Fluxus

Z Wikipedii

Fluxus (od łac. płynąć) - to prąd artystyczny w sztuce XX wieku. Międzynarodowy ruch artystyczny patronujący działaniom wielu dziedzin (sztuki wizualne, poezja, muzyka) i artystom o różnych postawach i doświadczeniach sztuki, ale charakteryzujących się przekraczaniem wąskich specjalności, specyficznym humorem, dystansem do tradycyjnej sztuki. Nawiązywali do ruchu dada, inspiracją był dla nich także John Cage. Po raz pierwszy tego terminu użył George Maciunas w 1962, a pierwsza wystawa Fluxus International Festspiele odbyła się w Wiesbaden we wrześniu 1962. Forum artystów Fluxusa było wydawnictwo D. Higginsa w Nowym Jorku.

Fluxus charakteryzował się znoszeniem granic między tradycyjnie pojmowaną sztuką a prozą życia. Formy działania artystycznego były tylko częściowo zaplanowane, dopuszczały udział widzów. Były bardzo różnorodne: od rzeźby i malarstwa do happeningów i eksperymentalnej muzyki i poezji. Niekiedy akcje Fluxusu nosiły akcenty polityczne. Artyści Fluxusu wnieśli duży wkład w rozwój happeningu, performance, konceptualizmu i mail art (sztuka poczty). Charakterystyczne dla tego ruchu jest uznanie w działaniach sztuki czynnika przypadku, amatorskośći (tendencja, której można szukać już u dadaistów). Działania te cechuje też spontaniczność, podobne poczucie humoru, czasem ironiczne ale bardziej przypominające dziecięcą radosność (była to zabawa w sztuke, zabawa sztuką, sztuka zabawy), jednak przy całym dystansie tej sztuki okazały się te działania również trafną refleksją i ważnym głosem w dialogu o sztuce (miejscu, roli...). Fluxus poszerzał wąskie dyscypliny sztuki (wprowadzono termin: intermedia). Wielu artystów uczestniczących w tym ruchu rozwineło później swoją twórczość w indywidualnym kierunku, reprezentującą często odmienne postawy. Największy rozkwit tego ruchu przypada na lata 60. i 70. XX wieku. W Polsce prace artystów z kręgu Fluxusa znajdują się w wielu zbiorach, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Do ruchu należeli m.in.:
W Japonii