Inter Mediolan

Z Wikipedii

Inter Mediolan
Pełna nazwa	Football Club Internazionale Milano
Przydomek	Nerazzurri.
Barwy	niebiesko-czarne
Data założenia	9 marca 1908
Stadion	Stadio Giuseppe Meazza
Liczba miejsc	85 700
Prezes	Massimo Moratti
Trener	José Mourinho
Liga	Serie A
2007/08	1. miejsce (po 38. kolejce)
Debiut w I lidze	1910
Sukcesy	Mistrzostwo Włoch - 16x Puchar Włoch - 5x Superpuchar Włoch - 3x Liga Mistrzów - 2x Puchar UEFA - 3x Puchar Interkontynentalny - 2x
Stroje domowe 　 Stroje wyjazdowe
Strona internetowa klubu

Inter Mediolan (Football Club Internazionale Milano, Internazionale Milano Football Club, Inter Milan, potocznie - Inter, przydomek - Nerazzurri ) – włoski klub piłkarski, szesnastokrotny i aktualny mistrz tego kraju, pięciokrotny zwycięzca Pucharu Włoch, dwukrotny triumfator Ligi Mistrzów i Pucharu Interkontynentalnego. Pierwotna naz klubu brzmiała Football Club Internazionale Milano co oznaczało, że nowo powstała drużyna będzie otwarta zarówno na piłkarzy innych narodowości, tak jak i na Włochów. Barwy klubu to niebieski i czarny – ta tradycja przetrwała do dnia dzisiejszego.

Spis treści 1 Historia klubu 1.1 Początki klubu 1.2 Zmiana nazwy 1.3 Po wojnie 1.4 Era wielkiego Interu 1.5 Upadek z piedestału 1.6 Tytuł po dziewięciu latach 1.7 Powrót do Europy 1.8 Moratti bierze wszystko 2 Taktyka 3 Osiągnięcia 3.1 Drużynowe 3.2 Indywidualne 4 Stadion 5 Hymn klubu 6 Statystyki i ciekawostki 7 Rekordziści 7.1 Serie A 7.2 Europejskie puchary 7.3 Puchar Włoch 7.4 Ogółem 8 Prezydenci klubu 9 Trenerzy klubu 10 Kibice 11 Skład w sezonie 2007/08 12 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia klubu

[edytuj] Początki klubu

Historia Interu Mediolan jest związana z rywalem zza miedzy - Milanem. Ten drugi klub powstał w 1899 roku i już na początku XX wieku zdobywał mistrzostwo Włoch. W 1908 roku Włoska Federacja Piłkarska wprowadziła przepis zakazujący obcokrajowcom występów w rozgrywkach mistrzowskich. Zakaz skłonił więc grupę postępowych działaczy Milanu do założenia nowego klubu. 9 marca odbyło się spotkanie na którym podjęto decyzję o utworzeniu Football Club Internazionale Milano. Słowo "międzynarodowy" określało charakter klubu, który miał być otwarty na przedstawicieli wszystkich nacji. Pierwszym kapitanem zespołu został Szwajcar - Hernst Manktl, a prezesem nowo powstałego klubu wybrano Giovaniego Paramithiottiego. Pierwsze mistrzostwo Inter zdobył już w 1910 roku - grającym trenerem był wówczas Virgilio Fossati. W kilku następnych latach Inter nie zdołał przebić się do finałowych rozgrywek. Do 1928 roku we Włoszech nie było wspólnej ligi - zespoły rywalizowały w rozgrywkach lokalnych i dopiero najlepsi grali między sobą o mistrzostwo kraju. Inter dwukrotnie wygrywał grupę regionalną, ale zdobycie drugiego mistrzostwa kraju uniemożliwiła mu I wojna światowa. Udało to się jednak w 1920 roku.

[edytuj] Zmiana nazwy

Po wojnie we Włoszech do władzy doszli faszyści pod wodzą Benito Mussoliniego, którym zaczął przeszkadzać charakter Interu, a konkretnie przymiotnik "międzynarodowy" w nazwie, który w dwudziestoleciu międzywojennym kojarzył się z komunizmem. Inter musiał więc połączyć się z innym mediolańskim klubem [US Milanese - ta efemeryda występowała od 1929 roku jako Ambrosiana lub Ambrosiana-Inter. Nazwa pochodziła od Świętego Ambrożego - byłego biskupa i patrona Mediolanu. Trzeci tytuł mistrzowski (pierwszy w Serie A) klub wywalczył w 1930 roku. W zespole debiutował wówczas jeden z najwybitniejszych włoskich piłkarzy - Giuseppe Meazza. W latach 30. "Nerazzurri" grali świetnie, ale trzykrotnie stawał im na drodze Juventus Turyn - to właśnie w tamtych latach miały początek słynne Derby Włoch między Juve i Interem. Meazza bił strzeleckie rekordy, jednak nie zdobywał złotych medali w Serie A. Inter wrócił na tron we Włoszech w 1938 i 1940 roku. Ligowe triumfy przedzielił też zdobyty po raz pierwszy w historii klubu Puchar Włoch.

[edytuj] Po wojnie

Do oryginalnej nazwy klub wrócił w 1942 roku, lecz po wojnie na drużynę mówiono już po prostu Intert. "Nerazzurri" wciąż byli w czołówce Serie A, ale na drodze stawał im Juventus albo Milan. Wreszcie w latach 1953-1954 Inter po raz pierwszy zdobył dwa tytuły z drzędu. Zespół prowadził wówczas Alfredo Foni, a grali w nim m.in. świetny bramkarz Giorgio "Kamikaze" Ghezzi, szwedzki lewoskrzydłowy Lennart Skoglund, a w ataku szalał węgier Istvan Nyers. W następnych pięciu sezonach Inter nie stanowił już większego zagrożenia dla Juventusu.

[edytuj] Era wielkiego Interu

W 1960 roku do Mediolanu przeniósł się z Barcelony trener Helenio Herrera, który został twórcą największych sukcesów Interu. W 1961 roku ściągnął za sobą Hiszpana Luisa Suáreza - jednego z najlepszych wówczas piłkarzy świata.

Pierwszy tytuł z "Nerazzurri" Herrera zdobył w 1963 roku - mistrzostwo Włoch dało im przepustkę do Pucharu Europy Mistrzów Klubowych. Rozgrywki po raz pierwszy odbyły się w sezonie 1955/1956, więc Inter z Herrerą dopiero w nich debiutował. Nie był to jednak pierwszy występ w europejskich pucharach - Inter czterokrotnie już brał udział w Pucharze Miast Targowych (późniejszy Puchar UEFA), raz doszedł nawet do półfinału tych rozgrywek.

W sezonie 1963/64 Inter w PEMK wyeliminował kolejno Everton F.C., AS Monaco, FK Partizan, a w półfinale Borussię Dortmund. W finale zaś pokonał 3:1 wielki Real Madryt, który wygrał pięć pierwszych edycji Pucharu Europy. Styl Interu określało się jako nowoczesny i skuteczny. Słynne "catenaccio", czyli "rygiel" - defensywne ustawienie zespołu nastawione na kontratak przyniosło Interowi największe sukcesy w historii klubu. "Nerazzurri" co prawda nie zdobyli mistrzostwa Włoch - zajęli pierwsze miejsce w tabeli ex-aequo z Bologną, ale dodatkowy mecz - dziesięć dni po finale z Realem przegrali 0:2. Inter triumfował za to w Pucharze Interkontynentalnym. Rywalizacja z Independiente Avellaneda zakończyła się dopiero w trzecim, decydującym meczu na neutralnym stadionie w Madrycie. Inter wygrał 1:0.

Na latach 1964-1965 przypada najlepszy jak dotąd sezon w dziejak klubu. Inter wywalczył swój dziewiąty tytuł mistrza Włoch, ponownie zdobył PEMK oraz Puchar Interkontynentalny. Mógł uzyskać nawet jedno trofeum więcej, ale w finale Pucharu Włoch przegrał w Rzymie z Juventusem 0:1. W Serie A Inter przegrał w sezonie 1964/1965 tylko dwa mecze i wyprzedził Milan o trzy punkty.

W finale rozgrywek europejskich dokładnie rok po zwycięstwie nad Realem, "Nerazzurri" pokonali 1:0 Benficę na własnym stadionie San Siro. W finale Pucharu Interkontynentalnego Independiente przegrało natomiast z Interem po raz drugi.

W 1966 roku Inter zdobył dziesiąte mistrzostwo Włoch i uzyskał prawo do noszenia na koszulkach złotej gwiazdki (patrz: scudetto). W Pucharze Europy mediolańczycy odpadli w półfinale po potyczkach z Realem. W kolejnych latach mediolańczycy nie wrócili już na szczyt. W sezonie 1966/1967 mistrzostwo Włoch przegrali o punkt z Juventusem. Zresztą na własne życzenie, bo w ostatniej kolejce ulegli 0:1 na wyjeździe przeciętnej Mantovie. Inter do końca walczył teraz o Puchar Europy - w ćwierćfinale wziął rewanż na Realu i wyeliminował "Królewskich", wygrywając 2:0 na Santiago Bernabeu. W finale w Lizbonie czarno-niebiescy wygrywali z Celtikiem 1:0 po bramce Sandra Mazzoli z karnego już w siódmej minucie, ale potem taktyka "catenaccio" nie zdołała powstrzymać Szkotów, którzy strzelili dwa gole.

[edytuj] Upadek z piedestału

W 1968 roku Herrera zamienił Inter na AS Romę, odszedł prezes Angelo Moratti i dominacja "Nerazzurrich" denifitywnie się skończyła. Zespół prowadzi Alfredo Foni, potem pojawił się kolejny Herrera - Heriberto, niespokrewniony jednak z Helenio Herrerą i dopiero Giovanni Invernizzi w 1971 roku wrócił z Interem na szczyt. W zespole wciąż grali Jair, Mazzola i fenomenalny obrońca Giacinto Facchetti, którzy rok później doprowadzili Inter do kolejnego finału Pucharu Europy. 31 maja 1972 roku na stadionie w Rotterdamie mediolańczyków pokonał jednak Ajax Amsterdam z genialnym Johannem Cruyffem, który zdobył oba gole. Przez kolejnych osiem sezonów "Nerazzurri" ani razu nie zakończyli sezonu na podium Serie A. Na kolejny finał europejskich rozgrywek czekali osiemnaście lat. W najważniejszych rozgrywkach, Pucharze Europy (obecna Liga Mistrzów), mediolańczycy nie dotrarli już jednak więcej do finału.

[edytuj] Tytuł po dziewięciu latach

W sezonie 1976/1977 "Nerazzurri" doszli do finału Pucharu Włoch, w którym przegrali 0:2 z lokalnym rywalem, Milanem. Rok później to już Inter zdobył jednak swój drugi puchar, po zwycięstwie 2:1 z SSC Napoli. Dwa lata później klub zdobył dwunaste mistrzostwo Włoch, po kolejnej dwuletniej przerwie "Nerazzurri" wywalczyli krajowy puchar. Wielki sukces odniosło też pięciu piłkarzy Interu, którzy z reprezentacją Włoch zdobyli w 1982 roku mistrzostwo świata. Byli to Alessandro Altobelli, Ivano Bordon, Giampero Marini, Gabriele Oriali i młodziutki Giuseppe Bergomi, który w latach 80. i 90. był następcą Facchetiego. Po dwóch triumfach w lidze Inter jednak znów wpadł w dołek. Odszedł trener Eugenio Bersellini, w następnych sezibacg szkoleniowców zmieniano pięć razy, a największymi osiągnięciami były dwa trzecie miejsca. Przełom nastąpił w 1986 roku, gdy trenerem Interu został Giovanni Trapattoni. Jeden z najlepszych włoskich szkoleniowców w historii miał odbudować wielki Inter. Przez pierwsze dwa sezony postępów nie było, ale kiedy zespół wzmocnili Niemcy, Lothar Matthaeus i Andreas Brehme, Inter zdominował rozgrywki Serie A, wyprzedzając drugie w tabeli Napoli o 11 punktów! Trzynaste mistrzostwo Włoch zostało wywalczone w wielkim stylu.

[edytuj] Powrót do Europy

Na następny triumf w lidze włoskiej "Nerazzurri" mieli czekać najdłużej, bo aż 17 lat. W lata 90. Inter wkraczał z ogromnymi ambicjami - miał w składzie Matthaeusa, który był wówczas jednym z najlepszych pomocników na świecie, a niemieckie trio dopełnili obrońca Brehme i napastnik Juergen Klinsmann. Co prawda w Serie A w latach 1990 i 1991 mediolańczycy zajmowali trzecie miejsce, ale za to znów wygrywali w Europie. W 1991 roku - po raz pierwszy w historii klubu - zdobyli Puchar UEFA (po zwycięstwie w finale z Romą). Potem drużyna przez kilka lat znów grała w kratkę. I biła rekordy zmian na stanowisku trenera. W ciągu trzynastu lat takich roszad było aż 18, a mimo to zespół grał źle - sezon 1993/1994 Inter zakończył dopiero na trzynastym miejscu, najgroszym w historii klubu. Udało się za to zdobyć Puchar UEFA. W finałowym dwumeczu "Nerazzurri" pokonali Austrię Salzburg 2:0. W pierwszym spotkaniu bramkę zdobył Nicola Berti, w rewanżowym - Wim Jonk.

[edytuj] Moratti bierze wszystko

W lidze nastały chude lata dla Interu. Największa zmiana nastąpiła w 1995 roku - prezydenta Ernesto Pellegriniego (szefował od 1984 roku) zastąpił Massimo Moratti - syn Angelo, który prezesował Interowi w czasach wielkiej ery lat 60. Młodszy z klanu Morattich dał się poznać w kolejnych latach z dwóch stron - jako najbardziej rozrzutny prezydent europejskich klubów oraz jako najbardziej niecierpliwy. Za brak wyników po wydaniu setek milionów euro płacili trenerzy, których Moratti zmieniał jak rękawiczki. Pierwsze trofeum Inter Morattiego zdobył, kiedy do Mediolanu przeszedł najlepszy wówczas piłkarz na świecie - Ronaldo. Brazylijski napastnik prowadził "Nerazzurrich" do zwycięstwa z Pucharze UEFA w sezonie 1997/1998. I znów nastąpiło sześć lat posuchy w których Inter tylko dwa razy znajdował się na podium Serie A. Dopiero w 2005 roku, kiedy nikt w Mediolanie nie pamiętał już o Ronaldo gole strzelał inny brazylijczyk, Adriano, a zespół prowadził Roberto Mancini, Inter zdobył Puchar Włoch pokonując w finałowym dwumeczu Romę. Rok później "Nerazzurri" powtórzyli sukces po ponownym zwycięstwie nad Romą. Ważniejszy był jednak czternasty tytuł mistrzowski. Po ujawnieniu gigantycznego skandalu korupcyjnego Juventus i Milan otrzymały tak duże kary punktowe, że tytuł przypadł trzeciemu w tabelii Interowi. Sezon 2006/2007 mediolańczycy rozpoczęli nieźle, a w jego połowie grali wręcz fantastycznie. Wygrali aż 17 meczów z rzędu i pobili tym samym rekord Serie A. Inter błyszczał w lidze. Złośliwi mówili jednak, że nie sztuka wygrywać, kiedy w stawce brakuje zdegradowanego do Serie B Juventusu, a ukarany ujemnymi punktami Milan dostał zadyszki przy odrabianu strat i utknął w środku tabeli. Inter mimo to dominował - przegrał tylko jeden z 38 meczów, zdobył 97 punktów i o 22 wyprzedził drugą w tabeli Romę. W Lidze Mistrzów mediolańczycy odpadli jednak już w 1/8 finału po dramatycznym, zakończonym bójką dwumeczu z Valencią. Wynik 2:2 promował Hiszpanów dzięki golom strzelonym na wyjeździe. W sezonie 2007/2008 Inter potwierdzał swoją dominacje we włoskiej lidze. Po porażce z Liverpoolem w 1/8 Ligi Mistrzów drużyna czarno-niebieskich zaczęła przechodzić lekki kryzys i dopiero po zwycięstwie z AC Parmą w ostatniej kolece 2:0 i dwóch bramkach Zlatana Ibrahimovicia "Nerazzurri" zapewnili sobie mistrzowski tytuł. W finale po raz czwarty z rzędu zmierzą się z AS Romą.

[edytuj] Taktyka

Niewątpliwie największe sukcesy Inter święcił w latach 60. XX wieku, kiedy to funkcję trenera objął Helenio Herrera. Świetny taktyk wykorzystał w pełni założenia Karla Rapmana. Austriak zapoczątkował styl, w którym główną rolę odgrywała cała linia defensywna, z ostatnim obrońcą ustawionym tuż przed bramkarzem. Drużyna, która stosowała to ustawienie grała niezbyt przyjemnie dla oka, jednakże za dalszym "użytkowaniem" takiego pomysłu przemawiały wyniki. Po paru niewielkich zmianach taktyka ta została przeniesiona do Włoch. Tam wspomniany już Herrera doskonale wykorzystał zalety swoich obrońców (Tarcisio Burgnich, Giacinto Facchetti, Aristide Guarneri, Carlo Tagnin). Za tą czwórką defensorów ustawiony został stoper (Armando Picchi), piłkarz mający za zadanie odzyskiwanie piłek, a także skuteczne przeszkadzanie napastnikom rywali. Został on również zwolniony z krycia indywidualnego na rzecz podwajania pozycji i "łatania" ewentualnych dziur w ustawieniu.

Obrońcy w ustawieniu Catenaccio, mimo ich niezwykle defensywnego stylu, nie ograniczali się jedynie do bronienia dostępu do bramki. Herrera wprowadził jedną nowość. Mianowicie boczni defensorzy mieli długimi, dokładnymi dośrodkowaniami uruchamiać pomocników i napastników.

Ważną rolę pełniła środkowa linia (Luis Suárez, Sandro Mazzola). Tam dwójka rozgrywających odpowiadała w całości za rozprowadzanie piłek podczas ataków, a także asekuracji bocznych sektorów boiska, w momencie gdy skrajni pomocnicy (Jair, Mario Corso) wędrowali w pole karne rywali. Tak naprawdę za zdobywanie goli był odpowiedzialny tylko jeden gracz – wysunięty napastnik (Angelo Domenghini). Zawodnik ten musiał wykorzystywać praktycznie każdą sytuację, ponieważ w czasie spotkania nie miał zbyt wielu okazji do strzelenia bramki.

Efektem taktyki Herrery były trzy mistrzowskie tytuły, zdobycie dwa razy z rzędu Pucharu Europy oraz Pucharu Interkontynentalnego. Większość spotkań, które rozegrał Inter w tamtych czasach kończyło się różnicą jednej, góra dwóch bramek, co dobitnie pokazywało defensywny charakter tego założenia.

Triumf stylu Catenaccio przez wielu ekspertów zostało uznane jako agonia futbolu. W roku 1967, podczas finałowego spotkania Pucharu Europy wszelkie niedoskonałości systemu 4-5-1 zostały ujawnione. Dokonali tego piłkarze Celticu Glasgow. Jak stwierdził sam szkoleniowiec Interu był to początek końca jego koncepcji, a tym samym "nudnej i defensywnej gry".

Po odejściu Helenio Herrery Inter popadł w marazm i nie grał już tak dobrze, jak za czasów Catenaccio. Kolejni szkoleniowcy wdrażali swoje koncepcje ustawienia zespołu, jednakże wszystko kończyło się fiaskiem. Przyjście do Mediolanu Giovanniego Trapattoniego zapowiadało wielkie sukcesy, jednakże były manager Juventusu nie potrafił powrócić do tych z lat 60.. Co prawda zdobył tytuł mistrzowski oraz wywalczył Puchar UEFA, lecz z takimi piłkarzami jakich posiadał (choćby Zenga, Bergomi, Brehmer czy Matthaeus) stać było Inter na zdecydowanie więcej.

Niemal identycznie było w momencie, gdy po Tapattonim przejmowali schedę kolejni szkoleniowcy: Marcello Lippi, Marco Tardelli, Hektor Raul Cuper czy też Alberto Zaccheroni.

Wiele nowości wprowadził właśnie ten ostatni, stosując dość niepopularną taktykę we Włoszech. Jak się można było spodziewać jego 3-4-3 w ogóle nie przyniosło efektu. Inter grał słabo, piłkarze byli zagubieni na boisku, a sam szkoleniowiec obwiniał zarząd klubu. Dodatkowo Nerazzurri stracili swój wielki atut, który przez wiele sezonów skrzętnie pielęgnowali. Chodzi mianowicie o silną, utrzymaną w ryzach oraz efektywną obronę. Przestawienie się z systemu wybitnie defensywnego na bardzo ofensywny nie podziałał tak mobilizująco, jakby mogło się wydawać.

Po raz kolejny znaczącą rolę w Interze odgrywali pomocnicy. Dwójka środkowych, nastawionych typowo ofensywnie odpowiadała za kreowanie gry oraz rozprowadzanie piłek. Niezwykle ważni w zamysłach Zaccheroniego byli skrzydłowi. To oni tak naprawdę mieli ciągnąć całą drużynę, stwarzać liczebną przewagę, a także zdobywać bramki w przypadku kiepskiej formy napastników. Jak widać było po wynikach wszystko układało się wręcz odwrotnie. Przykładowe ustawienie na prawym skrzydle Javiera Zanettiego powodowało, iż Argentyńczyk i tak grał bardzo defensywnie. Podobnie było z drugiej strony boiska.

W taktyce preferowanej przez Zaccheroniego występowało teoretycznie trzech napastników, jednakże w praktyce wyglądało to zupełnie inaczej. Jeden, wysunięty miał być typowym królem pola karnego, łowcą bramek, w momencie gdy dwaj pozostali (często nazywani fałszywymi napastnikami) nie zapuszczali się aż tak daleko.

Sporym błędem ówczesnego szkoleniowca Interu był również fakt, iż sporadycznie dawał szanse utalentowanym młodym juniorom, takim jak Eliakwu czy Nossa. Tacy gracze wprowadziliby wiele świeżości i polotu do zespołu, podobnie zresztą jak Andy van der Meyde, gdyby byli odpowiednio ustawieni. Holender niestety "nie trafił" z pozycją. Sporą wadą Zaccheroniego było także częste ustawianie na siłę napastników. Takie "pary", jak choćby Vieri – Adriano, nie dawały odpowiednich rezultatów.

Efektem nieprzemyślanego pomysłu było odpadnięcie Interu z Ligi Mistrzów, po kompromitującej porażce 1:5 z Arsenalem Londyn. Fakt faktem w lidze mediolańczycy zajęli czwartą pozycję, premiowaną grę w europejskich pucharach, lecz prezydent klubu Massimo Moratti zdecydował się na nowego trenera. Wybór padł na Roberto Manciniego, który dał się poznać z dobrej strony jako manager Fiorentiny i Lazio (zdobył z nimi Puchar Włoch).

Pomysł na grę Nerazzurrich był prosty. Ustawienie 4-3-1-2 było idealnie dostosowane do umiejętności poszczególnych piłkarzy, a nie jak to było wcześniej zawodnicy byli dostosowywani do taktyki. Tak naprawdę najważniejszą rolę w drużynie pełni środkowa linia. Tam blisko siebie ustawieni piłkarze tworzą bardzo silną formację, grającą bardzo często defensywnie (Patrick Vieira, Javier Zanetti, Olivier Dacourt, Santiago Solari). Piłkarze ci są praktycznie środkowymi pomocnikami, ponieważ na skrzydłach występują niezwykle ofensywni obrońcy (Maxwell i Maicon). To do nich należą szarże pod bramkę rywali, a także strzelanie goli. Dzięki takiemu zastosowaniu wspomniany wcześniej Dacourt może być praktycznie obrońcą, bez jakichkolwiek strat dla drużyny.

Nie można jednakże powiedzieć, że wszyscy mają rolę wybitnie destrukcyjną. Przed środkową linią ustawiony został jeden gracz (Dejan Stankovic, Luís Figo, czasami nawet Zlatan Ibrahimović), pełniący rolę rozgrywającego i dyrygenta zespołu. To on ustalał tempo gry i rozprowadzał piłki, chociaż nie jest typowo ofensywnym pomocnikiem. Często pełni on także rolę fałszywego napastnika, wspierając dwójkę snajperów (Hernán Crespo, Adriano, Zlatan Ibrahimović, Julio Cruz).

To nie jest jedyne ustawienie jakie stosuje Roberto Mancini. Kolejnym pomysłem, który ma zagwarantować mistrzostwo kraju i triumf w Lidze Mistrzów jest 4-4-2. Wydaje się, iż ten najbardziej popularny system nie może nic ciekawego i nowego wprowadzić do gry zespołu, jednakże były szkoleniowiec Rzymskiego Lazio znalazł pewną metodę, która jest podobna do tego, co prezentuje obecnie londyńska Chelsea.

W klasycznym ustawieniu 4-4-2 najważniejszymi postaciami na placu gry są pomocnicy. Tak samo jest u Włocha, jednakże różnica polega na zadaniach poszczególnych graczy. Z dwójki bocznych zawodników (Luís Figo, S. Solari, Dejan Stanković) tylko jeden pełni funkcję klasycznego skrzydłowego. Piłkarz ten jest doskonale wyszkolony technicznie, szybki i przebojowy. Z kolei drugi (Stanković) gra bliżej środka boiska, tym samym ustępując miejsce niezwykle ofensywnego bocznemu obrońcy (Maxwell). Zawodnik ten staje się praktycznie drugim skrzydłowym, uzupełniając i wzmacniając linię ataku.

Niezwykle ważne zadania ma także dwójka środkowych. Jeden z nich, typowy rozgrywającym, rozprowadzając piłki zarówno na boki, jak i posyłając dokładne prostopadłe podania (blisko 40, 50-metrowe), jest motorem napędowym drużyny. Uzupełnieniem tego piłkarza jest pomocnik defensywny, pełniący głównie rolę obrońcy, ponieważ częste rajdy bocznego defensora wymagają asekuracji w tylnej linii. W tej roli wyśmienicie spisuje się Esteban Cambiasso, jeden z najlepszych piłkarzy na swojej pozycji. Argentyńczyk już od początku gry w Nerazzurrich prezentował się niezwykle okazale, dzięki czemu idealnie wkomponował się w grę zespołu.

Pozostali obrońcy spełniają rolę typowo destrukcyjną, z zaznaczeniem, iż prawy defensor często grający przy samej linii bocznej, na wysokości środka boiska, sporadycznie włącza się do akcji ofensywnych.

[edytuj] Osiągnięcia

[edytuj] Drużynowe

Mistrz Włoch – 16 razy

• 1910, 1920, 1930, 1938, 1940, 1953, 1954, 1963, 1965, 1966, 1971, 1980, 1989, 2006, 2007, 2008

Puchar Włoch – 5 razy

• 1939, 1978, 1982, 2005, 2006

Superpuchar Włoch – 3 razy

• 1989, 2005, 2006

Puchar Europy / Liga Mistrzów – 2 razy

• 1964, 1965

Puchar UEFA – 3 razy

• 1991, 1994, 1998

Puchar Interkontynentalny – 2 razy

• 1964, 1965

Pirelli Cup – 7 razy

• 1996, 1997, 2000, 2001, 2002, 2003, 2006

Tim Trophy – 5 razy

• 2002, 2003, 2004, 2005 2007

Birra Moretti Trophy – 3 razy

• 2001, 2002, 2007

[edytuj] Indywidualne

• Król strzelców Serie A: 10
  Giuseppe Meazza 1929/1930 31 gole
  Giuseppe Meazza 1935/1936 25 gole
  Giuseppe Meazza 1937/1938 20 gole
  Istvan Nyers 1948/1949 26 gole
  Antonio Angelillo 1958/1959 33 gole
  Sandro Mazzola 1964/1965 17 gole
  Roberto Boninsegna 1970/1971 24 gole
  Roberto Boninsegna 1971/1972 22 gole
  Aldo Serena 1988/1989 22 gole
  Christian Vieri 2002/2003 24 gole
• World Soccer Player of the Year: 2
  Lothar Matthaeus 1990,
  Ronaldo 1997
• FIFA World Player of the Year: 2
  Lothar Matthaeus 1991
  Ronaldo 1997
• European Player of the Year: 2
  Lothar Matthaeus 1990
  Ronaldo 1997

[edytuj] Stadion

Stadionem, na którym zespół Interu Mediolan rozgrywa swoje mecze jest Stadion Giuseppe Meazzy o pojemności 85 700 miejsc. Jest to stadion miejski, więc na tym samym obiekcie rozgrywa swoje spotkania drugi mediolański klub - AC Milan.

Tradycyjny sektor kibiców Milanu to Curva Sud (Zakole Południowe), a kibiców Interu – Curva Nord (Zakole Północne).

Budowa stadionu została rozpoczęta w grudniu 1925 roku. Inauguracja nastąpiła 19 września 1926, kiedy to Inter wysoko pokonał Milan 6:3. Pierwotnie stadion nosił nazwę "San Siro" - od nazwy dzielnicy w której został wybudowany. W 1981 roku obiekt został nazwany imieniem słynnego gracza Interu - Giuseppe Meazzy. Mimo to kibice używają częściej łatwiejszej i pierwotnej nazwy stadionu.

W klasyfikacji UEFA San Siro jest jednym z 26 stadionów ocenionych na 5 gwiazdek (najwyższa klasa).

• Pojemność: 85 700 miejsc
• Długość boiska: 105 m
• Szerokość boiska: 68 m
• Adres stadionu: Via Piccolomini, 5 20151 Milano

[edytuj] Hymn klubu

Autor tekstu: Graziano Romani

Wykonawca: Graziano Romani

W oryginale

Tłumaczenie polskie

E vero, ci sono cose piu importanti di calciatori e di cantanti Ma dimmi cosa cè di meglio Di una continua sofferenza per arrivare alla vittoria Ma poi non rompermi i coglioni Per me cè solo l'Inter. A me che sono innamorato Non venite a raccontare quello che l'Inter deve fare Perchè per noi niente è mai normale Nè sconfitta nè vittoria Che tanto è sempre la stessa storia Unora e mezza senza fiato Perchè cè solo l'Inter. Cè solo l'Inter, per me, solo l'Inter Cè solo l'Inter, per me... No, non puoi cambiare la bandiera Ela maglia nerazzurra dei campioni del passato Che poi è la stessa di quelli del presente Io da loro voglio orgoglio per la squadra di Milano Perchè cè solo l'Inter. ...E mi torna ancora in mente l'avvocato Prisco Lui diceva che la serie A è nel nostro DNA Io non rubo il campionato ed in serie B non son mai stato... Cè solo l'Inter, per me, solo l'Inter Cè solo I'Inter, per me, per me... Cè solo l'Inter, cè solo l'Inter, cè solo l'Inter, per me... Cè solo l'Inter per me.

To prawda, są rzeczy ważniejsze niż piłkarze i piosenkarze Ale powiedz mi co jest lepszego Niż długie cierpienie aby osiągnąć sukces Potem nie przeszkadzaj mi już Dla mnie jest tylko Inter Dla mnie, którym jest zakochany Nie przychodźcie do mnie przypominać co Inter musi robić Ponieważ dla nas nic nie jest normalne Ani wygrana, ani przegrana Zawsze jest taka sama historia Półtorej godziny bez oddechu Ponieważ jest tylko Inter Jest tylko Inter dla mnie, tylko Inter Jest tylko Inter dla mnie.... Nie, nie możesz zmienić barw To koszulka czarno-niebieska z przeszłości Która jest taka sama jak ta obecna Od nich chcę czuć dumę dla drużyny z Mediolanu Dlatego jest tylko Inter ...I mi powraca w myślach adwokat Prisco On powiadał, że Serie A jest w naszym DNA Ja nie kradnę scudetto i także w Serie B nigdy nie byłem... Jest tylko Inter, dla mnie, jest tylko Inter Jest tylko Inter dla mnie, dla mnie....

[edytuj] Statystyki i ciekawostki

• Kapitan zespołu Javier Zanetti
• Najstarszy zawodnik Francesco Toldo (36 lat)
• Najmłodszy zawodnik Mario Balotelli (18 lat)
• Najwięcej spotkań Giuseppe Bergomi (756)
• Najwięcej goli (ogółem) Giuseppe Meazza (287)
• Najdłużej występował Giuseppe Bergomi (przez 19 lat)
• Najwięcej bramek w Pucharze Włoch Alessandro Altobelli (46)
• Najwięcej bramek w Europejskich Pucharach Alessandro Altobelli (35)

• Lokalnym rywalem Interu Mediolan jest A.C. Milan. Obydwa te kluby dzielą ze sobą stadion San Siro. Mecze derbowe pomiędzy Interem a Milanem liczą już 265 spotkań. Biorąc ogólne zestawienie spotkań, bilans jest korzystniejszy dla Milanu: 89 razy wygrywał Inter, natomiast Milan odnotował 104 zwycięstwa. 72 razy mecze zakończyły się remisem. W tych meczach Inter zdobył 391 bramek, a Milan strzelił 423 gole.

• Mecze pomiędzy Interem a Juventusem są określane mianem derbów D'Italia. Spotkania pomiędzy tymi dwoma zespołami były rozgrywane 205 razy. Inter odnotował 63 zwycięstwa, natomiast Juventus – 93. 49 meczów zakończyło się remisem. W tych wszystkich spotkaniach Inter strzelił 256 bramek, a Juventus 296 goli.

• Tytuł mistrza Włoch w 2006 roku Inter zdobył dzięki ukaraniu w aferze korupcyjnej Juventusu, który kosztem Nerazzurrich stracił tytuł mistrzowski. Przyznanie tytułu Interowi wzbudziło pewne kontrowersje, jednak przez wielu obserwatorów zostało uznane za słuszne. Władze Interu określiły przyznanie tytułu dla Czarno-niebieskich mianem Scudetto sprawiedliwych.

• Jedynym zastrzeżonym numerem w zespole Interu Mediolan jest numer 3, w którym w latach 1960-1978 występował Giacinto Facchetti.

[edytuj] Rekordziści

(stan na koniec sezonu 2007/08)

[edytuj] Serie A

Najwięcej występów Giuseppe Bergomi 519 Giacinto Facchetti 476 Javier Zanetti 428 Sandro Mazzola 418 Mario Corso 414 Giuseppe Baresi 392 Giuseppe Meazza 365 Tarcisio Burgnich 359 Walter Zenga 328 Alessandro Altobelli 317

Najwięcej bramek Giuseppe Meazza 246 Luigi Cevenini 156 Benito Lorenzi 138 István Nyers 133 Alessandro Altobelli 128 Sandro Mazzola 116 Roberto Boninsegna 113 Ermanno Aebi 106 Christian Vieri 103 Attilio Demaria 76

[edytuj] Europejskie puchary

Najwięcej występów Giuseppe Bergomi 117 Javier Zanetti 111 Iván Córdoba 78 Giuseppe Baresi 73 Giacinto Facchetti 73 Walter Zenga 71 Alessandro Altobelli 69 Sandro Mazzola 67 Riccardo Ferri 62 Tarcisio Burgnich 61

Najwięcej bramek Alessandro Altobelli 35 Giuseppe Meazza 29 Roberto Boninsegna 22 Sandro Mazzola 16 Adriano Leite Ribeiro 16 Alvaro Recoba 13 Aldo Serena 12 Christian Vieri 12 Obafemi Martins 12 Julio Ricardo Cruz 12

[edytuj] Puchar Włoch

Najwięcej występów Giuseppe Bergomi 122 Giuseppe Baresi 94 Giacinto Facchetti 85 Alessandro Altobelli 80 Sandro Mazzola 80 Giampiero Marini 77 Walter Zenga 74 Gabriele Oriali 70 Graziano Bini 66 Riccardo Ferri 66

Najwięcej bramek Alessandro Altobelli 46 Roberto Boninsegna 36 Sandro Mazzola 24 Julio Ricardo Cruz 13 Giuseppe Meazza 12 Eddie Firmani 11 Aldo Serena 10 Giacinto Facchetti 10 Mario Corso 9 Karl-Heinz Rummenigge 9

[edytuj] Ogółem

Najwięcej występów Giuseppe Bergomi 758 Giacinto Facchetti 634 Javier Zanetti 594 Sandro Mazzola 565 Giuseppe Baresi 559 Mario Corso 502 Walter Zenga 473 Tarcisio Burgnich 467 Alessandro Altobelli 466 Riccardo Ferri 418

Najwięcej bramek Giuseppe Meazza 288 Alessandro Altobelli 209 Roberto Boninsegna 171 Luigi Cevenini 158 Sandro Mazzola 158 Benito Lorenzi 143 István Nyers 133 Christian Vieri 123 Ermanno Aebi 106 Mario Corso 94

[edytuj] Prezydenci klubu

1908-1909 – Giovanni Paramithiotti 1909-1910 – Ettore Strauss 1910-1912 – Carlo De Medici 1912-1914 – Emilio Hirzel 1914 – Luigi Ansbacher 1914-1919 – Giuseppe Visconti Di Modrone 1919-1920 – Giorgio Hulss 1920-1923 – Francesco Mauro 1923-1926 – Enrico Olivetti 1926-1929 – Senatore Borletti

1929-1930 – Ernesto Torrusio 1930-1932 – Oreste Simonotti 1932-1942 – Ferdinando Pozzani 1942-1955 – Carlo Masseroni 1955-1968 – Angelo Moratti 1968-1984 – Ivanoe Fraizzoli 1984-1995 – Ernesto Pellegrini 1995-2004 – Massimo Moratti 2004-2006 – Giacinto Facchetti 2006-???? – Massimo Moratti

[edytuj] Trenerzy klubu

1909-1915 – Virgilio Fossati 1919-1920 – Francesco Mauro 1920 – Nino Resegotti 1922-1924 – Bob Spotishwood 1924-1926 – Paolo Schiedler 1926-1928 – Arpad Veisz 1928-1929 – József Viola 1929-1931 – Arpad Veisz 1931-1932 – István Tóth 1932-1934 – Arpad Veisz 1934-1936 – Gyula Feldmann 1936 – Albino Carraro 1936-1938 – Armando Castellazzi 1938-1940 – Tony Cargnelli 1940-1941 – Giuseppe Peruchetti 1941 – Italo Zamberletti 1941-1942 – Ivo Fiorentini 1942-1943 – Giovanni Ferrari 1945-1947 – Carlo Carcano 1947 – Nino Nutrizio 1947-1948 – Giuseppe Meazza 1948 – Carlo Carcano 1948-1949 – John Astley

1949-1950 – Giulio Cappelli 1950-1952 – Aldo Olivieri 1952-1955 – Alfredo Foni 1955-1956 – Aldo Campatelli 1956 – Giuseppe Meazza 1956-1957 – Annibale Frossi 1957 – Luigi Ferrero 1957 – Giuseppe Meazza 1957-1958 – Jesse Carver 1958-1959 – Giuseppe Bigogno 1959-1960 – Aldo Campatelli 1960 – Camillo Achilli 1960 – Giulio Cappelli 1960-1968 – Helenio Herrera 1968-1969 – Alfredo Foni 1969-1970 – Heriberto Herrera 1970-1973 – Giovanni Invernizzi 1973 – Enea Masiero 1973-1974 – Helenio Herrera 1974 – Enea Masiero 1974-1975 – Luis Suárez Miramontes 1975-1977 – Giuseppe Chiappella 1977-1982 – Eugenio Bersellini

1982-1983 – Rino Marchesi 1983-1984 – Luigi Radice 1984-1986 – Ilario Castagner 1986 – Mario Corso 1986-1991 – Giovanni Trapattoni 1991-1992 – Corrado Orrico 1992 – Luis Suárez Miramontes 1992-1994 – Osvaldo Bagnoli 1994 – Giampiero Marini 1994-1995 – Ottavio Bianchi 1995 – Luis Suárez Miramontes 1995-1997 – Roy Hodgson 1997 – Luciano Castellini 1997-1998 – Gigi Simoni 1998-1999 – Mircea Lucescu 1999 – Luciano Castellini 1999 – Roy Hodgson 1999-2000 – Marcello Lippi 2000-2001 – Marco Tardelli 2001-2003 – Héctor Raúl Cúper 2003 – Corrado Verdelli 2003-2004 – Alberto Zaccheroni 2004-2008 – Roberto Mancini od 2008 – José Mourinho

[edytuj] Kibice

Fani Interu należą do najbardziej znanych i najlepiej zorganizowanych w Europie. Pierwsze grupy, nazywane ultras - kibice tworzący na każdym meczu tak zwaną oprawę (flagi, race, konfetti, kartony, transparenty itp.) powstały w latach 60. Najbardziej znani są Boys San, którzy zostali założeni w 1969 roku - to jedna z najstarszych tego typu organizacji we Włoszech. Boys San uważani są za najważniejszą grupę na Curva Nord, czyli Północnym Zakolu stadionu San Siro. Na lewo od nich swoje miejsce mają fani grupy Viking, która powstała w 1984 roku i zasłynęła na jednym z meczów przygotowaniem największej flagi w historii klubu. Wysoko, po prawej stronie od Boys San stoją najbardziej skrajni Irriducibili - bezpośredni spadkobiercy rozwiązanych w połowie lat 80. grup skinów. Inną ważną grupą jest Brianza Alcoolica, której motto jest parafrazą refrenu hymnu Liverpoolu "You'll never walk alone". W Mediolanie brzmi to "You'll never drink alone". Inne wyróżniające się grupy fanów na Północnym Zakolu to: Ultras, Milano Nerazzura, Boys Roma, Pessimi Elementi, Buldogs, Imbastisci, Monkeys, Gruppo Decisi, Asterix Group, Squilibrati, D.N.A. i Pitbulls. Wśród najbardziej znanych osobistości kibicujących Interowi znajduje się m.in. Valentino Rossi - wielokrotny mistrz świata w wyścigach motocyklowych Moto GP. Jego ulubionym zawodnikiem był Ronaldo. Inni znani kibice Interu to doskonały włoski kolarz Mario Cipollini, popularny w Polsce gwiazdor estrady Paolo Cozza oraz Adriano Celentano - włoski aktor, reżyser i piosenkarz, który zagrał m.in. hymn dla reprezentacji Włoch na MŚ 2006. Fanem "Nerazzurrich" jest także amerykański reżyser Spike Lee, który posiada roczny karnet wstępu na mecze Interu na San Siro.

[edytuj] Skład w sezonie 2007/08

Bramkarze
1.	Francesco Toldo
12.	Júlio César
22.	Paolo Orlandoni
Obrońcy
2.	Iván Córdoba
4.	Javier Zanetti
13.	Maicon
16.	Nicolás Burdisso
23.	Marco Materazzi
24.	Nelson Rivas
25.	Walter Samuel
26.	Christian Chivu
Pomocnicy
5.	Dejan Stanković
7.	Luís Figo
11.	Luis Jiménez
14.	Patrick Vieira
15.	Olivier Dacourt
19.	Esteban Cambiasso
6.	Maxwell
21.	Santiago Solari
28.	Maniche
30.	Vítor Pélé
31.	Aparecido César
Napastnicy
8.	Zlatan Ibrahimović
9.	Julio Ricardo Cruz
18.	Hernán Crespo
29.	David Suazo
45.	Mario Balotelli

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona klubu (en) (it) (es) (zh)