Z Wikipedii

Saul Bellow (ur. 10 czerwca 1915 w Lachine w Quebecu, jako Salomon Bellows, zm. 5 kwietnia 2005 w Brookline, Massachusetts) – pisarz amerykański, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1976.

Rodzice Bellowa byli żydowskimi imigrantami z Sankt Petersburga (wyemigrowali w 1913). W dzieciństwie, które - jak napisze po latach - było po części rubieżą, po części polskim gettem, po części średniowieczem otrzymał staranne wykształcenie talmudyczne, ale oprócz tego czytywał także klasyków i nauczył się 4 języków. Za swoje rodzinne miasto uważał Chicago, gdzie Bellowowie przeprowadzili się w 1924. W szkole średniej założył wraz z kolegami kółko literackie. Pisarz kształcił się od 1933 na Uniwersytecie w Chicago, który porzucił na rzecz Northwestern University, gdzie studiował antropologię i socjologię. Po krótkiej aspiranturze na Uniwrersytecie stanu Wisconsin, powrócił do Chicago i rozpoczął pracę pisarską. Był zatrudniony jednocześnie w trzech miejscach: jako urzędnik w komisji federalnej, wykładowca w instytucie pedagogicznym oraz redaktor w Encyclopædia Britannica. Podczas II wojny światowej Bellow służył w piechocie morskiej. W 1944 zadebiutował powieścią psychologiczną Stan zawieszenia, przedstawiającą duchowe wzloty i upadki mężczyzny czekającego na powołanie do wojska. Utwór ten, napisany w formie dziennika, został nazwany przez amerykańskiego krytyka Edmunda Wilsona jednym z najprawdziwszych świadectw nastrojów całego pokolenia, dorastającego w czasie Wielkiego Kryzysu i wojny światowej. W latach 1946-48 Bellow wykładał na [[Uniwersytrnością pisarz otrzymał stypendium Guggenheima. Pozwoliło mu ono przebywać w latach 1948-49 w uniwersytecie stanowym Minnesoty. W tym czasie wydał też powieść pt. Ofiara, w której poruszał problem stosunku Żydów do gojów. Choć książka nie cieszyła się wielką popularnością pisarz otrzymał stypendium Guggenheima. Pozwoliło mu ono przebywać w latach 1948-49 w Paryżu i w Rzymie, gdzie pracował nad kolejną powieścią. Ukazała się ona w 1953 i uznana została Książką Roku w Stanach Zjednoczonych. "Przygody Augie Marcha" z narracyjną swadą, nawiązująca do tradycji powieści łotrzykowskiej, opowiadały dzieje młodego Żyda z Chicago, który broni przed społeczeństwem, nie akceptującyn jego stylu życia, swojej wolności i niezależności.

Ukazywał losy jednostek wyobcowanych, zwykle amerykańskich Żydów, zmagających się z własną nadwrażliwością i biernością, z obojętnością otoczenia i uprzedzeniami rasowymi.

Trzykrotnie nagrodzono go National Book Award: za Przypadki Augiego Marcha, Herzoga oraz Planetę pana Sammlera, a w 1975 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za powieść Dar Humboldta. W 1976 Szkocka Rada Sztuk Pięknych mianowała go honorowym członkiem Towarzystwa Neila Gunna i w tym samym roku przyznano mu Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za humanistyczne zrozumienie i subtelną analizę współczesnej kultury zawarte w jego twórczości. W 1984 prezydent Mitterand nadał mu Komandorię Legii Honorowej, a w 1990 roku został odznaczony medalem National Book Foundation za wybitny wkład do literatury amerykańskiej.

[edytuj] Dzieła

• Stan zawieszenia (1944)
• Ofiara
• Przygody Augiego Marcha (1953)
• Korzystaj z dnia (1956)
• Henderson, król deszczu (1959)
• Herzog (1964)
• Ostatnia analiza (1965)
• Wspomnienia Mosby'ego (1968)
• Planeta pana Sammlera (1971)
• Dar Humboldta
• Do Jerozolimy i z powrotem: wrażenia osobiste (1976)
• Grudzień pana dziekana (1982)

[edytuj] Linki

Profil autora na stronie Nagrody Nobla

To jest tylko zalążek artykułu związanego z literaturą. Jeśli możesz, rozbuduj go.