Pekin
Z Wikipedii
Współrzędne: 39°55' N 116°23' E
| Pekin 北京 |
|
 Centrum biznesowe Pekinu |
|
| Państwo |  Chińska Republika Ludowa |
| Miasto | miasto wydzielone Pekin |
| Burmistrz | Wang Qishan |
| Powierzchnia | 16 808 km² |
| Położenie | 39° 55' N 116° 23' E |
| Ludność (2005) • liczba ludności • gęstość • aglomeracja |
7 490 618 1037 os./km² 17 430 000 |
| Nr kierunkowy | 10 |
| Kod pocztowy | 100000 - 102600 |
| Podział miasta | 18 okręgów administracyjnych, 273 okręgi miejskie |
|
Położenie na mapie kraju
  Pekin
北京 |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
| Strona internetowa miasta | |
Pekin (chiń. 北京, pinyin: Běijīng) to stolica Chińskiej Republiki Ludowej oraz miasto wydzielone, podlegające bezpośrednio władzom kraju. Od północy, zachodu i południa graniczy z prowincją Hebei, a od wschodu z miastem wydzielonym Tiencin.
Pekin jest drugim, po Szanghaju, miastem ChRL pod względem liczby ludności. Pełni także funkcję największego ośrodka politycznego, oświatowego i kulturalnego kraju. Krzyżują się tu ważne linie kolejowe i drogi samochodowe.
Spis treści |
[edytuj] Nazwa
Nazwa Pekin oznacza dosłownie północna stolica. Stolice państw Azji Wschodniej często mają w swoje nazwie wyraz stolica. Przykładami mogą być: Nankin, dawna stolica Chin (oznacza dosłownie Południowa Stolica), Tokio, w Japonii oraz Tonkin (obecnie Hanoi) w Wietnamie (obydwie nazwy miast po przetłumaczeniu dają Wschodnią Stolicę'). Również dawna stolica Japonii, Kioto, oraz Gyeongseong (obecnie Seul) w Korei Południowej po przetłumaczeniu dadzą wyraz Stolica.
Nazwa Pekin była wiele razy zmieniana. Między 1928 a 1949 rokiem miasto nazywało się Peiping, co oznaczało Północny Pokój.
Yanjing to nieoficjalna nazwa miasta, używana podczas panowania dynastii Zhou. Obecnie tę nazwę nosi miejscowe piwo. Marco Polo w swoich relacjach nazwał Pekin z mongolska Cambaluc (pol. Chanbałyk).
Pozostałe nazwy stolicy są opisane w dziale Historia.
[edytuj] Historia
Historia miasta jest bardzo długa i sięga 1 tysiąclecia p.n.e., kiedy było stolicą państwa Yan. Za czasów dynastii Tang i Song miasto podupadło, aż w końcu podzieliło się na mniejsze miasteczka. Liczni poeci pisali poematy na temat upadającego miasta.
W X - XII w. było stolicą dynastii Kitanów jako Nanjing. W późniejszym czasie stało się jednym z trzech stołecznych ośrodków Dżurdżenów pod nazwą Zhongdu.
Siły zbrojne Mongołów w 1215 r. zniszczyły miasto. W 1267 r. wnuk Czyngis-chana, Kubilaj odbudował miasto, które stało się stolicą jego imperium. Nadał mu nazwę Dadu, co oznacza Duża Stolica. Kubilaj wolał umieścić swoją stolicę w Pekinie, niż w środkowej części Chin, ponieważ miasto było ośrodkiem handlowym. Kubilaj chciał także, aby jego imperium przypominało Chiny. Był to prawdziwy początek współczesnej roli miasta. Marco Polo podczas swoich podróży nazwał miasto Cambaluc (spolszczenia: Chanbałyk, Kanbałyk). Dadu była położona w dzisiejszej północnej części miasta, gdzie do dziś zachowały się fragmenty murów miejskich i wież strażniczych.
W 1403 r. cesarz z dynastii Ming, Zhu Di (który objął tron po rozpętaniu wojny domowej i zabiciu rządzącego siostrzeńca) zmienił nazwę miasta na Beijing co oznacza Północna Stolica.
Niebawem wybudowano Zakazane Miasto (w latach 1406-1420), gdzie zbudowano między innymi Świątynię Nieba (w 1420 roku). Plac Tiananmen, który kojarzy się głównie z komunistyczną ChRL został zbudowany również w tym czasie. Jednak był wiele razy niszczony. Dzisiejszy plac był zbudowany w 1651 r.
W 1927 r., kiedy to władze Republiki Chin przeniosły swą stolicę do Nankinu, miasto straciło na znaczeniu. W 1928 r. nazwę miasta przemianowano na Beiping, aby nie oznaczała już Północna Stolica.
Podczas wojny chińsko-japońskiej miasto (od 29 lipca 1937 r.) było okupowane przez Japonię. Podczas tej okupacji miasto znów nazywało się Beijing i było stolicą marionetkowego państwa stworzonego przez Japonię. 15 sierpnia 1945 r. Japończycy opuścili miasto, a nazwa znów została zmieniona na Beiping.
Podczas chińskiej wojny domowej 31 stycznia 1949 r. komuniści wkroczyli do miasta. 1 października tego samego roku, na placu Tian'anmen, Mao Zedong ogłosił powstanie Chińskiej Republiki Ludowej. Już kilka dni wcześniej podczas obrad Chinese People's Political Consultative Conference nazwa Beiping została ponownie zamieniona na Beijing.
W tym też czasie miasto zyskało większą powierzchnię - przyłączono do niego liczne okoliczne wioski i miasteczka.
Podczas kolejnej reformy ekonomicznej (za rządów Denga Xiaopinga) powierzchnia Pekinu została bardzo rozszerzona. Przedtem granice miasta kończyły się na drugiej i trzeciej obwodnicy. Wtedy poszerzono je aż do 5 obwodnicy. Wiele nowych dzielnic włączonych do miasta pozostało jednak regionami typowo rolniczymi. Oprócz dzielnic rolniczych na nowych terenach zaczęły się rozwijać dzielnice o charakterze handlowym albo przemysłowym.
Centrum duchowym kraju stał się plac Tian'anmen. Na placu Tian'anmen w 1989 odbyły się także masowe protesty przeciwko rządowi. Demonstrujący domagali się demokratyzacji życia. 4 czerwca wojsko krwawo stłumiło demonstracje.
Wraz z rozwojem nowoczesnej metropolii zaczęły się wielkie problemy. Duża gęstość zaludnienia, przeciążenie komunikacji, zanieczyszczenie powietrza - powodują niezadowolenie wśród mieszkańców. Mimo to miasto jest celem migracji, głównie dla mieszkańców wsi z całej ChRL.
W 2008 roku w Pekinie zostaną zorganizowane Letnie Igrzyska Olimpijskie.
[edytuj] Geografia i klimat
[edytuj] Ukształtowanie powierzchni
Wzgórza dominują w północnej, północno-zachodniej i zachodniej części aglomeracji. Północno-zachodnia część leży w obrębie gór Jundu; zachodnia natomiast część metropolii należy do łańcucha górskiego Xishan. W tych właśnie górach, na granicy z prowincją Hopej, znajduje się najwyższy punkt chińskiej stolicy - góra Dongling (wysokość 2303 m n.p.m.). Większymi rzekami, jakie przepływają przez Pekin, są Yongding i Chaobai, będące dopływami rzeki Haihe. W mieście kończy się także chiński Wielki Kanał (łączy stolicę z miastem Hangzhou) oraz Wielki Kanał Północny. Na rzece Chaobai zbudowano zbiornik Miyun, który jest głównym źródłem słodkiej wody dla miasta.
Pekin leży na następujących szerokościach geograficznych: 39°54'20” szerokości geograficznej północnej i 116°23'29” długości geograficznej wschodniej. Jest ono jednak bardzo rozległe. Kolejne etapy rozszerzania się stolicy wyznaczają obwodnice, zwane Ring Road. Plac Tian'anmen leży na prawo od centralnej części miasta i na południe od Zakazanego Miasta. Na zachód od placu ciągnie się dzielnica Zhongnanhai gdzie mieszkają najwyżsi przedstawiciele władz ludowych. Przez środkową część miasta, ze wschodu na zachód, biegnie ulica Chang'an.
[edytuj] Klimat
Klimat metropolii jest kontynentalny. Charakteryzują go wilgotne i gorące lata (powietrze monsunowe), oraz zimne, wietrzne i suche zimy (powietrze syberyjskie). Średnie temperatury stycznia wahają się od –7 do –4°C, a lipca od 25 do 26°C. Roczne opady wynoszą 600 mm, z czego 75% przypada na okres letni.
Mieszkańcy Pekinu cierpią z powodu dużego zanieczyszczenia powietrza, które powstaje na skutek dużej koncentracji przemysłu i komunikacji. Plagą metropolii stał się piasek, nawiewany z północnej i północno-zachodniej części ChRL, gdzie występują pustynie. Ostatnio jednak poczyniono pewne postępy w celu zmniejszenia zanieczyszczenia, z powodu organizacji Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2008 r.
[edytuj] Miasta wchodzące w skład regionu metropolitalnego Pekinu
- Andingmen 安定门
- Beiyuan 北缘
- Changping 昌平
- Chaoyangmen 潮阳门
- Dongzhimen 东直门
- Fangzhuang 方庄
- Fuchengmen 阜成门
- Fuxingmen 复兴门
- Guomao 国贸
- Hepingli 和平里
- Huairou 怀柔
- Liangxiang 亮相
- Liulimiao 刘立庙
- Miyun 密云
- Tongzhou 通州
- Wangjing 王敬
- Wangfujing 王府井
- Wudaokou 舞蹈口
- Xidan 戏单
- Yayuncun 亚运村
- Yizhuang 衣装
- Zhongguancun 中观村
[edytuj] Podział administracyjny
Miasto podzielone jest na 18 okręgów administracyjnych: 16 dzielnic i 2 powiaty
[edytuj] Dzielnice miejskie i podmiejskie
- Dongcheng (东城区: Dongchéng Qu)
- Xicheng (西城区: Xichéng Qu)
- Chongwen (崇文区: Chóngwén Qu)
- Xuanwu (宣武区: Xuanwu Qu)
- Chaoyang (朝阳区: Cháoyáng Qu)
- Haidian (海淀区: Haidian Qu)
- Fengtai (丰台区: Fengtái Qu)
- Shijingshan (石景山区: Shíjingshan Qu)
[edytuj] Inne dzielnice
Są to nazwy odległych przedmieść, miejscowości strefy podmiejskiej czy miast satelitarnych. Niektóre z nich to dzielnice wiejskie.
- Mentougou (门头沟区: Méntóugou Qu)
- Fangshan (房山区: Fángshan Qu)
- Tongzhou (通州区: Tongzhou Qu) — do 1997 Tong
- Shunyi (顺义区: Shunyi Qu)
- Changping (昌平区: Changpíng Qu)
- Daxing (大兴区: Daxing Qu)
- Pinggu (平谷区: Pínggu Qu)
- Huairou (怀柔区: Huáiróu Qu)
[edytuj] Dzielnice odległe
- Miyun (密云县: Miyún Xian)
- Yanqing (延庆县: Yánqing Xian)
Powyższe dzielnice dzielą się na 273 okręgi miejskie: 119 miast, 24 obszary miejskie, 5 etnicznych obszarów miejskich i 125 subdystryktów.
[edytuj] Ekonomia
W 2004 roku Produkt Krajowy Brutto w Pekinie wynosił 428,3 mld renminbi (51,73 mld $) i wzrósł o 13,2% w stosunku do roku poprzedniego. Produkcja przemysłowa przynosi 60% całego PKB. Roczna płaca na mieszkańca wynosi 15 637,8 renminbi (1888,6 $) i wzrosła o 11,5% w stosunku do roku poprzedniego. Tymczasem PKB na osobę regionów wiejskich wynosił 7172 renminbi (866,2 $) i wzrósł o 9,2% w stosunku do roku 2003.
W Pekinie trwa wielki boom w dziedzinie nieruchomości i samochodów. W 2004 r. sprzedano w sumie 24,72 miliona metrów kwadratowych za 108,51 miliarda renminbi. Całkowita liczba samochodów w Pekinie wynosi 1 871 000, z czego 1 298 000 to samochody prywatne. Warto dodać, że w 2003 r. sprzedano 447 000 nowych i używanych samochodów.
Beijing CBD to nowoczesne centrum miasta, z dużą liczbą wieżowców, znajdujące się w Guomao. Beijing Financial Street ciągnąca się w Fuxingmen i Fuchengmen, to natomiast centrum finansowe metropolii. Dzielnice Wangfujing i Xidan to dzielnice handlowe. Zhongguancun to dzielnica nazywana chińską doliną krzemową. Produkuje się tu wyroby elektroniczne (w tym komputery), ponadto rozwija się przemysł informatyczny i nowoczesnych technologii. Dzielnica jest także centrum badań w dziedzinie farmaceutyki. Dzielnica Yizhuang, umieszczona na południowy wschód od centrum miasta, również jest ośrodkiem farmaceutyki.
Dzielnice przemysłowe skupiają się głównie w zachodniej części miasta. Na obrzeżach miasta rozwinięte jest rolnictwo. Uprawia się głównie pszenicę i kukurydzę.
Główne gałęzie przemysłu w metropolii:
- hutnictwo żelaza
- maszynowy (produkcja obrabiarek, maszyn poligraficznych, rolniczych, budowlanych oraz urządzeń do elektrowni cieplnych)
- środków transportu (samochody, pociągi)
- elektrotechniczny i elektroniczny (odbiorniki radiowe i telewizyjne, komputery)
- chemiczny (tworzywa sztuczne, włókna chemiczne, kauczuk syntetyczny)
- precyzyjny (zegarki, aparaty fotograficzne)
- spożywczy (zwłaszcza młynarski)
- rafineryjny (rafineria ropy naftowej do której doprowadzony jest rurociąg z portu Qinhuangdao, który połączony jest rurociągiem z zagłębiem naftowym Daqing)
Oprócz tych gałęzi przemysłu rozwinięte jest tradycyjne rzemiosło, a w szczególności rzeźba w kości słoniowej, lace, nefrycie i drewnie.
[edytuj] Architektura
.jpg/200px-Hutong_Jiemen_(Snowyowls).jpg)
W Pekinie przeważają 3 style architektoniczne. Pierwszy to tradycyjna zabudowa pozostała z czasów cesarskich (m.in. brama Niebiańskiego Spokoju) która jest wizytówką miasta. Następnym stylem są budowle z lat 50., 60. i 70. Cechuje je kanciastość, oraz uprzejme lecz ubogie wykonanie. Ostatnio coraz bardziej dominuje architektura nowoczesna. W mieście coraz częściej architekci mieszają różne style. Mieszają np. architekturę lat 50. ze współczesną.
[edytuj] Najwyższe budynki
Obecnie w Pekinie odnotowuje się 289 tego rodzaju obiektów.
- Centrum Jing Guang, rok oddania do użytku 1990, 53 kondygnacje, 207,9 m wysokości
- Capital Mansion, 1989, 52, 183,5 m
- Chińskie Centrum Światowego Handlu, 1999, 39, 155,1 m (2 budynki)
- Budynek biurowy Fortune Plaza 2, 2005, ?, 155,1 m
- Centralne Centrum Międzynarodowego Handlu, 2005, 36, 150 m (4 budynki)
- LG Beijing Tower, 2005, 34, 141 m (2 budynki)
- Crown Tower, 2003, 38, 138,1 m
- Pekińskie Centrum Światowych Finansów, 1998, 32, 131 m
- Budynek Anzhen, 1999, 30, 131 m
- Cyber Tower A, 2001, 28, 125 m
[edytuj] Demografia
W Pekinie, łącznie z regionem metropolitalnym, pod koniec 2007 roku zamieszkiwało 17,43 mln ludzi[1]. ok. 12 mln mieszka w mieście, natomiast reszta w regionach wiejskich, otaczających miasto. 12,03 mln mieszkańców miało tak zwane hukou (stałe zameldowanie), a 5,4 miało dozwolenie na pobyt czasowy na 6 miesięcy i dłużej. Ponadto, dużo osób to wędrowni pracownicy, przebywający w mieście nielegalnie. Ludność samego miasta, bez zespołu miejskiego wynosi ok. 7,5 mln. Źródła demograficzne ONZ szacują wielkość aglomeracji pekińskiej na 12,1 mln mieszkańców (2006).
Władze lokalne przewidują wzrost populacji Pekinu do 19.5 min w 2015 roku i 21.4 mln w 2020[1].
Większość ludzi zamieszkujących Pekin to Chińczycy Han. Ponadto mieszkają tu także Mandżurowie, Hui i Mongołowie. W ostatnich latach coraz miasto jest centrum imigracji Koreańczyków z Korei Południowej, przebywających jednak głównie tu z powodów biznesowych lub studiów. Zamieszkują oni takie dzielnice jak Wangjing i Wudaokou.
|
|
| Grupy etniczne w Pekinie, rok 2000 | ||
|---|---|---|
| Narodowości | Populacja | Udział procentowy |
| Chińczycy Han | 12 983 696 | 95,69% |
| Mandżurowie | 250 286 | 1,84% |
| Hui | 235 837 | 1,74% |
| Mongołowie | 37 464 | 0,28% |
| Koreańczycy | 20 369 | 0,15% |
| Tujia | 8372 | 0,062% |
| Zhuang | 7322 | 0,054% |
| Miao | 5291 | 0,039% |
| Ujgurzy | 3129 | 0,023% |
| Tybetańczycy | 2920 | 0,022% |
[edytuj] Kultura
.jpg/250px-Hutong_1_(Snowyowls).jpg)
Mieszkańcy Pekinu używają tutejszego dialektu, od którego pochodzi standardowy język mandaryński. Przy granicy z prowincją Hebei używa się innych dialektów języka mandryńskiego.
W Chinach szczególnie popularna jest pekińska opera. Na typowy spektakl składają się śpiew, dialogi, a także gesty, ruchy, walka i akrobacje wśród aktorów. Aktorzy często posługują się archaiczną odmianą tutejszego dialektu, który jest zupełnie inny od współczesnego języka. Niestety często nawet sami Chińczycy nie mogą zrozumieć, o czym mówią aktorzy. Mimo to, w niektórych nowoczesnych teatrach, tekst wyświetlany jest po angielsku.
Tradycyjnym stylem architektonicznym w Pekinie jest siheyuan. Mieszkania budowane w tym stylu są na wzór kwadratu, a w środkowej części znajduje się dziedziniec. Na dziedzińcu często rosną drzewka i znajduje się oczko wodne z rybami. Specjalnością stylu są wąskie uliczki zwane hutong. Alejki te rzadko mają jakiekolwiek zakręty i biegną przeważnie z zachodu na wschód. Jest to związane z feng shui. Niektóre z nich są bardzo wąskie, że tylko kilku pieszych może sie przecisnąć.
W architekturze Pekinu coraz rzadziej widać tradycyjne budownictwo. Małe, niskie domy są wyburzane, a na ich miejscu stawiane są kilkunastopiętrowe bloki. Wąskie alejki hutong zamieniane są na szerokie drogi. Ludzie eksmitowani ze swoich tradycyjnych mieszkanek mają prawo do lokalu o tej samej powierzchni w bloku. Mieszkańcy shiheyuan nie są zadowoleni z takiego obrotu spraw. Rząd postanowił jednak oszczędzić kilka dzielnic shiheyuan, z powodu organizacji w 2008 Igrzysk Olimpijskich. Staną się one zabytkiem miasta.
W Pekinie można dobrze zjeść w restauracjach serwujących kuchnię lokalną.
[edytuj] Transport
Szybki rozwój ekonomiczny zmusił władze miasta do rozwinięcia systemu transportowego. Obecnie Pekin okrąża 5 obwodnic i 9 dróg szybkiego ruchu. Miasto jest także węzłem kolejowym (Chińska Narodowa Magistrala Kolejowa) oraz lotniczym (międzynarodowe lotnisko).
[edytuj] Koleje
W Pekinie główne dworce kolejowe to: Pekińska Stacja Kolejowa (jako dworzec główny) i Zachodnia Stacja Kolejowa. Ponadto działa 5 innych popularnych, stacji kolejowych: Pekin Wschodni, Pekin Północny, Pekin Południowy, Fengtai i Guanganmen.
Pekin jest ważnym węzłem kolejowym. Z miasta prowadzą linie kolejowe do: Kantonu, Szanghaju, Harbinu, Baotou, Taiyuanu, Chengdu i Qinhuangdao.
Przez miasto przebiegają również linie kolejowe o znaczeniu międzynarodowym (m.in. Moskwa, Rosja - Pjongjang, Korea Północna). Stąd także prowadzi linia kolejowa do Koulunu w Hongkongu.
[edytuj] Drogi i autostrady
Pekin jest wielkim węzłem komunikacji drogowej. Dziewięć dróg szybkiego (dodać powinno się jeszcze 6 dróg w budowie lub projektowanych) ruchu łączy miasto z innymi regionami ChRL. Metropolia ma także własny system obwodnic.
Problemem metropolii jest poważne zatłoczenie dróg. Największe korki tworzą się w godzinach szczytu, również na głównej ulicy miasta - Chang'an.
W ostatnim czasie rząd próbuje zwalczyć problem korków. Rozszerzył większość obwodnic, szczególnie 3 obwodnicę. Zastępuje też skrzyżowania z sygnalizacją świetlną skrzyżowaniami bezkolizyjnymi.
Ulica Chang'an biegnie przez środek placu Tian'anmen i jest główną arterią komunikacyjną miasta.
[edytuj] Komunikacja powietrzna
Pekin obsługuje Pekiński Międzynarodowy Port Lotniczy (Beijing Capital International Airport) położony w Shunyi, 20 km na wschód od centrum miasta. Obsługuje on prawie wszystkie międzynarodowe i krajowy przyloty do miasta oraz odloty z niego. Jest on także głównym portem lotniczym ChRL. Centrum miasta połączone jest z lotniskiem drogą szybkiego ruchu. W czasie godzin o małym natężeniu ruchu można tam dojechać w ciągu 40 minut.
Inne lotniska obsługujące metropolię to: lotnisko Langxiang, Nanyuan, Xijiao, Shahe i Badaling. Obsługują one jednak głównie loty towarowe.
[edytuj] Transport publiczny
W mieście rozwija się sieć kolei miejskich. Obecnie działają 4 linie (2 podziemne i 2 naziemne). Rozwój kolei miejskich jest uzależniony od przygotowań do Igrzysk Olimpijskich w 2008. W 2004 r. w mieście działało 599 linii autobusowych i trolejbusowych.
Przejazd autobusem lub trolejbusem na krótkiej trasie (5-6 przystanków) kosztuje 1 yuan ( 0,125 $; przy dłuższej trasie cena wzrasta). Podróż metrem kosztuje natomiast 3 yuany (0,375 $). Za przejazd taksówką za pierwsze trzy - cztery kilometry trzeba zapłacić 10 yuany (1,2 $), za każdy kolejny kilometr należy dopłacić od 1,2 do 2,5 yuany.
[edytuj] Turystyka
[edytuj] Atrakcje turystyczne
Choć coraz mniej pekińczyków zamieszkuje w tradycyjnych domach, to miasto przyciąga wielu turystów chcących zobaczyć znane na całym świecie zabytki architektury. Plac Tian'anmen, oprócz swojego znaczenia politycznego, ma także wielkie znaczenie turystyczne. Stąd blisko jest do Zakazanego Miasta. Ważnym regionem turystycznym jest dzielnica Badaling, gdzie zaczyna się jeden z odcinków Wielkiego Muru Chińskiego - Badaling, oraz znajdują się Pałac Letni i Niebiańska Świątynia.
Lista najważniejszych atrakcji turystycznych w mieście:
- Zakazane Miasto
- Plac Tian'anmen (miejsce protestów w 1919, 1976 i 1989)
- brama Tian'anmen
- Wielka Hala Ludowa
- Narodowe Muzeum Historii Chin
- Pomnik Bohaterów Społeczeństwa
- Mauzoleum Mao Zedonga
- Świątynia Nieba
- Pałac Letni
- ruiny starszego Pałacu Letniego
- Park Beihai
- Park Jingshan
- Świątynia Tanzhe
- Świątynia Jietai
- Świątynia Yunju
- Pekiński Ogród Zoologiczny
- Pachnące Wzgórza
- tradycyjna architektura (shiheyuan i hutong)
- Pekiński Park Świata
- Wieża Pekińska
- Yonghegong (świątynia lamaistyczna)
- Muzeum Wojskowe Chin
- Shichahai
- Daguanyuan
- teren Uniwersyetu Pekińskiego i Uniwersytetu Tsinghua
Znane atrakcje turystyczne na obrzeżach metropolii:
- odcinki Wielkiego Muru Chińskiego
- groby dynastii Ming
- Shidu
- Muzeum w którym znajdują się szczątki człowieka pekińskiego
Znane opery i teatry
- Pekiński Teatr Operowy Zheng Yici
[edytuj] Hotele
W latach 50. i 60. w Pekinie nie działały żadne hotele o standardzie międzynarodowym. W tamtych latach dla obcokrajowców powstały (istniejące do dziś) zhaodaisuos czyli ośrodki przystosowane do przyjmowania zagranicznych gości. W latach 70. Pekin otworzył się na świat. Powstało wiele hoteli o wysokich standardach. Najbardziej luksusowe (*****) z nich to: State Guest Hotels Presidential Plaza, Prime Hotel, China World Hotel, Crowne Plaza Hotel, Huandao Boya Hotel, International Hotel, The Peninsula Beijing Hotel, Wangfujing Grand Hotel, Zhao Long Hotel, Hotel Nikko New Century Beijing, Grand Hotel, Jade Palace Hotel, Tianxiang Hotel (Courtyard), Grand Hyatt, Kerry Center Hotel Beijing, Shangri-La Hotel, Traders Hotel, Xiyuan Hotel.
[edytuj] Edukacja
Lista wyższych uczelni w Pekinie:
- Uniwersytet Pekiński (北京大学) (zał. 1898)
- Chiński Uniwersytet Ludowy (中国人民大学) (zał. 1937)
- Uniwersytet Tsinghua (清华大学)
- Pekiński Uniwersytet Jiaotong (北京交通大学)
- Chiński Uniwersytet Rolnictwa (中国农业大学)
- Pekiński Uniwersytet Chemii (北京化工大学)
- Pekiński Uniwersytet Języka i Kultury (北京语言大学)
- Pekiński Uniwersytet Leśnictwa (北京林业大学)
- Pekiński Uniwersytet Lotnictwa i Astronautyki (北京航空航天大学)
- Pekiński Uniwersytet Medycyny Chińskiej (北京中医药大学)
- Pekiński Uniwersytet Nauki i Technologii (北京科技大学)
- Pekiński Uniwersytet Pedagogiczny (北京师范大学)
- Pekiński Uniwersytet Ropy Naftowej (石油大学)
- Pekiński Uniwersytet Studiów Zagranicznych (北京外国语大学)
- Pekiński Uniwersytet Technologii (北京工业大学)
- Pekiński Uniwersytet Poczty i Telekomunikacji (北京邮电大学)
- Pekiński Instytut Technologii (北京理工大学)
- Uniwersytet Międzynarodowej Ekonomii i Biznesu (对外经济贸易大学)
- Uniwersytet Stosunków Międzynarodowych (国际关系学院)
- Centralny Uniwersytet Finansów i Ekonomii (中央财经大学)
- Chiński Uniwersytet Komunikacji (中国传媒大学)
- Chiński Uniwersytet Nauk Politycznych i Prawa (中国政法大学)
- Centralny Instytut Sztuk Pięknych (中央美术学院)
- Centralna Akademia Aktorstwa (中央戏剧学院)
- Pekińska Akademia Filmowa (北京电影学院)
- Centralne Konserwatorium Muzyczne (中央音乐学院)
- Stołeczny Uniwersytet Pedagogiczny (首都师范大学)
[edytuj] Sport
W 2008 roku w Pekinie odbędą się Igrzyska Olimpijskie i Paraolimpiada.
Lista drużyn sportowych grających w Pekinie:
- Chińskie Stowarzyszenie Super Ligi Piłki Nożnej
- Beijing Xiandai
- Chińskie Stowarzyszenie Koszykówki
- Beijing Ducks
- eSport
- Beijing eSports Team (BeT)
[edytuj] Miasta partnerskie
.svg/20px-Flag_of_Belgium_(civil).svg.png){kind=small}
Źródło: http://www.ebeijing.gov.cn/ying/default.htm
[edytuj] Linki zewnętrzne
- przewodnik po Pekinie
- serwis turystyczny Pekinu
- mapa Pekinu
- Pekin
- Pekin w Wikitravel
- strona oficjalna (wersja angielska)
- oficjalna strona Igrzysk Olimpijskich w 2008
- zdjęcia Pekinu
- atrakcje turystyczne miasta, a także zdjęcia i historia
Anhui • Fujian • Gansu • Guangdong • Hajnan • Hebei • Heilongjiang • Henan • Hubei • Hunan • Jiangsu • Jiangxi • Jilin •Junnan • Kuejczou • Liaoning • Qinghai • Shaanxi • Shanxi • Syczuan • Szantung • Zhejiang
Regiony autonomiczne
Kuangsi • Mongolia Wewnętrzna • Ningxia • Sinkiang • Tybet
