Mierzeja Kurońska

Z Wikipedii

Landsat

Mierzeja Kurońska to wąski, długi fragment lądu, w postaci piaszczystego wału, w południowo-wschodnej części wybrzeża Morza Bałtyckiego. Mierzeja oddziela Zalew Kuroński od otwartego morza.

Długość: 98 km
Szerokość: 0,4 - 4 km

Mierzeja jest podzielona między Rosję (część południowa) i Litwę (część północna). Znajdują się na niej najwyższe (ponad 50 m) wydmy w Europie.

Miejscowości na litewskiej części mierzei tworzą miasto Neringa.

W 2000 r. Mierzeja Kurońska została zapisana na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

[edytuj] Historia

Początkowo Mierzeja Kurońska była zalesiona. Na początku XVIII wieku przez mierzeję przebiegał szlakowi pocztowy z Europy Zachodniej do Rosji. Wzrost populacji i nadmierny wypas bydła doprowadził do zniszczenia delikatnej roślinności, a lasy zostały przetrzebione. W roku 1757 najeźdźcza armia rosyjska na potrzeby drewna do budowy setek łodzi o płytkim zanurzeniu, które miały być wykorzystane do oblężenia Królewca, wycięła pozostałe lasy. W następnych dziesięcioleciach wiatry naniosły zwały piachu, doprowadziło to do nieodwracalnego zniszczenia tego obszaru.

Georg David Kuwert, pracownik poczty wraz ze swym ojcem, Gottliebem, chciał odtworzyć pierwotny leśny krajobraz. W roku 1825 przystąpili do ponownego zalesiania mierzei, kontynuowanego przez ponad sto lat. Wzmocniono grunt specjalną odmianą głęboko ukorzeniającej się trawy oraz teren obsadzono różnymi odmianami wytrzymałych sosen i brzóz. Doprowadziło to do stanu obecnego, gdzie ok. 70% tego obszaru jest zalesione, a wydmy zajmują 12% lądu.

[edytuj] Turystyka

Mierzeja Kurońska odwiedzana przez ok. 8000 osób dziennie. Na mierzei występuje około 900 gatunków roślin. Lasy zamieszkują łosie, sarny, lisy i dziki oraz ponad 100 gatunków ptaków, a każdego roku migruje tędy ok. miliona ptaków. Można tu też uprawiać windsurfing i żeglarstwo. Istnieją również liczne muzea, które prezentujące jantarową biżuterię.