Słoń indyjski

Z Wikipedii

Słoń indyjski

Systematyka

słoń indyjski

Nazwa systematyczna

Elephas maximus

Status ochronny

Kategoria zagrożenia (CzKGZ)
EX	EW	CR	EN	VU	NT	LC

Kategoria: zagrożony

Systematyka w Wikispecies

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Słoń indyjski (Elephas maximus) - ssak z rzędu trąbowców, jeden z dwóch żyjących gatunków rodziny słoniowatych, zamieszkujący lasy i zarośla Azji Południowej i Południowo - Wschodniej.

długość ciała: 5,5 - 6,4 m
długość ogona: do 1,5 m
wysokość w kłębie: do 3,1 m
ciężar: do 5 t

Głowa duża, czoło płaskie, nad oczami po obydwu stronach dwa półokrągłe guzy kostne, uszy znacznie mniejsze niż u słonia afrykańskiego, ciosy niewielkich stosunkowo rozmiarów występują u większości samców, u samic rzadko spotykane (największe ciosy słoni indyjskich miały długość 3,02 m i ciężar 39 kg). Trąba zakończona jest jednym wyrostkiem chwytnym. Szyja krótka, tułów krępy, masywny, kończyny słupowate, zakończone szeroką, okrągłą stopą, zawierającą warstwę amortyzacyjną zbudowaną z tkanki chrzęstnej i tłuszczowej. Słonie chodzą na czubkach palców zakończonych pięcioma paznokciami w kończynach przednich, trzema lub czterema w tylnych. Ciało pokrywa gruba, marszczona skóra o grubości 2 - 4 cm, prawie bezwłosa, rzadkie włosy występują na grzbiecie i karku, dłuższe stanowią zakończenie ogona. Słonie porozumiewają się ze sobą dźwiękami o bardzo niskiej częstotliwości, niesłyszalnymi dla ucha ludzkiego, które są odbierane przez te zwierzęta na duże odległości (ponad 2 km). Słoń indyjski żyje w stadach złożonych przeważnie z 8 - 10 samic z młodymi, w obrębie stada panuje ścisła hierarchia. W terenie górzystym porusza się nadzwyczaj sprawnie (w marszu osiąga 7 - 15 km/h), niemal bezgłośnie i prawie nie pozostawiając śladów (nacisk na 1 cm powierzchni stopy wynosi tylko 400 - 600 g). Doskonale pływa i chętnie kąpie się w błotnistych sadzawkach. Pożywienie słoni indyjskich stanowią trawy, liście, kora, miękkie drewno, pędy bambusa i owoce, szczególnie dzikie figi. Ciąża trwa 614 - 688 dni (ok. 21 m-cy), samica rodzi jedno młode o ciężarze ok. 100 kg, które karmi przez 8 - 10 miesięcy, czasem nawet ponad rok. Słoń indyjski osiąga dojrzałość płciową w wieku ok. 12 lat.

Znane są cztery podgatunki:

słoń indyjski (Elephas maximus bengalensis), występujący głównie w Indiach
słoń malajski (Elephas maximus hirsutus), występujący na Półwyspie Malajskim
słoń sumatrzański (Elephas maximus sumatranus), zamieszkujący Sumatrę
słoń cejloński (Elephas maximus maximus) ze Sri Lanki.

Podgatunki te, szczególnie słoń malajski, zagrożone są wyginięciem. Słoń indyjski jest zwierzęciem o łagodnym usposobieniu, daje się łatwo oswajać i tresować, używany jest jako zwierzę robocze, istnieją nawet fermy hodowlane, prowadzone w celu udomowiania słoni indyjskich, jak i sztucznego ich rozrodu. Chroniony przepisami konwencji waszyngtońskiej (CITES).