Manchester United F.C.
Z Wikipedii
| Manchester United | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełna nazwa | Manchester United Football Club | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przydomek | The Red Devils (Czerwone Diabły) United (Zjednoczeni) |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Barwy | biało-czerwono-czarne | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data założenia | 1878 jako Newton Heath L&YR | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Adres | Manchester United Football Club, Sir Matt Busby Way,
Old Trafford M16 ORA; Manchester, Anglia |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Stadion | Old Trafford Stretford Greater Manchester |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba miejsc | 76 212[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Prezes |  Joel i Avram Glazer |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Trener |  Sir Alex Ferguson |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liga | Premier League | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| 2006/2007 | 1. miejsce | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| 2007/2008 | 1. miejsce | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Sukcesy | 17x Mistrz Anglii 11x Puchar Anglii 2x Puchar Ligi 16x Tarcza Dobroczynności/Wspólnoty 3x Klubowy Mistrz Europy 1x Puchar Zdobywców Pucharów 1x Superpuchar Europy 1x Puchar Interkontynentalny |
||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa klubu | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Manchester United F.C. – (pl: Menczester Junajted K.P.) klub piłkarski z siedzibą w Manchesterze, grający w najwyższej angielskiej lidze piłkarskiej - Premier League. United zdobyli mistrzostwo Anglii 17 razy (Premier League wygrali 10 razy), Puchar Anglii 11 razy, Puchar Ligi Angielskiej 2 razy, Puchar Europy 3 razy i Superpuchar Europy 1 raz. Klub ma najwyższą średnią widzów na mecz w lidze, przewodzi tym statystykom od 15 sezonów. W sezonie 2005/2006 średnia widownia wynosiła 68 765, natomiast w sezonie 2007/08 już 75 691, dzięki rozbudowie stadionu Old Trafford. Jeden z najstarszych klubów świata, znany też pod przydomkiem Czerwone Diabły.
Klub utworzony w 1878 pod nazwą Newton Heath jako zespół pracowników stacji kolejowej Lancashire and Yorkshire Railway w Newton Heath. W 1902 klub był bliski zbankrutowania, gdy pojawił się nowy właściciel J.H. Davies, który zmienił nazwę z Newton Heath na Manchester United. United po II wojnie światowej zatrudnili jako trenera Sir Matta Busby'ego. Jego młoda drużyna przyniosła wspaniałe sukcesy wygrywając Mistrzostwo Anglii w 1956 i 1957 roku. Sukcesy te zostały przyćmione katastrofą lotniczą, która wydarzyła się w Monachium w 1958 roku, zginęło w niej ośmiu zawodników klubu z Old Trafford. W wyniku tej tragedii potęga klubu podupadła na kilka lat. Piłkarze Manchester United zdołali znów wygrać ligę 1965 i 1967 oraz zdobyli Puchar Europy w 1968.
Klub nie odnosił znaczących sukcesów nie licząc Pucharu Anglii zdobytego w 1990 roku. Kiedy to Alex Ferguson poprowadził ich w ciągu 11 lat do 8 tytułów mistrza ligi angielskiej. Najnowszy tytuł mistrzów Premier League przypadł im w sezonie 2007/2008. W 1999 roku Manchester United stał się jedynym klubem który wygrał: Premier League, Puchar Anglii i Puchar Europy w tym samym sezonie (Potrójna Korona, ang. The Treble). W 1999 roku rząd brytyjski zablokował próbę przejęcia klubu przez Ruperta Murdocha, ale w 2005 roku udało się to Malcolmowi Glazerowi. Wprowadził przez to klub w ogromne długi, jako, że większość pieniędzy za które kupił United była pożyczona. Kibice, jak i cała liga Angielska podchodzi do Amerykanina bardzo sceptycznie. Ankiety mówią, że ponad 63 proc. kibiców z Old Trafford nie lubi Glazera[potrzebne źródło]. Prawie 75 proc. kibiców innych klubów Premiership opowiedziało się przeciwko nowemu właścicielowi[potrzebne źródło]. Tylko niewielka część angielskich kibiców stwierdziła, że Glazera lubi, lub nie ma nic przeciwko[potrzebne źródło].
Pierwszym polskim piłkarzem w MU jest bramkarz reprezentacji Polski Tomasz Kuszczak, który trafił na Old Trafford 10 sierpnia 2006 z West Bromwich Albion.
Spis treści |
[edytuj] Historia
[edytuj] Początki (1878-1945)
Klub został utworzony jako Newton Heath Lancashire & Yorkshire Railway (w skrócie Newton Heath L&YR) przez grupę robotników kolejowych z Manchesteru w 1878 r. Nazwa wkrótce została skrócona do Newton Heath i lokalnie stała się znana jako "The Heathens". Drużyna stała się członkiem założycielskim Football Alliance w 1889 i dołączyła do Football League w 1892 kiedy to Football Alliance i Football League złączyły się w jedną całość.
Najstarszym znanym filmem o Manchesterze United jest zwycięstwo 2-0 w Burnley 6 grudnia 1902 r.
Klub stawił czoła bankructwu w 1902 r. i został uratowany przez J.H. Daviesa który spłacił klubowe długi i zmienił jego nazwę na Manchester United, zmienił również kolory drużyny ze złotego i zielonego na znane nam dzisiaj. Z nową nazwą United wygrali ligę w 1908 r. i Puchar Anglii 26 kwietnia 1909 r. grając w Crystal Palace przeciwko Bristol City. Później dzięki wsparciu finansowemu Daviesa, United przeprowadzili się z Bank Street na nowy stadion Old Trafford w 1910 r. Wygrali ligę po raz drugi już w rok po przeprowadzce na nowy stadion czyli w 1911 r.
[edytuj] Lata Busby'ego (1945-1969)
Matt Busby został zatrudniony na stanowisko menadżera w 1945 r. i od razu zaszokował wszystkich wprowadzając wiele (nieznanych w tamtych czasach) nowości do treningu zawodników. Szybko przyniosło to efekt. Klub zajął drugie miejsce w lidze w 1947 r. i wygrał Puchar Anglii w 1948 r.
Prowadził politykę wprowadzania młodych zawodników na murawę, kiedy to tylko było możliwe. Zespół dzięki temu wygrał ligę w 1956 r., a średnia wieku zawodników wynosiła tylko 22 lata. Ta polityka stała się głównym powodem klubowych sukcesów. W następnym sezonie, wygrali ligę ponownie i doszli do finału Pucharu Anglii, przegrywając tylko z Aston Villą. Stali się również pierwszą angielską drużyną, która rywalizowała w Pucharze Europy i doszła do półfinału.
W kolejnym sezonie wydarzyła się tragedia. Samolot którym drużyna wracała do domu po meczu w Pucharze Europy rozbił się przy starcie z lotniska w Monachium. Tragedia ta wydarzyła się 6 lutego 1958 r., zabierając życia 8 piłkarzy i 4 członków sztabu szkoleniowego oraz 15 innych pasażerów. Wśród ofiar katastrofy byli: Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor, Liam "Billy" Whelan oraz członkowie sztabu szkoleniowego Walter Crickmer, Bert Whalley Tom Curry. Po katastrofie zaczęto rozmawiać o tym czy klub powinien po tym co się stało zawiesić działalność, ale Jimmy Murphy który przejął pałeczkę menadżera do chwili wyzdrowienia Matta Busby'ego z urazów odniesionych w katastrofie nie dopuścił do tego. Klub kontynuował grę z tymczasowym trenerem. Pomimo tego, po raz kolejny doszli do finału Pucharu Anglii gdzie przegrali z Boltonem.
Busby kompletnie odbudował zespół we wczesnych latach 60., zatrudniając takich piłkarzy jak Denis Law i Pat Crerand. Zespół wygrał Puchar Anglii w 1963, później zwyciężył w lidze w 1965 i 1967, a następnie jako pierwszy angielski klub wygrali Puchar Europy w 1968 r. Manchester United stał się sławnym klubem ponieważ posiadał w swoich szeregach trzech zdobywców Złotej Piłki: Bobby'ego Charltona, Denisa Lawa i George'a Besta. Busby zrezygnował z bycia menadżerem United w 1969 r. i został zastąpiony przez trenera drużyny rezerw i zarazem byłego gracza United Wilfa McGuinnessa.
[edytuj] 1969-1986
United walczyli pod wodzą Wilfa McGuinnessa i Franka O'Farrella zanim menadżerem stał się Tommy Docherty pod koniec 1972 r. Docherty, albo "the Doc" ("Doktorek"), uratował United przed relegacją w tym sezonie, ale United zostali relegowani w 1974 r. Zespół wygrał promocję za pierwszym podejściem i doszedł do finału Pucharu Anglii w 1976 r., jednak zostali w nim pokonani przez Southampton. Doszli do finału ponownie w 1977 r., pokonując w nim Liverpool. Docherty był na fali sukcesu i popularności. Jednak wkrótce po finale został zwolniony z fotela menadżera, ponieważ zażarcie pokłócił się z żoną psychoterapeuty United.
Dave Sexton zastąpił Docherty'ego na stanowisku menadżera latem 1977 r., i sprawił, że zespół zaczął grać formacją bardziej defensywną. Ten styl gry był niepopularny wśród kibiców, którzy byli przyzwyczajeni do ofensywnej gry, którą preferowali Docherty i Busby. Sexton nie potrafił wygrać żadnego trofea, więc został zwolniony w 1981 r., pomimo wygrania przez United swoich siedmiu ostatnich meczów pod wodzą Sextona.
Został zastąpiony przez przebojowego Rona Atkinsona, który od razu pobił brytyjski rekord transferowy zatrudniając Bryana Robsona z West Bromwich Albion. Zespół Atkinsona został wzmocniony kolejnymi nowymi graczami, takimi jak: Jesper Olsen i Gordon Strachan grającymi obok dawnych klubowych młodzików: Normana Whiteside'a i Marka Hughesa. United wygrali Puchar Anglii w 1983 i 1985 r. i były duże szanse na wygranie ligi w sezonie 1985/1986, po tym jak wygrali 10 pierwszych ligowych meczów. Bardzo wcześnie bo już na początku października mieli 10 punktową przewagę nad drugim zespołem w tabeli. Jednak forma zespołu spadła i United ukończyli sezon na czwartym miejscu w lidze. Słaba forma pozostała do następnego sezonu i United mieli w nim minimalną przewagą nad strefą spadkową, Atkinson został zwolniony.
[edytuj] Era Alexa Fergusona
[edytuj] Przed potrójną koroną (1986-1998)
Alex Ferguson przybył z Aberdeen FC by zastąpić Atkinsona i poprowadził klub do 11 miejsca w lidze na koniec sezonu. W następnym sezonie 1987/1988, United zajęli 2 miejsce z Braianem McClairem w składzie, który zdobył w lidze 20 goli dla United, po raz pierwszy od czasów Georga Besta.
Jednak mimo to, United szło bardzo źle do 1989 r. i klub był bliski spadku z ligi. Dodatkowo wiele transferów Fergusona nie znalazło akceptacji fanów. Pojawiły się pogłoski o możliwości zwolnienia Fergusona na początku 1990 r., ale zwycięstwo w 3 rundzie Pucharu Anglii nad Nottingham Forest F.C. dało nadzieję na w miarę udany sezon. United zwyciężyli Puchar, pokonując w finale Crystal Palace.
United wygrali Puchar Zdobywców Pucharów w sezonie 1990/1991, pokonując w finale mistrza Hiszpanii – Barcelonę, ale kolejny sezon okazał się rozczarowaniem dla nich, ponieważ przegrali w końcówce tytuł mistrza ligi na rzecz Leeds United. W międzyczasie tj. w 1991 klub wszedł na Londyńską Giełdę Kapitałową i został wyceniony na 47 milionów funtów, od tej pory finanse klubu są dostępne do wglądu publicznego.
Przybycie do drużyny Erica Cantony w listopadzie 1992 r. było punktem zwrotnym w historii United. Gdy Cantona zgrał się z najlepszymi zaufanymi talentami: Garym Pallisterem, Denisem Irwinem i Paulem Incem, tak dobrze jak zrobił to Ryan Giggs który już stawał się gwiazdą, skończyli sezon 1992/1993 z tytułem mistrza Anglii. Był to ich pierwszy tytuł od roku 1967. W następnym sezonie po raz pierwszy wygrali dublet (ligę i Puchar Anglii), ale klub przeżył też smutne wydarzenie w tym sezonie. 20 stycznia 1994 r. umarł legendarny menadżer i prezydent klubu Matt Busby.
W sezonie 1994/1995, Cantona dostał zawieszenie na osiem miesięcy za wskoczenie w publiczność i zaatakowanie fana Crystal Palace Matthew Simmonsa, w meczu United na stadionie Selhurst Park. Remisując swój ostatni ligowy mecz (niewygrywając przez to ligi) i przegrywając z Evertonem w finale Pucharu Anglii, zostali największymi przegranymi sezonu. Wtedy Ferguson rozwścieczył kibiców sprzedając kluczowych zawodników i zastępując ich młodymi wychowankami klubu takimi jak: David Beckham, Gary Neville, Phil Neville i Paul Scholes. Nowi zawodnicy szybko stali się regularnymi reprezentantami Anglii. Radzili sobie zaskakująco dobrze i United wygrali dubla ponownie w sezonie 1995/1996. Po raz pierwszy zdarzyło się, że angielski zespół zdobył dubla dwa razy.
Wygrali ligę ponownie w 1997 r. i Eric Cantona ogłosił, że przechodzi na futbolową emeryturę w wieku lat 30. Kolejny sezon (1997/1998) zaczęli dobrze, ale ukończyli go na drugim miejscu, za Arsenalem, który wygrał dubla w tym sezonie.
[edytuj] Potrójna korona (1998-1999)
1998/1999 był sezonem, w którym Manchester United odniósł największe sukcesy, w całej angielskiej historii klubów piłkarskich. Jako, że stali sie pierwszym i jedynym angielskim zespołem, który wygrał "potrójną koronę" – Premier League, Puchar Anglii i Ligę Mistrzów w jednym sezonie. W finałowym meczu tego sezonu pokonali Bayern Monachium w finale Ligi Mistrzów 2:1, pierwszy gol został strzelony w ostatniej minucie meczu, drugi w doliczonym czasie gry, oba przez późno wprowadzonych rezerwowych Teddyego Sheringhama i Ole Gunnar Solskjæra. Alex Ferguson został później mianowany na Sir Alexa Fergusona za swój wkład w futbol.
[edytuj] Po potrójnej koronie (1999-2007)
United wygrali ligę w 2000 i 2001 r., ale prasa zauważyła, że w tych sezonach zawalali walkę o odzyskanie Pucharu Ligi Mistrzów. Ferguson zaadoptował bardziej defensywne taktyki, aby sprawić, by United byli ciężsi do pokonania w Europie, ale nie przyniosło to spodziewanych efektów i United skończyli sezon na 3 miejscu w 2002 r. Odzyskali tytuł mistrza Premiership w następnym sezonie (2002/2003) i zaczęli dobrze kolejny sezon, ale ich forma spadła znacząco kiedy Rio Ferdinand został zawieszony na osiem miesięcy, za nie zgłoszenie się na badanie antydopingowe. Jednak wygrali Puchar Anglii w 2004 r. eliminując z rozgrywek Arsenal (późniejszego zwycięzcy Premiership), który stał na ich drodze do finału, w którym pokonali Millwall.
Sezon 2004/2005 charakteryzował się w grze United małą skutecznością strzelecką, spowodowane to było głównie przez kontuzję napastnika Ruuda van Nistelrooya. United zakończyli ten sezon bez żadnego trofeum i na 3 miejscu w lidze. Tym razem nawet "nagroda pocieszenia" (Puchar Anglii) przepadła im, gdyż przegrali w finale w rzutach karnych po bezbramkowym meczu z Arsenalem. Poza murawą głównym tematem była możliwość przejęcia klubu na koniec sezonu, przez biznesmena z Tampy na Florydzie, Malcolma Glazera, który aktualnie posiadał na własność zespół Tampa Bay Buccaneers, który gra w futbol amerykański. Glazer przejął kontrolę nad interesami klubu.
United mieli kiepski start w sezon 2005/2006, ponieważ opuścił ich pomocnik Roy Keane i dołączył do Celtiku – klubu któremu kibicował za młodu. Keane odszedł, gdy publicznie skrytykował grę niektórych swoich klubowych kolegów, za marną postawę w fazie grupowej Ligi Mistrzów. United zajęli czwarte, a zarazem ostatnie miejsce w grupie i odpadli przed fazą pucharową. Zdarzyło się to po raz pierwszy od ponad dekady. Ten sezon wypadł słabo również dlatego, że czołowi gracze zespołu m.in. Gabriel Heinze, Alan Smith i Paul Scholes doznali poważnych kontuzji. Jednakże nie skończyli sezonu z pustymi rękami, wygrali Puchar Ligi Angielskiej 2006, pokonując w finale beniaminka Wigan Athletic 4:0. United zapewnili sobie także 2 miejsce w lidze i co za tym idzie automatyczną kwalifikację do fazy grupowej Ligi Mistrzów, pokonując w finałowym dniu sezonu Charlton Athletic 4:0. Także w 2006 roku nowym sponsorem United zostało AIG, którego logo widnieje na koszulkach Manchesteru od początku nowego sezonu 2006/2007.
[edytuj] Podwójna korona (2007-2008)
W sezonie 2007/2008 Manchester United chciał obronić tytuł mistrza Angli. Najważniejszym czynnikiem który pozwolił na obronienie tytułu była nierówna gra ich rywali.Na początku Arsenal FC regularnie zmieniał się z Manchesterem na pozycji lidera tabeli. W rundzie wiosennej jednak kontuzji dostał Eduardo zaś prowadzanony przez Arsene Wengera młody zespół dostał zadyszki. Kiedy wydawało się, że Manchesterowi United nic nie stanie na przeszkodzie w zdobyciu mistrzostwa, nagle "obudziła się" Chelsea FC. Szybko dogoniła Manchester i utrzymywał się do końca sezonu na 1 miejscu dzięki lepszemu bilansowi brmakowemu. Wszystko miała roztrzygnąć ostatnia kolejka(Manchester z Wigan Atletic a Chelsea z Boltonem Wanderers). 11 maja 2008 Manchester United pokonał na wyjeździe Wigan Athletic 2:0 (1:0) i po raz 17. w historii klubu został mistrzem Anglii. Następnie 21 maja 2008 na stadionie Łużniki w Moskwie w finale Ligi Mistrzów, zespół rozegrał mecz z wicemistrzem Anglii sezonu 2007/2008 Chelsea Londyn. W 26' po dośrodkowaniu Wesley'a Browna - Cristiano Ronaldo głową skierował piłkę do bramki. Chelsea jednak nie dawała za wygraną i w 45' meczu Frank Lampard po szczęśliwej akcji posłał piłkę do bramki strzeżonej przez Edwina Van Der Sara. Po regulaminowym czasie gry był wynik 1:1. Następnie po 30-minutowej, bezbramkowej dogrywce odbyły się decydujące o wyniku rzuty karne. W nich zwycięstwo 6:5 odniosły Czerwone Diabły.
Tévez  Carrick C. Ronaldo  Hargreaves Nani Anderson Giggs |
Ballack Belletti Lampard A. Cole Terry Kalou Anelka |
16 czerwca Alex Ferguson zagroził dymisją jeżeli klub sprzeda Cristiano Ronaldo[2].
Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
[edytuj] Jedna z przyśpiewek kibiców Manchesteru United (błędnie uznawana za hymn)
Glory, glory, Man United,
Glory, glory, Man United,
Glory, glory, Man United,
And the reds go marching on, on, on.
Just like the Busby Babes in Days gone by
We'll keep the Red Flags flying high
You've got to see yourself from far and wide
You've got to hear the masses sing with pride
United! Man United!
We're the boys in Red and Odoch shooting shmate on this kick on our way to Wem-ber-ly Wem-ber-ly! Wem-ber-ly!
We're the famous Man United and we're going to Wem-ber-ly Wem-ber-ly! Wem-ber-ly!
We're the famous Man United and Odoch is champion we're going to Wem-ber-ly
In Seventy-Seven it was Docherty
Atkinson will make it Eighty-Three
And everyone will know just who we are
They'll be singing 'Que Sera Sera'
United! Man United!
We're the boys in Red and we're on our way to Wem-ber-ly Wem-ber-ly! Wem-ber-ly!
We're the famous Man United and we're going to Wem-ber-ly Wem-ber-ly! Wem-ber-ly!
We're the famous Man United and we're going to Wem-ber-ly
Glory Glory Man United
Glory Glory Man United
Glory Glory Man United
As the Reds Go Marching On! On! On! (3x)
[edytuj] Aktualny skład
| Podstawowe ustawienie Manchesteru United na wiosnę sezonu 2007/2008 |
- Odeszli w sezonie 2007/2008
- Kieran Richardson (Sunderland A.F.C.), Giuseppe Rossi (Villarreal C.F.), Alan Smith (Newcastle United), Gabriel Heinze (Real Madryt), Ole Gunnar Solskjaer (zakończenie kariery), Gerard Pique (FC Barcelona)(podpisał kontrakt 27.05.2008)
- Przybyli w sezonie 2007/2008
- Nani (Sporting CP), Anderson Luís de Abreu Oliveira (FC Porto), Owen Hargreaves (Bayern Monachium), Carlos Tévez (West Ham United), Manucho Gonçalves (Petro Luanda) (w styczniu; wypożyczony do Panathinaikosu do końca obecnego .
[edytuj] Sukcesy
- Mistrzostwo Anglii: (17) 1907-08, 1910-11, 1951-52, 1955-56, 1956-57, 1964-65, 1966-67, 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2002-03, 2006-07, 2007-08
- The Football League: (7) do sezonu 1991-92
- Premier League: (10) od sezonu 1992-93
- Puchar Anglii: (11) 1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004
- Puchar Ligi Angielskiej: (2) 1992, 2006
- Puchar Europy: (3) 1968, 1999, 2008
- Puchar Zdobywców Pucharów: (1) 1991
- Superpuchar Europy: (1) 1991,
- Puchar Interkontynentalny: (1) 1999
- Tarcza Wspólnoty: (16) 1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965, 1967, 1977, 1983, 1990, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007
[edytuj] Rekordy
| Najwyższe zwycięstwo u siebie | ||
| Mecz | Wynik | Data |
|---|---|---|
| Manchester - RSC Anderlecht | 10:0 | 26.09.1956 |
| Manchester - Wolverhampton | 10:1 | 15.10.1892 |
| Manchester - Lincoln United F.C. | 10:1 | 21.11.1892 |
| Manchester - Ipswich Town | 9:0 | 4.03.1995 |
| Manchester - AS Roma | 7:1 | 10.04.2007 |
| Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe | ||
| Nottingham Forest F.C. - Manchester | 1:8 | 6.02.1999 |
| Northampton Town - Manchester | 2:8 | 7.02.1970 |
| Najwyższa porażka u siebie | ||
| Manchester - Blackburn Rovers | 0:7 | 10.21.1926 |
| Najwyższa porażka na wyjeździe: | ||
| Blackburn Rovers - Manchester | 7:0 | 26.12.1931 |
| Grimsby Town - Manchester | 7:0 | 26.12.1890 |
| Newcastle United - Manchester | 7:1 | 10.09.1927 |
| Najwięcej bramek | ||
| Zawodnik | Liczba | Lata |
|---|---|---|
| Bobby Charlton | 249 | 1956 - 1973 |
| Denis Law | 236 | 1962 - 1973 |
| Jack Rowley | 211 | 1937 - 1955 |
| George Best | 178 | 1963 - 1974 |
| Dennis Viollet | 178 | 1949 - 1962 |
| Joe Spence | 168 | 1919 - 1933 |
| Mark Hughes | 164 | 1983 - 1995 |
| Ruud van Nistelrooy | 150 | 2001 - 2006 |
| Stan Pearson | 149 | 1935 - 1954 |
| David Herd | 145 | 1961 - 1968 |
| Ryan Giggs | 143 | 1991 - ? |
| Paul Scholes | 138 | 1994 - ? |
| Brian McClair | 128 | 1987 - 1998 |
| Tommy Taylor | 128 | 1953 - 1958 |
| Andy Cole | 121 | 1995 - 2001 |
| Ole Gunnar Solskjær | 116 | 1996 - 2007 |
| Joe Cassidy | 100 | 1893 - 1900 |
| Sandy Turnbull | 100 | 1906 - 1915 |
| Bryan Robson | 98 | 1981 - 1994 |
| George Wall | 98 | 1906 - 1915 |
| Lou Macari | 97 | 1973 - 1984 |
[edytuj] Menedżerowie
- P. Rau: (1884)
- A.H. Albut: (1892 - lipiec 1900)
- James West: (lipiec 1900 - 28 września 1903)
- J. Ernest Mangnall: (30 września 1903 – 19 sierpnia 1912)
- John Bentley: (sierpień 1912 – grudzień 1914)
- John Jack R. Robson: (21 grudnia 1914 – październik 1921)
- John Chapman (1 listopada 1921 – 7 października 1926 (zawieszony przez FA z nieujawnionego powodu)
- Clarence Lal George Hilditch (październik 1926 - kwiecień 1927 (jedyny grający trener Manchesteru)
- Herbert Bamlett (kwiecień 1927 – kwiecień 1931)
- Walter Crickmer (kwiecień 1931 - lipiec 1932)
- Scott Matthewson Duncan (1 sierpnia 1932 – listopad 1937)
- Walter Crickmer: (listopad 1937 – 1945)
- Matt Busby (19 lutego 1945 – czerwiec 1969)
- Jimmy Murphy: (luty – sierpień 1958) (opiekun drużyny w czasie rekonwalescencji Sir Matta Busby'ego po katastrofie w Monachium)
- Wilf McGuinness (czerwiec 1969 – 29 grudnia 1970)
- Matt Busby (29 grudnia 1970 - czerwiec 1971)
- Frank O'Farrell (9 czerwca 1971 - 19 grudnia 1972)
- Tommy Docherty (30 grudnia 1972 – 4 lipca 1977)
- Dave Sexton (14 lipca 1977 - 30 kwietnia 1981)
- Ron Atkinson (czerwiec 1981 - 6 listopada 1986)
- Alex Ferguson (6 listopada 1986 - ?)
Przypisy
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
Arsenal • Aston Villa • Birmingham City • Blackburn Rovers • Bolton Wanderers • Chelsea • Derby County • Everton • Fulham • Liverpool • Manchester City • Manchester United • Middlesbrough • Newcastle United • Portsmouth • Reading • Sunderland • Tottenham Hotspur • West Ham United • Wigan Athletic
1956: Real Madryt • 1957: Real Madryt • 1958: Real Madryt • 1959: Real Madryt • 1960: Real Madryt • 1961: SL Benfica • 1962: SL Benfica • 1963: A.C. Milan • 1964: Inter Mediolan • 1965: Inter Mediolan • 1966: Real Madryt • 1967: Celtic F.C. • 1968: Manchester United F.C. • 1969: A.C. Milan • 1970: Feyenoord Rotterdam • 1971: Ajax Amsterdam • 1972: Ajax Amsterdam • 1973: Ajax Amsterdam • 1974: Bayern Monachium • 1975: Bayern Monachium • 1976: Bayern Monachium • 1977: Liverpool F.C. • 1978: Liverpool F.C. • 1979: Nottingham Forest F.C. • 1980: Nottingham Forest F.C. • 1981: Liverpool F.C. • 1982: Aston Villa F.C. • 1983: Hamburger SV • 1984: Liverpool F.C. • 1985: Juventus Turyn • 1986: Steaua Bukareszt • 1987: FC Porto • 1988: PSV • 1989: A.C. Milan • 1990: A.C. Milan • 1991: FK Crvena Zvezda • 1992: FC Barcelona • 1993: Olympique Marsylia • 1994: A.C. Milan • 1995: Ajax Amsterdam • 1996: Juventus Turyn • 1997: Borussia Dortmund • 1998: Real Madryt • 1999: Manchester United F.C. • 2000: Real Madryt • 2001: Bayern Monachium • 2002: Real Madryt • 2003: A.C. Milan • 2004: FC Porto • 2005: Liverpool F.C. • 2006: FC Barcelona • 2007: A.C. Milan • 2008: Manchester United F.C.
1961: Fiorentina • 1962: Atlético Madryt • 1963: Tottenham Hotspur • 1964: Sporting CP • 1965: West Ham United • 1966: Borussia Dortmund • 1967: Bayern Monachium • 1968: A.C. Milan • 1969: Slovan Bratysława • 1970: Manchester City F.C. • 1971: Chelsea F.C. • 1972: Rangers F.C. • 1973: A.C. Milan • 1974: 1. FC Magdeburg • 1975: Dynamo Kijów • 1976: RSC Anderlecht • 1977: Hamburger SV • 1978: RSC Anderlecht • 1979: FC Barcelona • 1980: Valencia CF • 1981: Dinamo Tbilisi • 1982: FC Barcelona • 1983: Aberdeen FC • 1984: Juventus FC • 1985: Everton F.C. • 1986: Dynamo Kijów • 1987: Ajax Amsterdam • 1988: KV Mechelen • 1989: FC Barcelona • 1990: Sampdoria Genua • 1991: Manchester United F.C. • 1992: Werder Brema • 1993: Parma F.C. • 1994: Arsenal Londyn • 1995: Real Saragossa • 1996: Paris Saint-Germain F.C. • 1997: FC Barcelona • 1998: Chelsea F.C. • 1999: Lazio Rzym
A.C. Milan • Arsenal F.C. • Ajax Amsterdam • Bayer Leverkusen • Bayern Monachium • Borussia Dortmund • FC Barcelona • FC Porto • Inter Mediolan • Juventus Turyn • Liverpool F.C. • Manchester United • Olympique Lyon • Olympique Marsylia • Paris Saint-Germain • PSV • Real Madryt • Valencia CF
