Niszczyciele rakietowe typu Suffren
Z Wikipedii
| Niszczyciele typu Suffren | |
 |
|
| Opis typu | |
|---|---|
| Producent |  Francja |
| Użytkownicy | Francja |
| Wprowadzenie do służby | 1967 |
| Zbudowane okręty | 2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | standardowa: 5300 t pełna: 6900 t |
| Długość | 157 m |
| Szerokość | 15 m |
| Zanurzenie | 6 m |
| Napęd | 2 turbiny parowe o łącznej mocy 72 000 KM napędzająca 2 śruby |
| Prędkość | 34 węzły |
| Załoga | 355 |
| Uzbrojenie | 1 dwuprowadnicowa wyrzutnia kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych Masurca (zapas 48 pocisków, zasięg do 55,6 km) 4 pojedyncze wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych MM-38 Exocet (zamontowane w latach 1976-77 /1979-80) 2 pojedyncze armaty uniwersalne kalibru 100 mm L/55 Model 1964 w dwóch wieżach na dziobie, masa pocisku 13,5 kg, donośność 17 km, szybkostrzelność 60 strz/min, po modyfikacji 78 strz/min
|
Niszczyciele rakietowe typu Suffren - francuskie niszczyciele rakietowe z lat 60. XX wieku. Zbudowano 2 okręty tego typu.
Spis treści |
[edytuj] Historia powstania
W związku z wprowadzeniem do konstrukcji okrętów wojennych w latach 60. kierowanego uzbrojenia rakietowego, marynarka francuska (Marine Nationale) postanowiła zbudować swoje pierwsze nowoczesne duże okręty rakietowe, przeznaczone do eskortowania grup lotniskowców "Clemenceau" i "Foch". Ich głównym przeznaczeniem miało być zwalczanie celów powietrznych i okrętów podwodnych. Nowe okręty były pierwszymi francuskimi okrętami od początku projektowanymi do przenoszenia pocisków rakietowych. Zgodnie z francuską doktryną, większość wyposażenia i uzbrojenia była produkcji krajowej w celu zapewnienia Francji niezależności od innych krajów NATO. W 1960 zamówiono dwie jednostki: "Suffren" i "Duquesne"; stępkę pod pierwszy "Suffren" położono 21 grudnia 1962, wszedł do służby również jako pierwszy w 1967.
Okręty typu Suffren (inaczej FLE 60) początkowo klasyfikowane były we Francji jako krążowniki rakietowe, ostatecznie fregaty rakietowe. Poza Francją jednakże uważane są z racji wielkości i charakterystyk za niszczyciele rakietowe, także z tej przyczyny, że we Francji nie wyróżnia się klasy niszczycieli rakietowych; ponadto otrzymały one znaki taktyczne z literą "D" oznaczające niszczyciele w natowskiej nomenklaturze.
[edytuj] Opis
Niszczyciele typu "Suffren" wyróżniały się smukłą, uznawaną za elegancką sylwetką, o nowej wówczas architekturze, z wysokim kominem spełniającym rolę masztu (masztokominem). Dzięki swojej wielkości i kształtowi kadłuba, charakteryzowały się bardzo dobrymi własnościami morskimi. Najbardziej zwracającym uwagę, charakterystycznym dla nich i niespotykanym wcześniej elementem było umieszczenie anten stacji radiolokacyjnej dozoru powietrznego pod wielką plastikową kopułą (podobne rozwiązanie przyjęto później jedynie na holenderskich niszczycielach typu Tromp, na szeregu innych okrętów stosowano natomiast mniejsze kopuły dla anten). W chwili wejścia do służby okręty posiadały stosunkowo silne uzbrojenie w postaci jednej podwójnej wyrzutni pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu Masurca i pojedynczej wyrzutni rakietotorped Malafon, poza tym uzbrojenie artyleryjskie w postaci dwóch armat uniwersalnych 100 mm i dwóch działek 30 mm. Posiadały także stałe wyrzutnie (katapulty) torped przeciw okrętom podwodnym.
[edytuj] Służba
Po wejściu do służby, niszczyciele służyły we Flocie Atlantyckiej, a od 1975 na Morzu Śródziemnym, bazując w Tulonie. Podczas służby nie miały epizodów bojowych. Okręty pozostały w służbie poza 2000 rok, przechodząc w toku służby modernizacje uzbrojenia, a zwłaszcza wyposażenia elektronicznego i walki radioelektronicznej, aczkolwiek nie radykalne.
Możliwości bojowe okrętów rozszerzyło zamontowanie wyrzutni pocisków rakietowych woda-woda MM38 Exocet ("Duquesne" w latach 1976-77, "Suffren" - 1979-80; równocześnie zastąpiono wieże działek 30 mm pojedynczymi działkami 20 mm). Przydatność okrętów ograniczał brak śmigłowca pokładowego, który rozszerzałby możliwości zwalczania okrętów podwodnych, był on jednak typowy dla pierwszego pokolenia niszczycieli rakietowych. W latach 1984-85 na "Duquesne" i 1988-89 na "Suffren" zmodernizowano system przeciwlotniczy Masurca, który jednak pod koniec służby był już mało nowoczesny. Nie miały one także do końca służby nowoczesnych zestawów artyleryjskich obrony bezpośredniej.
[edytuj] Zbudowane okręty
| Nazwa (znak taktyczny) | Położenie stępki | Wodowanie | Wejście do służby | Wycofanie |
|---|---|---|---|---|
| Suffren (D 602) | 21 grudnia 1962, Lorient | 15 maja 1965 | 20 lipca 1967 | 20 września 2001 |
| Duquesne (D 603) | 1 lutego 1965, Brest | 11 lutego 1966 | 1 kwietnia 1970 | - |
[edytuj] Wyposażenie elektroniczne
- trójwspółrzędna stacja radiolokacyjna dozoru powietrznego DRBI 23 (w kulistej osłonie na nadbudówce dziobowej)
- stacja radiolokacyjna dozoru nawodnego DRBV 50 na maszcie (od 1985 na "Duquesne" i 1989 na "Suffren" - DRBV 15)
- dwie stacje radiolokacyjne kierowania pocisków przeciwlotniczych DRBR 51 na rufie
- stacja radiolokacyjna kierowania ogniem artylerii DRBC 32A (w latach 1988-91 zastąpione radarowo-optronicznym systemem CTMS z radarem DRBC 33A)
- radar nawigacyjny DRBN 32
- dziobowy sonar DUBV 23
- holowany sonar DUBV 43 o zmiennej głębokości holowania
- systemy walki radioelektronicznej
[edytuj] Bibliografia:
- Andrzej Jaskuła "Francuskie niszczyciele rakietowe Suffren i Duquesne" w: Morza, Statki i Okręty nr 1/2000
