Powieść psychologiczna
Z Wikipedii
Powieść psychologiczna – nurt w twórczości powieściowej XX wieku, skupiający uwagę na przeżyciach wewnętrznych, bohatera, jego doznaniach, emocjach, sposobie patrzenia na świat. Celem powieści psychologicznej jest ukazanie różnorodnych postaw moralnych, próba określenia motywów, które kierują działaniami bohatera, badanie jego stanów psychicznych i relacji z innymi ludźmi.
Powieść psychologiczna powstała na bazie powieści sentymentalnej i utworów romantycznych. Do wieku XX nie funkcjonowała jako samodzielny gatunek, ale była połączona z powieścią obyczajową lub społeczno-obyczajową. Od XX wieku gatunek samodzielny. Punktem zwrotnym w ewolucji powieści psychologicznej było dzieło Prousta „W poszukiwaniu straconego czasu”.
Ten rodzaj powieści wypracował swoje własne techniki, udoskonalił posługiwanie się mową pozornie zależną, w jego obrębie ukształtował się monolog wewnętrzny. Na powieść psychologiczną oddziaływują koncepcje psychologiczne wypracowane przez naukę w XX w., zwłaszcza freudyzm i psychologię głębi.
Najwybitniejsi twórcy tegoż gatunku to: Maria Dąbrowska, Fiodor Dostojewski, William Faulkner, James Joyce, Zofia Nałkowska, Marcel Proust, Bolesław Prus, Virginia Woolf, Lew Tołstoj, Thomas Harris.
