Kolarstwo szosowe

Z Wikipedii

Wyścig kolarski w Niemczech

Kolarstwo szosowe – najstarsza i najbardziej tradycyjna odmiana kolarstwa polegająca na ściganiu się na rowerach szosowych spełniających normy UCI po zwykłych drogach publicznych.

Sport ten jest wciąż najbardziej popularnym na świecie rodzajem kolarstwa. Amatorsko uprawia go ok. milion ludzi, a w rankingach UCI figuruje ok. 1000 kolarzy uprawiających ten sport zawodowo^{[potrzebne źródło]}.

Na całym świecie rozgrywane są setki zawodów szosowych. Zawody te rozgrywane są na wiele sposobów.

[edytuj] Zawody wieloetapowe

Najbardziej tradycyjnym rodzajem zawodów są wieloetapowe wyścigi, w których pokonuje się kilka-kilkanaście jednodniowych tras o długości od 80 do 250 km. Większość etapów zaczyna się od jednoczesnego startu wszystkich zawodników, a kolarze pokonują wspólnie większą część trasy jadąc zwartą grupą, zwaną peletonem. Wygrywa ten zawodnik, który pierwszy dojedzie do mety. Część etapów (zwykle dwa) jest jednak pokonywana ze startu dzielonego (kolarze wyruszają na trasę jeden po drugim w kilkuminutowych odstępach), w którym o wygranej decyduje indywidualny czas przejazdu, a nie kolejność dojeżdżania do mety. Kolarze jadący w takich zawodach tworzą zespoły, w ramach których zawodnicy wspierają się nawzajem i starają się wypracować jak najlepszą pozycję w peletonie swojemu liderowi lub formują własny minipeleton dopomagając liderowi w tzw. ucieczce, czyli oderwaniu się od peletonu. Konieczność jazdy w peletonie wynika z faktu, że na szosie większość wysiłku zawodnika idzie na pokonywanie oporów powietrza, a nie grawitacji i oporów toczenia. Ukrycie się więc za plecami innych zawodników znacząco oszczędza siły. Zawodowi kolarze na płaskich etapach osiągają bardzo wysokie jak na rower średnie prędkości rzędu 36–54 km/h (10–15 m/s).

Wybrane wyścigi:

Tour de France – najdłuższy wyścig wieloetapowy na świecie, w ramach którego zawodnicy przejeżdżają ponad 3000 km, robiąc pętlę (stąd „Wielka Pętla”) po całej Francji.
Giro d'Italia – drugi z najsłynniejszych wyścigów wieloetapowych, nieco krótszy od Tour de France, ale posiadający więcej etapów górskich.
Vuelta a España – trzeci z najsłynniejszych wyścigów wieloetapowych.
Paryż-Nicea – stanowi tradycyjne otwarcie europejskiego sezonu kolarskiego i nazywany jest popularnie "Wyścigiem w stronę słońca". W sezonie 2005 wyścig został wpisany do elitarnego cyklu imprez ProTour.
Tour de Pologne – średniej wielkości wyścig zawodowy, jest to jednak wyścig o najwyższym miejscu w rankingu UCI odbywający się na terenie Polski.
Wyścig Pokoju – niegdyś największy amatorski wyścig wieloetapowy – obecnie średniej wielkości wyścig zawodowy, jednak jest to nadal jedyny wyścig na świecie, którego trasa przechodzi przez więcej niż 2 kraje.

[edytuj] Wyścigi jednoetapowe

Innym rodzajem zawodów są tzw. wyścigi klasyczne, czyli jednodniowe zawody, które odbywają się albo na trasach tworzących koło (tzw. rundy), które pokonuje się kilka-kilkanaście razy, albo na długich (do 500 km) trasach, położonych zwykle w szczególnie atrakcyjnych widokowo i turystycznie miejscach. Zawody te mają jednak zwykle mniejszą rangę od zawodów wieloetapowych. Wyjątkiem są tu tylko rozgrywane dorocznie mistrzostwa świata UCI, które odbywają się tradycyjnie na trasie kołowej w formie kryterium ulicznego.

Wybrane wyścigi (tzw. „pomniki kolarstwa”):

Mediolan-San Remo – włoski „klasyk”, zwany niekiedy „wiosennymi mistrzostwami świata”, ponieważ odbywa się pod koniec marca
Paryż-Roubaix – wyścig jednodniowy, zwany „Piekłem Północy”, z racji pokonywania odcinków prowadzących po „kocich łbach” (w sumie ponad 50 km na ok. 250 km dystansie) zlokalizowanych w północnej Francji. Do tego wyścigu tworzone są specjalne rowery szosowe wyposażone w mały amortyzator tylny
Tour des Flandres – zawody jednodniowe rozgrywane w północnej Belgii
Paryż-Tours – tradycyjnie kończący sezon zawodowy we Francji
Giro di Lombardia – „wyścig opadających liści”, tradycyjnie kończący sezon zawodowy we Włoszech

Wybrani polscy kolarze: