Ind

Z Wikipedii

Cd - In - Sn   Ga In Tl       Układ okresowy
Dane ogólne
Nazwa, symbol, l.a.*	Ind, In, 49
Własności metaliczne	metal grup głównych
Grupa, okres, blok	13 (IIIA), 5, p
Gęstość, twardość	7310 kg/m3, 1,2
Wygląd
Kolor	srebrzystobiały
Własności atomowe
Masa atomowa	114,818 u
Promień atomowy (obl.)	155 (156) pm
Promień kowalencyjny	144 pm
Promień van der Waalsa	193 pm
Konfiguracja elektronowa	[Kr]4d105s²5p1
e- na poziom energetyczny	2, 8, 18, 18, 3
Stopień utlenienia	3
Własności kwasowe tlenków	amfoteryczne
Struktura krystaliczna	tetragonalna
Własności fizyczne
Stan skupienia	stały
Temperatura topnienia	429,75 K (156,60 °C)
Temperatura wrzenia	2345 K (2072°C)
Objętość molowa	15,76×10-6 m³/mol
Ciepło parowania	231,5 kJ/mol
Ciepło topnienia	3,263 kJ/mol
Ciśnienie pary nasyconej	1,42×10-17 Pa (429 K)
Prędkość dźwięku	1215 m/s (293,15 K)
Pozostałe dane
Elektroujemność	1,78 (Pauling) 1,49 (Allred)
Ciepło właściwe	233 J/(kg*K)
Przewodność właściwa	11,6×106 S/m
Przewodność cieplna	81,6 W/(m*K)
I Potencjał jonizacyjny	558,3 kJ/mol
II Potencjał jonizacyjny	1820,7 kJ/mol
III Potencjał jonizacyjny	2704 kJ/mol
IV Potencjał jonizacyjny	5210 kJ/mol
Najbardziej stabilne izotopy*
izotop wyst. o.p.r. s.r. e.r. MeV r.p. 113In 4,3% stabilny izotop z 64 neutronami 114In {syn.} 71,9 dni β+   114Cd 114mIn {syn.} 49,5 dni w.e.   114Cd i.t.   114In 115In 95,7% 4,4×1014 lat β- 0,495 115Sn
Tam, gdzie nie jest zaznaczone inaczej, użyte są jednostki SI i warunki normalne.
*Wyjaśnienie skrótów: l.a.=liczba atomowa wyst.=występowanie w przyrodzie, o.p.r.=okres połowicznego rozpadu, s.r.=sposób rozpadu, e.r.=energia rozpadu, p.r.=produkt rozpadu, w.e.=wychwyt elektronu, i.t.=przejście izomeryczne

Ind (In, łac. indicum) - pierwiastek chemiczny, metal z bloku p układu okresowego. Nazwa pochodzi od greckiej nazwy koloru indygo.

Zawartość indu w skorupie ziemskiej wynosi 0,049 ppm. Został odkryty w 1863 r. przez Ferdinanda Reicha i Hieronymousa Theodora Richtera. Nazwa pochodzi od niebieskiego koloru zabarwienia płomienia palnika gazowego podczas spalania soli indu (kolor zbliżony do indygo). Posiada charakterystyczną linie widmową 451,13 nm (w zakresie światła widzialnego, kolor indygo). W temperaturze pokojowej jest odporny na działanie powietrza. Dopiero w podwyższonej temperaturze tworzy tlenek. Nie reaguje z kwasami nieutleniającymi. Z kwasem siarkowym i azotowym reaguje na gorąco. Rozpuszcza się w roztworach zasad. W wyższych temperaturach reaguje z chlorowcami, siarką i azotem.

[edytuj] Występowanie i otrzymywanie

W przyrodzie występuje w minerałach: rokezyt CuInS₂, indyt FeIn₂S₄ i gallindyt In(OH)₃ Często towarzyszy rudom cynku, żelaza, miedzi i cyny.

Metaliczny ind otrzymuje się przez redukcje tlenku indu wodorem lub metodą elektrolizy roztworu jego soli.

[edytuj] Stosowanie

Ind stosuje się jako dodatek stopowy (np. do stali) podwyższających ich twardość i odporność na korozje. Wykorzystuje się go (w postaci drutu) przy produkcji termometrów oporowych i przyrządów optycznych. Wchodzi w skład metalicznych powłok antykorozyjnych. Niektóre stopy indu mają właściwości nadprzewodzące. W postaci tlenku indowo-cynowego jest wykorzystywany w wyświetlaczach ciekłokrystalicznych (LCD). Wytwarza się z niego stopy niskotopliwe (stop zawierający 24% indu i 76% galu). Tlenek indu stosuje się również przy wytwarzaniu powierzchni o własnościach elektroluminescencyjnych.