Jacek Fedorowicz
Z Wikipedii
Jacek Fedorowicz (ur. 18 lipca 1937 w Gdyni) – polski satyryk i aktor. Z wykształcenia plastyk.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Urodził się w przedwojennej Gdyni, w rodzinie warszawiaków zasłużonych dla polskiej gospodarki morskiej. Jako siedmioletnie dziecko przeżył powstanie warszawskie. Ukończył Wydział Malarstwa Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dyplom w 1960). Był jednym z założycieli (m.in ze Zbigniewem Cybulskim i Bogumiłem Kobielą) gdańskiego, studenckiego teatru Bim-Bom (w latach 1954-1960) i należał do składu aktorskiego tego teatru (główna rola "Dobrego Ducha" w pierwszym programie p.t. "Achaaa"). Jeszcze w czasie studiów rozpoczął współpracę z gdańskim radiem jako autor i aktor, zaś jako autor i rysownik-karykaturzysta z prasą w całym kraju (m.in. "Dookoła świata", "Po prostu", "Dziennik Bałtycki", "Szpilki", "ITD"). W drugiej połowie lat 60. występował w Telewizji Polskiej, gdzie współtworzył m.in. wraz z Jerzym Gruzą programy rozrywkowe Poznajmy się, Małżeństwo doskonałe, Kariera i Runda. Współtworzył w latach 70. radiowy (Program III) magazyn satyryczny 60 minut na godzinę, gdzie występował w kilkunastu rolach, tworząc m.in. słynne postacie Kolegi Kierownika i Kolegi Kuchmistrza. Prowadził też w radiu poranne pogadanki. Wraz z Piotrem Skrzyneckim prowadził pierwszy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu. W latach 60. i 70. często występował na estradzie, najpierw w Teatrze "Wagabunda" (m.in. z Marią Koterbską, Mieczysławem Czechowiczem i Bogumiłem Kobielą), potem w programie Popierajmy się wraz z Bohdanem Łazuką, Tadeuszem Rossem, Piotrem Szczepanikiem i Ryszardem Markowskim, a później, do stanu wojennego, w indywidualnych wieczorach autorskich.
Od początku stanu wojennego zerwał wszelkie kontakty z państwowymi środkami przekazu. Występował głównie na terenach kościelnych, tam urządzał też wystawy swoich karykatur i "prosolidarnościowych" rysunków, występował z odczytami w ramach "Tygodni Kultury Chrześcijańskiej". Tworzył też wyjątkowo celne i dowcipne audycje zarówno audio jak i video rozprowadzane na kasetach w tzw. drugim obiegu (emitowało je także Radio Wolna Europa). Jednym z pomysłów z tamtych czasów było ośmieszanie reżimowego dziennika telewizyjnego, co Fedorowicz kontynuował po 1995 prowadząc w TVP program Dziennik Telewizyjny. W roku 2005 program ten na kilka miesięcy zmienił nazwę na SEJF (Subiektywny Ekspres Jacka Fedorowicza); w styczniu 2006 satyryk odszedł z TVP.
Od roku 1989 kontynuuje występy na wieczorach autorskich w różnych miastach i miejscowościach. Od kwietnia 2006 Jacek Fedorowicz jest gospodarzem seansów Z przymrużeniem kamery pokazywanych w telewizji Kino Polska TV. W cyklu tym prezentowane są klasyczne polskie komedie. Od roku 1999 publikuje cotygodniowe felietony satyryczne w "Gazecie Telewizyjnej" - dodatku Gazety Wyborczej.
Żonaty, ma jedną córkę, trójkę wnuków i prawnuka. Do 2007 roku startował amatorsko w biegach długodystansowych.
[edytuj] Nagrody
Jacek Fedorowicz jest laureatem Nagrody Kisiela za 1994 w kategorii publicystyki.
Inne jego nagrody i wyróżnienia:
- 1968 – Złoty Ekran (wspólnie z Jerzym Gruzą)
- 1968 – Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji (wspólnie z Jerzym Gruzą)
- 1975 – Złoty Mikrofon za radiowe programy rozrywkowe
- 1976 – Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji dla zespołu przygotowującego program "60 minut na godzinę"
- 1987 – Nagroda "Solidarności" za programy satyryczne rozprowadzane w "Drugim obiegu" na kasetach video
- 1996 – Wiktor '95
- 2000 - Grand Prix I Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku i nagroda za najlepszy program satyryczny ("Dziennik Telewizyjny").
- 2001 – Wiktor 2000 w kategorii: osobowość telewizyjna roku
- 2002 – Gwiazda Telewizji Polskiej statuetka wręczona z okazji 50-lecia TVP "za oryginalne rozrywkowe programy telewizyjne"
- 2002, 2003, 2004 - trzy kolejne nagrody na III,IV i V Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku za programy telewizyjne ("DTV" i jego wydania specjalne z publicznością)
- 2005 - Superwiktor
- 2005 - "Gwiazda Uśmiechu" - nagroda telewidzów na VI Fest. Dobrego Humoru w Gdańsku
- 2006 - Nagroda za całokształt pracy artystycznej przyznana na VII Fest. Dobrego Humoru w Gdańsku
[edytuj] Wybrana filmografia
- Do widzenia, do jutra (1960)
- Małżeństwo z rozsądku (1966)
- Lekarstwo na miłość (1966)
- Kochajmy Syrenki (1967), scenariusz i jedna z głównych ról
- Polowanie na muchy (1969)
- Motodrama (1971) rola główna
- Poszukiwany, poszukiwana (1972), scenariusz (ze Stanisławem Bareją) i dialogi
- Nie ma róży bez ognia (1974), scenariusz (ze Stanisławem Bareją) i rola główna
[edytuj] Książki
- Porady estradowca dla kolegów dramatycznych (1974)
- W zasadzie tak
- W zasadzie ciąg dalszy
- 60 minut na godzinę (współautor)
- Felietony i dialogi (wydane poza cenzurą w kraju i przez wydawnictwo "Kontakt" w Paryżu)
- Dziełka wybrane (wydane poza cenzurą w Chicago 1988)
- Wielka encyklopedia kapitalizmu (wyd. Centrum im.Adama Smitha 1997)
- PasTVisko(na 70 urodziny, Wydawnictwo Literackie Kraków)
