Paweł Piskorski
Z Wikipedii
Paweł Piskorski | |
Data i miejsce urodzenia | 25 lutego 1968 Warszawa |
Prezydent m.st. Warszawy | |
Okres urzędowania | od 30 marca 1999 do 14 stycznia 2002 |
Przynależność polityczna | Unia Wolności, Platforma Obywatelska |
Poprzednik | Marcin Święcicki |
Następca | Wojciech Kozak |
poseł do PE 2004-2009 | |
Przynależność polityczna | bezpartyjny |
Okres urzędowania | od 20 lipca 2004 |
Paweł Bartłomiej Piskorski (ur. 25 lutego 1968 w Warszawie) – polski polityk, samorządowiec, prezydent Warszawy w latach 1999-2002, poseł na Sejm RP I, III i IV kadencji, od 2004 poseł do Parlamentu Europejskiego od 2004, laureat Nagrody Kisiela w 1999.
Ukończył XLI LO im. Joachima Lelewela w Warszawie, a w 1993 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego.
Działał w podziemnym Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, w którym współtworzył rodzaj "lotnych brygad", zajmujących się zdobywaniem personaliów osób aresztowanych w czasie manifestacji, które następnie przekazywano ich rodzinom.
Od 1989 po legalizacji NZS, był najpierw członkiem Komisji Krajowej, a następnie jej przewodniczącym w latach 1990-1991. W 1990 zaangażował się wraz z grupą działaczy NZS w tworzenie struktur terytorialnych Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego KLD.
W 1991 w wyborach parlamentarnych został po raz pierwszy wybrany posłem na Sejm I kadencji. Był członkiem Komisji Polityki Gospodarczej i Budżetu, Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Demografii i Migracji. Zajmował także stanowisko wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej ds. Ustawy Ordynacja Wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Był członkiem delegacji polskiego parlamentu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.
Po zjednoczeniu KLD z Unią Demokratyczną w 1994 działał w Unii Wolności.
W latach 1991-1993 był pierwszym przewodniczącym Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, której celem była poprawa stosunków społecznych i gospodarczych z Niemcami. Od 1993 do 1997 przewodniczył Fundacji im. Gabriela Narutowicza.
W 1997 ponownie został posłem. W Sejmie III kadencji pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i przewodniczącego Podkomisji ds. Strategii Obronnej i Integracji z NATO.
W latach 1999-2001 pełnił funkcję prezydenta Warszawy. Był oskarżany o liczne nadużycia w trakcie pełnienia tej funkcji, choć żadnego z oskarżeń ostatecznie nie dowiedziono. Zarzuty te związane były głównie z decyzjami o udostępnieniu gruntów budowlanych spółdzielni mieszkaniowej Dembud, którą kierowali jego dawni koledzy z KLD i NZS oraz przetargami na budowę mostu Świętokrzyskiego i Trasy Siekierkowskiej (tzw. "afera mostowa"), które wygrała firma, której właścicielem był mąż ówczesnej radnej UW, będącej członkiem komisji przetargowej. Przeciwnicy polityczni, zwłaszcza pełniący od 2002 funkcję prezydenta Warszawy Lech Kaczyński z PiS, zarzucali Pawłowi Piskorskiemu stworzenie tzw. "układu warszawskiego" skupiającego lokalnych działaczy UW (a później PO) oraz SLD.
W 2001 odszedł razem z całą grupą dawnych działaczy KLD z Unii Wolności do nowo utworzonej Platformy Obywatelskiej. 23 września 2001 jako lider warszawskiej listy Platformy Obywatelskiej został wybrany posłem na Sejm IV kadencji liczbą około 70 tys. głosów. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. Został także wiceprzewodniczącym polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO.
13 czerwca 2004 został wybrany posłem do Parlamentu Europejskiego z Warszawy.
Wkrótce zrezygnował z pełnienia funkcji sekretarza generalnego PO. 25 kwietnia 2006 "Dziennik" poinformował o zakupie w 2005 przez Pawła Piskorskiego wraz żoną ponad 320 hektarów ziemi w Słoninie pod zalesienie. Łączny koszt zakupu wyniósł 1 250 000 zł. Kwota ta przewyższała wartość środków zadeklarowanych przez europosła w oświadczeniu majątkowym za rok 2005. Paweł Piskorski tłumaczył się, że pieniądze pochodziły z pensji, sprzedaży mieszkań oraz oszczędności.
26 kwietnia 2006 Zarząd Krajowy PO postanowił o wykluczeniu Pawła Piskorskiego z partii. 17 maja 2006 wykluczono także dziesięciu jego współpracowników, m.in. Jana Artymowskiego i Piotra Foglera. Oficjalnym powodem było szkodzenie wizerunkowi Platformy.
W grudniu 2007 media poinformowały o uznaniu części majątku Piskorskiego za "uzyskany w sposób niejawny" i obłożeniu go 75% podatkiem. Miałoby to dotyczyć kwoty rzędu 1 mln zł uzyskanych w 1997[1].