Leszek Balcerowicz

Z Wikipedii

Leszek Balcerowicz
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1947 Lipno
Wiceprezes Rady Ministrów, Minister finansów
Okres urzędowania	od 12 września 1989 do 23 grudnia 1991
Poprzednik	Andrzej Wróblewski
Następca	Karol Lutkowski
Wiceprezes Rady Ministrów, Minister finansów
Przynależność polityczna	Unia Wolności
Okres urzędowania	od 31 października 1997 do 8 czerwca 2000
Poprzednik	Marek Belka
Następca	Jarosław Bauc
Prezes Narodowego Banku Polskiego
Okres urzędowania	od 10 stycznia 2001 do 10 stycznia 2007
Poprzednik	Hanna Gronkiewicz-Waltz
Następca	Sławomir Skrzypek

Leszek Balcerowicz (ur. 19 stycznia 1947 w Lipnie) – polski ekonomista (doktor habilitowany nauk ekonomicznych) i polityk, kawaler Orderu Orła Białego, przedstawiciel szkoły ekonomicznej zwanej monetaryzmem, wicepremier i minister finansów w trzech rządach, były prezes NBP, poseł na Sejm III kadencji, były przewodniczący Unii Wolności.

Znany przede wszystkim jako osoba, pod której przewodnictwem dokonała się ekonomiczna transformacja Polski z kraju o socjalistycznej gospodarce planowej do kraju o gospodarce rynkowej w stylu zachodnim.

Żonaty z Ewą Balcerowicz. Ma trójkę dzieci: Macieja (ur. 1972), Wojciecha (ur. 1980) i Annę (ur. 1984).

Spis treści 1 Wykształcenie i kariera akademicka 2 Działalność polityczna 3 Działalność pozapolityczna 4 Nagrody i wyróżnienia 4.1 Doktoraty honorowe 5 Zobacz też 6 Linki zewnętrzne 7 Przypisy

[edytuj] Wykształcenie i kariera akademicka

W młodości związany z Toruniem, gdzie kończył szkoły. Trenował lekkoatletykę – biegi średniodystansowe. W 1970 otrzymał z wyróżnieniem dyplom magisterski w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (od 1990 Szkoła Główna Handlowa) na Wydziale Handlu Zagranicznego. W 1974 uzyskał tytuł MBA na Saint John's University w Nowym Jorku. W 1975 obronił pracę doktorską w SGPiS i został na tej uczelni zatrudniony jako adiunkt. W latach 1978-1980 pracował w Instytucie Podstawowych Problemów Marksizmu-Leninizmu przy KC PZPR. W latach 80. odbył kilka stażów naukowych, m.in. na University of Sussex (Anglia) i Uniwersytecie w Marburgu. Habilitował się na SGPiS w 1990, przedstawiając pracę pt. Systemy gospodarcze. Elementy analizy porównawczej. W 1992 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego SGH i kierował katedrą Międzynarodowych Studiów Porównawczych. Jego dorobek naukowy to kilkadziesiąt publikacji w czasopismach naukowych oraz kilkanaście książek.

[edytuj] Działalność polityczna

Był członkiem PZPR od 1969. Pod koniec lat 70. wchodził w skład zespołu doradców-ekonomistów przy premierze PRL, który opracował raport o stanie państwa przewidujący szybki upadek polityki ekonomicznej Edwarda Gierka. Po powstaniu "Solidarności" był członkiem rady ekspertów ekonomicznych związku, w ramach której opracował projekt łagodnego przejścia z gospodarki planowej do gospodarki pół-wolnorynkowej opartej na samorządach pracowniczych. Po wprowadzeniu w 1981 stanu wojennego wystąpił z PZPR, jako osoba związana z kierownictwem "Solidarności" został na krótko internowany, jednak po kilku miesiącach wypuszczony, razem z pierwszą falą zwolnień z internowania.

W okresie od 12 września 1989 do 14 grudnia 1990 zajmował stanowiska wicepremiera i ministra finansów w pierwszym niekomunistycznym rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Te same funkcje pełnił także w gabinecie Jana Krzysztofa Bieleckiego (w okresie 12 stycznia 1991 – 5 grudnia 1991).

Jako minister finansów był praktycznie główną osobą odpowiedzialną za przeprowadzenie transformacji Polski z gospodarki planowo-socjalistycznej do społecznej gospodarki rynkowej. Plan zmian (określany następnie jako "Plan Balcerowicza"), przygotowany pod wpływem doktryny Jeffreya Sachsa (profesora Uniwersytetu Harvarda) umożliwił rozpoczęcie szybkiego programu reform. W przeciągu półtora roku doprowadzono do zdławienia hiperinflacji z poziomu 685,8% (1990) do 60% rocznie, urealniono kurs walutowy złotówki, wprowadzono jej wewnętrzną wymienialność, przeprowadzono reformę bankowości, zrównoważono detaliczny rynek wewnętrzny, rozpoczęto reformy podatkowe i ubezpieczeniowe, które były później kontynuowane przez kolejnych ministrów. Taki sposób przeprowadzenia transformacji był później naśladowany z różnym skutkiem w innych państwach byłego bloku wschodniego. Pod koniec urzędowania w grudniu 1991 podpisał m.in. Układ Stowarzyszeniowy RP z EWG.

"Plan Balcerowicza" stanowiący przede wszystkim narzędzie antyinflacyjne bywał utożsamiany z całością transformacji ustrojowej. Krytycznie koszty społeczne i osiągnięcia tych reform oceniał m.in. późniejszy minister finansów Grzegorz Kołodko. Sam Leszek Balcerowicz był też uznawany za źródło problemów, które wiązały się z transformacją, co doprowadziło do powstania sloganu "Balcerowicz musi odejść".

W 1995 powrócił do działalności politycznej, obejmując w kwietniu tego roku stanowisko przewodniczącego Unii Wolności. W wyborach parlamentarnych we wrześniu 1997 z listy tej partii zdobył mandat posła na Sejm III kadencji, uzyskując najlepszy indywidualny wynik w okręgu katowickim (ponad 91 tys. głosów).

W rządzie Jerzego Buzka po raz trzeci objął stanowiska wicepremiera i ministra finansów, zajmując je w okresie od 31 października 1997 do 8 czerwca 2000, tj. do rozpadu koalicji AWS-UW.

[edytuj] Działalność pozapolityczna

W latach 1992-2000 przewodniczył radzie i radzie naukowej Fundacji Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych CASE.

Jesienią 2000 zrezygnował z kandydowania na kolejną kadencję przewodniczącego Unii Wolności. 22 grudnia 2000 został wybrany przez Sejm stosunkiem głosów 226:214 prezesem Narodowego Banku Polskiego. Pełnił tę funkcję od 10 stycznia 2001 do 10 stycznia 2007 i jako prezes NBP od 1 maja 2004 wchodził z urzędu w skład Rady Ogólnej Europejskiego Banku Centralnego.

We wrześniu 2007 stanął na czele fundacji Forum Obywatelskiego Rozwoju.

W czerwcu 2008 wybrany został przewodniczącym rady nadzorczej europejskiego think tanku Bruegel^[1].

[edytuj] Nagrody i wyróżnienia

Za swoje dokonania jako minister finansów został uhonorowany wieloma nagrodami krajowymi i międzynarodowymi:

• W 1991 otrzymał, jako pierwszy, tytuł Człowiek Roku tygodnika Wprost.
• w 1992 został, jako pierwszy przedstawiciel Europy Środkowo-Wschodniej, wyróżniony Nagrodą Ludwiga Erharda.
• W 1994 otrzymał "Nagrodę Kisiela".
• W październiku 1998 otrzymał nagrodę "Minister Finansów roku 1998" przyznaną przez brytyjski miesięcznik finansowy "Euromoney".
• W styczniu 1999 przyznano mu nagrodę dla najwybitniejszego Europejczyka w 1998.
• W 1999 otrzymał Nagrodę Środkowoeuropejską (Central European Award) dla najlepszego ministra finansów 1998.
• W 2000 został wyróżniony, przyznawaną po raz pierwszy, Nagrodą Friedricha Augusta von Hayeka.
• W 2001 uzyskał otrzymał Nagrodą im. Carla Bertelsmanna za wybitne osiągnięcia w dziedzinie transformacji gospodarczej w Polsce
• W 2002 wyróżniony Nagrodą Fundacji Fasela za zasługi dla społecznej gospodarki rynkowej.
• W 2005 został uhonorowany najwyższym polskim odznaczeniem, Orderem Orła Białego.
• Został uhonorowany w swym rodzinnym mieście Toruniu w Alei Gwiazd, gdzie w 2005 na Rynku Staromiejskim odsłonił trzecią z serii "katarzynek" – podpisów słynnych torunian.

[edytuj] Doktoraty honorowe

Tytuły doktora honoris causa przyznały mu następujące uczelnie:

• 1993 Uniwersytet w Aix-en-Provence (Francja)
• 1994 University of Sussex w Wielkiej Brytanii
• 1996 De Paul University of Chicago (USA)
• 1998
  • Uniwersytet Szczeciński
  • Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
  • Dundee University
  • Staffordshire University w Wielkiej Brytanii
• 1999 Uniwersytet Ekonomiczny w Bratysławie (Słowacja)
• 2001 Uniwersytet Europejski Viadrina we Frankfurcie nad Odrą (Niemcy)
• 2002
  • Uniwersytet del Pacifico w Limie (Peru)
  • Uniwersytet "Alexandru Ioan Cuza" w Jassach (Rumunia)
• 2004 Uniwersytet im. Georga Mercatora w Duisburgu (Niemcy)
• 2006
  • Akademia Ekonomiczna im. Karola Adamieckiego w Katowicach.
  • Akademia Ekonomiczna w Poznaniu
  • Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego we Wrocławiu
  • Uniwersytet Gdański
• 2007
  • Szkoła Główna Handlowa w Warszawie
• 2008
  • Uniwersytet Warszawski

[edytuj] Zobacz też

• Plan Balcerowicza

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Leszek Balcerowicz – strona oficjalna
• Leszek Balcerowicz – życie i dokonania
• Strona sejmowa posła III kadencji
• Wpis w bazie ludzi nauki portalu nauka-polska.pl (OPI)

Przypisy