Pałac Branickich w Warszawie (Miodowa)
Z Wikipedii
Współrzędne: 52°14'49" N 21°00'41" E
Pałac Branickich nr rej. 436/1 z 1 lipca 1965 |
|
 Pałac Branickich |
|
| Miejsce | Warszawa |
| Adres | ul. Miodowa 6, ul. Podwale 3 |
| Projekt | Jan Zygmunt Deybel |
| Rozpoczęcie budowy | XVIII w. |
| Pierwszy właściciel | Jan Klemens Branicki |
| Zniszczono | II wojna światowa |
| Odbudowano | 1947-1953 |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Pałac Branickich mieści się w Warszawie przy ulicy Miodowej 6.
Jest jednym z trzech pałaców, wzniesionych w Warszawie przez rodzinę Branickich i najokazalszym spośród nich. Wybudowany w bezpośrednim sąsiedztwie Zamku Królewskiego, należał do najbogatszych rezydencji magnackich w stolicy.
W pierwszej połowie XVII wieku w miejscu tym stał dwór rodziny Sapiehów. W XVIII wieku posesja została kupiona przez Stefana Mikołaja Branickiego.
Pałac został wzniesiony w latach 40. XVIII wieku dla Jana Klemensa Branickiego, hetmana wielkiego koronnego. Jego głównym architektem był Jan Zygmunt Deybel; współpracowali z nim także Jan Henryk Klemm, Jakub Fontana i rzeźbiarz Jan Chryzostom Redler. Późnobarokowy pałac posiada dwie klasycystyczne oficyny, okalające rozległe podwórze, zamknięte bramą od strony ulicy Podwale. Od przydomku małżonki hetmana, Izabeli z Poniatowskich, pałac nazywany był powszechnie "Pałacem Pani Krakowskiej" (odziedziczyła tę posesję w 1771 roku). W 1804 roku sprzedała pałac rodzinie Niemojewskich, zaś w roku 1817 jego właścicielem stał się Stanisław Sołtyk. Pałac był przebudowywany wielokrotnie w wieku XIX, został w dużej mierze zniszczony podczas II wojny światowej i odbudowany w latach 1947-1953.
Pałac wraz z oficynami i bramą jest wpisany do rejestru zabytków (nr rej. 436/1, 436/2, 436/3).
