Socjologia humanistyczna
Z Wikipedii
Zasugerowano, aby ten artykuł zintegrować z artykułem socjologia rozumiejąca. |
Socjologia humanistyczna - nurt w socjologii na początku XX wieku, ukształtowany w opozycji do pozytywizmu, głoszący, że nauki o człowieku są zasadniczo inne od przyrodniczych, i że wymagają odmiennych metod badania. Przedstawiciele: Max Weber, Ferdinand Tönnies, Georg Simmel, Florian Znaniecki, Stanisław Ossowski. Poza Polską określana jako socjologia rozumiejąca
Cechy:
- antynaturalizm (antyobiektywizm) – nadaje podmiotowość badaczowi i uczestnikom procesów społecznych,
- interakcjonizm – socjologia jest nauką o interakcji społecznej (społeczeństwo nie jest ani zewnętrzną w stosunku do jednostek całością ani też sumą jednostek). Socjologia nie jest więc ani realizmem ani nominalizmem.
- podmiotowy charakter interakcji społecznych – badane są tylko takie interakcje, gdzie występuję przynajmniej zalążkowa świadomość. Ważne więc są nie zachowania, lecz działania.
- postulat „rozumienia” – należy dotrzeć do przyczyn działania i umieć je interpretować
- wiedza społeczna ma umożliwić orientację w świecie
Źródło: Na podstawie: J.Szacki, Historia myśli socjologicznej, PWN, Warszawa 2006