Jan Kucharzewski

Z Wikipedii

Jan Kucharzewski
Data urodzenia	1876
Data śmierci	1952
premier Królestwa Polskiego
Okres urzędowania	od 26 listopada 1917 do 27 lutego 1918
Przynależność polityczna	bezpartyjny
Następca	Jan Kanty Steczkowski

Jan Kucharzewski (ur. 27 maja 1876 w Wysokiem Mazowieckiem, zm. 4 lipca 1952 w Nowym Jorku) - polski historyk, prawnik, polityk, premier (1917-1918).

W 1898 ukończył Wydział Prawny Uniwersytetu Warszawskiego. Był członkiem Zetu i Bratniej Pomocy. Pierwsze lata I wojny światowej spędził w Szwajcarii, gdzie prowadził działalność publicystyczną na rzecz sprawy polskiej. W czerwcu 1917 wrócił do Warszawy. Rozpoczął pracę w administracji podległej Radzie Regencyjnej. Od 26 listopada 1917 do 27 lutego 1918 pełnił urząd Prezesa Ministrów. W okresie międzywojennnym zajmował się działalnością naukową i publicystyczną. W czasie II wojny światowej przebywał w USA, gdzie wielokrotnie zabierał głos na rzecz Polski, zwłaszcza z pozycji antysowieckich i antykomunistycznych.

Jako historyk zajmował się głównie dziejami Rosji i Polski w XIX i XX w. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1921 członek rzeczywisty, 1929 członek zwyczajny) i Polskiej Akademii Umiejętności (1926 członek-korespondent, 1936 członek czynny). Niektóre publikacje:

• Socyalizm prawniczy (1906)
• Sprawa polska w parlamencie frankfurckim 1848 roku (1908)
• Maurycy Mochnacki (1910)
• Epoka Paskiewiczowska. Losy oświaty (1914)
• Od białego caratu do czerwonego , (tom 1-7, 1923-1935)
• The Origin of Modern Russia (1948)

[edytuj] Zobacz też

• rząd Jana Kucharzewskiego