Juliusz Paetz

Z Wikipedii

Arcybiskup Juliusz Paetz

Herb

Dewiza: In Nomine Domini W Imię Pańskie
Data wyboru	20 grudnia 1982
Urodzony	2 lutego 1935 Poznań, Polska

Juliusz Paetz (ur. 2 lutego 1935 w Poznaniu) - arcybiskup senior w archidiecezji poznańskiej.

Zawołanie biskupie: In nomine Domini (W imię Pańskie).

Spis treści

1 Kapłaństwo
2 Posądzenia o molestowanie seksualne
3 Posądzenia o współpracę ze Służbami Bezpieczeństwa
4 Linki zewnętrzne
5 Przypisy

[edytuj] Kapłaństwo

Wyświęcony na kapłana 28 czerwca 1959 w archikatedrze poznańskiej, mianowany biskupem łomżyńskim 20 grudnia 1982, ogłoszony - 27 grudnia tegoż roku, konsekrowany 6 stycznia 1983 w Bazylice Św. Piotra na Watykanie przez papieża Jana Pawła II. Diecezję w kanoniczne posiadanie objął 25 stycznia 1983, odbył uroczysty ingres do katedry łomżyńskiej 13 marca 1983, mianowany Arcybiskupem Metropolitą Poznańskim 11 kwietnia 1996.

[edytuj] Posądzenia o molestowanie seksualne

W końcu 1999 klerycy poinformowali władze kościelne, że abp Paetz próbuje ich molestować (później pojawiły się informacje, że arcybiskup molestował księży i kleryków już wcześniej, kiedy był jeszcze biskupem łomżyńskim). Po dwóch latach od tej informacji, we wrześniu 2001 czterech poznańskich duchownych i jedna osoba świecka wystosowała do delegatów Episkopatu Polski na Synod Biskupów w Rzymie list, w którym poinformowali o przypadkach molestowania ze strony arcybiskupa, dodając, że metropolita swym postępowaniem zagraża diecezji.

W październiku 2001 abp Paetz zwołał nadzwyczajne zgromadzenie dziekanów diecezji poznańskiej. Wynikiem spotkania było oświadczenie w obronie arcybiskupa szkalowanego przez pewne osoby. Czterech dziekanów złożyło rezygnacje z funkcji. W listopadzie 2001 redaktor poznańskiego Przewodnika Katolickiego został odwołany z funkcji za odmowę publikacji oświadczenia broniącego arcybiskupa. W tym samym miesiącu "ważna osoba z Krakowa" (wg niepotwierdzonych informacji miała być to jedna z wieloletnich przyjaciółek Ojca Świętego) poinformować miała papieża o sytuacji w diecezji poznańskiej. 29 listopada do Poznania przybyła watykańska komisja, która wysłuchała relacji obu stron.

23 lutego 2002 dziennik Rzeczpospolita opublikował artykuł pt. Grzech w Pałacu Arcybiskupim. Tego samego dnia Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski oświadczyło, że naciski mediów rodzą pytanie, jakie są intencje autorów takich poczynań. 28 lutego abpa Paetza wzięło w obronę 26 osób: rektorzy poznańskich uczelni, artyści i biznesmeni. W liście otwartym napisali m.in., że oskarżony został człowiek cieszący się powszechnym szacunkiem, o niepodważalnych zasługach dla poznańskiej nauki i kultury. Jednym z głównych inicjatorów tego listu był, wedle Gazety Wyborczej, Jan Kulczyk. Miał on się przyjaźnić z metropolitą i namówić rektora UAM prof. Stefana Jurgę do odwiedzenia Paetza i wzięcia go w obronę. Na ten list zareagował dziekan Wydziału Teologicznego UAM ks. prof. Tomasz Węcławski. W liście do rektora Jurgi napisał, że biorąc w obronę arcybiskupa, nie broni swoich studentów – kleryków wydziału teologicznego. Ks. Węcławski wypomniał też rektorowi, że od ponad dwóch i pół roku wiedział o krzywdzie kleryków i nic w tej sprawie nie zrobił.

17 marca 2002 abp Paetz zaprzeczył faktom podawanym w mediach w liście do wiernych odczytanym w kościołach diecezji poznańskiej. Pisał w nim między innymi:

Niewybredne, kłamliwe ataki i oskarżenia ze strony kilku osób uruchomiły lawinę oskarżeń i pomówień bez nazwiska, bez imienia i bez twarzy. W ten sposób wydano wyrok bez wysłuchania stron oraz konfrontacji oskarżonego z oskarżycielami. Nieludzkie jest też to, że atak na moją osobę nastąpił podczas mojej choroby i rekonwalescencji, wykorzystując ludzką słabość człowieka chorego.

Zaprzeczam wszystkim faktom podawanym w mediach i jednocześnie zapewniam Was, że jest to nadinterpretacja moich słów i zachowań.

28 marca 2002 arcybiskup Paetz złożył rezygnację, zastrzegając, że zarzuty o molestowaniu przez niego księży i kleryków były nadużyciem jego dobroci i spontaniczności. Osobom, które korzystając z kościelnych procedur zdecydowały się zaprotestować przeciw postępowaniu poznańskiego metropolity, zarzucił zacietrzewienie zmierzające do zniszczenia go. Rezygnację uzasadnił następująco:

Kościół poznański, by żyć i wzrastać, potrzebuje jedności i pokoju. I dlatego, mając na uwadze dobro tego umiłowanego kościoła zwróciłem się do Ojca Świętego z prośbą, by zwolnił mnie z duszpasterskich rządów archidiecezją.

Rezygnacja została przyjęta przez Jana Pawła II bez komentarza. Część publicystów katolickich wyraziła żal, że ogłoszono ją w Wielki Czwartek – dzień uznawany w tradycji katolickiej za pamiątkę ustanowienia sakramentu kapłaństwa. Krytykowano również władze Watykanu za pozostawienie Juliusza Paetza na Ostrowie Tumskim i za nieuznanie jego winy.

Od momentu dymisji abp Paetz jest arcybiskupem seniorem. Zgodnie z orzeczeniem Giovanniego Battisty Re, prefekta Kongregacji do spraw Biskupów, abpowi nie wolno sprawować posługi biskupiej (udzielać sakramentu bierzmowania, wyświęcać kapłanów czy konsekrować kościoły i ołtarze) na terenie diecezji poznańskiej. Giovanni Battista Re podpisał dokument w takim brzmieniu na wniosek następcy Juliusza Paetza, abpa Stanisława Gądeckiego. Zakaz nie obowiązuje poza diecezją oraz w przypadku gdy arcybiskup nie jest głównym biskupem udzielającym sakramentów (może pomagać innemu biskupowi).

Działania specjalnie powołanej do zbadania sprawy komisji watykańskiej nie potwierdziły ani nie zaprzeczyły słuszności stawianym abp. Paetzowi zarzutów.

Według włoskiej La Stampy kardynał Stanisław Dziwisz ukrywał przed papieżem Janem Pawłem II doniesienia o molestowaniu seksualnym seminarzystów przez abp Juliusza Paetza. W artykule Księża pedofile-sekret don Stanislao^[1], gazeta ta utrzymuje, że zawiadomienie wysłane przez duchownych archidiecezji poznańskiej do wiadomości papieża, nigdy do niego nie dotarło^[2].

[edytuj] Posądzenia o współpracę ze Służbami Bezpieczeństwa

26 lutego 2007 roku ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski wydał w wydawnictwie "Znak" książkę Księża wobec bezpieki, w której zarzucił abp. Paetzowi kontakty z SB. Przybrała ona, zdaniem Zaleskiego, w 1978 roku charakter kontaktu informacyjnego, któremu nadano pseudonim "Fermo". Wciąż brakuje potwierdzenia tego faktu przez innych badaczy. Również z prac Kościelnej Komisji Historycznej (choć oficjalnie nie zajęła ona stanowiska w tej sprawie) nie wynika, by abp Juliusz Paetz kiedykolwiek podpisywał zgodę na współpracę z bezpieką.