Magnetowid

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy urządzenia elektronicznego. Zobacz też: Video (zespół muzyczny).

Magnetowid firmy LG

Dwugłowicowy bęben z magnetowidu VHS

Kaseta wideo, system VHS

Kaseta wideo, system Betamax

Magnetowid – urządzenie elektroniczne służące do zapisu i odtwarzania obrazu (wizji) i dźwięku (fonii) na specjalnych kasetach. Ze względu na budowę rozróżnia się urządzenia studyjne oraz urządzenia domowego użytku. Magnetowidy, jako urządzenia domowego użytku wyposażone są w odbiornik sygnału telewizyjnego (ang. tuner). Stanowi to rozwinięcie wcześniejszego rozwiązania jakim był odtwarzacz wideo oraz urządzenia przejściowego – odtwarzacza wideo z funkcją nagrywania. Integracja z tunerem skutkowała wprowadzeniem kolejnej funkcji: programator (ang. timer), pozwalającej użytkownikowi automatycznie rejestrować programy nadawane przez telewizję; urządzenia bez tunera telewizyjnego nazywane są potocznie "odtwarzaczami" (czasem "z możliwością nagrywania"). Zasada ta nie dotyczyła urządzeń studyjnych, gdzie nie wymagany był zintegrowany odbiornik sygnału telewizyjnego.

Typowo w magnetowidzie sygnał wizyjny zapisywany jest przez zespół głowic (najczęściej 2 lub 4) ustawionych ukośnie względem przesuwającej się taśmy (tzw. zapis helikalny). Fonia oraz tzw. ścieżka trakująca (synchronizacji) zapisywana jest na brzegu taśmy. Modele oznaczone symbolem HiFi rejestrują wysokiej klasy dźwięk dodatkowymi głowicami wirującymi (VHS w głębszej warstwie taśmy), głowicami wizyjnymi razem z pasmem wizji (Betamax, Video 8 mm) – także cyfrowo PCM (Betamax), lub głowicami wizyjnymi na przedłużeniu ścieżki wizyjnej cyfrowo w formacie PCM (Video 8 mm). Formaty Betamax, HiFi i PCM służył również w niektórych studiach nagrań jako wzorcowy magnetofon edycyjny.

Na przykład magnetowid wyposażony jest w specjalny układ elektroniczny – taki jak w komputerze – sterujący pracą urządzenia i umożliwiający jego programowanie, np. nagranie interesującej nas audycji.

Magnetowidy do użytku amatorskiego ("domowe") oferują niezbyt wysoką jakość zapisu obrazu. Zapis na kasecie VHS w standardzie PAL posiada rozdzielczość pionową jedynie 240 linii w porównaniu do 550 linii obrazu telewizyjnego.

W krajach europejskich najbardziej rozpowszechnionym standardem jest VHS – niestety najsłabszy z systemów do tej pory opracowanych, nazywany złośliwe często Very Horrible System.

Inne standardy kasetowe to:

sprzęt domowego użytku: S-VHS (400 linii), Hi8 (440 linii), Video 8 mm (260 linii), Video 2000 (270 linii), W-WHS, D-VHS, Digital-8 (500 linii), MiniDV, VHS-C, SVHS-C, Betamax (270 linii), SuperBeta (290 linii), ED-Beta (500 linii),
sprzęt studyjny: U-Matic, Betacam, Betacam SP, Betacam SX, Digital Betacam, MPEG IMX, HDVS, HDV, DVCAM, HDCAM, HDCAM SR, DVCPRO, DVCPRO50, DVCPRO HD, Digital S, MII, D1, D2, D5.

Niektóre z wymienionych standardów zapisu magnetycznego na kasetach z opracowano z przeznaczeniem prawie wyłącznie do kamer, jednak spotyka się również magnetowidy obsługujące te standardy bez konieczności stosowania specjalnych adapterów.

W latach 80. używane były również domowe magnetowidy systemów: video 2000 zwany także video 2x4 (oznaczenie kaset VCC 480 dla kaset dwustronnych 2×4 godziny, 270 linii), CVC (260 linii – miniaturowy magnetowid na taśmie 6 mm), V-Cord I i II, Quasar VX oraz VCR LP (format Philipsa produkowany również w PRL, 270 linii – szpulki w kasecie jedna nad drugą). Warto pamiętać, że najgorszy studyjny magnetowid szpulowy kolorowy z lat 60. oferował lepszą rozdzielczość i dynamikę niż najlepszy standard amatorski z lat 90.

Obecnie jakość amatorskiego MiniDV można porównywać z jakością studyjną (500 linii).

W ostatnim czasie magnetowidy tracą na popularności na skutek upowszechniania się DVD, które zapewniają obraz i dźwięk o wyższej jakości w porównaniu z zapisem VHS. Magnetowidy cyfrowe oraz płyty VCD (Video CD) i DVD-Video przechowują obraz i dźwięk w postaci skompresowanej. Płyty VCD i DVD-Video nie ulegają zużyciu w trakcie odtwarzania (w odróżnieniu od wszystkich nośników magnetycznych z zapisem analogowym). Płyty DVD-Video nie nazywa się celowo dyskami wizyjnymi, gdyż treścią są zapisywane dane cyfrowe, zawierające zarówno obraz, dźwięk, rozbudowane menu jak i inne dane przeznaczone do odczytu w komputerach multimedialnych. Obraz na płycie DVD-Video jest generowany sztucznie i tanie odtwarzacze wyświetlają kolory nie zawsze naturalne. Dźwięk DVD-Video jest przy tym ostry i nieprzyjemny w porównaniu do dobrego Audio analogowego na poziomie HiFi (dźwięk zapisywany przez wirujący głowice – BetaHiFi, S-VHS, HiFi, Video 8, Hi8).