Syn pułku
Z Wikipedii
Syn pułku - potoczne, później oficjalne określenie młodocianego żołnierza.
Synami pułku nazywano w okresie wojen napoleońskich dzieci, najczęściej sieroty po towarzyszach broni lub markietankach, przygarnięte przez oddziały wojskowe. Dzieci, najczęściej chłopcy, pełnili zwykle funkcje chłopców na posyłki, doboszów lub łączników. Niekiedy zdarzało się im przystępować do walki z bronią w ręku.
W okresie II Rzeczypospolitej niektóre pułki również adoptowały sieroty, zapewniajac im wikt, mieszkanie, i często wspólnie finansując kształcenie. Dzieci te nie spełniały zazwyczaj żadnych prac służebnych, mając raczej rolę maskotek pułkowych.
Zjawisko synów pułku nabrało szczególnego znaczenia w okresie II wojny światowej. Jednostki polskie powstałe w ZSRR przygarniały często nieletnich rodaków, pozbawionych w zawierusze wojennej opieki, ratując im w ten sposób przed prawdopodobną śmiercią głodową. Starsi synowie pułków zazwyczaj brali udział w walce. Młodszym władze wojskowe starały się zapewnić opiekę, i o ile to było możliwe, edukację. Z synów pułków rekrutowali się w dużej mierze uczniowie Junackiej Szkoły Kadetów powstałej w Palestynie przy Armii Andersa.
Synami pułków nazywano też dzieci przygarnięte przez oddziały partyzanckie, m.in. ocalałe po pacyfikacjach wsi. W pierwszych latach po II wojnie niektóre jednostki wojskowe kontynuowały tradycję podejmując zbiorową opiekę nad wojennymi sierotami.
We wrześniu 1968 r. minister obrony narodowej ustanowił odznakę "Syn Pułku".
Odznaka była nadawana tym osobom, które jako dzieci - żołnierze w latach II wojny światowej, nie mając ukończonych 17 lat życia brały udział w walkach z hitlerowskim okupantem w jednostkach LWP, polskich formacjach wojskowych na zachodzie i w oddziałach partyzanckich.
Nazwą Synów Pułku ochrzczono kilka ulic (m.in. w Warszawie i Olsztynie) i szkół (m.in. Samorządowa Szkoła Podstawowa im. "Synów Pułku" nr 31 w Gdyni)
