Język kurdyjski

Z Wikipedii

Kurdî / كوردی
Obszar	Irak, Turcja, Iran, Syria, Armenia, Liban i inne
Liczba mówiących	ok. 31 mln
Klasyfikacja genetyczna	Języki indoeuropejskie Języki indoirańskie Języki irańskie Języki zachodnioirańskie Języki Północno-zachodnie ***Język kurdyjski
Pismo	zmodyfikowane arabskie, zmodyfikowane łacińskie, dawniej także zmodyfikowana cyrylica
Status oficjalny
Język urzędowy	Kurdyjski Okręg Autonomiczny
Kody języka
ISO 639-1	ku
ISO 639-2	kur
Występowanie

W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Kurdyjska wersja językowa Wikipedii W Wikisłowniku: Słownik języka kurdyjskiego

Język kurdyjski należy do rodziny języków indoeuropejskich. Językiem tym posługują się Kurdowie na obszarach wschodniej Turcji, północnego i północno-wschodniego Iraku i Syrii, a także w Iranie na Kaukazie i Armenii (zob. też Kurdystan). Ocenia się, że jest on językiem ojczystym ok. 22 mln osób.

Język kurdyjski wraz z językami staroperskim, nowoperskim, pasztuńskim (błędnie zwanym afgańskim), beludżi oraz wymarłymi dialektami średniowiecznymi należy do grupy języków indoirańskich, którymi posługuje się około 500 milionów ludzi na terytorium rozciągającym się od wschodniej Turcji po Pakistan i zachodnią część Indii.

Język kurdyjski dzieli się na kilka głównych dialektów (które często traktowane są jako odrębne języki) oraz wiele dialektów pochodnych:

kurmandżi
sorani (kurdi)
gurani (w okolicach Kermanszahu w Iranie; mający własną literaturę i uważany często za oddzielny język, a używającą go społeczność za odrębny naród)
zazaki

Pierwsza gramatyka języka kurdyjskiego została opublikowana w 1787^[1].

Istnieją co najmniej trzy warianty literackie - kurmandżi (w Turcji, zapisywany alfabetem łacińskim w wariancie tureckim); sorani (w Iraku) i dialekt sine (w Iranie - używa zaadaptowanego pisma arabskiego w wariancie perskim) oraz gurani. Początki literatury kurdyjskiej sięgają XI w.