Pałac Teppera-Dückerta w Warszawie
Z Wikipedii
Współrzędne: 52°14'50" N 21°00'14" E
Pałac Teppera-Dückerta nr rej. 85 z 1 lipca 1960 |
|
 Pałac Teppera-Dückerta |
|
| Miejsce | Warszawa |
| Adres | ul. Długa 38/40 |
| Styl architektoniczny | barok |
| Rozpoczęcie budowy | 1680 |
| Ważniejsze przebudowy | 1769-1780 |
| Zniszczono | 1944 |
| Odbudowano | 1949-1951 |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Pałac Teppera-Dückerta (Pod Czterema Wiatrami) mieści się przy ul. Długiej 38/40 w Warszawie.
Swą popularną nazwę zawdzięcza figurom czterech eoli ustawionych na filarach ogrodzenia oddzielającego dziedziniec od ulicy Długiej. Pełna nazwa to pałac Teppera-Dückerta, pochodząca od jego najznaczniejszych właścicieli.
Fundatorem pałacu był Stanisław Kleinpolt - metrykant skarbu koronnego, sekretarz królewski, podstoli i chorąży bracławski zarazem. Budowa pałacu rozpoczęta została ok. 1680. Przy jego projektowaniu brał udział Tylman z Gameren, jednak zakres jego wkładu pozostanie nieznany. W ciągu XVIII w. barokowa architektura pałacu zmieniała się. Około połowy stulecia przekształcono m.in. środkowy ryzalit korpusu głównego, który otrzymał wówczas rokokową dekorację. W latach 1769-1771 pałac przebudował Szymon Bogumił Zug dla Piotra Teppera. Rozszerzone zostało wówczas prawe skrzydło, przy którym od ul. Długiej wzniesiono nowy aneks odznaczający się wczesnoklasycystyczną elewacją frontową. Zugowi przypisuje się też zakończenie skrzydeł bocznych kwadratowymi pawilonami od ulicy, bądź tylko nadbudowę tych pawilonów o piętro.
W 1801 pałac wystawiono na licytację, którą wygrał Karol Fryderyk Dückert. Do 1891 należał on do jego spadkobierców. Od 1808 do 1914 roku mieścił się w nim wykwintny hotel Hôtel de Dresde (Drezdeński). W otaczającym pałac, założonym przez Zuga ogrodzie znajdowały się w latach 1824-1875 budynki Instytutu Wód Mineralnych. Po I wojnie światowej pałac podupadł stając się kamienicą czynszową.
W 1927 zakupiony przez Skarb Państwa, odrestaurowany i przeznaczony na siedzibę Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. W 1944 spalony. Odbudowany w 1951. Obecnie mieści się tu m.in. polska siedziba WHO.
