Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej

Z Wikipedii

Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej
Lider	Andrzej Lepper
Data założenia	10 stycznia 1992
Adres siedziby	Aleje Jerozolimskie 30, 00-024 Warszawa
Ideologia polityczna	chrześcijańska demokracja, socjalliberalizm
Poglądy gospodarcze	interwencjonizm państwowy, agraryzm
Liczba członków	ok. 90 000 (październik 2007)
Członkostwo międzynarodowe	Demokraci Unii Europejskiej
Europejska Grupa Parlamentarna	Unia na rzecz Europy Narodów
Młodzieżówka	Ogólnopolska Młodzieżowa Organizacja Samoobrony Rzeczypospolitej Polskiej
Barwy	czerwień, zieleń, żółć
Obecni posłowie (%)	0 (0%)
Obecni senatorowie (%)	0 (0%)
http://www.samoobrona.org.pl/

Ten artykuł jest częścią serii Polityka Polski
Prawo
Konstytucja Polskie prawo
Władza wykonawcza
Prezydent Lech Kaczyński Prezes Rady Ministrów Donald Tusk Rada Ministrów
Władza ustawodawcza
Sejm Senat Zgromadzenie Narodowe
Władza sądownicza
Sąd Najwyższy Trybunał Konstytucyjny Trybunał Stanu Naczelny Sąd Administracyjny
Samorząd terytorialny
Samorząd w Polsce Samorząd gminny Samorząd powiatowy Samorząd województwa
Kluby parlamentarne
PO PiS Lewica PSL
Wybory
Wybory w Polsce (od 1989): prezydenckie: 1990 1995 2000 2005 parlamentarne: 1989 1991 1993 1997 2001 2005 2007 samorządowe: 1990 1994 1998 2002 2006 europejskie: 2004 referenda: 1996 1997 2003

Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej^[1] – partia polityczna reprezentująca poglądy zbliżone do lewicy narodowej założona 10 stycznia 1992 (zarejestrowana sądownie 12 czerwca 1992) z inicjatywy działaczy ZZR "Samoobrona" Andrzeja Leppera, do 17 stycznia 2000 pod nazwą Przymierze Samoobrona.

Spis treści 1 Program polityczny 2 Weksle w Samoobronie 3 Historia Samoobrony 3.1 Wybory parlamentarne 3.1.1 1991 3.1.2 1993 3.1.3 1997 3.1.4 2001 3.1.5 2005 3.1.6 2007 3.2 Wybory do PE 3.2.1 2004 3.3 Wybory prezydenckie 3.3.1 1995 3.3.2 2000 3.3.3 2005 3.4 Wybory samorządowe 3.4.1 1998 3.4.2 2002 3.4.3 2006 4 Struktura i działacze 4.1 Aktualne kierownictwo partii 4.2 Posłowie do Parlamentu Europejskiego 4.3 Posłowie na Sejm V kadencji 4.4 Senatorowie VI kadencji 5 Partie polityczne wywodzące się z Samoobrony RP 6 Przypisy 7 Zobacz też 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Program polityczny

Samoobrona postuluje większe dofinansowywanie rolnictwa i zwiększenie wydatków socjalnych. Pieniądze na te cele chce uzyskać poprzez uszczelnienie systemu podatkowego przez wprowadzenie w życie podatku obrotowego (zabroniony w Unii Europejskiej) powiązanego ze znaczną redukcją VAT, likwidację części niepotrzebnych agencji, fundacji i funduszy, finansowanych z budżetu państwa, zmniejszenie rezerwy walutowej NBP i jego reforma a także kontrolowanie tej instytucji przez Sejm (słynne "Balcerowicz musi odejść").

Według Samoobrony głównymi sektorami polskiej gospodarki powinny być rolnictwo, budownictwo oraz małe i średnie przedsiębiorstwa. Popiera interwencjonizm, szczególnie w rolnictwie. Partia sprzeciwia się nadmiernym inwestycjom zagranicznym w Polsce; była też sceptyczna wobec wynegocjowanych warunków wejścia Polski do Unii Europejskiej.

Partia sprzeciwia się: legalizacji eutanazji i aborcji, wprowadzeniu podatku liniowego, prywatyzacji majątku państwowego.

Postuluje natomiast: wprowadzenie systemu prezydenckiego, likwidację Senatu, wprowadzenie jednomandatowych okręgów wyborczych, natychmiastowe wycofanie polskich wojsk z Iraku, wprowadzenie armii zawodowej, utrzymanie bezpłatnej edukacji i służby zdrowia, upublicznienie wszystkich teczek peerelowskich służb specjalnych oraz legalizację marihuany (ten postulat z kampanii wyborczej 2007 miał za zadanie zaskarbić sobie głosy części społeczeństwa po utracie zaufania rolników).

Przez przeciwników program Samoobrony uważany jest za populistyczny^{[potrzebne źródło]}.

[edytuj] Weksle w Samoobronie

W wyborach 2005 (podobnie jak w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004) przewodniczący Andrzej Lepper w celu zdyscyplinowania przyszłych parlamentarzystów, zawarł z nimi w imieniu związku zawodowego Samoobrona umowę o odpłatnym używaniu w trakcie kampanii wyborczej loga tego związku. Umowa ta przewidywała umorzenie większości opłat na koniec kadencji parlamentu. Jej zabezpieczeniem były weksle wystawiane przez przyszłych parlamentarzystów na kwotę ponad 500 tys. PLN.
Podpisanie weksla było warunkiem koniecznym do znalezienia się na liście kandydatów do parlamentu. Dzięki tym wekslom, Andrzej Lepper mógł wywierać nacisk finansowy na parlamentarzystów swojego klubu co było widoczne np. podczas afery taśmowej. Opinie co do legalności takiego postępowania są podzielone, natomiast same weksle są ważne i mogą być wyegzekwowane od wystawców. 3 października 2006 władze Samoobrony ogłosiły, że odstępują od egzekwowania weksli.

[edytuj] Historia Samoobrony

Od 1990 działacze Samoobrony organizowali protesty polegające głównie na blokowaniu dróg w sprzeciwie wobec polityki rolnej kolejnych rządów postsolidarnościowych (protesty te ucichły w okresie rządów koalicji SLD-PSL w latach 1993-1997).

Działania Samoobrony ponownie nasiliły się w okresie rządów koalicji AWS-UW (w latach 1997-2000), a następnie samej AWS (w latach 2000-2001). To właśnie na bazie tych protestów rolniczych Samoobrona weszła do parlamentu w 2001.

Przez cały okres swojego istnienia Samoobrona postrzegana była jako organizacja wspierająca SLD, czego wyrazem była m.in. wielokrotna obecność Andrzeja Leppera na manifestacjach pierwszomajowych u boku liderów lewicy.

Również w Sejmie RP IV kadencji (2001-2005) Samoobrona wielokrotnie wspierała SLD w głosowaniach sejmowych, a po wyborach samorządowych 2002 w większości sejmików wojewódzkich weszła w skład koalicji rządzących województwami SLD-PSL-Samoobrona RP.

Do niespodziewanego przełomu doszło 28 maja 2004, kiedy to posłowie Samoobrony w ostatnim tego dnia głosowaniu poparli sprawozdanie Komisji Śledczej w sprawie afery Rywina autorstwa posła Zbigniewa Ziobry (Prawo i Sprawiedliwość), które zakładało istnienie "Grupy trzymającej władzę". Stanowisko to Samoobrona podtrzymała również w ostatecznym głosowaniu nad tą sprawą 24 września 2004. Odtąd stanowisko PiS odnośnie możliwości współpracy z Samoobroną zaczęło ewoluować (dotąd władze PiS zabraniały swym członkom jakiejkolwiek współpracy z członkami Samoobrony).

W efekcie zbliżenia stanowisk z PiS Samoobrona poparła Lecha Kaczyńskiego w II turze wyborów prezydenckich, która odbyła się 23 października 2005.

5 maja 2006 Samoobrona weszła do rządu tworząc koalicję z PiS oraz LPR.

22 września 2006 po sporach wewnętrznych (budżet i wojska polskie w Afganistanie), a także po tajnych próbach nawiązania współpracy z Platformą Obywatelską, Andrzej Lepper odszedł z rządu i koalicja rozpadła się. Ośmiu posłów Samoobrony weszło w skład nowego Klubu Parlamentarnego Ruch Ludowo-Narodowy, który próbował wypełnić lukę w koalicji rządzącej po Samoobronie. W kulisach tego toczyła się Afera taśmowa. Jednak ostatecznie Andrzej Lepper i Samoobrona powrócili do rządu 16 października 2006.

18 grudnia 2006 powstało nowe koło poselskie składające się m.in. z byłych posłów Samoobrony RP - Koło Poselskie Ruch Ludowo-Chrześcijański.

W miarę dochodzenia do władzy przez partię, coraz częściej dochodziło do wewnętrznych konfliktów pomiędzy przewodniczącym Andrzejem Lepperem a niektórymi działaczami, którzy to zarzucali przewodniczącemu m.in. wyzbycie się prawdziwych ideałów Samoobrony, w tym też niejasną współpracę z ludźmi biznesu.

Niektórzy byli działacze Samoobrony RP utworzyli swoje własne partie w których jak twierdzą odwołują się do prawdziwych ideałów Samoobrony i jednocześnie uznają swoją organizację za jedynie prawdziwą Samoobronę.

9 lipca 2007 Andrzej Lepper został odwołany ze stanowiska wicepremiera i ministra rolnictwa i rozwoju wsi z powodu afery korupcyjnej. Prezydium partii nocą podjęło decyzję o wyjściu Samoobrony z koalicji, jednak 10 lipca 2007 Samoobrona zgodziła się zostać warunkowo w koalicji do 13 lipca - partia zażądała wywiązania się PiS-u z umowy koalicyjnej i przedstawienia dowodów Leppera na udział w aferze korupcyjnej. Sam Lepper zapewnił, że do rządu nie wróci. 13 lipca 2007 Prezydium Samoobrony zdecydowało o wyjściu z koalicji. Przewodniczący Andrzej Lepper po rozmowie z przewodniczącym LPR Romanem Giertychem zdecydował jednak o pozostaniu partii w koalicji i powstaniu nowej partii - połączenia LPR i Samoobrony w partię Liga i Samoobrona (LiS). 30 lipca 2007 Samoobrona i LPR na spotkaniu z klubem parlamentarnym PiS zażądała spełnienia 3 warunków dla trwania koalicji, na które PiS odpowiedział "3 razy nie". Wbrew LiS na ministra rolnictwa został powołany poseł PiS i były działacz Samoobrony Wojciech Mojzesowicz.

5 sierpnia 2007 Rada Krajowa Samoobrony podjęła uchwałę, w której stwierdza że koalicja została zerwana przez PiS i premiera Jarosława Kaczyńskiego, oraz że partie nie wiąże już w związku z tym umowa koalicyjna. Rada Krajowa zobowiązała swoich ministrów: budownictwa Andrzeja Aumilera i pracy Annę Kalatę do oddania się do dyspozycji premiera. Samoobrona nadal chce powołania komisji śledczej ds. działań CBA ws. afery gruntowej, a po zakończeniu działań komisji rozwiązania Sejmu i wcześniejszych wyborów.

13 sierpnia 2007 prezydent Lech Kaczyński na wniosek premiera Jarosława Kaczyńskiego zdymisjonował Kalatę i Aumillera, czym ostatecznie zakończył koalicję z Samoobroną.

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 Samoobrona wstawiła na swoje listy zarówno byłych członków Sojuszu Lewicy Demokratycznej, m.in.: Piotra Ikonowicza (Nowa Lewica, Warszawa I), Leszka Millera (byłego przewodniczącego SLD, Łódź) i członków SLD (Kraków, Chrzanów), jak i przedstawicieli prawicy: Narodowy Kongres Polski (Rzeszów, Krosno) oraz Ruch Ludowo-Narodowy (Piła).

[edytuj] Wybory parlamentarne

[edytuj] 1991

W wyborach 27 października 1991 "Wojewódzki Komitet Samoobrony Rolników w Koszalinie z siedzibą w Darłowie" (komitet wyborczy zarejestrowany w 1 na 37 okręgów wyborczych) uzyskuje 3 247 głosów, tj. 0,03% poparcia i nie uzyskuje mandatów parlamentarnych. Co doprowadza do rozłamu w partii i "Wojewódzki Komitet Samoobrony Rolników w Koszalinie z siedzibą w Darłowie" przekształca się w "Samoobronę - Leppera".

[edytuj] 1993

W wyborach parlamentarnych 19 września 1993 lista pod nazwą "Samoobrona - Leppera" (komitet wyborczy zarejestrowany w 44 na 52 okręgi wyborcze) uzyskała 383 967 głosów, tj. 2,78% poparcia i nie wchodzi do Sejmu.

[edytuj] 1997

W wyborach 21 września 1997 "Przymierze Samoobrona" (komitet wyborczy zarejestrowany w 16 na 52 okręgi wyborcze) uzyskuje zaledwie 10 073 głosy, tj. 0,08% poparcia i ponownie nie wchodzi do parlamentu. Najlepsze wyniki wyborcze do Sejmu uzyskali: Jan Łączny, Leon Kaźmierczak i Andrzej Sarnowski (Andrzej Lepper kandydował do Senatu).

[edytuj] 2001

Wybory parlamentarne w 2001 r. przynoszą pierwszy sukces - Samoobrona RP uzyskała 1 327 624 głosy, tj. 10,20% poparcia i jako trzeciej wielkości ugrupowanie (53 posłów) weszła do Sejmu. Zdobyła również 2 mandaty senatorskie.

[edytuj] 2005

W wyborach parlamentarnych w 2005 r. Samoobrona RP uzyskała 1 347 355 głosów, tj. 11,41% poparcia i ponownie stała się w Sejmie ugrupowaniem trzeciej wielkości (56 posłów). Zdobyła również 3 mandaty senatorskie. 5 maja 2006 Samoobrona weszła do rządu tworząc koalicję z PiS oraz LPR.

[edytuj] 2007

Wybory parlamentarne w 2007 okazały się być klęską tego ugrupowania, które osiągnęło wynik poniżej progu wyborczego (247 335 głosów, tj. 1,53% poparcia) i po sześciu latach obecności w Sejmie przechodzi do opozycji pozaparlamentarnej.

[edytuj] Wybory do PE

[edytuj] 2004

W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 na Samoobronę głosowało 656 782 wyborców, czyli 10,78% elektoratu. Pozwoliło to na zajęcie 4. miejsca i wprowadzenie do PE 6 przedstawicieli. Początkowo byli posłami niezrzeszonymi, później cześć z nich weszła do Unii na rzecz Europy Narodów (5), a część do Partii Europejskich Socjalistów (1).

[edytuj] Wybory prezydenckie

[edytuj] 1995

5 listopada 1995 przewodniczący Andrzej Lepper startuje w wyborach prezydenckich i zdobywa 235 797 głosów, tj. 1,32% poparcia (zajmując 9. miejsce na 13 kandydatów).

[edytuj] 2000

Ponowny start A. Leppera w wyborach prezydenckich 8 października 2000 kończy się zdobyciem 537 570 głosów, tj. 3,05% poparcia (zajął 5. miejsce na 12 kandydatów).

[edytuj] 2005

Andrzej Lepper zajął trzecie miejsce (spośród 12 kandydatów) w wyborach prezydenckich z wynikiem 2 259 094 głosy, tj. 15,11% poparcia.

[edytuj] Wybory samorządowe

[edytuj] 1998

W wyborach samorządowych 11 października 1998 r. działacze Samoobrony startowali z list Przymierza Społecznego, czyli lewicowej koalicji PSL-UP-KPEiR.

[edytuj] 2002

W wyborach samorządowych 27 października 2002 r. Samoobrona uzyskała 1 784 610 głosów, tj. 15,98% poparcia i 101 mandatów w sejmikach województw. Ponadto 15 kandydatów Samoobrony w wyborach bezpośrednich wybrano na wójtów, 4 zaś na burmistrzów.

[edytuj] 2006

W wyborach samorządowych 12 listopada 2006 r. Samoobrona uzyskała 670 745 głosów, tj. 5,55% poparcia i 37 mandatów w sejmikach województw. Ponadto 25 kandydatów Samoobrony w wyborach bezpośrednich wybrano na wójtów i burmistrzów.

[edytuj] Struktura i działacze

Struktura Samoobrony RP charakteryzuje się wyjątkowo dużymi uprawnieniami przewodniczącego, co zbliża ją do partii typu wodzowskiego.

Przewodniczący: Andrzej Lepper.
Inni politycy Samoobrony: Stanisław Łyżwiński (14 grudnia 2006 wykluczony z partii - pozostał jednak w klubie parlamentarnym), Renata Beger, Janusz Maksymiuk, Genowefa Wiśniowska i Sandra Lewandowska.

Młodzieżówka Samoobrony powstała w 2002 i nosi nazwę Ogólnopolska Młodzieżowa Organizacja Samoobrony Rzeczypospolitej Polskiej.

W styczniu 2007 pierwszym w historii partii rzecznikiem prasowym Samoobrony RP został mianowany przez Andrzeja Leppera - Mateusz Piskorski^[2].

[edytuj] Aktualne kierownictwo partii

Po rozłamie w partii (do którego doszło 24 listopada 2007), w związku z opuszczeniem jej szeregów przez wielu głównych działaczy, na posiedzeniu Rady Krajowej Partii Samoobrona RP 8 grudnia 2007 przeprowadzono wybór członków nowego prezydium partii. W skład Prezydium Rady Krajowej weszli:

• Zofia Grabczan,
• Lech Kuropatwiński,
• Andrzej Lepper - przewodniczący (bez wyboru),
• Mateusz Piskorski,
• Krzysztof Sikora,
• Grzegorz Skwierczyński,
• Jan Sochocki.

W związku z niską frekwencją członków Rady Krajowej Partii na tym posiedzeniu pozostawiono w nowym prezydium 4 wakaty, które mają zostać uzupełnione. 16 lutego 2008 jedynym nowym członkiem prezydium został wybrany Bogdan Socha.

[edytuj] Posłowie do Parlamentu Europejskiego

• Wiesław Kuc, ekonomista i ekspert rolniczy, Unia na rzecz Europy Narodów
• Leopold Rutowicz, ekonomista i biznesmen, Unia na rzecz Europy Narodów

[edytuj] Posłowie na Sejm V kadencji

Poseł, liczba głosów

• Mieczysław Aszkiełowicz 5 892 głosów
• Jan Bednarek 1 102 głosów
• Renata Beger 10 537 głosów
• Jan Bestry 6 941 głosów - od 22 września 2006 Ruch Ludowo-Narodowy, od 26 kwietnia 2007 Koło Posłów Bezpartyjnych, od 23 sierpnia 2007 poseł niezrzeszony
• Bolesław Borysiuk 8 256 głosów
• Alfred Budner 16 075 głosów - od 8 grudnia 2006 poseł niezrzeszony
• Józef Cepil 10 526 głosów - od 22 września 2006 Ruch Ludowo-Narodowy, od 18 grudnia 2006 Ruch Ludowo-Chrześcijański, od 7 maja 2007 Ruch Ludowo-Narodowy, od 22 sierpnia 2007 Prawo i Sprawiedliwość
• Hubert Costa 3 521 głosów
• Tadeusz Dębicki 10 027 głosów - od 22 września 2006 Ruch Ludowo-Narodowy, od 18 grudnia 2006 Ruch Ludowo-Chrześcijański, od 7 maja 2007 Ruch Ludowo-Narodowy
• Krzysztof Filipek 16 515 głosów
• Zofia Grabczan 5 971 głosów
• Andrzej Grzesik 9 501 głosów
• Alina Gut 8 455 głosów
• Danuta Hojarska 10 155 głosów
• Edward Kiedos 6 016 głosów
• Grzegorz Kołacz 6 904 głosów
• Mirosław Krajewski 11 333 głosów - od 24 lipca 2007 poseł niezrzeszony, od 25 sierpnia 2007 Polskie Stronnictwo Ludowe
• Lech Kuropatwiński 6 115 głosów
• Andrzej Lepper 33 535 głosów
• Sandra Lewandowska 5 215 głosów
• Czesław Litwin 9 902 głosów
• Jan Łączny 2 229 głosów
• Wanda Łyżwińska 7 842 głosów
• Stanisław Łyżwiński 21 101 głosów
• Janusz Maksymiuk 7 384 głosów
• Piotr Misztal 8 890 głosów - od 22 września 2006 Ruch Ludowo-Narodowy, od 23 marca 2006 poseł niezrzeszony
• Henryk Młynarczyk 13 633 głosów - 16 października 2006 opuścił partię i od 27 kwietnia 2007 w Prawo i Sprawiedliwość
• Halina Molka 3 706 głosów - od 22 września 2006 Ruch Ludowo-Narodowy, od 26 kwietnia 2007 Koło Posłów Bezpartyjnych, od 23 sierpnia 2007 Prawo i Sprawiedliwość
• Rajmund Moric 3 091 głosów
• Waldemar Nowakowski 4 170 głosów - od 24 lipca 2007 poseł niezrzeszony, od 25 sierpnia 2007 Polskie Stronnictwo Ludowe
• Małgorzata Olejnik 12 398 głosów
• Adam Ołdakowski 7 488 głosów
• Marzena Paduch 7 838 głosów
• Józef Pilarz 6 083 głosów - od 22 września 2006 Ruch Ludowo-Narodowy, od 18 grudnia 2006 Ruch Ludowo-Chrześcijański, od 7 maja 2007 Ruch Ludowo-Narodowy
• Mateusz Piskorski 5 610 głosów
• Bernard Ptak 7 023 głosów - od 22 września 2006 Ruch Ludowo-Narodowy, od 26 kwietnia 2007 Koło Posłów Bezpartyjnych, od 23 sierpnia 2007 poseł niezrzeszony
• Renata Rochnowska 7 411 głosów
• Wojciech Romaniuk 10 719 głosów
• Andrzej Ruciński 2 366 głosów - od 22 września 2006 Ruch Ludowo-Narodowy, od 27 kwietnia 2007 Prawo i Sprawiedliwość
• Krzysztof Sikora 5 695 głosów
• Grzegorz Skwierczyński 6 963 głosów
• Waldemar Starosta 8 391 głosów
• Józef Stępkowski 8 714 głosów
• Leszek Sułek 7 590 głosów - od 5 września 2007 Ruch Ludowo-Narodowy
• Lech Szymańczyk 7 393 głosów
• Grażyna Tyszko 10 981 głosów
• Regina Wasilewska-Kita 6 890 głosów
• Zenon Wiśniewski 5 764 głosów
• Elżbieta Wiśniowska 4 839 głosów
• Genowefa Wiśniowska 10 670 głosów
• Marek Wojtera 8 715 głosów
• Lech Woszczerowicz 5 987 głosów
• Janusz Wójcik 4 236 głosów
• Jerzy Zawisza 5 338 głosów
• Maria Zbyrowska 12 171 głosów
• Jerzy Żyszkiewicz 10 527 głosów

[edytuj] Senatorowie VI kadencji

Senator, okręg wyborczy

• Mirosław Adamczak (handlowiec), Kalisz / Leszno
• Margareta Budner (lekarz medycyny), Konin / Gniezno - od 8 grudnia 2006 senator Koła Senatorów Niezależnych i Ludowych
• Bogdan Lisiecki (ekonomista), Piotrków Trybunalski

[edytuj] Partie polityczne wywodzące się z Samoobrony RP

Samoobrona RP ze względu na swój populistyczny charakter i niestabilną strukturę, która uporządkowała się dopiero gdy weszła ona po raz pierwszy do Sejmu, była partią ciągle się kształtującą. Podczas reorganizacji partii, po wyborach w 2001 r., miało miejsce wiele zmian w jej szeregach. Wielu działaczy rezygnowało lub po prostu się ich pozbywano. Część z nich przechodziła do innych istniejących partii m.in. SLD czy też PLD. Natomiast pozostali zakładali nowe ugrupowania mające w nazwie człon Samoobrona. Nie było to bezcelowe, chodziło o odebranie partii-matce elektoratu. Takimi partiami są:

• Samoobrona Narodu Polskiego
• Samoobrona Ruch Społeczny
• Samoobrona Gorzowska
• Samoobrona Radomska

w/w partie utworzyły Samoobronę Odrodzenie

• Samoobrona Patriotyczna
• Samoobrona Tatrzańska

Powstały także ugrupowania o autorskich nazwach:

• Inicjatywa Rzeczypospolitej Polskiej
• Polski Blok Ludowy

24 listopada 2007 Krzysztof Filipek, Danuta Hojarska, Andrzej Grzesik, Janusz Wójcik i kilku innych członków Samoobrony ogłosiło swoje wystąpienie z partii Samoobrona pod kierownictwem Andrzeja Leppera i o powołaniu nowej partii – Partii Regionów; wg Filipka niektóre struktury regionalne Samoobrony (m.in. mazowiecka, pomorska, świętokrzyska) w całości zamierzają pójść w ich ślady.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Nazwa zgodna z wpisem do ewidencji partii politycznych
2. ↑ Poseł Mateusz Piskorski rzecznikiem prasowym Samoobrony

[edytuj] Zobacz też

• Koalicja PiS-Samoobrona-NKP-LPR
• Ruch Ludowo-Narodowy
• Ruch Ludowo-Chrześcijański
• Samoobrona-Odrodzenie
• Samoobrona Narodu Polskiego
• Samoobrona Ruch Społeczny
• Inicjatywa RP
• Seksafera w Samoobronie
• Scena polityczna

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna witryna internetowa Samoobrony