Kasyda
Z Wikipedii
Kasyda (ar.: قصيدة), inaczej poemat celowy, to klasyczna forma poezji arabskiej - wiersz stychiczny, czyli bez podziału na strofy, składający się z od kilkudziesięciu do stu kilku dwudzielnych wersów zwanych bajtami, monorytmiczny i monorymiczny. Jako forma literacka powstał w przedmuzułmańskiej Arabii i początkowo był przekazywany ustnie, z czasem zapisywany. Wraz z rozwojem literatury arabskiej terminem kasyda zaczęto nazywać każdy rodzaj wiersza. Ponieważ specyfika kasydy odpowiada tylko normom języka arabskiego (monorym), gatunek ten nie zdobył większej popularności poza światem arabskim, gdzie do dziś jest chętnie wykorzystywany.
[edytuj] Struktura staroarabskiej kasydy
Kasyda składa się z dwudzielnych wersów zwanych bajtami. Kolejne, stałe części wiersza to:
- nasib, wstęp liryczny, nazywany "opłakiwaniem obozowiska" - opis śladów po obozowisku, które poeta zobaczył jadąc na wielbłądzie; element ten pojawia się także w późniejszych kasydach ludów osiadłych
- wasf, opis - najczęściej wielbłąda lub konia, często też sokoła, czasem pięknej kobiety.
- kasd, cel - cele były różne: ta część mogła mieć wymowę panegiryczną (madih), autopanagiryczną (fahr), np. pochwała własnego plemienia, bądź żałobną, refleksyjną (marsijja).
- hikma - podsumowanie, mądrość, morał.
Zobacz też: literatura arabska, przegląd zagadnień z zakresu literatury.
