Pistolet Walther P 38

Z Wikipedii

Walther P38
Walther P 38 wyprodukowany w 1944 roku w zakładach Spreewerke
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Producent	Walther
Rodzaj	pistolet samopowtarzalny
Historia
Prototypy	1929 - 1938
Produkcja seryjna	1938 - 2004
Dane techniczne
Kaliber	9 mm
Nabój	9 mm Parabellum
Magazynek	pudełkowy, 8 nab.
Wymiary
Długość	215 mm 270 mm (P 38SD)
Długość lufy	125 mm 130 mm (P 38SD)
Masa
broni	0,85/1,08 kg (P.38) 0,78/0,98 kg(P1)
Inne
Zasięg skuteczny	50 m

Pistolet Walther P 38 – niemiecki pistolet samopowtarzalny skonstruowany przez Fritza Walthera i produkowany od 1938 do 2004 roku.

[edytuj] Historia konstrukcji:

Jeszcze przed odrzuceniem w 1935 roku przez Niemcy ograniczeń traktatu wersalskiego (zakazującego m.in. prac nad pistoletami kalibru 9 x 19 mm Parabellum) prowadzono prace nad nowym pistoletem, który miał zastąpić drogi i skomplikowany w produkcji pistolet P08 Parabellum. Prace prowadzono w ścisłej tajemnicy w firmach Mauser i Walther.

Pierwszą propozycją Walthera był Walther PP w wersji kalibru 9 x 17 mm Short, ale został odrzucony, ponieważ Reichswehra żądała broni kalibru 9 x 19 mm. Następną propozycją był Militärpistole (MP, później określany jako MP I), będący powiększonym Waltherem PP. W latach 1930-32 wykonano cztery prototypy tego pistoletu. Podobnie jak w PP zastosowano zamek swobodny, czego skutkiem była duża masa pistoletu.

W 1932 roku powstał prototyp MP II z zamkiem półswobodnym. Został on oceniony jako konstrukcja lepsza niż MP I, ale armia uznała że nowy pistolet musi mieć zamek ryglowany. Zastrzeżenia budził także mechanizm uderzeniowy z kurkiem zewnętrznym. Nowe wymagania wojska żądały pistoletu z kurkiem lub bijnikiem wewnętrznym.

W 1934 roku powstał prototyp MP III. Była to konstrukcja zbudowana od podstaw. Na żądanie wojska wyposażona w lufę zewnętrzną, zamek ryglowany ryglem wahliwym i kurek wewnętrzny. Ponieważ testy wykazały, że zamek obejmujący lufę tylko przy pomocy dwóch niepołączonych ramion ma niską trwałość. Dlatego w następnym prototypie oznaczonym jako MP IV oba ramiona połączono mostkiem. Wyniki prototypu MP IV były na tyle dobre, że Fritz Walther zdecydował o wyprodukowaniu krótkiej serii informacyjnej tego pistoletu. Wyprodukowane egzemplarze oznaczono jako AP (Armeepistole). Poszczególne egzemplarze pistoletów AP różnią się długością lufy i konstrukcją zamka.

Kilka egzemplarzy AP zostało przekazanych do testów armii. Testy wypadły pomyślnie, ale testujący pistolet postulowali przywrócenie kurka zewnętrznego. W efekcie powstał prototyp MP V z kurkiem zewnętrznym i nowym zamkiem o pogrubionych ściankach. Pomimo że wprowadzenie kurka zewnętrznego było żądaniem armii, znowu pojawiły się głosy, że taka konstrukcja jest mniej bezpieczna, i że lepszy będzie jednak kurek zakryty.

Fritz Walther postanowił, że nie będzie czekał, aż armia niemiecka zdecyduje jaki kurek jest lepszy i postanowił w 1938 roku rozpocząć produkcję seryjną pistoletu pod oznaczeniem HP (Heerepistole). Seryjne egzemplarze różniły się od MP V wprowadzeniem samoczynnej blokady iglicy, zabezpieczającej broń przed wystrzałem w przypadku uderzenia w zwolniony kurek.

Pierwszym kupcem była armia szwedzka, która wprowadziła do uzbrojenia Walthera HP jako Pistol m/39. Szwedzi zamówili 11 000 pistoletów, ale otrzymali tylko 1500 pistoletów. Dalsze dostawy zostały wstrzymane po przyjęciu HP do uzbrojenia Wehrmachtu jako P.38. Pomimo wprowadzenia pistoletu do uzbrojenia, do kwietnia 1940 roku zakupione pistolety były magazynowane i nie dostarczano ich jednostkom wojskowym.

W następnych latach produkcja rozwijała się. Poza zakładami Walthera w Zella-Mehlis P.38 był produkowany także w zakładach Mausera w Oberndorfie (od 1942 roku), a od 1943 roku także w Spreewerke AG w Berlinie. W sumie do końca II wojny światowej ogółem wyprodukowano 1,32 mln sztuk.

Jednocześnie z produkcją pistoletów dla Wehrmachtu zakłady Walthera produkowały HP na rynek cywilny. W latach wyprodukowano też krótkie serie HP w kalibrach: 7,65 x 21 mm Parabellum, .38 ACP (9 x 23 mm) i .45 ACP (11,43 x 23 mm ). Powstała także krótka seria pistoletów P.38 ze szkieletem aluminiowym. W 1944 roku wyprodukowano również serię pistoletów HP wyposażonych w skróconą lufę (w literaturze określaną jako "Gestapo-Modell"). Powstała także wersja uproszczona, w której zamek wykonany z blachy obejmuje całą lufę, ale nie była ona produkowana.

Po zajęciu zakładów Mausera w Oberndorfie przez Francuzów produkcję P.38 kontynuowano, tym razem dla armii i policji francuskiej. Do maja 1946, kiedy produkcję wstrzymano, wyprodukowano dla Francuzów 65 755 pistoletów.

Zakłady Spreewerke zostały zajęte przez Rosjan. One także kontynuowały produkcję Waltherów po wojnie (dla enerdowskiej milicji).

Zakłady Walthera w Zella-Mehlis zostały zajęte przez Amerykanów. Ponieważ Turyngia znalazła się w radzieckiej strefie okupacyjnej, Amerykanie wkrótce się wycofali. Rosjanie wyposażenie zakładów wywieźli do ZSRR, a budynki wysadzili.

Fritz Walther zdołał przedostać się do zachodniej części Niemiec. W Ulm w Badenii-Wirtembergii otworzył zakład zajmujący się produkcją mechanicznych kalkulatorów. Z czasem jego nowa firma zaczęła się zajmować remontami broni strzeleckiej. W 1958 roku wznowiono produkcję HP pod oznaczeniem P 38. Po wyprodukowaniu 200 egzemplarzy zaczęto produkcję pistoletów z aluminiowym szkieletem. Właśnie ta wersja stała się w 1963 roku przepisowym pistoletem Bundeswehry jako P 1. Pistolety ze szkieletem aluminiowym produkowane na rynek cywilny zachowały oznaczenie P 38.

W 1968 roku powstała wersja ze zmodyfikowanym zamkiem, początkowo oznaczana jako P 38/II (później z odrębnego oznaczenia zrezygnowano). W następnych latach w broni wprowadzano kolejne drobne zmiany konstrukcyjne. Rozpoczęto także produkcję seryjną wersji kalibru 7,65 x 21 mm Parabellum przeznaczonej na włoski rynek cywilny.

W 1974 roku rozpoczęto produkcję pistoletu P 38K. Pomimo podobnego wyglądu i oznaczenia, była to nowa konstrukcja z P 38 mająca niewiele wspólnego.

Już w czasie drugiej wojny światowej używane były Walthery P.38, wyposażone w dołączany tłumik dźwięku (nie zachował się żaden egzemplarz tej broni). Po wojnie pojawiła się wersja z integralnym tłumikiem dźwięku, produkowana dla Arabii Saudyjskiej przez brytyjską firmę Cogswell & Harrison (ta sama firma produkowała tłumiki wytłumionych wersji STENa). Wzorując się na tej wersji, w zakładach Walthera Siegfried Hübner i Karl-Heinz Walther opracowali na początku lat sześćdziesiątych wytłumioną wersję P 38SD.

W 1963 roku rozpoczęto licencyjną produkcję we francuskich zakładach Manurhin (pod oznaczeniem P1). Pistolety produkowano na potrzeby rynków, na których nie mogły być sprzedawane pistolety niemieckie (np. dla policji Berlina Zachodniego).

Produkcję Walthera P 38 zakończono pod koniec 2004 roku.

[edytuj] Opis konstrukcji

Pistolet działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Ryglowany za pomocą niesymetrycznego pionowego wahliwego rygla umieszczonego pod lufą. Zasilany jest z jednorzędowego magazynka pudełkowego o pojemności 8 nabojów. Mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem obrotowym odkrytym. Mechanizm spustowy z samonapinaniem. Pistolet posiada wskaźnik obecności nabojów w komorze nabojowej oraz nastawny bezpiecznik skrzydełkowy, zabezpieczający przed przypadkowym strzałem i wewnętrzny bezpiecznik samoczynny, uniemożliwiający oddanie strzału przy niecałkowitym zaryglowaniu przewodu lufy. Celownik stały na 50 m.

[edytuj] Bibliografia

• Erenfeicht, Leszek. Walther P.38 - od MP I do P5. Strzał. 2002, Nr. 1. ISSN 1644-4906.
• Erenfeicht, Leszek. Walther P.38 - od MP I do P5. Strzał. 2002, Nr. 2. ISSN 1644-4906.
• Stanisław Kochański: Broń strzelecka lat osiemdziesiątych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07784-3.