Letnie Igrzyska Olimpijskie 1980

Z Wikipedii

XXVIII Letnie Igrzyska Olimpijskie
IO 1976	IO 1984
Stolica igrzysk	ZSRR Moskwa
Liczba ekip	80
Liczba sportowców	5217 (4093 mężczyzn, 1124 kobiet)
Liczba konkurencji	203 w 21 dyscyplinach
Otwarcie	19 lipca 1980
Rozpoczęcie	3 sierpnia 1980
Oficjalne otwarcie	Leonid Breżniew
Zamknięcie
Przysięga olimpijska	Nikołaj Andrianow (sportowcy) Aleksander Miedwied (sędziowie)
Znicz olimpijski	Sergiej Biełow
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

XXII Letnie Igrzysk Olimpijskie rozgrywane były w Moskwie w dniach 19 lipca–3 sierpnia 1980. W zawodach olimpijskich udział brało 5217 sportowców, z czego ponad 1/5 stanowiły kobiety. Igrzyska zostały zbojkotowane przez wiele krajów zachodnich.

Spis treści 1 Przygotowania do Igrzysk – bojkot 2 Państwa uczestniczące 3 Państwa bojkotujące igrzyska 4 Wyniki 5 Przebieg Igrzysk – bohaterowie 6 Statystyka medalowa

[edytuj] Przygotowania do Igrzysk – bojkot

Decyzją Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego igrzyska olimpijskie w roku 1980 odbyły się w stolicy ówczesnego Związku Radzieckiego. Niestety, duch sportowej rywalizacji został osłabiony wskutek sytuacji politycznej, a zwłaszcza pogłębiania się zimnej wojny. Szereg państw, w tym Stany Zjednoczone, a także Kanada, Kenia, Norwegia i Republika Federalna Niemiec, zbojkotowały igrzyska w ramach sankcji względem ZSRR za interwencję w Afganistanie. Łącznie, w Moskwie zabrakło członków aż 63 reprezentacji państwowych. Imprezę tę zbojkotowały również Chiny, które od dłuższego czasu nie brały czynnego udziału w światowym życiu sportowym. Było to oczywiście nie po myśli gospodarzy, którzy zainwestowali ponad dziewięć miliardów dolarów w rozbudowę i modernizację infrastruktury oraz obiektów sportowych; właśnie z tej okazji w stolicy ZSRR wybudowano nowy kompleks sportowy. Dyscypliny żeglarskie rozegrano na wodach przybrzeżnych Tallinna. Wszystkie koszty związane z organizacją ponieśli Sowieci, gdyż nie zgodzili się na finansowanie ze strony sponsorów, jak było (i wciąż jest) to w państwach zachodnich. Ogólnie, w imprezie udział wzięło 81 narodowych reprezentacji, czyli 5283 osoby (4093 mężczyzn oraz 1124 kobiety). Program przewidywał rozegranie 203 konkurencji w 21 dyscyplinach.

[edytuj] Państwa uczestniczące

Afganistan  Algieria Andora  Angola Australia  Austria Belgia Benin  Birma  Botswana  Brazylia Bułgaria  Cypr Czechosłowacja Dania  Dominikana  Ekwador Etiopia  Finlandia Francja  Grecja  Gujana  Gwatemala  Gwinea Hiszpania Holandia  Indie

Irak Irlandia  Islandia  Jamajka  Jordania Jugosławia  Kamerun  Kolumbia Kongo  Korea Północna  Kostaryka  Kuba  Kuwejt  Laos Lesotho  Liban  Liberia  Libia Luksemburg  Madagaskar  Mali  Malta  Meksyk Mongolia Mozambik  Nepal  Nikaragua

Nigeria Nowa Zelandia NRD  Peru  Polska Portoryko Portugalia Rumunia San Marino  Senegal Seszele  Sierra Leone  Sri Lanka  Syria Szwajcaria  Szwecja  Tanzania  Trynidad i Tobago  Uganda Wenezuela  Węgry Wielka Brytania  Wietnam Włochy  Zambia  Zimbabwe ZSRR

UWAGA: Większość krajów zachodnich, które wzięły udział w igrzyskach, występowało pod flagą olimpijską.

[edytuj] Państwa bojkotujące igrzyska

Albania  Antigua i Barbuda  Antyle Holenderskie  Arabia Saudyjska  Argentyna  Bahamy  Bahrajn  Bangladesz  Barbados  Belize  Bermudy  Boliwia  Chile  Chińska Republika Ludowa  Czad  Egipt  Fidżi  Filipiny  Gabon  Gambia  Ghana

Haiti  Honduras Hong Kong  Indonezja  Izrael  Japonia  Kajmany  Kanada  Kenia  Korea Południowa  Liberia  Liechtenstein  Malawi  Malezja  Maroko  Mauretania  Monako  Niger  Norwegia  Pakistan

Panama  Papua-Nowa Gwinea  Paragwaj  Republika Środkowoafrykańska RFN  Salwador  Singapur  Somalia  Stany Zjednoczone  Suazi  Sudan  Tajlandia  Togo  Tunezja  Turcja  Urugwaj  Wybrzeże Kości Słoniowej Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych Zair  Zjednoczone Emiraty Arabskie

[edytuj] Wyniki

boks gimnastyka hokej na trawie jeździectwo judo kajakarstwo kolarstwo koszykówka lekkoatletyka łucznictwo pięciobój nowoczesny

piłka nożna piłka ręczna piłka wodna pływanie podnoszenie ciężarów siatkówka strzelectwo szermierka wioślarstwo zapasy żeglarstwo

[edytuj] Przebieg Igrzysk – bohaterowie

Impreza rozpoczęła się w dniu 19 lipca, uroczystość otwarcia odbyła się na stadionie Łużniki; otworzył ją sekretarz generalny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, Leonid Breżniew. Znicz olimpijski zapalił koszykarz Siergiej Biełow, a przyrzeczenie złożył gimnastyk Nikołaj Andrianow. Bojkot oznaczał, że nie dojdzie do wielu sportowych pojedynków, lecz mimo to poziom był bardzo wysoki, gdyż w czasie olimpiady pobito łącznie 36 dotychczasowych rekordów światowych. Każde z tego typu zmagań łączy się z wykreowaniem bohatera – tak było też i w tym wypadku; główna postacią tych igrzysk był gimnastyk Aleksandr Ditiatin, który zdobył osiem medali, w tym trzy złote, cztery srebrne i jeden brązowy. Warto tu wspomnieć, że sędziowie wielokrotnie przyznawali mu noty najwyższe, czyli "10".

Na basenach, bieżniach oraz matach dochodziło do wielu spektakularnych pojedynków, które wspominane są do dziś. Jednym z najbardziej znanych był konkurs skoku o tyczce, który wygrał Władysław Kozakiewicz, a miejsce drugie zajął Tadeusz Ślusarski. Mimo nieprzychylnego nastawienia publiczności oraz najzwyklejszych oszustw (otwieranie i zamykanie wrót stadionu powodowało zmianę kierunku wiatru) Polacy zwyciężyli faworyta, Konstantina Wołkowa. Kozakiewicz po oddaniu zwycięskiego skoku pokazał publiczności słynny gest, który został nazwany jego nazwiskiem. Po tym wydarzeniu ambasador ZSRR w Polsce, Borys Aristow, zażądał, aby sportowcowi odebrać medal. Wielu emocji dostarczył także konkurs skoku wzwyż, w którym udział wziął Jacek Wszoła. Zdobywca złotego medalu sprzed czterech lat zajął tym razem drugie miejsce, przegrywając tylko z reprezentantem Niemieckiej Republiki Demokratycznej Gerdem Wessigiem. Podobna sytuacja miała miejsce w czasie biegu mężczyzn na dystansie 3000 metrów, w którym udział wziął Bronisław Malinowski. Jego największym rywalem był Tanzanijczyk Filibert Bayi, który w połowie dystansu wyraźnie przyśpieszył i uzyskał znaczną przewagę na Polakiem, ponad siedemdziesiąt pięć metrów. Ten jednak nie załamał się i nie zmieniając swego tempa dogonił i prześcignął przeciwnika.

W tym czasie na dystansach średnich niepodzielnie panowali przedstawiciele Wielkiej Brytanii, a zwłaszcza Steve Ovett na dystansie 1500 metrów i Sebastian Coe na 800 metrach. Byli oni faworytami w tych konkurencjach, lecz los sprawił, że sytuacja odwróciła się o 180 stopni – Ovett zwyciężył w biegu na 800 metrów, a Coe na 1500 metrów. W biegu maratońskim zwyciężył zawodnik NRD, Waldemar Cierpinski, który bronił tytułu z Montrealu, lecz w ciągu czterech lat rzadko brał udział w imprezach sportowych. Dzięki starannemu przygotowaniu ponownie stanął na najwyższym stopniu podium.

W jeździeckim konkursie skoków triumfował Jan Kowalczyk, który był już jednym z faworytów w Meksyku 1968. Wraz z kolegami (Janusz Bobik, Wiesław Hartman, Marian Kozicki) wywalczył też srebrny medal w drużynowym konkursie skoków.

Bohaterem ringu był Kubańczyk Teófilo Stevenson, który trzeci raz z rzędu zdobył złoty medal w wadze ciężkiej. Podobnie działo się na basenie; królował tam Rosjanin Władimir Salnikow, który został mistrzem olimpijskim na dystansie 400 metrów stylem dowolnym, w sztafecie cztery razy 200 metrów, a także na dystansie 1500 metrów. Jako pierwszy przepłynął ten odcinek w czasie krótszym niż 15 minut. Po raz pierwszy w Moskwie rozegrano turniej hokeja na trawie drużyn kobiecych. Wystąpiło w nim sześć zespołów – Austria, Czechosłowacja, Indie, Polska, Zimbabwe oraz Związek Radziecki. Wygrały zawodniczki z Afryki, które pokonały w finale Czeszki oraz Słowaczki. Polki były debiutantkami, nie zdobyły punktu oraz bramki, tracąc przy tym aż osiemnaście goli. W turnieju męskim Polacy zajęli czwarte miejsce.

Polska reprezentacja liczyła 321 osób i zdobyła łącznie 32 medale, w tym 3 złote, 14 srebrnych i 15 brązowych. Wynik ten zapewnił dziesiąte miejsce w klasyfikacji medalowej. Pierwsze miejsce zajęli reprezentanci ZSRR, drugie – NRD, a trzecie – Bułgarii. Najwięcej medali, oprócz wyżej wspomnianego Aleksandra Ditiatina, zdobyły pływaczki Caren Metschuk (trzy złote medale i jeden srebrny), Barbara Krause (trzy złote medale) oraz Ricka Reisnich (trzy złote medale) – wszystkie pochodziły z NRD, a także gimnastyk Nikołaj Andrianow, kajakarz Władimir Parfienowicz oraz pływak Władimir Salnikow (wszyscy trzej reprezentowali Związek Radziecki i zdobyli po trzy złote medale). XXII Letnie Igrzyska Olimpijskie zakończyły się w dniu 3 sierpnia 1980 roku.

[edytuj] Statystyka medalowa

Klasyfikacja medalowa
Lp.	Państwo	złoto	srebro	brąz	razem
1	ZSRR	80	69	46	195
2	NRD	47	37	42	126
3	Bułgaria	8	16	17	41
4	Kuba	8	7	5	20
5	Włochy	8	3	4	15
6	Węgry	7	10	15	32
7	Rumunia	6	6	13	25
8	Francja	6	5	3	14
9	Wielka Brytania	5	7	9	21
10	Polska	3	14	15	32
Zobacz pełną klasyfikację medalową