Kościół Polskokatolicki w RP
Z Wikipedii
Kościół Polskokatolicki w RP | |
Religia | Chrześcijaństwo |
Klasyfikacja główna | Starokatolicyzm |
Kierunek teologiczny | Polskokatolicyzm |
Forma organizacji | Ustrój Episkopalno-Synodalny[1] |
Założyciel(e) | Grupa duchownych pod przewodnictwem ks. Józefa Dobrochowskiego |
Czas założenia | 14 września 1951 |
Miejsce założenia | Warszawa (Polska) |
Wyznanie macierzyste | Polski Narodowy Kościół Katolicki |
Członkostwo | Unia Utrechcka Kościołów Starokatolickich, Światowa Rada Kościołów, Konferencja Kościołów Europejskich, Polska Rada Ekumeniczna |
Zasięg geograficzny | Polska |
Liczba wiernych | 18.900 |
Liczba parafii | 82 |
Strona internetowa |
Kościół Polskokatolicki w Rzeczypospolitej Polskiej – kościół starokatolicki prawnie działający na terenie Polski, będący członkiem Unii Utrechckiej Kościołów Starokatolickich, Światowej Rady Kościołów, Konferencji Kościołów Europejskich oraz Polskiej Rady Ekumenicznej. Organem prasowym wspólnoty jest "Rodzina", przy kościele działa również Społeczne Towarzystwo Polskich Katolików. Zwierzchnikiem kościoła jest bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański.
Spis treści |
[edytuj] Historia
[edytuj] Geneza kościoła Polskokatolickiego
Polskokatolicy pojawili się na ziemiach polskich jako reemigranci z USA, gdzie należeli do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego (PNKK). W 1919r. do Krakowa przybył z upoważnienia Rady Głównej PNKK i Polskiej Narodowej "Spójni": ks. Bogusław Krupski, miał on zająć się akcją charytatywną, którą objęto osoby najuboższe, to właśnie dzięki jego pracy cała Polska dowiedziała się o istnieniu Narodowego Kościoła. Jego działania doprowadziły do powstania w lipcu 1920r. pierwszej[2] w Krakowie parafii. Wkrótce zawiązywały się kolejne wspólnoty w innych miastach polski. Akcje misyjną ogromnie utrudniał brak legalizacji działalności Kościoła. Wszelkie starania o uznanie prawne nie przyniosły do 1939 roku pozytywnego skutku. Ciężką sytuację Kościoła dodatkowo pogłębił bolesny cios jakim było aresztowanie w dniu 1 września 1942r. bp Józefa Padewskiego, początkowo osadzono go w więzieniu Montelupich w Krakowie, a następnie wywieziono do Tittmoning, skąd został po pół roku uwolniony i skąd emigrował do Ameryki. [3]
We wrześniu 1944r. zwołano do Lublina zjazd duchowieństwa i wiernych wyzwolonego rejonu Polski, na którym wybrano Tymczasową Radę Kościoła. Kolejny taki zjazd odbył się 2 marca 1945r. w Warszawie. Zjazd ten postanowił że stolica diecezji polskiej PNKK będzie przeniesiona z Krakowa do Warszawy, a kościołem tymczasowo kierować będzie ks. Stanisław Piekarz. 26 czerwca 1945r. wybrano nową Radę Kościoła, której przewodniczącym został ks. Jana Kwolek. 14 września 1945r. Rada Kościoła wniosła pismo do Ministerstwa Administracji Publicznej z prośbą o prawne uznanie Kościoła, co też stało się 1 lutego 1946r. Normalizacja administracji kościelnej nastąpiła po powrocie do kraju 20 lutego 1946r. ks. bp Józefa Padewskiego, który został ponownie wybrany zwierzchnikiem wspólnoty. Siedzibę władz przeniesiono ponownie do Krakowa.
Na początku lat 50. ubiegłego wieku komórki bezpieczeństwa państwa powzięły działania prowadzące do zacieśnienia całkowitej kontroli nad działalnością wszystkich związków wyznaniowych w naszym kraju. W 1951 r. grupa duchownych na czele z ks. Józefem Dobrochowskim, sterowana przez funkcjonariuszy V Departamentu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego postanowiła przejąć kontrolę nad polską gałęzią PNKK. Aby ułatwić działalność bezpiece najpierw wielokrotnie namawiano bp. Józefa Padewskiego do złożenia urzędu, ale widząc jego nieustępliwość i wierność powierzonej misji przez bp Franciszka Hodura, ostatecznie aresztowano go i osadzono w więzieniu. Biskupowi postawiono absurdalny zarzut złamania dekretu prezydenta RP z dnia 26 kwietnia 1936 r. o obrocie pieniężnym z zagranicą i obrocie pieniężnym zagranicznymi i krajowymi środkami płatniczymi. Inni jego współpracownicy (tj. ks. Edward Narbutt-Narbuttowicz i ks. Franciszek Koc) usłyszeli równie nieprawdziwe oskarżenia o współpracę z gestapo oraz szpiegostwo na rzecz wywiadów brytyjskiego i amerykańskiego. 10 maja 1951r. Radio Wolna Europa podało wstrząsającą wiadomość: "Ks. bp Józef Padewski został śmiertelnie zakatowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa." Za oficjalną przyczynę śmierci władze podawały zawał serca, czemu przeczyły widoczne rozległe rany na ciele od bicia i przypalania. Pogrzeb odbył się 14 maja 1951r. nocą, w gronie kilku najbliższych współpracowników bp. Padewskiego na cmentarzu Kościoła Polskokatolickiego w Warszawie. Funkcjonariusze bezpieczeństwa gęsto obstawili przycmentarny teren, zaś pierwotnie zamordowanego planowano pochować w garniturze i po świecku, na co nie zgodzili się polskokatolicy i szybko zorganizowali godne urzędu szaty. W tym czasie prześladowano wielu duchownych min. ks. Franciszka Koca, któremu śledztwo zostało umorzone, oraz ks. Edwarda Narbuttowicza, którego skazano początkowo na karę śmierci, zamienioną najpierw na dożywocie, a potem na 15 lat więzienia. Ostatecznie został wypuszczony na mocy amnestii z 1956 r.[4]
[edytuj] Kościół Polskokatolicki w PRL
Ogólnopolski Zjazd Kapłanów PNKK z 15 grudnia 1951r. zadecydował o odłączeniu diecezji Polskiej PNKK od całości Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie oraz utworzenia w pełni niezależnego Kościoła Polskokatolickiego. Rozpoczęto także czystkę w szeregach kapłańskich, wykluczając wszystkich tych którzy sprzeciwiali się nowym porządkom - niepokornych szybko wydalano ze wspólnoty. W ten sposób komunistyczne władze przejęły pełną kontrolę nad nowym odłamem wyznaniowym: mianowały biskupów, wyrzucały ich ze stanowisk, kierowały polityką kadrową, obsadzały duchownych, finansowały całą działalność organizacyjną, był to kościół funkcjonujący tak, jak w obrębie prawosławia rosyjskiego w międzywojniu, słynny ruch obnowoleczeski. Kościół organizował msze dziękczynne z okazji 22 lipca, wysyłano do władz listy gratulacyjne z okazji państwowych rocznic, wydawano listy potępiające kard. Wyszyńskiego (np. z okazji Milenium Chrztu Polski). Według podobnego schematu w latach 1948–1953 wymieniono kierownictwo w prawie wszystkich wspólnotach wyznaniowych w Polsce. Podobieństwo doktrynalne i organizacyjne do Kościoła rzymsko-katolickiego sprawiło, że Kościół Polskokatolicki coraz częściej stawał się narzędziem w walce na linii Państwo-Episkopat Polski. Prognozowano również, że w przeciągu 20.-30. lat Kościół Polskokatolicki, będzie wiodącym związkiem wyznaniowym w Polsce Ludowej.
Urząd do spraw wyznań potrzebował jednak dla osiągnięcia rozwoju Kościoła Polskokatolickiego odpowiedniego kapłana, a takiego w ówczesnym środowisku polskokatolickim, po prostu nie znano. Idealnym kandydatem wydawał się suspendowany przez Kościół katolicki ks. Maksymilian Rode z Poznania. Co dziwne ks. Maksymilian Rode, po odwołaniu ze godności rzymskokatolickiego kapłana nie krył się z ateistycznymi i prokomunistycznymi deklaracjami. 20 września 1957r. dyrektor Urzędu ds. Wyznań Jan Lech zakomunikował mu, że ma wstąpić do Kościoła Narodowego i tu zostać biskupem naczelnym. [5]
Po wielu rozmowach z ks. Rode, w dniu 20 grudnia 1958r. powołano go na wikariusza generalnego Kościoła Polskokatolickiego w PRL. Dotychczasowy ordynariusz bp Julian Pękala ustąpił ze swego stanowiska. Nowy zwierzchnik kościoła ks. dr Rode w towarzystwie ks. kanclerza Tadeusza Majewskiego udał się do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywał w dniach 3-29 maja 1959r. Podczas licznych spotkań i konferencji z biskupami Polskiego Narodowego Kościóła Katolickiego (Kościół Polskokatolicki i rzeczony kościół pozostawały nadal we względnie bliskiej współpracy) ustalono, że oba kościoły mają tę samą podstawę doktrynalną, są faktycznie jednym kościołem, rządzonym przez odrębne kierownictwo wybierane na Synodach. 5 lipca 1959 roku Maksymilian Rode otrzymał w Utrechcie sakrę biskupią. W tym samym roku, państwo zaczęło księżom wypłacać regularne pensje, wydano zezwolenie na budowę katedry polskokatolickiej przy ul. Żytniej i bursy dla kleryków przy ul. Szwoleżerów w Warszawie, wspomagano finansowo wydawanie kościelnego organu prasowego, „Posłannictwa”, zezwolono na stworzenie Społecznego Towarzystwa Polskich Katolików, chętnie przyznawano świątynie poewangelickie na Ziemiach Odzyskanych. Za swojego największego przeciwnika bp Maksymilian Rode uznawał prymasa Stefana Wyszyńskiego, dlatego sam siebie nakazywał obdarzać tytułem Prymasa Kościoła Polskokatolickiego w PRL.[6]
Na początku lat 60. XX wieku władze coraz bardziej krytykowały politykę wewnątrzkościelną bp Maksymiliana Rode, kościół katolicki rósł w siłę, a rozbudowa Kościoła Polskokatolickiego zdecydowanie zwolniła tempo. W październiku 1965r. na niejawnym zebraniu duchownych, w mieszkaniu bp Juliana Pękali postanowiono o odsunięciu z urzędu zwierzchnika bpa Maksymiliana Rodego. Władze poparły ten wniosek i nakazały natychmiastowe złożenie urzędu. 1 listopada 1965r. bp Maksymilian Rode oficjalnie zrzekł się urzędu Prymasa Kościoła Polskokatolickiego w PRL. [7] Po gwałtownym odsunięciu od zwierzchnictwa nad Kościołem bp Maksymialiana Rodego przy zaangażowaniu Pierwszego Biskupa Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie Leona Grochowskiego, zwierzchnikiem kościoła został ponownie bp Julian Pękala.[8] 5 lipca 1966r. do grona biskupów Kościoła Polskokatolickiego w PRL dołączyli jeszcze: ks. inf. Tadeusz Majewski (od tej pory ordynariusz warszawski) oraz ks. dziek. Franciszek Koc (od tej pory ordynariusz wrocławski). [9]
W dniu 15 maja 1975 roku we Wrocławiu ordynariuszowi diecezji warszawskiej: ks. bp Tadeuszowi Majewskiemu powierzono funkcję zwierzchnika Kościoła, otrzymał on tytuł Pierwszego Biskupa Kościoła Polskokatolickiego w PRL. [10] Biskup Tadeusz Majewski, mimo niektórych zasług dla kościoła, świadomie lekceważył ustrój synodalny kościoła i latami nie zwoływał synodu. Nie przestrzegał norm prawa kościelnego, w szczególności zaś norm akcentujących rolę Synodu jako najwyższej, prawodawczej władzy w Kościele. Obniżało to rangę Kościoła i ośmieszało go w kraju oraz zagranicą. Ponadto, zdaniem władz państwowych, władze kościelne utraciły legitymację do działania w związku z upływem 7-letniej kadencji. [11]
W 1983r. do grona biskupów dołączył ks. Wiktor Wysoczański, 27 kwietnia 1987r. podczas VIII Ogólnopolskiego Synodu Kościoła Polskokatolickiego w Jabłonnie, bp dr Wiktor Wysoczański został wybrany biskupem koadiutorem diecezji warszawskiej z prawem następstwa. Synod Ogólnopolski w głosowaniu tajnym większością 2/3 głosów również potwierdził wybór ks. Zygmunta Koralewskiego i ks. Wiesława Skołuckiego na biskupów diecezji wrocławskiej, ich konsekracja odbyła się 27 maja 1987r. w Katedrze św. Marii Magdaleny we Wrocławiu. [12]
Ustawą z dnia 17 maja 1989r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w PRL uchylono dekret z dn. 31 grudnia 1965r. o organizowaniu i obsadzaniu stanowisk kościelnych. W ten sposób skończono z reliktem przeszłości, również w Kościele Polskokatolickim.[13]
[edytuj] Kościół Polskokatolicki w RP
Kościół Polskokatolicki wszedł po 1989r. w nową rzeczywistość polityczną i społeczną. Żadnej z działających wówczas wspólnot nie ominęły problemy finansowe, majątkowe i przekształceniowe. Wytykani przez społeczeństwo polskie polskokatolicy, jako wierni komunistycznemu aparatowi, mieli nadzieje na powrót do jedności z PNKK i na odcięcie się od niechlubnej przeszłości. W tym kierunku próbował iść Pierwszy biskup Kościoła: Tadeusz Majewski, jednak nie podjęto żadnych konkretnych kroków ku jedności z PNKK i zawiązania porozumienia z kościołem rzymskokatolickim. W dniu 14 października 1994r. na posiedzeniu Sejmu RP, odczytano pierwszy projekt Ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w RP, uchwalony 23 sierpnia 1995r.
27 czerwca 1995r. na kolejnym synodzie Kościoła Polskokatolickiego w Jabłonnie na zwierzchnika wspólnoty wybrano bp dr prof. hab. Wiktora Wysoczańskiego. Ingres bp Wysoczańskiego odbył się w grudniu 1996 r. w Warszawie. Nowego zwierzchnika nie zaakceptowała część duchownych i wiernych, wśród nich znalazł się ks. Tomasz Rybka (proboszcz parafii pw. Dobrego Pasterza w Warszawie), który rozpoczął w mediach oraz wśród duchowieństwa kampanię na rzecz unieważnienia decyzji demokratycznego Synodu kościoła. Rozmowy między stronami nie przyniosły żadnego oczekiwanego efektu, a wręcz przeciwnie ich przeciąganie podsycało telewizję i prasę do nagłaśniania problemów kościoła.
W 2003 roku Rada Kościoła Polskokatolickiego w RP jednogłośnie zdecydowała o skreśleniu ks. Tomasza Rybki i jego ojca ks. Jerzego Rybki (oficjalnym powodem tej decyzji była nieprawość i nieumiejętność dostosowania się do zasad panujących w Kościele Polskokatolickim) z listy duchownych i zniesieniu parafii pw. Dobrego Pasterza w Warszawie, mimo to nadal podawał się on za jej proboszcza, do czego w świetle prawa kościoła nie miał prawa. Tomasz Rybka uznaje działania ks. bp Wiktora Wysoczańskiego za nieprawne i podyktowane chęcią spieniężenia parafii pw. Dobrego Pasterza w Warszawie, co na dzisiejszy dzień wydaje się nieprawdą.[14]
Od tej chwili ks. Tomasz Rybka wielokrotnie starał się również o włączenie Parafii Dobrego Pasterza pod jurysdykcję Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego, ale zwierzchnik kościoła bp Robert M. Nemkovich nie planuje tworzenia jakiejkolwiek misji Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego na terenie Polski.
6 października 2006r. wspólnota kierowana przez Tomasza Rybkę została zarejestrowana w rejestrze kościołów i związków wyznaniowych MSWiA pod nazwą: Polski Narodowy Katolicki Kościół w RP, ale już w dniu 27 lutego 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił postanowienie w przedmiocie odmowy uznania Kościoła Polskokatolickiego w RP, za stronę postępowania administracyjnego w sprawie o wpis do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok ten stwarza Kościołowi Polskokatolickiemu w RP podstawy prawne do wznowienia postępowania administracyjnego w przedmiocie wpisu do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej. 4 maja 2007 roku Pierwszy Biskup Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie - bp Robert Nemkovich, wystosował list do Tomasza Rybki, w którym m.in. poprosił o natychmiastowe wstrzymanie używania nazwy Polski Narodowy Katolicki Kościół, symbolu PNKK, oraz zerwaniu jakiejkolwiek ciągłości historycznej i doktrynalnej z Bp Franciszkiem Hodurem. Biskup PNKK poprosił aby z oficjalnej witryny PNKK w RP zniknął link do strony Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.[15]
26 maja 2000 roku w rzymskokatolickim kościele pw. św. Elżbiety we Wrocławiu odbyło się wielkie nabożeństwo ekumeniczne z okazji Jubileuszu 2000-lecia Chrześcijaństwa. Nabożeństwo to, zorganizowane przez Kościół Polskokatolicki, to wynik wielomiesięcznych kontaktów z Konferencją Episkopatu Polski i Henrykiem Kardynałem Gulbinowiczem—arcybiskupem metropolitą wrocławskim. Bp Wiktor Wysoczański skierował słowo pasterskie do zgromadzonych i odczytał akt przebaczenia oraz pojednania w imieniu Kościoła Polskokatolickiego, powiedział On:
„W roku Wielkiego Jubileuszu Dwutysiąclecia Narodzenia Jezusa i ustanowienia świętego, Powszechnego i Apostolskiego Kościoła, pełni pokory i zrozumienia naszych niedoskonałości i przewinień, wpatrzeni — Boże — w Twoje Serce, pełne miłości, miłosierdzia i przebaczenia, które ukazałeś Światu w Swoim Objawieniu i misji Jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa, Najwyższego Kapłana i Pasterza Ludu Bożego — My — Kościół Polskokatolicki — stajemy dziś w Twojej obecności przed naszymi Braćmi z Kościoła Rzymskokatolickiego, wyciągamy nasze dłonie ku pojednaniu i powtarzamy: Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”[16]
17 lipca 2004r. obowiązki ordynariusza diecezji wrocławskiej objął ksiądz Stanisław Bosy, proboszcz szczecińskiej parafii polskokatolickiej pw. św. Piotra i Pawła, tym samym zadecydowano że siedziba ordynariusza zostanie przeniesiona właśnie do Szczecina. [17] 29 marca 2005 r. Rada Synodalna Kościoła powierzyła bp Jerzemu Szotmillerowi pełnienie obowiązku kierowania diecezją krakowsko-częstochowską aż do ogólnopolskiego synodu Kościoła (przewidzianego na czerwiec 2008r.).
W 2007r. gościem Kościoła Polskokatolickiego był abp Joris Vercammen, odwiedził on kilka parafii na terenie lubelszczyzny, wygłosił wykład naukowy na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej oraz brał udział w uroczystej liturgii w katedrze św. Ducha w Warszawie.
[edytuj] Dialog ekumeniczny
Kościół Polskokatolicki w RP jest członkiem Światowej Rady Kościołów i Konferencji Kościołów Europejskich. Duchowni polskokatoliccy są współzałożycielami Polskiej Rady Ekumenicznej, właśnie z racji swojego członkostwa w ostatniej z wymienionych organizacji, kościół aktywnie bierze udział we wszystkich z licznych spotkań, seminariów i nabożeństw organizowanych przez radę, szczególnie w corocznym Tygodniu Modlitw o Jedność Chrześcijan. Dwóch duchownych kieruje radą na stopniu regionalnym:
- ks. inf. Stanisław Bosy – prezes szczecińskiego oddziału PRE
- ks. mgr Andrzej Gontarek – prezes lubelskiego oddziału PRE
Bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański zasiada z urzędu w prezydium PRE, a ks. mgr Marek Pawełczyk jest delegatem kościoła do młodzieżowej rady PRE.
Postawa ekumeniczna Kościoła Polskokatolickiego w RP (wtedy: diecezja polska Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła) wynika z uchwały podjętej na I Synodzie w Warszawie w 1928r. Do rozpoczęcia dialogu teologicznego między Kościołem rzymskokatolickim i Polskokatolickim przyczyniła się jednak dopiero osoba obecnego zwierzchnika kościoła – bp prof. dr hab. Wiktora Wysoczańskiego. 12 lutego 1997r. zwierzchnik Kościoła Polskokatolickiego przesłał list Jego Eminencji kard. Józefowi Glempowi z prośbą o zainicjowanie na posiedzeniu Konferencji Episkopatu Polski sprawy rozpoczęcia dialogu ekumenicznego pomiędzy Kościołami. W dniu 2 kwietnia 1997 r. kard. J. Glemp, wystosował pismo do ks. bp Alfonsa Nossola, przewodniczącego Rady do Spraw Ekumenizmu, w którym - wyrażając stanowisko Konferencji Plenarnej Episkopatu - poprosił o nawiązanie kontaktu z Kościołem Polskokatolickim. W dniu 22 kwietnia 1997 r. ks. bp W. Wysoczański przekazał ks. bp A. Nossolowi dokumenty i korespondencję dotyczącą dialogu pomiędzy Kościołem katolickim a Kościołami starokatolickimi, w tym z Polskim Narodowym Kościołem Katolickim w USA i Kanadzie. 11 grudnia 1997r. bp A. Nossol przesłał na ręce bp W. Wysoczańskiego pismo zawiadamiające, że 292. Konferencja Plenarna Episkopatu w Częstochowie zatwierdziła osobowy skład katolickiej strony dialogu z Kościołem Polskokatolickim. 6 stycznia 1998 r. bp Jacek Jezierski - Biskup Pomocniczy Warmiński poinformował bp W. Wysoczańskiego, że został wyznaczony, wraz z dwoma teologami, do podjęcia kontaktu ( dialogu teologicznego) z Kościołem Polskokatolickim. W dniu 10 lutego 1998 r. w Konstancinie k. Warszawy, w Domu Konferencyjnym im. bp Edwarda Herzoga, rozpoczął się oficjalny dialog ekumeniczny pomiędzy Kościołem Polskokatolickim a Kościołem katolickim. Na nabożeństwie ekumenicznym w dn. 26 maja 2000r. we Wrocławiu w obecności przedstawicieli Episkopatu Polski i wiernych doszło do porozumienia o współpracy i poszanowaniu Kościołów: polskokatolickiego i katolickiego. [18]
W kościele działa stały zespół ds. Dialogu Teologiczno-Ekumenicznego Kościoła Polskokatolickiego w RP z Kościołem rzymskokatolickim w Polsce - przewodniczącym ze strony Kościoła rzymskokatolickiego jest bp dr Jacek Jezierski, a ze strony Kościoła Polskokatolickiego jest bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański.
Kościół Polskokatolicki jest samodzielny i niezależny organizacyjnie od jakiejkolwiek zagranicznej władzy kościelnej i świeckiej. Kościół pozostaje w jedności wiary i moralności z Polskim Narodowym Kościołem Katolickim w Stanach Zjednoczonych Ameryki i Kanadzie (PNKK)[19]. Jedynym prawnym przedstawicielem PNKK na terenie naszego kraju jest właśnie Kościół Polskokatolicki w Rzeczypospolitej Polskiej, co potwierdziły wielokrotne spotkania duchownych, a ostatnio list bp R. Nemkovica do bp W. Wysoczańskiego z 25 maja 2002r. oraz wizyta bp Sylwestra Bigaja 14 stycznia 2007r. w Katedrze św. Ducha w Warszawie.
[edytuj] Nauka Kościoła Polskokatolickiego w RP
Nauka Kościoła Polskokatolickiego nie odbiega od wiary i tradycji Świętego Powszechnego i Apostolskiego Kościoła. W sprawowaniu tych świętych czynności posługuje się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego. Najwyższą cześć Kościół oddaje Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu. Kościół oddaje cześć aniołom, apostołom, męczennikom i świętym, a wśród nich w szczególny sposób Maryi Pannie. Kościół uznaje tradycyjne 7 sakramentów, zgodnie z nauką kościoła katolickiego. Eucharystia sprawowana jest pod dwiema postaciami: Ciała i Krwi Pańskiej. W Kościele Polskokatolickim są sprawowane dwie formy spowiedzi: indywidualna (uszna w konfesjonale) oraz ogólna (sprawowana bądź jako odrębny obrzęd przed ołtarzem, bądź w połączeniu z Mszą Świętą w części zwanej Spowiedzią Powszechną). Do spowiedzi indywidualnej są zobowiązane przystępować dzieci oraz młodzież do lat 18.
Godłem Kościoła Polskokatolickiego w RP jest otwarta księga Ewangelii, wsparta o krzyż i palmę, na tle promieniującej tarczy słonecznej z napisem "Prawdą, Pracą, Walką". Hymnem Kościoła Polskokatolickiego w RP jest pieśń: "Tyle lat, my, Ci o Panie". [20]
Kościół Polskokatolicki nie uznaje dogmatu o nieomylności Papieża.
[edytuj] Biskupi Kościoła Polskokatolickiego
Zwierzchnicy Kościoła Polskokatolickiego na przestrzeni lat:
- 1951 r. - 1957 r. - Kolegium biskupie
- 1957 r. - 1958 r. - bp Julian Pękala (ur. 1904, zm. 1975)
- 1959 r. - 1965 r. - bp prof. dr Maksymilian Rode (ur. 1911, zm. 1999)
- 1965 r. - 1975 r. - bp Julian Pękala (ur. 1904, zm. 1975)
- 1975 r. - 1994 r. - bp Tadeusz Majewski (ur. 1926, zm. 2003)
- od 1995 r. - bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański (ur. 1939)
Aktualnie w Kościele Polskokatolickim w RP urząd biskupa piastują:
- bp em. Jerzy Szotmiller (ur. 1933) - p.o administrator diecezji krakowsko-częstochowskiej
- bp em. Wiesław Skołucki (ur. 1937) - biskup-senior diecezji wrocławskiej
- bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański (ur. 1939) - ordynariusz diecezji warszawskiej
[edytuj] Duchowni
Kościół Polskokatolicki w RP przyjmuje starokatolicką zasadę trójstopniowego Urzędu Apostolskiego, który stanowią:
- diakoni – diakonem w Kościele Polskokatolickim może być mężczyzna, który posiada odpowiednie przygotowanie merytoryczne i duchowe do posługi. Diakoni sprawują takie czynności jak: udzielanie sakramentów: chrztu św. i Komunii św., diakon może ponadto odprawiać pogrzeb, błogosławić wiernych i małżeństwa, a także może poświęcać przedmioty kultu religijnego, ma prawo głoszenia kazań.
- kapłani - kapłanem Kościoła polskokatolickiego może być mężczyzna, który ukończył Chrześcijańską Akademie Teologiczną w Warszawie – wydział Teologia starokatolicka i Wyższe Seminarium Duchowne Kościoła Polskokatolickiego w Warszawie oraz uzyskał akceptację władz kościelnych oraz przynajmniej święcenia diakonatu. Warunkiem otrzymania święceń kapłańskich jest ukończenie 24. roku życia, a nie przekroczenie 45. roku życia oraz odpowiednie wykształcenie filozoficzno-teologiczne. [21]
- biskupi - biskupem w Kościele Polskokatolickim w RP może być kapłan, który ma 15. letni staż pracy duszpasterskiej i został: wybrany przez Synod Ogólnopolski oraz konsekrowany przez przynajmniej trzech biskupów – członków Międzynarodowej Konferencji Biskupów Starokatolickich Unii Utrechckiej.
Wszystkich duchownych nie obowiązuje celibat. W kościele obowiązują stroje liturgiczne podobne jak w Kościele rzymskokatolickim.[22]
[edytuj] Administracja Kościoła
Kościół podzielony jest na trzy diecezje: warszawską, wrocławską i krakowsko-częstochowską. Kościół ma 12 dekanatów, 82 parafie, 82 duchownych pracujących w duszpasterstwie, 14 duchownych emerytów (w tym 2 biskupów), ok. 19 000 wiernych [23]. Siedzibą zwierzchnich władz Kościoła jest Warszawa.
Najwyższym organem Kościoła Polskokatolickiego w RP jest Synod Ogólnopolski zwoływany zgodnie z prawem Kościoła co 5 lat. W okresie międzysynodalnym najwyższym organem jest Rada Synodalna Kościoła, przy której działają: Sąd Biskupi (oficjał sądu: ks. inf. dr Kazimierz Bonczar), komisja rewizyjna, komisja prawa kościelnego, komisja duszpasterska, komisja liturgiczna, kosmija finansowo-gospodarcza, komisja dialogu ekumenicznego, komisja młodzieżowa, komisja kobiet oraz komisja programów radiowych i telewizyjnych.
[edytuj] Diecezje Kościoła Polskokatolickiego w RP
Diecezja | Ordynariusz | Siedziba |
---|---|---|
krakowsko-częstochowska | bp em. Jerzy Szotmiller | Częstochowa |
warszawska | bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański | Warszawa |
wrocławska | ks. inf. Stanisław Bosy | Szczecin |
[edytuj] Dane teleadresowe
|
|
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Oficjalna witryna kościoła
- Magazyn katolicki "Rodzina" on-line
- Ekumeniczne Wiadomości Starokatolickie "CREDO"
- Ks. Edward Bałakier, "Polskokatolicy", Jednota 8-9/1991
- Bp Jacek Jezierski, "Nasi bracia polskokatolicy", Przewodnik Katolicki 19/2006
- Miejsce na Miłość, Trybuna on-line
- Artykuły związane z Kościołem Polskokatolickim w serwisie Ekumenicznej Agencji Informacyjnej
Przypisy
- ↑ Prawo Wewnętrzne Kościoła Polskokatolickiego w RP z 27 czerwca 1995 (§7)
- ↑ Ks. Wiktor Wysoczański, Polski Nurt Starokatolicyzmu, Warszawa 1977
- ↑ bp Tadeusz Ryszard Majewski, Biskup Franciszek Hodur i Jego Dzieło, Warszawa 1987
- ↑ dr Konrad Białecki, Biuletyn IPN 3/38/2004 - Lepsi Katolicy?, Warszawa 2004
- ↑ dr Konrad Białecki, Biuletyn IPN 3/38/2004 - Lepsi Katolicy?, Warszawa 2004
- ↑ dr Konrad Białecki, Biuletyn IPN 3/38/2004 - Lepsi Katolicy?, Warszawa 2004
- ↑ ks. Tadeusz i Jerzy Piątek, Religie Świata - Starokatolicyzm, Warszawa 1987
- ↑ dr Konrad Białecki, Biuletyn IPN 3/38/2004 - Lepsi Katolicy?, Warszawa 2004
- ↑ bp Tadeusz Ryszard Majewski, Biskup Franciszek Hodur i Jego Dzieło, Warszawa 1987
- ↑ bp Tadeusz Ryszard Majewski, Biskup Franciszek Hodur i Jego Dzieło, Warszawa 1987
- ↑ bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański, Status Prawny Kościoła Polskokatolickiego [W: "Rodzina" 4/1723/2007], Warszawa 2003
- ↑ bp Urs Kury i bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański, Starokatolicyzm, Warszawa 1995
- ↑ Informacje zawarte na oficjalnej witrynie internetowej Kościoła Polskokatolickiego w RP, opr. ks. diak. mgr Jacek Dziarmaga.
- ↑ Informacje zawarte na oficjalnej witrynie internetowej Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła w RP, opr. ks. adm. Tomasz Rybka.
- ↑ Pismo Bp Roberta Nemkovicha do Tomasza Rybki z maja 2007
- ↑ Informacje zawarte na oficjalnej witrynie internetowej Kościoła Polskokatolickiego w RP opr. ks. diak. mgr Jacek Dziarmaga.
- ↑ Uroczystość w kościele polskokatolickim, Gazeta Wyborcza Szczecin, 18 lipca 2007
- ↑ Informacje zawarte na oficjalnej witrynie internetowej Kościoła Polskokatolickiego w RP, opr. ks. diak. mgr Jacek Dziarmaga.
- ↑ Prawo Wewnętrzne Kościoła Polskokatolickiego w RP z dn. 27 czerwca 1995r. (§2)
- ↑ Kościół Polskokatolicki w RP, Nakładem Parafii św. Ducha w Warszawie, Warszawa 2003
- ↑ Prawo Wewnętrzne Kościoła Polskokatolickiego w RP z dn. 27 czerwca 1995r. (§47, ust.1, pkt a,b)
- ↑ Wojciech Słomski, Polscy Starokatolicy, Warszawa 1995
- ↑ Na podstawie: Główny Urząd Statystyczny, Wyznania Religijne w Polsce, 2007r.
diecezja warszawska: bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański
diecezja krakowsko-częstochowska: bp em. Jerzy Szotmiller
diecezja wrocławska: ks. inf. Stanisław Bosy
bp Julian Pękala • bp Maksymilian Rode • bp Julian Pękala • bp Tadeusz Majewski • bp Wiktor Wysoczański
Wspólne instytucje
Starokatolicki Arcybiskup Utrechtu • Międzynarodowa Konferencja Biskupów Starokatolickich • Międzynarodowy Kongres Starokatolików
Kościoły Członkowskie
Kościół Starokatolicki w Holandii • Kościół Starokatolicki w Niemczech • Kościół Starokatolicki Austrii • Kościół Chrześcijańskokatolicki w Szwajcarii • Kościół Starokatolicki w Republice Czeskiej • Kościół Polskokatolicki w RP
Kościoły pod jurysydkcją Międzynarodowej Konferencji Biskupów Starokatolickich
Kościół Starokatolicki w Chorwacji • Misja Starokatolicka we Francji • Kościół Starokatolicki we Włoszech • Kościół Starokatolicki w Szwecji i Danii • Kościół Polskokatolicki w Kanadzie
Kościoły pozostające w pełnej komunii
Wspólnota Anglikańska • Niezależny Kościół Filipiński
Kościoły członkowskie: Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny • Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP • Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP • Kościół Polskokatolicki w RP • Kościół Chrześcijan Baptystów w RP • Kościół Ewangelicko-Reformowany w RP • Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP •
Członkowie stowarzyszeni: Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie • Towarzystwo Biblijne w Polsce