Film niemy

Z Wikipedii

Film niemy - film, któremu nie towarzyszy nagrana ścieżka dźwiękowa.

[edytuj] Historia filmu niemego

Kręcenie filmów stało się możliwe dopiero, gdy Thomas Alva Edison wynalazł kinetoskop. Wynalazek ten po raz pierwszy wystawiono publicznie w Nowym Jorku w 1894 roku. Rok później bracia August i Louis Lumière wynaleźli kinematograf, który wyświetlał obrazy na ekranie. 17 metrów taśmy starczyło na nakręcenie ok. 50-sekundowego filmu. Pierwszy pokaz filmowy odbył się 28 grudnia 1895 roku - wystawiane filmy to dwuminutowy obraz pt. "Wyjście robotników z fabryki" oraz "Nadjeżdżający pociąg". Wynalazek braci Lumière szybko znalazł wielu zwolenników.

Jednak dopiero na początku XX wieku zaczęto tworzyć filmy opowiadające jakieś historie, nie zaś tylko odtwarzające realne wydarzenia. Pionierem takich filmów był Georges Melies, autor Podróży na księżyc z 1902 roku. Melies wykorzystał po raz pierwszy triki i efekty specjalne. Pierwszy film nakręcony w plenerze to Napad na ekspres z 1903 roku, autorstwa Edwina S. Portera.

Do roku 1910 istniały już tysiące sal kinowych w Ameryce i Europie, a w 1912 roku nakręcono pierwsze filmy pełnometrażowe.

Filmy nieme charakteryzowała powolność akcji, banalność wątków i prosta charakteryzacja, opierały się głównie na wyrazistej grze aktorskiej.Wprawdzie filmy były nieme, ale w sali kinowej znaleźli się taperzy, czyli artyści grający muzykę na żywo, obserwując reakcję widzów. Mieli oni utrudnione zadanie, ponieważ byli odwróceni tyłem do ekranu i nie wiedzieli, jaka scena odgrywa się w danej chwili za ich plecami. Często więc grali muzykę nieadekwatną do chwili.

W roku 1927 odbył się pierwszy w historii pokaz filmu dźwiękowego 6.10.1927 roku pokazano film braci Warnerów "Śpiewak jazzbandu", w którym udźwiękowiono część dialogów, można było usłyszeć piosenki tytułowego śpiewaka.