Papież Pius XII
Z Wikipedii
Pius XII | |
Herb | |
Dewiza | Opus iustitiae pax Pokój dziełem sprawiedliwości |
Imię łacińskie | Pius PP. XII |
Data wyboru | 2 marca 1939 |
Poprzednik | Pius XI |
Następca | Jan XXIII |
Imię i nazwisko | Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli |
Urodzony | 2 marca 1876 Rzym, Włochy |
Zmarł | 9 października 1958 Castel Gandolfo, Włochy |
Pius XII, właśc. Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli (ur. 2 marca 1876 w Rzymie, zm. 9 października 1958 w Castel Gandolfo) – włoski duchowny katolicki, od 1929 r. kardynał, w latach 1939 - 1958 papież.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i pierwsze lata kapłaństwa
Urodził się w rodzinie adwokata konsystorii. Pochodził ze szlachty związanej z Watykanem. Był synem Filipa i Virginii Graziosi.
Po ukończeniu katolickiej szkoły powszechnej u Sióstr Bożej Opatrzności uczył się w gimnazjum świeckim. Od dzieciństwa wykazywał zamiłowanie do języków, zwłaszcza łaciny, oraz antyku i muzyki. W 1894 r. uzyskał maturę w Liceum Visconti i wstąpił do seminarium duchownego. W Collegium Capranica studiował filozofię oraz matematykę i grekę. W 1895 r. przeniósł się do rzymskiego Seminarium św. Apolinarego, a na Uniwersytecie Rzymskim uczęszczał na wykłady z literatury i historii. Od 1899 r. kontynuował studia prawnicze na Gregorianum. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 kwietnia 1899. W 1902 r. otrzymał doktorat obojga praw. Odbył praktykę w Sekretariacie Stanu, a od 1903 r. był minutantem. 1905 r. został prałatem domowym i rozpoczął współpracę z Pietro Gasparrim – późniejszym sekretarzem stanu. W 1911 r. objął stanowisko podsekretarza, w 1912 r. prosekratarza, a w 1914 r. sekretarza Kongregacji ds. Kościoła. 3 kwietnia 1917 papież Benedykt XV mianował go nuncjuszem w Monachium w Bawarii, a następnie konsekrował go na biskupa tytularnego Sardes. W 1920 r. otrzymał nominację na nuncjusza w Berlinie. 16 grudnia 1929 otrzymał kapelusz kardynalski. W 1930 r. został sekretarzem stanu.
[edytuj] Pontyfikat
Ogłoszenie wyboru | |
|
|
Ogłasza kardynał Camillo Caccia-Dominioni |
Po śmierci papieża Piusa XI konklawe trwające tylko jeden dzień dokonało 2 marca 1939 wyboru Eugenio Pacellego na papieża. Przyjął on imię Piusa XII. Po raz pierwszy w historii Kościoła uroczystość koronacji transmitowano przez radio.
[edytuj] Dokonania papieża Piusa XII
1 listopada 1950 ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny
W ogłoszonej 20 października 1939 encyklice Summi Pontificatus potępił rozpętanie II wojny światowej przez totalitaryzm Niemiec nazistowskich.
W encyklice Mystici Corporis Christi ogłoszonej 29 czerwca 1943 Pius XII przedstawił naturę Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa. Zaapelował w niej również o jedność chrześcijan.
13 lipca 1949 wydał dekret nakładający ekskomunikę na członków partii komunistycznych.
W encyklikach: Orientalis Ecclesiae decus i Sempiternus Rex z 8 września 1951 podjął tematykę święceń diakonów, kapłanów i biskupów. Pius XII w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus wydanej 1 listopada 1950 ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny, encykliką Ad coeli reginam z 11 października 1954 wprowadził zaś Święto Królowej Świata.
Encyklika Divino Afflante Spiritu z 1943 r. otworzyła pole do zmian w katolickiej biblistyce, postulując wykorzystanie języków oryginalnych w tłumaczeniach na języki narodowe, zamiast jak dotąd Wulgaty.
W 1951 r. rozpoczął reformę tygodnia liturgicznego. Ujednolicił post eucharystyczny oraz wprowadził wieczorne msze święte. Dopuścił do częściowego stosowania języków narodowych w liturgii Eucharystii oraz do liturgii niektórych sakramentów.
Był pierwszym papieżem, który uznał znaczenie objawień w Fátimie.
Pius XII zezwolił na prowadzenie na szeroką skalę wykopalisk archeologicznych pod Bazyliką św. Piotra, które miały na celu zidentyfikowanie grobu apostoła św. Piotra.
Doprowadził do otwarcia nowoczesnego centrum radiowego w Santa Maria di Galeria. Był pierwszym papieżem, który stał się znany za pośrednictwem nie tylko radia, ale i telewizji.
[edytuj] Związki z Polską
- W 1939 r. tuż przed wybuchem II wojny światowej zaproponował, by Polska zgodziła się na żądania niemieckie – za wszelką cenę chciał nie dopuścić do otwartego konfliktu zbrojnego w Europie.
- W 1946 r. wyniósł do godności kardynała Adama Stefana Sapiehę, arcybiskupa metropolitę krakowskiego.
- W 1947 r. erygował polską prowincję Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego.
- W 1948 r. po śmierci prymasa Polski Augusta Hlonda mianował biskupa ordynariusza lubelskiego Stefana Wyszyńskiego prymasem Polski, arcybiskupem metropolitą warszawskim i gnieźnieńskim.
- W 1952 wyniósł prymasa Stefana Wyszyńskiego do godności kardynała.
- W 1957 ogłosił encyklikę Invicti athletae Christi o św. Andrzeju Boboli.
- W 1958 na wniosek administratora apostolskiego archidiecezji krakowskiej Eugeniusza Baziaka mianował Karola Wojtyłę biskupem sufraganem krakowskim.
[edytuj] Śmierć
Pius XII zmarł 9 października 1958 w Castel Gandolfo i został cztery dni później pochowany w Watykanie w Bazylice św. Piotra.
Jego następcą został Jan XXIII, wybrany na konklawe 28 października 1958.
[edytuj] Proces beatyfikacyjny
W 1990 r. Jan Paweł II ogłosił Piusa XII sługą bożym i rozpoczął jego proces beatyfikacyjny. W maju 2007 r. Komisja kardynałów i biskupów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w liczbie 13 członków jednomyślnie opowiedziała się za beatyfikacją Piusa XII. W grudniu 2007 r. papież Benedykt XVI zadecydował o wstrzymaniu procesu beatyfikacyjnego Piusa XII[1].
[edytuj] Kontrowersje
Osoba Piusa XII budzi wiele kontrowersji, bowiem pierwsze sześć lat jego pontyfikatu przypadło w okresie II wojny światowej. Pius XII przychylnie był nastawiony do narodowo-katolickich rządów gen. Francisca Franco w Hiszpanii oraz Antonia Salazara w Portugalii. Ze względów politycznych dobre stosunki utrzymywał również z dyktatorem Włoch Benito Mussolinim oraz z ks. Tiso rządzącym na Słowacji a także z Ante Paveliciem. W trakcie okupacji niemieckiej w Polsce zezwolił na przeniesienie pasterki z godzin nocnych (policyjnych) na wcześniejsze, aby ludność mogła w niej uczestniczyć.
Jednak, jak pisze Andrzej Grajewski: "znanych jest wiele świadectw uratowanych dzięki Piusowi XII Żydów, którzy publicznie dziękowali mu za ocalenie. We wrześniu 1945 r. Światowy Kongres Żydów ofiarował 20 tys. dolarów na prowadzone przez Watykan instytucje charytatywne w dowód uznania tego, co Stolica Święta uczyniła dla ratowania Żydów przed faszystowskimi i nazistowskimi prześladowaniami"[potrzebne źródło], co obala tezę, jakoby papież popierał działania antysemickie.
Z dokumentów watykańskich wynika, że papież nie popierał – jak się często sądzi – ks. Tiso i działał w zakresie ratowania Żydów na Słowacji i Chorwacji. Świadczy o tym także list, który dotarł 11 czerwca 1943 do delegata apostolskiego ze Stambułu (tytularnego arcybiskupa Mesembrii Angela Roncallego) od członka komisji pomocy Żydom europejskim, Meira Touval-Weltmanna. List wyrażał podziękowanie za pomoc Stolicy Apostolskiej w ratowaniu Żydów. Tezy krytyczne zatem wobec papieskiej dyplomacji podczas II wojny światowej, są coraz częściej – w miarę dostępu do dokumentów – poddawane w wątpliwość przez badaczy papieskiej dyplomacji[2].
Do bardzo znaczących elementów historii Piusa XII należy zaliczyć relację przyjaźni, która wywiązała się między nim a naczelnym rabinem Rzymu Israelem Zolla. Relacja ta została uwieńczona konwersją rabina do Kościoła Katolickiego i przyjęciem na chrzcie, w dowód wdzięczności, świeckiego imienia Piusa XII - Eugenio (Eugenio Zolli "Przed Świtem. Naczelny rabin Rzymu: dlaczego zostałem katolikiem?" Tłum. Jerzy Podgórski, Magda Sobolewska, Warszawa 1999).
W styczniu 2007 r. Ion Mihai Pacepa opublikował w National Review artykuł, w którym twierdzi, że brał udział w zmontowanej przez KGB operacji mającej na celu oczernienie Piusa XII jako sympatyka nazistów, antysemitę zachęcającego Hitlera do przeprowadzenia Holocaustu. Według Pacepy w watykańskich dokumentach dostarczonych KGB przez rumuński wywiad (KGB zamierzało je sfałszować "koloryzując" postać Piusa XII dla swoich celów) nie było żadnych kompromitujących papieża informacji.
Jeden z najwybitniejszych znawców archiwów watykańskich bardzo dobitnie polemizuje z tezami przypisującymi Piusowi XII jakiekolwiek sprzyjanie faszyzmowi, określając je mianem płytkich intelektualnie i irracjonalnie antyklerykalnych: P. Blet, Pie XII et la seconde guerre mondiale daprès les archives du Vatican, Paris, Perrin, 1997.
Przypisy
- ↑ Papież wstrzymał proces beatyfikacyjny Piusa XII?. [dostęp 23.12.2007].
- ↑ Blet, Pierre: Pius XII a druga wojna światowa w świetle dokumentów.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- "Papież opluty" – artykuł Andrzeja Grajewskiego
- watykańska strona Piusa XII, zawierająca biogram i teksty encyklik w kilku językach
- artykuł historyczny z Pro Memoria
- "Papież Pius XII – Stronnik Hitlera" artykuł z "Racjonalisty.pl"
Poprzednik Pietro Gasparri |
Sekretarze stanu Watykanu 1930-1939 |
Następca Luigi Maglione |
Boso Breakspeare • Melior le Maitre • Cencio • Ottaviano Conti di Segni • Stefano di Ceccano • Rinaldo Conti di Segni • Niccolo da Anagni • Pierre de Roncevault • Pierre de Charny • Odon de Châteauroux • Pietro de Montebruno • Guglielmo di San Lorenzo • Raynaldus Marci • Angelo de Vezzosi • Berardo di Camerino • Niccolo • Tommaso d'Ocra • Teodorico Ranieri • Arnaud Frangier de Chanteloup • Bertrand des Bordes • Arnaud d'Aux • Gasbert de Valle • Stefano Aldebrandi Cambaruti • Arnaud Aubert • Pierre du Cros • Marino Giudice • Marino Bulcani • Stefano Palosio • Cosimo Gentile Migliorati • Corrado Caraccioli • Enrico Minutoli • Antonio Correr • François de Conzie • Francesco Condulmer • Ludovico Trevisan • Latino Orsini • Guillaume d'Estouteville • Raffaele Sansoni Galeotti Riario • Innocenzo Cibo • Francesco Armellini Pantalassi de' Medici • Agostino Spinola • Guido Ascanio Sforza • Vitellozzo Vitelli • Michele Bonelli • Luigi Cornaro • Filippo Vastavillani • Enrico Caetani • Pietro Aldobrandini • Ludovico Ludovisi • Ippolito Aldobrandini • Antonio Barberini • Paluzzo Paluzzi Altieri degli Albertoni • Galeazzo Marescotti (pro-kamerling) • Giovanni Battista Spinola • Annibale Albani • Silvio Gonzaga Valenti • Girolamo Colonna di Sciarra • Carlo Rezzonico • Romoaldo Braschi-Onesti • Giuseppe Maria Doria Pamphili (pro-kamerling) • Bartolomeo Pacca • Pietro Francesco Galleffi • Giacomo Giustiniani • Tommaso Riario Sforza • Lodovico Altieri • Filippo De Angelis Vincenzo Gioacchino Pecci • Camillo di Pietro • Domenico Consolini • Luigi Oreglia di Santo Stefano • Francesco Salesio della Volpe • Pietro Gasparri • Eugenio Pacelli • Lorenzo Lauri • Benedetto Aloisi Masella • Jean-Marie Villot • Paolo Bertoli • Sebastiano Baggio • Eduardo Martínez Somalo • Tarcisio Bertone