I wojna w Zatoce Perskiej

Z Wikipedii

Artykuł wymaga poszerzenia.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, czego brakuje i uzupełnij braki, jeśli to możliwe.

I wojna w Zatoce Perskiej

Data

2 sierpnia, 1990 – 28 listopada, 1991 (oficjalnie zakończona 30 listopada, 1995)

Miejsce

Zatoka Perska

Wynik

Zdecydowane zwycięstwo koalicji

Przyczyna

agresja Iraku na Kuwejt

Strony konfliktu
ONZ	Irak
Dowódcy
Norman Schwarzkopf Khalid bin Sultan	Saddam Husajn

I wojna w Zatoce Perskiej – nazwa konfliktu wojennego rozpoczętego zbrojnym najazdem Iraku na Kuwejt 2 sierpnia 1990 roku i zakończonego pokonaniem Iraku przez międzynarodową koalicję wiosną 1991 roku. Często wojna ta jest określana terminem "Pustynna Burza" (Desert Storm), choć był to kryptonim tylko jednej z kilku operacji przeprowadzonych podczas tej wojny.

Prezydent Iraku Saddam Husajn nie liczył się z możliwością zdecydowanej międzynarodowej kontrakcji w odpowiedzi na podbój Kuwejtu. Świat zareagował negatywnie nieomal jednomyślnie. Główną rolę w likwidacji skutków agresji miały odegrać Stany Zjednoczone, których zaangażowanie było zgodne z doktryną Cartera. Całość operacji miała odbyć się pod sztandarem ONZ. Przeprowadzono dwie akcje: pierwsza miała kryptonim "Pustynna Tarcza" (od 7 sierpnia 1990 – miała to być ochrona zagrożonej przez Saddama Husajna Arabii Saudyjskiej). ONZ po licznych ostrzeżeniach wobec Iraku postawiła ultimatum wycofania się wojsk irackich z Kuwejtu do 15 stycznia 1991.

Po upływie terminu ultimatum rozpoczęła się operacja wojskowa - "Pustynna Burza" (od 17 stycznia 1991) oraz jej dalsza część "Pustynny Miecz". Były także inne akcje, jak np. Instant Thunder ("Nagły Grom") – akcja nalotów amerykańskich na Irak. 28 lutego 1991 roku prezydent George H. W. Bush ogłosił zwycięskie zakończenie wojny i wyzwolenie Kuwejtu.

Irak po przegranej spotkał się z wieloma sankcjami nałożonymi przez ONZ, boleśnie odczuwanymi przez Irakijczyków długi czas. Wprowadzono drastyczne obniżenie sprzedaży irackiej ropy naftowej. Irak zobowiązany był do wypłacenia olbrzymich odszkodowań za zniszczenia spowodowane w Kuwejcie. Nałożono również embargo na handel i wprowadzono nadzór międzynarodowy z ramienia ONZ. Ponadto zmuszono Irak do zniszczenia broni masowego rażenia i powołano na północy i południu kraju strefy wyłączone dla lotnictwa irackiego dla ochrony odpowiednio Kurdów i Szyitów.

[edytuj] Siły koalicji ^[1]

Schematyczny plan akcji "Pustynny miecz"

Mapa świata z zaznaczonymi państwami koalicji

Lista sił koalicyjnych według ilości żołnierzy
Państwo	Liczba żołnierzy
Stany Zjednoczone	575,000 - 697,000
Arabia Saudyjska	52,000 - 100,000
Wielka Brytania	43,000 - 45,400
Egipt	33,600 - 35,000
Francja	14,600
Syria	14,500
Maroko	13,000
Kuwejt	9,900
Oman	6,300
Pakistan	4,900 - 5,500
Zjednoczone Emiraty Arabskie	4,300
Katar	2,600
Bangladesz	2,200
Kanada	2,000
Włochy	1,200
Australia	700
Holandia	600
Niger	600
Senegal	500
Hiszpania	500
Bahrajn	400
Belgia	400
Afganistan	300
Argentyna	300
Czechosłowacja	200
Grecja	200
Polska (PKW)	200
Korea Południowa	200
Dania	100
Węgry	50
Norwegia	50