Plac Bankowy w Warszawie
Z Wikipedii
 Warszawa |
||
| Plac
Bankowy
|
||
| Śródmieście | ||
 Plac Bankowy |
||
|
|
||
Plac Bankowy (Dawna nazwa w latach 1951-1989: "Plac Dzierżyńskiego") - jeden z głównych placów Warszawy.
Powstał w 1825 za czasów Królestwa Polskiego, jako plac reprezentacyjny, przy którym mieściły się budynki ważnych instytucji tego państwa. Obecnie Plac Bankowy zaczyna się przy skrzyżowaniu Alei "Solidarności", ulicy Marszałkowskiej i gen. Andersa, natomiast kończy się przy wlocie ulic Senatorskiej i Elektoralnej.
[edytuj] Historyczne budynki stojące przy placu
Na Placu Bankowym, przy ul. Elektoralnej stoi zaokrąglony budynek dawnej Giełdy i Banku Polskiego. Autorem projektu był Antonio Corazzi . Budynek powstał w 1828 r. po 3-letniej budowie. W 1830 r. na fasadzie obiektu zainstalowano zegar oraz termograf, pokazujący temperaturę powietrza.
Przed II wojną światową w obecnej zachodniej części Placu Bankowego istniała osobna ulica Rymarska, przy której mieścił się Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Pałac powstał w latach 1650-1654 i pierwszym właścicielem obiektu był Jan Leszczyński. W 1825 r. Antonio Corazzi gruntownie przebudował i zmodernizował budynek. W 1830 r. pracował tu Juliusz Słowacki jako aplikant. Obecnie mieści się tu Ratusz m. st. Warszawy, znajdują się tu również biura Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego (siedziba wojewody mazowieckiego).
Między Bankiem Polskim, a Pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu stoi jeszcze dawny Pałac Ministra Skarbu również przebudowany w owym czasie przez Antonia Corazziego. Obecnie przed Pałacem stoi pomnik Juliusza Słowackiego dłuta Edwarda Wittiga.
W czasie PRLu, w latach 1951-1989 stał tu pomnik Feliksa Dzierżyńskiego, a plac nosił nazwę "Plac Dzierżyńskiego".
