Kliment Woroszyłow

Z Wikipedii

Kliment Jefimowicz Woroszyłow

Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1881 Wierchnieje
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 1969 Moskwa
3. Przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR
Okres urzędowania	od 14 marca 1953 do 7 maja 1960
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego
Poprzednik	Nikołaj Szwernik
Następca	Leonid Breżniew

Kliment Jefriemowicz Woroszyłow (ros. Климент Ефремович Ворошилов) (ur. 4 lutego 1881 we wsi Wierchnieje, zm. 2 grudnia 1969 w Moskwie), radziecki wojskowy i polityk, marszałek ZSRR, trzykrotny Bohater Związku Radzieckiego.

Urodził się 4 lutego (23 stycznia wg kalendarza juliańskiego) 1881 we wsi Wierchnieje (obecnie w obwodzie ługańskim na Ukrainie) w rodzinie robotnika kolejowego, z pochodzenia Ukrainiec . Od 1896 pracował w fabryce. Od 1903 w Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR), w 1904 został członkiem komitetu bolszewickiego w Ługańsku. W czasie rewolucji 1905 organizował drużyny bojowe. W latach 1908-17 zajmował się pracą partyjną w Baku, Petersburgu i Carycynie, kilka razy aresztowany.

W 1917 został członkiem Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Podczas wojny domowej w Rosji w 1918 współorganizował ukraińską 5. Armię i był jej pierwszym dowódcą, po czym dowodził Frontem Carycyńskim, pełnił funkcję zastępcy dowódcy i członka Rady Wojskowej Frontu Południowego, a następnie objął dowodzenie 10. Armią. W listopadzie 1919 współorganizował 1. Armię Konną Budionnego i został członkiem jej Rady Wojskowo-Rewolucyjnej (Rewwojensowieta). Od 1921 członek Komitetu Centralnego Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików) RKP(b) (do 1961). Brał udział w likwidacji powstania marynarzy w Kronsztadzie.

W latach 1921-1925 był dowódcą Północnokaukaskiego, a następnie Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Po śmierci Michaiła Frunzego w listopadzie 1925 został ludowym komisarzem (ministrem) spraw wojskowych i morskich oraz przewodniczącym Rady Wojskowo-Rewolucyjnej ZSRR (do 1934). Od 1926 był członkiem Biura Politycznego WKP(b) (do 1952). W latach 1934-1940 pełnił funkcję ludowego komisarza obrony ZSRR. W 1935 mianowany marszałkiem ZSRR. Współodpowiedzialny za czystki w Armii Czerwonej. Podejmował decyzje o rozstrzelaniu łącznie 25 700 osób spośród grupy polskich wojskowych i cywilów znajdujących się w obiektach NKWD. Decyzję podjęli członkowie Biura: Ławrientij Beria, Stalin, Kliment Woroszyłow, Wiaczesław Mołotow, Anastas Mikojan, Michaił Kalinin, Łazar Kaganowicz. Zgodnie z nią zamordowano wiosną 1940 r. 21 857 osób. Patrz: zbrodnia katyńska.

Po niepowodzeniu w wojnie radziecko-fińskiej odwołany ze stanowiska ludowego komisarza obrony. W maju 1940 został powołany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych (rząd ZSRR) i jednocześnie przewodniczącego Komitetu Obrony przy Radzie Komisarzy Ludowych.

W czasie wojny niemiecko-radzieckiej był członkiem Państwowego Komitetu Obrony (1941-1945). W 1941 został dowódcą Kierunku Północno-Zachodniego (do września 1941). Będąc pełnomocnikiem Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa, organizował obronę Leningradu oraz dowodził wojskami Frontu Leningradzkiego (wrzesień 1941) i Wołchowskiego oraz Samodzielnej Armii Nadmorskiej. We wrześniu 1942 został wyznaczony głównym dowódcą ruchu partyzanckiego (do maja 1943). Zajmował też podczas wojny inne stanowiska. Uczestniczył w konferencji teherańskiej.

Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 był przewodniczącym Sojuszniczej Komisji Kontrolnej na Węgrzech. W latach 1946-1953 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Ministrów ZSRR, a następnie przewodniczącego Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (1953-1960).

W 1960 za wystąpienie przeciwko Nikicie Chruszczowowi i poparcie grupy antypartyjnej Wiaczesława Mołotowa został pozbawiony wszystkich funkcji partyjnych i państwowych. Po dojściu do władzy Leonida Breżniewa powrócił do łask, ponownie członek KC KPZR od 1966. Zmarł 2 grudnia 1969, pochowany na Placu Czerwonym przy ścianie Kremla.

Dwukrotnie uhonorowany tytułem Bohatera Związku Radzieckiego (1956, 1968) i raz Bohatera Pracy Socjalistycznej. Odznaczony wieloma orderami, w tym ośmiokrotnie orderem Lenina, sześciokrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru, Orderem Suworowa I st. i innymi. Bohater Mongolskiej Republiki Ludowej.

Autor wspomnień pt.: Rasskazy o żizni, Moskwa 1968.

Oceniany był jako człowiek o bardzo ograniczonych horyzontach myślowych i mierny dowódca.

[edytuj] Ciekawostki

Bułat Okudżawa, poświęcił mu jedną ze swoich ironicznych piosenek pod tytułem Woroszyłow, nasz czerwony komendant. Piosenkę tę Okudżawa nagrał w czasie swego pobytu w Polsce w 1966 roku i nie była ona znana w ZSRR. Woroszyłow pojawia się również w znanej pieśni Armii Konnej "Marsz Budionnego". Oprócz tego, nazwisko Woroszyłowa pojawia się jeszcze w co najmniej dwóch pieśniach: jednej z licznych wersji Полюшко-поле (Poleczko-pole) oraz Эшелонная (Песня о Ворошилове) ("Eszelonowa" (Pieśń o Woroszyłowie))
W Bielsku-Białej istniała prawdopodobnie jedyna ulica jego imienia w Polsce (1951-1988, później Władysława Sikorskiego).
Ługańsk, miasto we wschodniej Ukrainie zostało nazwane na jego cześć Woroszyłowgrad. Stoi tam do dzisiaj pomnik Woroszyłowa, na koniu i z szablą.