Ptolemeusz I Soter

Z Wikipedii

Ptolemeusz I Soter (ur. 367 p.n.e., zm. 282 p.n.e.), założyciel dynastii Ptolemeuszy, władca Egiptu w latach 323-282 p.n.e., syn Lagosa i Arsinoe, mąż Artakamy, Eurydyki i Bereniki I. Jego dziećmi byli: Ptolemeusz Keraunos, Meleager, Ptolemeusz II Filadelfos, Ptolemais, Teoksena, Filotera, Arsinoe II i Lizandra.

Był jednym z generałów Aleksandra Macedońskiego. Po jego śmierci, w 323 p.n.e., objął rządy w Egipcie. Brał aktywny udział w wojnach diadochów. W 321 p.n.e. przechwycił zabalsamowane zwłoki Aleksandra Wielkiego, które następnie przewiózł do Memfis, a później do świeżo wybudowanej Aleksandrii, czyniąc ją jednocześnie stolicą swego państwa. W listopadzie 305 roku p.n.e. przyjął tytuł króla. W 285 p.n.e. wyznaczył swojego młodszego syna Ptolemeusza II następcą tronu Egiptu.

Jego państwo obejmowało początkowo: Górny Egipt, Dolny Egipt i Cyrenajkę. Po bitwie pod Ipsos dołączono do imperium Cypr i Palestynę.

Za jego panowania Aleksandria stała się głównym ośrodkiem kultury hellenistycznej i centralnym ośrodkiem administracyjnym kraju. Założone przez niego Muzejon i Biblioteka Aleksandryjska były najważniejszymi ośrodkami naukowymi świata antycznego tego okresu, a wybudowana na rozkaz Ptolemeusza latarnia morska na wyspie Faros uznana została za jeden z siedmiu cudów świata starożytnego.