Kwadryga (grupa literacka)
Z Wikipedii
Kwadryga - warszawska grupa literacka działająca w dwudziestoleciu międzywojennym (1927-1931), zaliczana jest do II awangardy skupiona wokół warszawskiego czasopisma "Kwadryga". Grupa ukształtowała się w towarzyskim kręgu gimnazjalno-uniwersyteckim i złączona była głównie więzami pokoleniowymi i środowiskowymi. Grupa przyjęła patronat Norwida i Brzozowskiego, co było typowe dla wielu młodych poetów lat 30. Najbardziej charakterystyczne akcenty publicystyki grupy to krytyczny stosunek wobec Skamandra, a szczególnie wobec praktyki artystycznej Tuwima, oraz aprobata dla programu Awangardy Krakowskiej.
"Kwadryganci" nie wypracowali jakiegoś charakterystycznego modelu poezji. Stylistykę ich wierszy cechuje eklektyzm. Można natomiast wyróżnić pewien krąg tematów: nierówności społeczne, moralizatorstwo, antyurbanizm, pacyfizm, kult pracy.
W latach 1930-1931 organizowali spotkania z publicznością na wzór spotkań grupy Skamander.
W 1931 roku czasopismo "Kwadryga" zawiesiło swoją działalność, nie tylko ze względów finansowych ale przede wszystkim przez rozłam polityczno-ideowy który powstał wewnątrz grupy.
Główni przedstawiciele to:
- Mieczysław Bibrowski (1908-2000; pomysłodawca oraz założyciel grupy i pisma)
- Stanisław Ciesielczuk (1906-1945)
- Stanisław Ryszard Dobrowolski (1907-1985)
- Konstanty Ildefons Gałczyński (1905-1953; do grupy należał tylko przez pewien czas, jego poezja różna była od sztandarowej poezji kwadrygantów)
- Stefan Flukowski (1902-1972)
- Aleksander Maliszewski (1901-1978)
- Marian Piechal (1905-1989)
- Nina Rydzewska (1902-1957)
- Władysław Sebyła (1900-1940)
- Włodzimierz Słobodnik (1900-1991)
- Lucjan Szenwald (1909-1944)
- Zbigniew Uniłowski (1909-1937)
- Wiesław Wernic (1906-1986)