukert, Europäische MenschenRechtsKonvention. EMRK-Kommentar, wyd. 2., Kehl 1996
• Philip Leach, Taking a case to the European Court of Human Rights, wyd. 2., Oxford 2005

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Formularz skargi do Trybunału (w jęz. polskim, dokument PDF)
• Tekst Konwencji (w jęz. polskim, dokument PDF)
• Strona główna Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (w jęz. angielskim lub francuskim)
• "HUDOC" baza orzeczeń Trybunału (jęz. angielski lub francuski)
• Portal Rady Europy (w jęz. angielskim lub francuskim)
• Strona zawierająca orzecznictwo sądów polskich oraz Trybunału w Strasburgu w sprawach polskich

[Początek strony]