Kołobrzeg

Z Wikipedii

Współrzędne: 54°10' N 15°34' E54.1666667 15.5666667 (Kołobrzeg)

Kołobrzeg
Herb Kołobrzegu
Dewiza: Kołobrzeg wciąż do odkrycia
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	kołobrzeski
Gmina  - rodzaj	Kołobrzeg miejska
Prawa miejskie	1255
Prezydent	Janusz Gromek (e-mail)
Powierzchnia	25,67 km²
Położenie	54° 10' N 15° 34' E
Liczba mieszkańców (2007)  - liczba ludności  - gęstość	44 884 1748,5 os./km²
Strefa numeracyjna (do 2005)	94
Kod pocztowy	78-100 do 78-106
Tablice rejestracyjne	ZKL
Położenie na mapie Polski Kołobrzeg
TERC10 (TERYT)	4324408011
SIMC10	0950026
Urząd miejski3 ul. Ratuszowa 13 78-100 Kołobrzeg tel. 094 352 3750; faks 094 352 3769 (e-mail)
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa miasta

Kołobrzeg (kasz. Kołobrzég, pom. Kòlberg, niem. Kolberg) – miasto i gmina w środkowej części wybrzeża województwa zachodniopomorskiego, w powiecie kołobrzeskim, położone na granicy Pobrzeża Koszalińskiego i Szczecińskiego u ujścia rzeki Parsęty do Bałtyku, przy drodze krajowej nr 11.

W ujściu rzeki znajduje się port handlowy (Polska Żegluga Bałtycka), pasażerski, rybacki i jachtowy. Kąpielisko morskie oraz uzdrowisko – liczne sanatoria (27 ośrodków sanatoryjnych o łącznej liczbie łóżek sięgającej 6500) i domy wypoczynkowe. W mieście i okolicach występują źródła wody mineralnej (Perła Bałtyku), solanki oraz pokłady borowiny. W Kołobrzegu leczy się głównie choroby górnych dróg oddechowych i krążenia, choroby stawów, jak również zaburzenia przemiany materii (cukrzyca). Od 1972 jest jedną ze siedzib biskupa diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej (konkatedra) Kościoła katolickiego oraz siedzibą tutejszego dekanatu.

Kołobrzeg jest także prężnym ośrodkiem kulturalnym – od 1967 roku odbywał się tu Festiwal Piosenki Żołnierskiej, funkcjonuje dynamiczna Galeria Sztuki Współczesnej, odbywają się Międzynarodowe Spotkania z Folklorem Interfolk; w okresie letnim liczne koncerty popularnych piosenkarzy, muzyków, kabarecistów. W centrum miasta znajduje się hala widowiskowo-sportowa Milenium wraz z hotelem i krytą pływalnią (jedną z najnowocześniejszych w Polsce).

Spis treści 1 Geografia 1.1 Klimat 1.2 Demografia 2 Port morski 3 Historia 4 Osoby związane z Kołobrzegiem 5 Zabytki 6 Miejsca pamięci 6.1 Pomniki, tablice pamiątkowe 6.2 Muzea 7 Przyroda 7.1 Zieleń miejska 7.2 Pomniki przyrody 7.3 Szlaki turystyczne 8 Kultura 8.1 Miejski Ośrodek Kultury 8.2 Galeria Sztuki Współczesnej 8.3 Biblioteki 9 Sport 9.1 Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji 9.2 Kluby i stowarzyszenia sportowe 10 Komunikacja 10.1 Komunikacja drogowa 10.2 Komunikacja kolejowa 10.3 Komunikacja morska 10.4 Transport lotniczy 11 Oświata 11.1 Szkoły Podstawowe 11.2 Gimnazja 11.3 Zespoły Szkół Średnich 11.4 Szkoły Policealne 11.5 Szkoły Wyższe 12 Polityka i administracja 12.1 Miasta partnerskie 13 Religia 14 Przypisy 15 Bibliografia 16 Linki zewnętrzne

[edytuj] Geografia

Miasto Kołobrzeg położone jest w brzeżnej części Wybrzeża Trzebiatowskiego (do ujścia Parsęty). Dalej na wschód rozciąga się obszar Równiny Białogardzkiej^[1] i Wybrzeża Słowińskiego.

Według danych z roku 2005⁶, Kołobrzeg ma obszar 25,67 km², w tym:

• użytki rolne: 24%
• użytki leśne: 6%

Miasto stanowi 3,54% powierzchni powiatu.

[edytuj] Klimat

Kołobrzeg leży w krainie klimatycznej zwanej Pobrzeżem Kołobrzeskim w obrębie klimatów bałtyckich. Klimat miasta kształtowany jest pod wpływem morza. Pod szczególnym jego silnym działaniem znajdują się tereny uzdrowiskowe. Ponad 55% wiatrów w skali rocznej wieje od morza lub wzdłuż morza. Roczny rozkład częstotliwości wiatrów w Kołobrzegu nie odbiega od typowego rozkładu dla wybrzeży Bałtyku. W zimie zaznacza się duży udział wiatrów z kierunków południowo-zachodniego (SW) i południowego (S), wiosną przeważają wiatry z północnego wschodu (NE), północny (N) i zachodu (W), w lecie notuje się największy udział wiatrów z zachodu (W), a jesienią-przewagę z kierunku południowo-zachodniego (SW) i południowego (S). Wyraźnie wyróżniają się dwa okresy: jesienno-zimowy od września do lutego, z przewagą wiatrów odlądowych i wiosenno-letni, w którym dominują wiatry odmorskie.^[2]

Wiatry od morza są szczególnie korzystne dla terapii, bowiem powodują one zmniejszenie amplitud termicznych, wzrost i wyrównanie przebiegu wilgotności powietrza, wzrost prędkości wiatru, napływ czystego bezalergenowego powietrza, zwiększenie ilości ozonu, który w meteorologii jest uważany za wskaźnik czystości powietrza i występowanie aerosolu morskiego. Aerosol morski występuje na przestrzeni 200 m w głąb lądu, a największe jego stężenie jest na plaży. Ma on zdolność przenikania do najdalszych odcinków dróg oddechowych, czym tłumaczy się jego korzystne działanie w schorzeniach tych dróg. Aerosol Kołobrzegu reprezentuje szczególną wartość, wzbogacają go bowiem cząsteczki chlorków, bromu, jodu i innych pierwiastków o walorach leczniczych pochodzące z różnych źródeł i wysięków solankowych. Można więc w Kołobrzegu mówić o aerosolu morskim i solankowym.^[2]

W Kołobrzegu znajduje się stacja hydrologiczno-meteorologiczna badająca także aktynometrię regionu.

Średnie dzienne wartości temperatur w Kołobrzegu^[3]

Miesiąc	Sty	Lut	Mar	Kwi	Maj	Czer	Lip	Sie	Wrz	Paź	Lis	Gru	Rocznie
Śr. wysoka temperatura [°C]	1	2	6	8	13	17	19	20	16	11	6	3	11
Śr. niska temperatura [°C]	-1	-1	1	3	7	11	13	13	10	6	2	0	5

Średnia roczna temperatura wynosi około 8°C i równa jest temperaturze średniorocznej Warszawy i Poznania. Cechą charakterystyczną jest występowanie małej liczby dni bardzo gorących i bardzo zimnych.

Średnia liczba godzin słonecznych w ciągu roku obliczona na podstawie 50 lat obserwacji wynosi 1752, co oznacza, że jest ona zgodna z wymogami bioklimatologii dla miejscowości uzdrowiskowych. Pod względem nasłonecznienia Kołobrzeg wykazuje pewne uprzywilejowanie w stosunku do innych miejscowości.^[2]

[edytuj] Demografia

Według danych z 30 czerwca 2007 ²⁴, miasto miało 44 884 mieszkańców. Według danych z roku 2002⁶, średni dochód na mieszkańca wynosił 1582,43 PLN. Stopa bezrobocia w 2004 roku wynosiła 9,3%.

• Dane¹ o ludności miasta Kołobrzeg (wg GUS, 31.12.2006):

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
jednostka	osób	%	osób	%	osób	%
populacja	44 737	100	23 693	52,96	21 044	47,04
wiek przedprodukcyjny (0 - 17 lat)	7 987	17,85	3 851	8,61	4 136	9,25
wiek produkcyjny (18 - 65 lat)	29 726	66,45	15 003	33,54	14 723	32,91
wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat)	7 024	15,7	4 839	10,82	2 185	4,88

W 1998 roku w Kołobrzegu odnotowano największą liczbę ludności - 48 tys. ludzi.

[edytuj] Port morski

Tereny portowe położone są na obydwu brzegach Parsęty: po prawej stronie leży port handlowy i przystań pasażerska, na wyspie Solnej port jachtowy, a na lewym brzegu port rybacki i port wojenny. Funkcja portowa jest najstarszą funkcją miastotwórczą Kołobrzegu, choć miasto rozwijało się w oderwaniu od portu. W 1996 r. połączono zarządzanie miastem i portem tworząc Zarząd Portu Morskiego Kołobrzeg. Dzisiaj tereny portowe, miejskie i uzdrowiskowe zlewają się ze sobą.

Port handlowy w Kołobrzegu ma znaczenie regionalne; obroty ładunkowe w 1998 r. wynosiły 134,5 tys. ton (w tym zboże – 42 tony, masowe 29,4 tony, drobnica - 63,1 tony). W okresie przedwojennym port kołobrzeski miał prawie dwukrotnie wyższe obroty ładunkowe tj. 234,2 tony. W Kołobrzegu funkcjonuje morskie przejście graniczne. Obroty ładunkowe w roku 2003 wyniosły 150,8 tys. ton (w tym ład. masowe - 70,3 tys. ton; ład. zbożowe - 17,4 tys. ton; drewno - 13,1 tys. ton; ład. drobnicowe - 50 tys. ton). Ruch graniczny w porcie wyniósł w 2003 roku 9.714 osób. Flota rybacka w Kołobrzegu składa się ze 114 jednostek.^[4]

[edytuj] Historia

Nazwa Kołobrzeg została po raz pierwszy w dokumentach zapisana przez kronikarza niemieckiego, Thietmara z Merseburga, kiedy to cesarz Otton III wraz z Bolesławem Chrobrym ustalili arcybiskupstwo w Gnieźnie (w roku 1000) i podległą mu diecezję w Kołobrzegu. Arcybiskupowi Radzimowi, bratu św. Wojciecha podlegać miał Reinbern, biskup kościoła Soli Kołobrzeskiej (Salsae Cholbergiensis aecclesiae episcopus), krakowski Poppon i wrocławski Jan. Poza jego jurysdykcją pozostał tylko poznański Unger. Lech Leciejewicz, archeolog, prowadzący prace na południowym brzegu Bałtyku w wielu miejscach polskiego wybrzeża wyraża opinię, że Thietmar używając określenia Salsa Cholbergiensis, przekazał nam pierwotną nazwę tej miejscowości, która brzmiałaby "Solec" lub "Sól koło brzegu". Później nazwa ta, podobnie jak w przypadku Magnum Sal koło Krakowa, dzisiejszej Wieliczki, uległa skróceniu.

Jedno z najstarszych miast na Pomorzu Zachodnim, istniało na pewno już w VIII wieku, funkcjonował tu gród obronny słynny na całe Pomorze (pierwotna lokalizacja na terenie dzisiejszej wsi Budzistowo). W 1000 roku książę Bolesław Wielki założył tu biskupstwo, które jednakże rychło podupadło. W XIII wieku Kołobrzeg dostał się pod kuratelę biskupów kamieńskich, ponadto po śmierci Bolesława Krzywoustego (1138) przeszedł pod zwierzchnictwo cesarza niemieckiego (później króla Danii). W 1255 roku miasto otrzymało prawa miejskie, było centrum warzelnictwa (do czego odniesienie znajduje się w herbie miasta), handlu oraz rybołówstwa. Od XIV wieku członek bałtyckiej Hanzy, 1653 miasto przejęli brandenburczycy, którzy natychmiast zamienili je w twierdzę. Od tego czasu zaczęło podupadać. W 1761 w czasie wojny siedmioletniej miasto zdobyli Rosjanie.

W 1807 Twierdza Kołobrzeska (Festung Kolberg) została oblężona przez wojska Napoleona. Polskie oddziały na Kołobrzeg prowadził płk Sułkowski. Komendantem Twierdzy był hrabia pruski, major August Neidhard von Gneisenau, późniejszy feldmarszałek, bohater bitwy pod Waterloo w 1815 roku. Miasto broniło się aż do podpisania traktatu pokojowego w Tylży, który zakończył wojnę. Wydarzenie to urosło w Prusach do rangi legendy, sam Gneisenau otrzymał awans na podpułkownika i zyskał znaczną sławę jako dowódca; o bohaterstwie obrońców, naziści nakręcili w 1943 roku film Kolberg w reż. Veita Harlana.

Decyzją króla Prus twierdza została zlikwidowana w 1872 roku, rozpoczęła się rozbiórka fortyfikacji i stopniowo zaczął się zmieniać charakter miasta.

W 1830 r. powstał pierwszy zakład kąpieli solankowych.

W 1859 r. Kołobrzeg uzyskał połączenie kolejowe ze Szczecinem i Gdańskiem. Szybki rozwój uzdrowiska nastąpił po utraceniu przez miasto statusu twierdzy. W roku 1899 został otwarty - wzniesiony staraniem ówczesnego burmistrza Joachima Kummerta i rady miasta - wspaniały dom zdrojowy (Strandschloß).

W czasie I wojny światowej Kołobrzeg wraz ze swoimi sanatoriami i domami wypoczynkowymi przekształcił się w wielki szpital wojskowy.

W 1933 roku wysoką liczbę głosów otrzymała tu NSDAP Adolfa Hitlera, który został honorowym obywatelem miasta i jest nim do dziś.

W listopadzie 1944 roku rozkaz Führera ogłosił ponownie Kołobrzeg twierdzą (Festung Kolberg), będącą częścią systemu Wału Pomorskiego. Już od zimy zaczęły się przygotowania do obrony. Pierwszy atak na twierdzę Armia Czerwona przypuściła 4 marca. 8 marca do walki weszła 6 Dywizja Piechoty Wojska Polskiego, której natarcie zostało odparte. W następnych dniach weszła do walki 3 Dywizja Piechoty oraz pododdziały saperów. Żołnierze niemieccy, wspomagani często przez cywilów, bronili się fanatycznie. 12 marca gen. Popławski wprowadził do walki ciężkie czołgi, dodatkowe siły artylerii oraz polską 4 Dywizję Piechoty. 14 marca po południu Polacy przerwali walkę na skutek ogromnych strat w ludziach. Wystosowana do niemieckiego dowódcy twierdzy (Fritz Fullriede) propozycja zaprzestania walk została odrzucona. 15 marca Niemcy wprowadzili do walki przybyłe drogą morską ze Świnoujścia bataliony Kell, jednak nie zapobiegło to zdobyciu przez Polaków "czerwonych koszarów", parowozowni i sforsowania brzegu Wyspy Solnej. Ostatecznie Niemcy skupili swoje wysiłki na obronie portu. 16 marca walki przeniosły się na dworzec kolejowy (tu działał m.in. niemiecki pociąg pancerny Eisenbahn-Panzerzug Nr.72A którego dowódcą był Hptm. Gerhard Roeming) oraz w rejon fabryki farmaceutycznej i toru wyścigów konnych. 17 marca nocą Niemcy po kryjomu opuścili główny pas obrony, pozostawiając tam nieliczne oddziały markujące silną obronę, i rozpoczęli ewakuację swoich wojsk drogą morską. 7 Pułk Piechoty zdobył dworzec kolejowy i nad ranem dotarł do morza. Większość żołnierzy niemieckich zdołano ewakuować do Świnoujścia^[5].

Podczas działań wojennych w 1945 (Bitwa o Kołobrzeg) Kołobrzeg został doszczętnie zniszczony, 95% zabudowy obrócono w ruinę. Zniszczeń dopełniły działania Armii Czerwonej. Po 14 dniowych walkach, 18 marca 1945 Kołobrzeg zdobyły przez I Armię Wojska Polskiego oraz wojska radzieckie (wojska I Frontu Białoruskiego pod dowództwem marszałka ZSRR Gieorgija Żukowa). Punktem zwrotnym było ściągnięcie ze zdobytego wcześniej Koszalina baterii katiusz (zwanych też "organami Stalina"), po 60 seriach wystrzelonych w kolegiatę (60 razy 16 pocisków = 960 rakiet) została ona zniszczona, a oddziały polskie mogły wejść do śródmieścia. Ostatnim punktem oporu Niemców był Fort Ujście, na którym obecnie stoi wieża latarni morskiej. Ostatnim komendantem Twierdzy Kołobrzeskiej był generał major Afrika Korps Fritz Fullriede. W marcu 1945 roku po raz ostatni użyty został relikt nowożytnej Twierdzy Kołobrzeg - galeria strzelecka (Batardeau), potężna tama, która zamykając bieg rzeki Parsęty spowodowała zalanie okolicznych terenów półmetrową warstwą wody, co znacznie utrudniło podejście wojsk pod miasto (300-letnie Batardeau zostało wysadzone w 1987 roku przez wojsko polskie w czasie oczyszczania koryta Parsęty z lodu; planowana odbudowa nigdy nie doszła do skutku, a zabytkowy materiał uległ rozproszeniu).

Jeszcze w marcu 1945 r. odbyły się tu drugie w historii miasta zaślubiny Polski z morzem. W nocy z 9 na 10 maja 1945 r. natomiast podpisano kapitulację wyspy Bornholm.

Po wojnie Kołobrzeg przyłączono do województwa szczecińskiego, w roku 1950 został włączony do nowo powstałego województwa koszalińskiego. Od roku 1999 siedziba powiatu w granicach województwa zachodniopomorskiego. Dnia 30 września 2006 Kołobrzeg otrzymał honorową flagę Rady Europy.

[edytuj] Osoby związane z Kołobrzegiem

• Marcin Dunin (1774 - 1842) - arcybiskup poznańsko-gnieźnieński
• Hermann Haken (1828 - 1916) - burmistrz Kołobrzegu, nadburmistrz Szczecina, honorowy obywatel miasta
• Joanna Nowicka - łuczniczka
• Agnieszka Rylik - bokserka, reporterka TVN

[edytuj] Zabytki

Kołobrzeg znajduje się na liście miast Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego.

Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Budowę bazyliki rozpoczęto w 1280 r., w 1301 r. najważniejszą inwestycją w mieście była budowa kolegiaty, w 1718 r. na wieży kolegiaty zainstalowano dzwon, wybijający kwadranse. Na pamiątkę wielkich wojen: trzydziestoletniej, siedmioletniej i z roku 1807, które najbardziej zrujnowały miasto, w części wieżowej wmurowano kule armatnie z tych okresów. W 1958 r. przywieziono tryptyk Ostatnia Wieczerza, stanowi on ołtarz główny. W 1967 r. odbyły się tu uroczystości Tysiąclecia Chrztu Polski z udziałem prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego. W październiku 1985 r. do portalu głównego zostały wstawione drzwi ze scenami ewangelicznymi. 10 czerwca 1986 r. papież Jan Paweł II podniósł kołobrzeską konkatedrę do godności bazyliki mniejszej. 23 kwietnia 1990 r. prymas Polski kardynał Józef Glemp poświęcił pomnik arcybiskupa Marcina Dunina.

Ratusz 

Pierwotnie gotycki zbudowany ok. 1364 r., później przebudowywany, został zniszczony w czasie oblężenia w 1807 r.; w latach 1829-1832 na jego pozostałościach i z wykorzystaniem zachowanych fragmentów (jeden z narożników, piwnice) wzniesiono nowy, neogotycki według projektu K. F. Schinkla, przypominający wyglądem średniowieczny zamek o obronnym charakterze. Posiada 5 małych wieżyczek i jedną strzelistą główną wieżę. Ratusz jest siedzibą władz miasta, Urzędu Stanu Cywilnego oraz Miejskiego Ośrodka Kultury. O godzinie 9:00, 15:00 i 18:00 można usłyszeć hejnał miejski. Przed II wojna światową przed ratuszem znajdował się pomnik Fryderyka Wilhelma II - po wojnie rozebrany, ale przez kilkanaście lat jego postument wykorzystywany był jako trybuna honorowa; obecnie przed ratuszem znajduje się pomnik - kula ziemska obracająca się na poduszce wodnej.

Latarnia morska 

Początki latarni sięgają początków XVIII w. Obecna budowla, wzniesiona na forcie z 1770 r. przy wejściu do portu i jednocześnie przy ujściu Parsęty do Bałtyku, pochodzi z roku 1947, ma wysokość: 26 m, zasięg światła: 29,6 km i stanowi jednocześnie pomnik zwycięstwa nad Niemcami (tablica ze słowami: Bohaterom poległym w walce z najeźdźcą hitlerowskim o wolność i niepodległość... (do 1992 roku: ...o wolność i niepodległość Związku Radzieckiego i Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej)) oraz zabytek architektury. Po kapitalnym remoncie w latach 1979-1981 została udostępniona dla zwiedzających.

Baszta Lontowa 

Obecnie nazywana Basztą prochową, jedyny obiekt średniowiecznego systemu obronnego, który przetrwał do dnia dzisiejszego w całości. W elewacji od strony parku znajdują się otwory strzelnicze.

Kościół rektoralny Niepokalanego Poczęcia NMP 

Wybudowany w stylu neogotyckim w 1832 roku w miejscu wcześniejszej świątyni przy której istniał klasztor, a później konwent dla panien. W okresie międzywojennym świątynia pełniła rolę kościoła garnizonowego. W 1945 r. reaktywowana została tutaj parafia katolicka św. Marcina. Odprawiono tu pierwszą Mszę Świętą po II wojnie światowej dla katolików.

Kościół Chrystusowy 

Wybudowany w 1924 roku dla Kościoła Nowoapostolskiego. W 1945 roku budynek został zdewastowany i ograbiony. Później pełnił kolejno rolę świetlicy, magazynu i piekarni. W 1978 roku kościół został przekazany na potrzeby wiernych zboru Kościoła Chrystusowego.

Kościół parafialny Podwyższenia Krzyża Świętego 

Wybudowany w 1932 roku w stylu modernistycznym. Pierwotnie był ewangelickim Kościołem Zbawiciela i pełnił funkcję filiału Kościoła Mariackiego. Po II wojnie światowej został przekazany na potrzeby kościoła katolickiego. Od 1965 roku jest kościołem parafialnym Dzielnicy Zachodniej. Opiekę nad świątynią sprawują franciszkanie.

Pałac rodziny Brunszwickich (von Braunschweig) 

Pochodzący z początku XIX w. budynek w stylu empire o oryginalnej fasadzie. Obecnie muzeum.

Akademia Rycerska 

Hala przy ulicy Wąskiej pochodząca z początku XVIII w., będąca niegdyś miejscem nauki fechtunku i jazdy konnej dla młodzieży szlacheckiej. Odbudowana po zniszczeniach wojennych.

Kamienica mieszczańska 

Pochodząca z XV w. kamienica bogatej kołobrzeskiej szlacheckiej rodziny (wg niektórych źródeł – Schlieffenów). Zniszczona w czasie II wojny światowej, następnie odbudowana.

Wieża ciśnień 

Ceglana budowla zbudowana w 1885 r.. Woda była wówczas pompowana z Parsęty do wieży, a z niej rozprowadzana do budynków mieszkalnych. W górnej części wieży znajduje się zbiornik na wodę o pojemności 720 m³. Podczas oblężenia Kołobrzegu w 1945 r., gdy przestała działać miejska sieć wodociągowa, woda z tego zbiornika była dla oblężonych bardzo ważna.

Gmach poczty 

Zbudowany w 1884 r. w stylu neogotyckim, na gzymsach postacie malutkich krasnali, które wg miejscowej legendy przynoszą szczęście. Budynek wyremontowany w roku 2006 - m.in. dobudowano podjazd dla wózków, który nieco szpeci elewację oraz wymieniono okna nie zachowując jednolitej kolorystyki.

Most drogowy 

Wybudowany w 1909 r., jeden z nielicznych w Polsce, który przetrwał wojny światowe.

Łaźnia miejska 

Budynek w kształcie barbakanu, wybudowany na pocz. XX w., funkcję łaźni pełnił jeszcze po wojnie. Obecnie znajduje się w tym budynku Państwowa Szkoła Muzyczna.

Ruiny baszty więziennej 

W średniowieczu przetrzymywano w niej ludzi oczekujących na proces lub wykonanie wyroku.

Fortyfikacje Twierdzy Kołobrzeg

M.in. Fort Wilczy, Fort Ujście, Reduta Morast, Reduta Solna. Pochodzące z okresu twierdzy (XVII i XIX wiek) umocnienia, obecnie w różnym stopniu zagospodarowane.

Dom przy ul. Szpitalnej

piętrowy budynek mieszkalny, pierwotnie Brama Radzikowska (Geldertor) wzniesiona w 1708 roku.

Neogotycki budynek przy ul. Zwycięzców

pozostałość po zabudowaniach parafialnych przedwojennego kościoła katolickiego św. Marcina

Kamienica przy ul. Spacerowej 39

przedwojenny dom w Dzielnicy Portowej, miejsce podpisania kapitulacji wyspy Bornholm.

Morskie Oko

zachowane skrzydło drewnianego kompleksu budynków dawnej restauracji i kąpieliska nadmorskiego z początku XX wieku.

[edytuj] Miejsca pamięci

[edytuj] Pomniki, tablice pamiątkowe

Pomnik Zaślubin Polski z Morzem 

akt zaślubin był symbolem dostępu do morza, a dokonał go żołnierz - kapral Franciszek Niewidziajło, pomnik na pamiątkę tego faktu stoi w nieco innym miejscu.

Pomnik Sanitariuszki 

odsłonięty w 1980 r., przedstawia klęczącą dziewczynę ubraną w żołnierski mundur, z przewieszoną przez ramię torbą, na której widnieje krzyż, sanitariuszka udziela pomocy rannemu żołnierzowi, wzniesiony został na cześć wszystkich sanitariuszek poległych podczas II wojny światowej.

Pomnik walk o Kołobrzeg 

w parku naprzeciw poczty głównej 18 marca 1948 r. osadzono piastowskiego orła oraz dokonano odsłonięcia pomnika z napisem: Żołnierzom poległym w walkach o wyzwolenie Kołobrzegu w marcu 1945 roku.

Pomnik Arcybiskupa Marcina Dunina 

znajduje się na ul. Armii Krajowej przy bazylice, wykonał go Zygmunt Wujek, rzeźbiarz koszaliński, pomnik ukazuje Arcybiskupa w stroju liturgicznym, spoglądającego na mieszkańców miasta i turystów z dwumetrowego cokołu.

Pomnik Macierzyństwo 

znajduje się wśród drzew obok Zakładu Przyrodoleczniczego nr 1, naprzeciwko sanatorium "Jantar". Autorką jest rzeźbiarka Alina Szapocznikow.

Lapidarium niemieckie 

powstałe z ocalałych płyt nagrobnych z Parku im. Jedności Narodowych (dawny cmentarz ewangelicki), teraz jest miejscem pamięci i refleksji o dawnych niemieckich mieszkańcach miasta, położone jest na terenie parku przy ul. Zdrojowej.

Lapidarium żydowskie 

powstało w dn. 24 października 2000 roku wg projektu Zygmunta Wujka - w parku nadmorskim przy zbiegu ulic Zdrojowej i Mickiewicza na terenie cmentarza dawnego cmentarza żydowskiego.

Zobacz więcej w osobnym artykule: Lapidarium żydowskie w Kołobrzegu.

Tablica u podnóża Latarni Morskiej 

upamiętniająca rybaków, którzy nie wrócili z morza.

Tablice poświęcone żołnierzom – 

W miejscach, gdzie toczyły się ciężkie walki w marcu 1945 r., umieszczono tablice poświęcone żołnierzom I Armii Wojska Polskiego:

• ściana dworca PKP;
• mur okalający byłe koszary przy ul. Artyleryjskiej;
• w miejscu gdzie stał kościół św. Jerzego;
• budynek byłej fabryki farmaceutycznej na ul. Kasprowicza;
• mur otaczający byłą gazownię na ul. Koszalińskiej (9 Zaodrzański Pułk Piechoty).

Tablice w bazylice konkatedralnej

• na zewnątrz: tablica upamiętniająca miejsce protestów w latach osiemdziesiątych przeciwko stanowi wojennemu;
• tablica upamiętniająca obchody 975-lecia powołania biskupstwa w Kołobrzegu;
• tablica upamiętniająca 25 rocznicę powstania NSZZ "Solidarność" - autor rzeźbiarz Romuald Wiśniewski
• tablica upamiętniająca żołnierzy I Armii Wojska Polskiego, uczestników walk o Kołobrzeg wewnątrz kościoła;
• tablice poświęcone żołnierzom Armii Krajowej, Sybirakom i inne wewnątrz bazyliki.

Pomnik Tysiąclecia 

odsłonięty w roku 2000, autorstwa Wiktora Szostało, wykonany w Saint Louis. Stylizowany rozdarty krzyż będący alegorią stosunków polsko-niemieckich na przestrzeni tysiąca lat. Obok postacie Bolesława Chrobrego i Ottona III. U szczytu osobne części krzyża łączą się pod gołębiem pokoju. W postument wmurowana tablica z nazwiskami sponsorów, autorstwa rzeźbiarza Romualda Wiśniewskiego.

Pomnik Kołobrzeskim Żeglarzom na Wiecznej Wachcie 

w porcie jachtowym - autorstwa rzeźbiarza Romualda Wiśniewskiego.

Tablica Marynarzom Okrętów Pogranicza i Straży Granicznej 

Bulwar Marynarzy Okrętów Pogranicza - autor: rzeźbiarz Romuald Wiśniewski.

Pomnik Józefa Piłsudskiego 

przy ulicy Sybiraków, projekt pomnika Ryszard Gryczko, wykonanie modelu gipsowego Romuald Grodzki, odlew z brązu rzeźbiarz Romuald Wiśniewski.

Tablica upamiętniająca Pierwszych Mieszkańców Kołobrzegu 

ratusz - autor rzeźbiarz Romuald Wiśniewski.

Pomnik kmdr. Stanisława Mieszkowskiego 

u podnóża Latarni Morskiej - odsłonięty w roku 2007 z inicjatywy Ligi Morskiej i Rzecznej - Oddział Kołobrzeski. Autor pomnika i wykonawca odlewu - rzeźbiarz Romuald Wiśniewski.

[edytuj] Muzea

• Muzeum Oręża Polskiego
  • Wystawa militariów - istnieje od 1963 r. Zbiory militarne umieszczono w obiektach przy ul. Gierczak, w sąsiedztwie zabytkowej kamienicy z XV w. Przy wejściu znajdują się lufy armatnie z XVIII w. Ze średniowiecza eksponowane są kolekcje broni drzewcowej, obuchowej, siecznej, kolnej, miotającej i palnej. Z wieku XVII wystawione są eksponaty związane z walkami na morzu, kotwice, sprawny technicznie kompas okrętowy, broń pochodzenia polskiego, zachodnioeuropejskiego, szwedzkiego i wschodniego. Z XVIII i XIX w. pochodzą zabytki z powstań narodowych. W muzeum znajdują się m.in. uzbrojenie, oporządzenie i mundury żołnierzy polskich z I wojny światowej i II wojny światowej. Samochody, samoloty, broń pancerna i artyleria eksponowane są w sali techniki wojskowej i na wystawie plenerowej.
  • Wystawa "Dzieje Kołobrzegu" i "Zbiory Metrologiczne" - mieści się na ul. Armii Krajowej w zabytkowym Pałacu Brunszwickich. Wystawa "Dzieje Kołobrzegu" usytuowana jest w podziemiach budynku, przedstawia historię Kołobrzegu od średniowiecza do połowy XX w. oraz kolekcję miar i wag - cenne i rzadko spotykane narzędzia pomiarowe, a także specjalistyczne miary warsztatowe: zegarmistrzowskie, szewskie i drukarskie.
• Muzeum-okręt ORP Fala - okręt patrolowy z lat 60. XX wieku przekształcony w muzeum po zakończeniu służby, zacumowany przy nabrzeżu pilotowym jest dostępny dla zwiedzających. Dwa okręty tego typu wciąż służą w Straży Granicznej.

[edytuj] Przyroda

Według podziału geobotanicznego szaty roślinnej Polski miasto Kołobrzeg należy do krainy pobrzeża bałtyckiego w środkowoeuropejskiej prowincji niżowo-wyżynnej. Kraina Pobrzeże Bałtyckie charakteryzuje się zatorfionymi dolinami przymorskimi, wydmami z roślinnością piaskową oraz płaskimi płatami pomorskiej moreny dennej i wzgórzami moreny czołowej zajętymi przez lasy. Charakterystyczną roślinnością tej krainy są torfowiska wrzosowiskowe (właściwie wrzoścowe) oraz lasy bukowe i mieszane, olszyny, wilgotne bory sosnowe i lasy sosnowo-mieszane. Osobliwościami florystycznymi tych lasów są: jarząb szwedzki i wiciokrzew pomorski. ^[6]

Terenem prawnie chronionym^[7] jest użytek ekologiczny “Ekopark Wschodni” w Podczelu, stanowiący zbiorowisko łąkowe i szuwarowe roślinności halofilnej z wieloma gatunkami słonorośli mających tu jedyne stanowisko w Polsce. Jest to również miejsce gniazdowania i pobytu chronionych gatunków awifauny (łabędź, czapla).

Część terenów miasta znajduje się w granicach obszaru Natura 2000 (specjalny obszar ochrony siedlisk) o nazwie Trzebiatowsko-Kołobrzeski Pas Nadmorski.

[edytuj] Zieleń miejska

Na terenie miasta istnieją cztery parki wpisane do rejestru zabytków:

• Park im. Stefana Żeromskiego – nadmorski park zdrojowy o powierzchni 31,1 ha, należy do obiektów szczególnie chronionych, z licznymi okazami starych i rzadko spotykanych drzew. Znajdują się tu aleje wysadzane jaworami, topolami i jarząbami. W części wschodniej park przechodzi w bujny las, w którym rosną stare dęby, potężne jodły i bluszcz. Park założony został w XIX w.
• Park im. 3 Dywizji Piechoty (przy ul. Koszalińskiej) - o powierzchni 4,5 ha, założony w XIX w.
• Park im. Aleksandra Fredry (dawniej Park Przyjaźni Polsko-Radzieckiej) - założony w XIX w., o powierzchni 26,7 ha
• Park im. Jedności Narodowej (dawniej Park Zachodni) o powierzchni 6,5 ha, stanowi fragment historycznego założenia parkowego, w przeważającej części zajmowanego obecnie przez jednostkę wojskową.

Parki miejskie wraz ze skwerami zajmują łącznie powierzchnię 120 ha i stanowią atrakcję turystyczną z uwagi na wiele cennych okazów drzew pomnikowych.

Skwery:

• Skwer Pionierów - w nim kamienie upamiętniające pierwszych mieszkańców ziemi kołobrzeskiej, latem odbywają się tu liczne imprezy kulturalne (m.in. Interfolk), a także koncerty i jarmarki.
• Skwer 750-lecia - znajduje się naprzeciwko Sądu Rejonowego, utworzony 23 maja 2005 r. z okazji 750-lecia nadania praw miejskich; znajduje się w nim obelisk pamiątkowy, autorstwa rzeźbiarza Romualda Wiśniewskiego.
• Skwer kmdr Stanisława Mieszkowskiego - utworzony został 23 czerwca 2007 r. podczas obchodów 75 Centralnych Obchodów Dni Morza, w nim znajduje się pomnik upamiętniający kmdr Stanisława Mieszkowskiego pierwszego polskiego kapitana Portu Kołobrzeg. Autorem pomnika i wykonawcą odlewu jest rzeźbiarz Romuald Wiśniewski. Skwer znajduje się w okolicach latarnii morskiej.

[edytuj] Pomniki przyrody

• grupa dębów (5 szt.) przy amfiteatrze w Kołobrzegu o obwodzie: 380, 385, 390, 403, 510 cm i wysokości 17-20 m oraz buk zwyczajny o obwodzie 367 cm i wysokości 20 m;
• zespół buków i daglezji w parku leśnym w Podczelu oraz kwitnąca odmiana bluszczu na olszy czarnej o rozpiętości 10 m i wysokości 15-17 m, grupa 8 dębów szypułkowych o obwodzie 240-430 cm i wysokości 18-20 m, pojedyńcze okazy grabu pospolitego o obwodzie 160 cm i wysokości 16 m i buku zwyczajnego;
• buk na placu 18 marca - obwód: 400 cm, wysokość: 26 m, wiek: ok. 200 lat
• buk w parku im. gen. Henryka Dąbrowskiego - 7 drzew, o obwodach 336 - 484 cm,
• buk 150-letni o pięknej rozłożystej koronie obwód 208 cm na skwerze przy zbiegu ulic 18 Marca i Dworcowej w Kołobrzegu;
• jodła kalifornijska o obwodzie 250 cm i wysokości 35 m w parku miejskim koło amfiteatru w Kołobrzegu;
• aleja platanów wzdłuż ulicy Łopuskiego przy szpitalu;
• topola czarna o obwodzie 1065 cm i wysokości 30 m przy ul.Solnej w Kołobrzegu (działka nr 29/1);
• topola czarna o obwodzie 404 cm i wysokości 17 m w Kołobrzegu (działka nr 51/1)
• cypryśnik błotny - obwód: 220 cm, park nadmorski
• aleja grabowa wzdłuż ulicy Towarowej w Kołobrzegu;
• kasztanowiec czerwony - obwód: 385 cm, plac 18 Marca
• korkowiec amurski - obwód: 212 cm, ul. Szpitalna
• lipa drobnolistna - 2 drzewa, obwody: 515 cm i 320 cm, ul. Frankowskiego
• platan klonolistny - 74 drzew, o obwodach 150 - 350 cm, ul. Łopuskiego

[edytuj] Szlaki turystyczne

Na terenie Kołobrzegu funkcjonują trzy piesze szlaki turystyczne:

• Szlak Nadmorski im. Czesława Piskorskiego (europejski długodystansowy szlak pieszy E9),
• Szlak Solny,
• Szlak im. Jana Frankowskiego

Na terenie miasta nie istnieje zorganizowany system dróg i szlaków rowerowych^[8][9].

W mieście działa Stowarzyszenie Turystyki Rowerowej Bicykl, które wytyczyło wiele szlaków rowerowych po powiecie kołobrzeskim.

W Kołobrzegu rozpoczyna się kilka szlaków rowerowych gminy Kołobrzeg i gminy Ustronie Morskie.

Przez miasto przechodzi także międzynarodowy szlak rowerowy R-10, który został wytyczony wzdłuż wybrzeża Bałtyku.

Tereny szczególnie ważne dla ruchu turystycznego to rejon Starego Miasta, dzielnica portowa i teren uzdrowiska wschodniego.

[edytuj] Kultura

[edytuj] Miejski Ośrodek Kultury

Znajdujący się przy ul. Armii Krajowej w ratuszu ośrodek prowadzący stałe zajęcia artystyczno-plastyczne, teatralne oraz taneczne. Patronuje młodzieżowym zespołom wokalnym i chóralnym. Organizuje coroczny festiwal Interfolk, czyli międzynarodowe spotkanie z folklorem, a także inne imprezy o charakterze kulturalnym. W każdą środę odbywa się Dyskusyjny Klub Filmowy w kinie Piast. MOK uczestniczy i współorganizuje imprezy charytatywne, włączając się co roku m.in. w Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy, Kołobrzeskie Mikołajki, Dzień Dziecka.

[edytuj] Galeria Sztuki Współczesnej

Galeria znajduje się w budynku ratusza, powstała 1 lutego 1988 r. Eksponowane są wystawy kołobrzeskich plastyków, a także różnych środowisk artystycznych Polski oraz z zagranicy. Galeria prowadzi również działalność edukacyjną, m. in. organizowane są przez galerię lekcje sztuki dla dzieci i młodzieży ze szkół z Kołobrzegu i nie tylko. Głównym tematem tych lekcji jest przedstawienie sztuki współczesnej oraz z innych epok.

[edytuj] Biblioteki

• Miejska Biblioteka Publiczna - budynek biblioteki znajduje się przy ul. Frankowskiego. Znajduje się w niej ok. 142 000 woluminów, korzysta z niej ok. 10 000 czytelników.
• Filia Biblioteki Pedagogicznej - budynek znajduje się na ulicy Szpitalnej

[edytuj] Sport

[edytuj] Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji

Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji znajduje się przy ul. Łopuskiego, oferuje pełno usług dla swoich gości, w tym dla klubów sportowych, grup turystycznych oraz kuracyjnych. MOSiR składa się z obiektów:

• Hala Sportowa "Milenium", dwupoziomowy budynek: poziom górny: płyta boiska sportowego o wymiarach 24 x 48 m wraz z trybunami na 1307 miejsc, dwie mini-kawiarnie; poziom dolny: centrum fitnes, szatnie dla publiczności;
• Sztuczne lodowisko, wymiary: 60 m długości i 30 m szerokości;
• Hala Łucznicza, wymiary: 26 m x 12 m, przystosowana jest do treningów z łucznictwa, siatkówki, koszykówki, badmintona i tenisa ziemnego;
• Stadion sportowy, ul. Śliwińskiego
• Sala zapaśnicza, wymiary: 12 m x 12 m, przeznaczenie: treningi sportów walki, karate itp;
• Sala Sportowa, ul. Wąska, przeznaczenie: treningi i mecze piłki koszykowej i siatkówki, sztuk walk wschodnich, wymiary: 28m. x 16m, sala na 400 miejsc dla widzów z balkonem, dodatkowo mini siłownia.

[edytuj] Kluby i stowarzyszenia sportowe

• SKK "Kotwica" Kołobrzeg
• Miejski Klub Piłkarski "Kotwica" Kołobrzeg
• Kołobrzeski Międzyszkolny Klub Lekkoatletyczny "Sztorm" (ul. Łopuskiego 42)
• Kołobrzeskie Stowarzyszenie Łuczników "Mewa" (ul. Śliwińskiego)
• Kołobrzeski Klub Sportowy "Atlantic" (ul. Grochowska 7b/15)
• Kołobrzeskie Stowarzyszenie Piłkarskie "Żaki 94" (ul. Brzozowa 17)
• Jacht Klub Morski "Joseph Conrad" (ul. Warzelnicza 3)
• Miejski Klub Sportowy "Gens" (ul. Ratuszowa 1)
• Ludowy Klub Sportowy "Viking" (ul. Walki Młodych 21/3)
• Kołobrzeskie Towarzystwo Tenisowe (ul. Sikorskiego 1)
• Kołobrzeskie Towarzystwo Cyklistów (ul. Bajeczna)
• Kołobrzeski Szkolny Związek Sportowy (ul. Łopuskiego 13)

[edytuj] Komunikacja

[edytuj] Komunikacja drogowa

Miasto jest ważnym węzłem komunikacyjnym. Z Kołobrzegu wychodzi 1 droga krajowa oraz 3 drogi wojewódzkie. Droga krajowa nr 11 prowadząca do Koszalina i następnie w kierunku południowym, droga ta przechodzi przez Pomorze Środkowe, Wielkopolskę aż na Górny Śląsk (trasa: Kołobrzeg → Koszalin→ Piła→ Poznań→ Bytom). Droga wojewódzka nr 102 wychodzi z Kołobrzegu w kierunku zachodnim wzdłuż wybrzeża przez Trzebiatów, Dziwnów do Międzyzdroi. Droga wojewódzka nr 162 idąca w kierunku południowym łączy Kołobrzeg z Świdwinem i Drawskiem Pomorskim. Kolejną drogą wojewódzką jest droga nr 163 , wychodząca z ronda Solidarności w kierunku południowo-wschodnim biegnie równolegle do krajowej 11-ki, przechodząc przez Białogard, Połczyn-Zdrój, Pojezierze Drawskie, Czaplinek do Wałcza.

Wszystkie drogi przechodzą przez miasto^[10], włączając się w jego układ komunikacyjny. W sezonie letnim, który charakteryzuje się napływem dużej liczby turystów przejeżdzającym przez miasto i do miasta, Kołobrzeg jest często zakorkowany zwłaszcza w godzinach szczytu - jest to spowodowane m.in. brakiem obwodnicy i nagłym wzrostem ruchu na drodze.

Środkami komunikacji miejskiej w Kołobrzegu są taksówki oraz autobusy należące do spółki Komunikacja Miejska Kołobrzeg, która świadczy usługi przewozowe na terenie miasta i przyległych terenach podmiejskich.

[edytuj] Komunikacja kolejowa

Kołobrzeg to ostatni przystanek wielu pociągów zmierzających na wybrzeże. Kołobrzeski dworzec kolejowy stanowi regionalny punkt wyjazdowy dla podróżnych, co sprawia, że latem dworzec potrafi być bardzo zatłoczony. Kołobrzeg łączy ze Szczecinem szynobus Urzędu Marszałkowskiego woj. zachodniopomorskiego. Orientacyjny czas dojazdu do większych polskich miast: Koszalin – 50m, Szczecin – 2h 40m, Gdańsk – 3h 30m, Poznań – 5h, Wrocław – 7h, Warszawa – 9h^[11].

Do miasta prowadzą dwie linie kolejowe:

• linia kolejowa nr 404, relacji Szczecinek→ Białogard→ Kołobrzeg,
• linia kolejowa nr 402, relacji Goleniów→ Kołobrzeg→ Koszalin.

[edytuj] Komunikacja morska

Z Kołobrzegu wypływają pasażerskie rejsy turystyczne na Bornholm do Nexø^[12], a także na Christiansø i Frederiksø^[13]. Od maja 2008 ma ruszyć kolejna całoroczna linia promowa do Nexø zabierająca prócz pasażerów także samochody i ciężarówki^[14].

W centrum Kołobrzegu, na wyspie Solnej zlokalizowany jest port jachtowy, którego dwa baseny są przystosowane do przyjęcia ok. 50 jachtów. Pierwszym z basenów jest tzw. basen jachtowy, w którym cumują jednostki mające do 3 metrów zanurzenia. Drugi basen jest zdolny do przyjęcia jedynie łodzi, których zanurzenie wynosi do 1 metra. Dla okrętów, z większym zanurzeniem przewidziano keję z głębokością 5,5 m.

W porcie jachtowym znajduje się również zabytkowy fort.

[edytuj] Transport lotniczy

Niedaleko Kołobrzegu we wsi Bagicz znajduje się poradzieckie lotnisko wojskowe, które jest wykorzystywane przez Aeroklub Bałtycki. Miasto angażuje się finansowo w budowę regionalnego lotniska - Port lotniczy Koszalin/Kołobrzeg, oddalonego 50 km od Kołobrzegu. Obecnie najbliższy port lotniczy znajduje się pod Goleniowem - Port lotniczy Szczecin-Goleniów.

[edytuj] Oświata

W Kołobrzegu znajduje się 8 przedszkoli oraz 1 miejski złobek (Krasnal).

[edytuj] Szkoły Podstawowe

W Kołobrzegu w 2006 roku uczyło się 2954 dzieci w szkołach podstawowych oraz 201 dzieci w szkołach podstawowych specjalnych. Na terenie miasta znajduje się 7 szkół podstawowych^[15] oraz 2 szkoły specjalne^[16].

• Zespół Szkół Społecznych Nr 2 (ul. Radomska 22a)
• Szkoła Podstawowa nr 3 (ul. Łopuskiego)
• Szkoła Podstawowa nr 4 im. Bohaterów I Armii Wojska Polskiego (ul. Kupiecka)
• Szkoła Podstawowa nr 5 im. Jana Pawła II (ul. Arciszewskiego)
• Szkoła Podstawowa nr 6 im. Janusza Korczaka (ul. Poznańska)
• Szkoła Podstawowa nr 8 im. kpt. żw Konstantego Maciejewicza (ul. Bogusława X)

[edytuj] Gimnazja

W 2006 roku w mieście uczyło się 1821 gimnazjalistów w sześciu gimnazjach oraz 134 uczniów w dwóch gimnazjach specjalnych^[17].

• Gimnazjum z Oddziałami Integracyjnymi nr 1 im. Bolesława Chrobrego (ul. Portowa 37)
• Gimnazjum nr 3 im. Zjednoczonej Europy (ul. Okopowa 1A)
• Zespół Szkół Społecznych Nr 1 im. Zbigniewa Herberta (ul. Jedności Narodowej 58a)
• Zespół Szkół nr 2 im. Józefa Wybickiego (ul. ppor. Śliwińskiego 1), który obejmuje Gimnazjum nr 2 oraz Gimnazjum dla dorosłych
• Zespół Szkół (ul. Lwowska 7)

[edytuj] Zespoły Szkół Średnich

• Zespół Szkół Ogólnokształcących im. M. Kopernika (ul. Łopuskiego)
• Zespół Szkół im. Henryka Sienkiewicza (ul. 1 Maja)
• Zespół Szkół Społecznych im. Zbigniewa Herberta (ul. Jedności Narodowej 58a)
• Zespół Szkół Ekonomiczno-Hotelarskich] im. Emilii Gierczak (ul. Łopuskiego)
• Zespół Szkół Mechanicznych im. Bolesława III Krzywoustego (ul. Piastowska)
• Zespół Szkół Morskich im. Rybaków i Marynarzy Polskich (ul. Arciszewskiego 21)

[edytuj] Szkoły Policealne

• Policealna Szkoła Medyczna (ul. Grottgera)
• Jednoroczna Policealna Szkoła Edukacji Innowacyjnej w Kołobrzegu (ul. Jedności Narodowej)

[edytuj] Szkoły Wyższe

• Wyższa Szkoła Gospodarki Krajowej w Kutnie - Wydział Zamiejscowy Nauk o Zdrowiu
• Społeczna Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Zarządzania w Łodzi - Wydział Zamiejscowy
• Zachodniopomorska Szkoła Biznesu w Szczecinie - filia
• Uniwersytet Szczeciński - filia
• Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi - filia

[edytuj] Polityka i administracja

Kołobrzeg ma status gminy miejskiej, której organem wykonawczym władz jest prezydent. Mimo że miasto nie posiada 100 000 mieszkańców, to jednak tytuł prezydenta mu przysługiwał, ponieważ Kołobrzeg jest uzdrowiskiem. Organem uchwałodawczym i kontrolnym jest rada miasta, w której zasiada 21 radnych wybieranych w 4 okręgach wyborczych.

Prezydenci Kołobrzegu:

• Henryk Bieńkowski (1990 - 1998)
• Bogdan Błaszczyk (1998 - 2001)
• Zbigniew Błaszczuk (2001 - 2002)
• Henryk Bieńkowski (2002 - 2006)
• Janusz Gromek (od 2006)

Terytorium miasta Kołobrzegu dzieli się na 9 osiedli m.in. Solne Zdroje, Śródmiejskie, Lęborskie, Ogrody, Rzemieślnicze, Podczele. Osiedla te są jednostkami pomocniczymi miasta, do których zadań należy dbanie o zbiorowe potrzeby mieszkańców^[18] i zapewnianie ścisłego współdziałania z organami władzy miasta.

Wyróżnia się także 6 dzielnic, które zostały włączone do miasta: Kostrzewno, Lubinia, Lubostronie, Podczele, Przylaski, Radzikowo, Radzikowskie Przedmieście, Żółczyce^[19].

[edytuj] Miasta partnerskie

Koekelberg Nexø Nyborg Pori Delfzijl

Bad Oldesloe Barth Berlin Pankow Simrishamn

[edytuj] Religia

W Kołobrzegu znajduje się konkatedra diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Istnieje 5 parafii, które wchodzą w skład dekanatu Kołobrzeg i 1 parafia garnizonowa. W mieście znajdują się dwa domy zgromadzeń zakonnych: franciszkanów (ul. Jedności Narodowej) i felicjanek (ul. Katedralna).

Miasto posiada także mniejsze wspólnoty religijne. Znajduje się tu cerkiew grekokatolicka Opieki Przenajświętszej Bogurodzicy (ul. Szpitalna), zbór zielonoświątkowy "Droga Życia" (ul. Łopuskiego), kościół wiernych Kościoła Chrystusowego (ul. Jedności Narodowej), zbór Świadków Jehowy (ul. Szpitalna). Wierni Koscioła Ewangelicznego odprawiają nabożeństwa w mieszkaniu prywatnym (ul. Trzebiatowska). Adwentyści Dnia Siódmego korzystają ze zboru w pobliskim Grzybowie.

W latach 1000-1007 miasto było stolicą diecezji kołobrzeskiej, której ordynariuszem był biskup Reinbern. Od 1187 roku miasto należało do biskupów kamieńskich i wchodziło w skład biskupiego dominium zwanego księstwem kamieńskim. W XVI wieku w wyniku reformacji kołobrzeżanie przyjęli luteranizm. W 1557 r. Kołobrzeg stał się siedzibą superintendenta luterańskiego. W XVII wieku powstała w mieście parafia kalwińska. Do XIX wieku w mieście nie było parafii katolickiej. Wzrost liczby katolików spowodował jednak, że w 1889 roku powołano tu parafię rzymskokatolicką pw. św. Marcina. Podlegała ona początkowo pod diecezję wrocławską, po I wojnie światowej pod diecezję berlińską. W 1972 r. utworzona została nowa diecezja rzymskokatolicka z kurią w Koszalinie, jednak nawiązująca do biskupstwa w Kołobrzegu.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Jerzy Kondracki, 1994
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2} mgr Elżbieta Dobracka: 6.1.5 Warunki klimatyczne (pl). W: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Kołobrzegu [on-line]. 2001-12-04. [dostęp 25 grudnia 2007].
3. ↑ Historia temperatur dla Kołobrzegu (en). Weatherbase.com. [dostęp 2007-10-24].
4. ↑ 2.2.2.1 Port morski. W: Urząd Miasta w Kołobrzegu, Inwest Consulting SA: Plan rozwoju lokalnego miasta Kołobrzeg na lata 2005-2007. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2004-11-08, ss. str. 35. 
5. ↑ [1][2]
6. ↑ 2.1.9. Szata roślinna. W: Urząd Miasta w Kołobrzegu, Inwest Consulting SA: Plan rozwoju lokalnego miasta Kołobrzeg na lata 2005-2007. Kołobrzeg: UM w Kołobrzegu, 2004-11-08, ss. str. 28-29. 
7. ↑ Uchwała Rady Miejskiej nr XXIX/278/96 z 25 marca 1996 r.
8. ↑ mgr inż. Jacek Szkaradkiewicz: 6.4.3 Trasy turystyczne i ścieżki rowerowe (pl). W: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Kołobrzegu [on-line]. 2001-12-04. [dostęp 31 grudnia 2007].
9. ↑ Przez całą ulicę Jedności Narodowej wytyczony jest pas ruchu dla rowerów
10. ↑ Droga nr 162 rozłącza się od drogi nr 102 w Zieleniewie - wspólny odcinek od Kołobrzegu.
11. ↑ Rozkład PKP (pl). [dostęp 19 listopada 2007].
12. ↑ Kołobrzeska Żegluga Pasażerska
13. ↑ Rejsy na Christiansø (pl). Port jachtowy Kołobrzeg #Turystyka Morska. [dostęp 2007-11-21].
14. ↑ Prom Kołobrzeg - Bornholm (pl). www.kol24h.pl, 2007-10-12. [dostęp 23 października 2007].
15. ↑ 6 szkół jest podporządkowane samorządowi gminnemu
16. ↑ GUS, Bank Danych Regionalnych, Grupa: Szkolnictwo podstawowe, rok 2006.
17. ↑ GUS, Bank Danych Regionalnych, Grupa: Szkolnictwo podstawowe, rok 2006.
18. ↑ Załącznik do uchwały Nr XXX/390/04 Rady Miejskiej w Kołobrzegu z dnia 15 grudnia 2004 r.
19. ↑ dane z TERYT, każde przedstawione jako "część miasta"

[edytuj] Bibliografia

1. Leciejewicz L.: Gdzie zostały umieszczone pierwsze siedziby biskupie na pomorzu, Zeszyty Kulickie, nr 2.;
2. Leciejewicz L.: Początki miast nadmorskich na Pomorzu Zachodnim, Warszawa- Kraków, 1962
3. Leciejewicz L.: Z badań nad początkami osad miejskich nad Bałtykiem we wczesnym średniowieczu, Archeologia Polski, t. VIII, z.2., Wrocław 1963
4. Thietmar z Merseburga: Kronika Biskupa Merseburskiego Thietmara, wyd. M.Z. Jedlicki, Poznań 1953
5. Widajewicz J.: Kilka uwag o genezie i przynależności etnicznej kultury pomorskiej, Zapiski Koszalińskie z. 3., Koszalin- Słupsk 1959, s. 2- 9.
6. Wikarjak J.: Pomorze zachodnie w żywotach Ottona, PWN, Warszawa, 1979

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Mapy: Autopilot • Google Maps • Szukacz • Targeo • Zumi

• Zdjęcia satelitarne: Google Maps • Wikimapia • Zumi