Królestwa Izraela i Judy
Z Wikipedii
Królestwa Izraela i Judy
Inne artykuły
|
Królestwa Izraela i Judy powstały ok. 931 p.n.e. po śmierci króla Salomona, w wyniku rozpadu Królestwa Izraela na dwa odrębne państwa:
- królestwo Judy – położone na południu ze stolicą w Jerozolimie (dwa pokolenia) i
- królestwo Izraela – położone na północy ze stolicą w Samarii (dziesięć zbuntowanych pokoleń pod wodzą Jeroboama I).
Przez setki lat były wzajemnie skłócone i często, w sojuszach z innymi królestwami regionu, występowały przeciwko sobie.
[edytuj] Królestwo Izraela
Stolica Królestwa Izraela znajdowała się w mieście Samaria. Królestwo prowadziło nieustanne wojny z Asyryjczykami.
W 732 p.n.e. zostało uzależnione, a w roku 722 p.n.e. zajęte przez Asyrię, której zmuszone było płacić wysokie daniny. Po jednym z buntów żydowskiej ludności Asyryjczycy najechali na Królestwo Izraela. Oblężenie stolicy kraju (Samarii, od której pochodzi inna nazwa królestwa) trwało 3 lata. Po stłumieniu żydowskiego buntu, Asyryjczycy uprowadzili większość mieszkańców kraju, a na ich miejsce osiedlili ludność z Babilonii, co dało początek Samarytanom. Było to pierwsze rozproszenie Izraela, w którym dziesięć pokoleń zostało uprowadzonych do Asyrii.
Królowie Izraela (w nawiasach daty panowania)
- Jeroboam I (ok. 931-909 p.n.e.)
- Nadab (909-908 p.n.e.)
- Basza (908-885 p.n.e.)
- Ela (885-884 p.n.e.)
- Zimri (884p.n.e.)
- Omri (884-873 p.n.e.)
- Achab (873-854 p.n.e.)
- Ochozjasz Izraelski (854-853 p.n.e.)
- Joram Izraelski (852-841 p.n.e.)
- Jehu (841-813 p.n.e.)
- Joachaz Izraelski (813-797 p.n.e.)
- Joasz Izraelski (797-782 p.n.e.)
- Jeroboam II (782-753 p.n.e.)
- Zachariasz (753p.n.e.)
- Szallum (753 p.n.e.)
- Manachem (752-742 p.n.e.)
- Pekachiasz (742-739 p.n.e.)
- Pekach (739-731 p.n.e.)
- Ozeasz (731-722 p.n.e.)
[edytuj] Królestwo Judy
Stolicą południowego Królestwa Judy było miasto Jerozolima. Po upadku Asyrii w 609 p.n.e. na kilka lat kraje te razem z Lewantem zostały opanowane przez wojska egipskie faraona Necho II, a następnie w 586 p.n.e. zajęte przez króla Babilonu, Nabuchodonozora II. Za opór stawiany przez stolicę Judy, Jerozolimę, miasto to zostało w 586 p.n.e. zniszczone. Świątynia została zburzona, a ludność uprowadzona w niewolę do Babilonii. Deportowanych Żydów osiedlano w rejonie pomiędzy Babilonem a miastem Erech, nad kanałem łączącym oba te miasta (rzeka Kebar).
Królowie Judy (w nawiasach daty panowania)
- Roboam (ok.931-914)
- Abiasz (914-911 p.n.e.)
- Asa (911-870 p.n.e.)
- Jozafat (870-848 p.n.e.)
- Joram Judzki (848-841 p.n.e.)
- Ochozjasz Judzki (841 p.n.e.)
- Atalia (841-835 p.n.e.)
- Joasz Judzki (835-796 p.n.e.)
- Amazjasz (796-767(?) p.n.e.)
- Azariasz (Ozjasz, Uzzjasz) ((791)767-739 p.n.e.)
- Jotam (739-734 p.n.e.)
- Achaz (734-728 p.n.e.)
- Ezechiasz (Hiskiasz) (728-699 p.n.e.)
- Manasses (699-643 p.n.e.)
- Amon (643-641 p.n.e.)
- Jozjasz (641-609 p.n.e.)
- Joachaz (609 p.n.e.)
- Jojakim (właś. Eliakim) (608-598 p.n.e.)
- Jojakin (właś. Jechoniasz, Koniasz) (598/597 p.n.e.)
- Sedecjasz (właś. Mattaniasz) (597-586 p.n.e.)