Kościół św. Antoniego Padewskiego w Warszawie (Śródmieście)
Z Wikipedii
| Kościół pw. św. Antoniego Padewskiego w Śródmieściu Północnym (oo. Reformatów) |
|
 Kościół św. Antoniego Padewskiego |
|
| Data budowy | 1668-1680 |
| Data zniszczenia | 1944 |
| Wyznanie | Kościół rzymskokatolicki |
| Wezwanie | św. Antoni Padewski |
| Architekt | Józef Szymon Bellotti |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Kościół św. Antoniego Padewskiego znajduje się w warszawskim Śródmieściu Północnym przy ul. Senatorskiej 31/33.
Pierwszy warszawski barokowy kościół z prostą fasadą. Posiada jednonawowe, prostokątne wnętrze i dwie kaplice boczne. Kruchta oddzielona jest kratą (z XVIII wieku). W ołtarzach bocznych znajdują się obrazy świętego Franciszka i świętego Antoniego z Padwy namalowane przez Rafała Hadziewicza, a także obraz zdjęcia Chrystusa z Krzyża pędzla Annibala Vinici.
We wnętrzu krużganków znajdują się epitafia zasłużonych osób (m.in. pisarki Klementyny Hoffmanowej, malarza Rafała Hadziewicza, poety Stanisława Jachowicza, prezydenta Wilna Wiktora Malaszewskiego, Stanisława Englerta), a także poległych podczas II wojny światowej, zmarłych w hitlerowskich obozach koncentracyjnych i polskich żołnierzy walczących w obronie kraju.
[edytuj] Historia kościoła
Budowa pierwszego kościoła w tym miejscu została ufundowana przez króla Zygmunta III Wazę. Miała charakter dziękczynny za zdobycie Smoleńska. Data tego wydarzenia, 13 czerwca, zasugerowała wybór patrona kościoła Antoniego Padewskiego. Już wtedy uchwałą sejmu powierzono go zakonowi reformatów.
W październiku 1623 roku kanclerz koronny biskup kujawski Andrzej Lipski uroczyście poświęcił na tym terenie krzyż. W uroczystości tej uczestniczyła para królewska, nuncjusz papieski Jan Lancellotti i wielu dostojników. Wkrótce zbudowano tu klasztor i mały kościół, który był konsekrowany 13 maja 1635 przez biskupa Jana Baltazara Liescha. Kościół ten został zniszczony w roku 1657 przez wojska Jerzego II Rakoczego.
Z fundacji kasztelana Stanisława Leszczyc-Skarszewskiego w latach 1668-1680 wzniesiono nowy, murowany kościół na miejscu wcześniejszego, wybudowanego najprawdopodobniej według projektu Józefa Belottiego. Bywał wtedy często odwiedzany przez króla Jana III Sobieskiego. W latach 1734-1735 za sprawą króla Augusta III Sasa po prawej stronie prezbiterium wybudowano lożę dla niego i jego małżonki (para królewska mieszkała w pałacu obok).
Kościół był konsekrowany 31 sierpnia 1681 przez biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego. Rzeźby we wnętrzu kościoła zostały stworzone przez Jana Jerzego Plerscha. W latach 1767-1781 zbudowano kaplicę Matki Boskiej, a w 1792 roku do krużganka dobudowano boczne ramiona. W 1850 umieszczono obraz Matki Boskiej w tympanonie frontonu, a w 1851 ustawiono przed kościołem jej figurę wykonaną przez Antoniego Messinga. W następnych latach przesunięto ołtarz główny.
W 1866 roku powstała parafia. W 1895 roku zbudowano kaplicę Świętej Rodziny (ołtarz wykonany przez Wincentego Bogaczyka). W 1907 zaś, utworzono kaplicę Serca Pana Jezusa.
Zniszczony przez wojska niemieckie podczas walk powstańczych w 1944 roku. Szczególnie wówczas ucierpiał ołtarz główny i boczne, ambona i organy. Kaplica św. Rodziny i krata ocalała. Kościół został odbudowany w latach 1950-1956 według projektu Karola Szymańskiego. Ołtarz główny był konsekrowany przez kardynała Stefana Wyszyńskiego w dniu 18 stycznia 1969 roku.
