Franciszek II Sforza
Z Wikipedii
Franciszek II Sforza, wł. Francesco II Sforza lub Francesco Maria Sforza, (ur. 4 lutego 1495, zm. 24 października 1535) – książę Mediolanu od 1521[1] do 1535 z rodu Sforzów.
Był młodszym synem Ludwika Sforzy i Beatrice d'Este, bratem wypędzonego przez Francuzów księcia Maksymiliana.
Walczył w 1522 roku w bitwie pod La Bicocca. Klęska Francuzów pod Pawią doprowadziła do dominacji cesarza Karola V we Włoszech. Wobec tego Franciszek w roku 1526 przystąpił do ligi z Francją, papieżem Klemesem VII, Wenecją, Anglią i Florencją wymierzonej przeciwko cesarzowi i królowi Hiszpanii Karolowi V. W rezultacie niemal natychmiast został wyparty z Mediolanu przez wojska cesarskie. Zdołał jednak zachować władzę nad wieloma innymi miastami w swym księstwie. Do Mediolanu wrócił w wyniku pokoju zawartego 5 sierpnia 1529 w Cambrai. Jego śmierć w 1535 roku stała się przyczyną wybuchu kolejnej wojny włoskiej toczonej w roku 1535.
[edytuj] Uwagi
- ↑ W rzeczywistości władzę na księstwem zdobył w wyniku bitwy pod La Bicocca w 1522 roku
Poprzednik Franciszek I Walezjusz |
książę Mediolanu 1521-1535 |
Następca Filip II Habsburg |