web counter


https://www.amazon.it/dp/B0CT9YL557

We support WINRAR [What is this] - [Download .exe file(s) for Windows]

CLASSICISTRANIERI HOME PAGE - YOUTUBE CHANNEL
SITEMAP
Audiobooks by Valerio Di Stefano: Single Download - Complete Download [TAR] [WIM] [ZIP] [RAR] - Alphabetical Download  [TAR] [WIM] [ZIP] [RAR] - Download Instructions

Make a donation: IBAN: IT36M0708677020000000008016 - BIC/SWIFT:  ICRAITRRU60 - VALERIO DI STEFANO or
Privacy Policy Cookie Policy Terms and Conditions
Wikipedysta:TOR/brudnopis - Wikipedia, wolna encyklopedia

Wikipedysta:TOR/brudnopis

Z Wikipedii

Spis treści

[edytuj] Do odstrzału

[edytuj] Grafiki

Outsourced:

Do przeniesienia do Commons:

[edytuj] Ogródek Kpjasa

[edytuj] Litwa

[edytuj] Niewiadomoco

[edytuj] Grafiki a prawa autorskie

[edytuj] Polskie szkoły wyższe

[edytuj] Parki narodowe

[edytuj] Do przeniesienia na commons (Albumy)

[edytuj] Gdańsk

  • Nie znalazłem na commons, więc co z tym zrobić zostawiam Tobie. Lepiej by tkwiły tu niż w nieużywanych. Systematycznie będę dokładał inne albumy. A_Bach - ΣΦ 18:45, 29 gru 2005 (CET)

[edytuj] Toruń

  • Zgodnie z obietnicą, dziś następna część :-) Wywaliłem z art. album o toruniu kilkadziesiąt grafik co są już na commons. Reszta w prezencie dla Ciebie. A_Bach - ΣΦ 12:39, 30 gru 2005 (CET)
  • Dużo tego :< A_Bach - ΣΦ 12:39, 30 gru 2005 (CET)

[edytuj] Statki obce

  • Trzęść czecia... jeszcze kilka zostało.... A_Bach - ΣΦ 13:34, 30 gru 2005 (CET)

[edytuj] Statki polskie

  • Na szczęście tych jest mało. A jak mówiłem, lepiej by tutaj tkwiły niż wylądowały w nieużywanych. A_Bach - ΣΦ 16:53, 30 gru 2005 (CET)

[edytuj] Inne

[edytuj] Zgromadzenie Ducha Świętego

85-lecie obecności Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce (1921–2006)

Rok 2006 to dla Prowincji Polskiej Zgromadzenia Ducha Świętego rok jubileuszu 85-lecia obecności ojców i braci – Misjonarzy Ducha Świętego w Polsce (1921–2006) oraz 30-lecie istnienia Wyższego Misyjnego Seminarium Duchownego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy (1976–2006). To właśnie 85 lat temu na początku 1921 roku, ojciec ppłk. Zygmunt Rydlewski CSSp kapelan i dziekan w Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera zorganizował w Bydgoszczy przy ul. Śniadeckich na polecenie władz zakonnych Dom Świętego Józefa dla synów obrońców Ojczyzny im. Gen. Józefa Hallera i ta data jest oficjalnym początkiem pobytu Zgromadzenia Ducha Świętego na terenie Polski.

Archiwum Prowincjalne Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy posiada sporo ciakawych materiałów i bogatych dokumentów archiwalnych, które zapewne w swoim czasie zostaną poprawnie opracowane a może nawet w roku jubileuszowym zostaną w różnych formach opublikowane. Obecnie chciałbym tylko w oparciu o własne opracowania i archiwalne poszukiwania przybliżyć, naświetlić i zasygnalizować bogatą historię zgromadzenia misyjnego, do którego od prawie 19 lat należę.

Rys historyczny Zgromadzenia Ducha Świętego ... W 2003 roku Zgromadzenie Ducha Świętego obchodziło jubileusz 300-lecia istnienia (1703 – 2003). W październiku 1701 roku przyszły założyciel zgromadzenia Klaudiusz Franciszek Poullart des Places poprosił o przyjęcie do paryskiego kolegium Ojców Jezuitów pw. Luis le Grand. Za radą swych nauczycieli i kierowników duchowych po 2 latach, w dzień Zesłania Ducha Świętego, 27 maja 1703 roku, 24-letni kandydat do stanu duchownego Poullart des Places, wraz z 12 przyjaciółmi, których od dłuższego już czasu wspierał materialnie, stworzył w Paryżu seminarium i wspólnotę poświęconą Duchowi Świętemu i Najświętszej Maryi Pannie. Celem nowej wspólnoty było przygotowanie ubogich studentów do stanu duchownego i podjęcie pracy w wiejskich parafiach, które były bardzo zaniedbane we Francji. Dnia 17 grudnia 1707 roku Klaudiusz Franciszek Poullart des Places otrzymał święcenia kapłańskie. Odtąd bez reszty poświęcił się swym studentom i zajął się ich formacją. Rozpoczęte nowe dzieło, które nie posiadało jeszcze kościelnego, ani państwowego uznania, liczyło w 1708 roku aż 70 studentów. Ksiądz Klaudiusz Franciszek Poullart des Places umarł w młodym wieku, dnia 2 października 1709 roku mając niespełna 31 lat. Na własną prośbę został pochowany wśród ubogich na paryskim cmentarzu św. Szczepana, a gdy później zlikwidowano ten cmentarz, zaginął nawet ślad jego grobu. Jedyne, co pozostało po założycielu Seminarium Ducha Świętego, to "Regulaminy", które obowiązywały w seminarium ks. Poullart des Places, a które stały się później podstawą przyszłych Reguł Życia Zgromadzenia Ducha Świętego oraz jego zapiski z rekolekcji: "Rozważania o prawdach religijnych" i "Wybór stanu" z 1701 roku, a także "Rozważania o przeszłości" spisane w 1704 roku. Najważniejsze jednak, co pozostawił po sobie, to wspólnota, która po jego śmierci prowadziła życie zakonne i seminarium, które nadal kształciło dobrych i gorliwych zakonników - misjonarzy. W 1709 roku kierowanie paryskim Seminarium Ducha Świętego przejął także młody kapłan, 26-letni ks. Jakub Garnier, ale i on przewodził nowemu seminarium bardzo krótko, umierając rok później. Następcą wybrano 25-letniego księdza Ludwika Bouic. Nowy przełożony dobrał sobie do współpracy dwóch diakonów: ks. Piotra Thomas, który był odpowiedzialny za studia i ks. Piotra Carie odpowiedzialnego za sprawy materialne seminarium. Dnia 4 czerwca 1732 roku seminarium otrzymało uznanie prawne, jako stowarzyszenie w myśl prawa państwowego. Na podstawie "Regulaminów" ks. Klaudiusza Poullart des Places opracowano Reguły i Konstytucje, które dnia 2 stycznia 1734 roku uzyskały kościelną aprobatę. W tym czasie Misjonarze Ducha Świętego duszpasterzowali w licznych, opuszczonych parafiach na terenie Francji, pracując we własnym seminarium w Paryżu i prowadząc także dwa seminaria diecezjalne w Meaux i Verdun. Na początku XVIII wieku Misjonarze Ducha Świętego zaczęli współpracować z paryskim Seminarium Misji Zagranicznych, które ewangelizowało wówczas olbrzymie tereny na Dalekim Wschodzie i w Kanadzie. Za jego pośrednictwem kapłani z Seminarium Ducha Świętego w Paryżu wyjechali m.in. do Kambodży, Chin, Indii i do Kanady, gdzie pierwsi misjonarze dotarli w 1732 roku. W ciągu pierwszych dwudziestu lat do prowincji Québec wyjechało aż 55 misjonarzy. Sławna stała się też misja wśród miejscowych Indian w Akadii (Nowa Szkocja), gdzie Wikariuszem Generalnym został ojciec Maillard, oraz historia jego współbrata, ojca La Loutre zwanego w Kanadzie "Apostołem Mik-Maków" i "Ojcem Akadii". Niestety owocny rozwój misji w Kanadzie zniszczyły wojny prowadzone między Francją a Anglią o wpływy na tych terenach. Rok 1763 był szczególnie brzemienny w ważne wydarzenia dla misjonarzy ze Zgromadzenia Ducha Świętego. Umarł o. Ludwik Bouic, który przez 53 lata pomyślnie kierował zgromadzeniem, jego następcą został o. Franciszek Becquet. W tym czasie skończyła się siedmioletnia wojna między Francją a Anglią, wskutek której Kanada znalazła się pod wpływami angielskimi. Przy Francji pozostały jedynie dwie małe wyspy Saint Pierre i Miquelon. W 1765 roku utworzono z nich oddzielną Prefekturę Apostolską i powierzono ją misjonarzom ze Zgromadzenia Ducha Świętego - jest to pierwsze terytorium misyjne bezpośrednio obsługiwane przez zgromadzenie, gdzie ojcowie pracują po dzień dzisiejszy. W 1764 roku Zgromadzeniu Ducha Świętego powierzono także misję w Gujanie Francuskiej. W drugiej połowie XVIII wieku Francuzi wyparli Anglików z zachodniego wybrzeża Afryki i tereny te pod nazwą Gwinei stały się także terenem misyjnym Misjonarzy Ducha Świętego. W wyniku Rewolucji Francuskiej zniesiono prawie wszystkie zakony we Francji. Na pewien czas uratowały się jeszcze takie zgromadzenia jak: Sulpicjanie, Misje Zagraniczne, Misjonarze Świętego Wincentego a Paulo i Misjonarze Ducha Świętego. Gdy w końcu zarządzono, by wszyscy kapłani składali ślubowania na tzw. "Konstytucję Cywilną Kleru" stało się jasne, że zbliżał się nieuchronny koniec. W 1792 roku zamknięto ostatecznie dom macierzysty Zgromadzenia Ducha Świętego w Paryżu. Pięć lat później sprzedano go na licytacji. Po zlikwidowaniu domów zakonnych sami członkowie zgromadzenia ulegli rozproszeniu, ratując się przed represjami ucieczką za granicę. Dekret Napoleona z 23 marca 1805 roku zezwolił na ponowną, czasową działalność niektórych zgromadzeń zakonnych, w tym Misjonarzy Ducha Świętego. Na tę decyzję wpływ wywarł pobyt papieża Piusa VII we Francji. Ugoda papieża z cesarzem nie trwała jednak długo, bo już 4 lata później, dnia 26 września 1809 roku Napoleon ponownie zabronił działalności przywróconym w 1805 roku zgromadzeniom zakonnym. Dopiero powrót na tron francuski Burbonów w 1814 roku umożliwił reaktywowanie zgromadzenia misyjnego, co nastąpiło dnia 2 marca 1816 roku. Zgromadzenie Ducha Świętego poza terenami misyjnymi, które zostały mu powierzone przed rewolucją miało teraz obsługiwać jeszcze wyspy Morza Karaibskiego: Martynikę i Gwadelupę oraz na Oceanie Indyjskim wyspę Bourbon (obecnie Réunion). Cała nadzieja odnowy zgromadzenia leżała w reaktywowaniu seminarium. Ówczesny przełożony ksiądz Bertout w 1819 roku odkupił dawne gmachy seminaryjne w Paryżu i przejął je ponownie na własność w 1822 roku. Zgromadzenie liczyło w tym czasie tylko 22 zakonników, pozostało wierne tradycji i nie zmieniło swych regulaminów, zachowując 6-letni cykl studiów, co w tamtym czasie było ewenementem. Wraz z umocnieniem życia zakonnego, dnia 7 lutego 1824 roku reguła zgromadzenia otrzymała oficjalne zatwierdzenie papieskie. Wszystko wskazywało na to, że dalszy rozwój zgromadzenia będzie przebiegał pomyślnie. Jednak już w lipcu 1830 roku Paryżem wstrząsnęła kolejna rewolucja. Seminarium Ducha Świętego zostało ponownie zniszczone i splądrowane, a klerycy ratując życie, rozproszyli się. Kolejnym wielkim doświadczeniem była epidemia cholery w 1832 roku. Władze państwowe przejęły seminarium na szpital i zwróciły je zgromadzeniu dopiero po trzech latach. W 1845 roku zmarł przełożony ksiądz Fourdinier i w następnych latach kolejni przełożeni podjęli próby ratowania zasłużonego dzieła i znalezienia kapłanów chętnych do pracy misyjnej. Nie przyniosło to jednak oczekiwanych rezultatów. Przełożeni Zgromadzenia Ducha Świętego postanowili więc zacieśnić współpracę z pokrewnym w swych regułach, założonym przez ojca Franciszka Marię Libermanna Stowarzyszeniem Niepokalanego Serca Maryi. Dnia 10 czerwca 1848 roku przedstawiciele obydwu zgromadzeń na czele z księdzem Monnet i ojcem Libermannem dokonali ich połączenia. Uprawomocnił to specjalny dekret papieża Piusa IX z dnia 10 września 1848 roku, w którym czytamy: "Zjednoczenie dokona się w ten sposób, że Stowarzyszenie Serca Maryi przestanie istnieć, a członkowie jego zostaną wcieleni do Zgromadzenia Ducha Świętego". Postanowiono także wprowadzić zmianę w nazwie : Zgromadzenie Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi (Congregatio Sancti Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Beatissimae Virginis Mariae – CSSp). Nie zmieniając Reguły, dodano do niej Konstytucje, które uzupełniały ją w tych nowych warunkach. Wzmocnione i odmłodzone zgromadzenie szybko scementowało się i weszło w nowy etap swej działalności, a za swą dewizę zakonną przyjęło słowa "Cor unum et anima una" - "Jedno serce i jedna dusza". Warto w kilku słowach przybliżyć wielką postać ojca Franciszka Marii Libermanna, który zasłużenie zwany jest odnowicielem Zgromadzenia Ducha Świętego. Był konwertytą, pochodził z rodziny żydowskiej. Odejście od wiary ojców nie przyniosło mu wewnętrznego spokoju, a dociekliwe studiowanie Biblii doprowadziło go do Chrystusa. Na chrzcie, który otrzymał w wigilię Bożego Narodzenia 1826 roku otrzymał imiona Franciszek Maria Paweł. Wraz z łaską chrztu świętego zrodziło się u niego powołanie do kapłaństwa. Rozpoczął więc studia teologiczne, najpierw w Kolegium Świętego Stanisława, a następnie w Seminarium Świętego Sulpicjusza w Paryżu. Dzięki szczególnym uzdolnieniom, wyjątkowej duchowości i wybitnej inteligencji w 1837 roku powierzono mu kierownie nowicjatem Ojców Eudystów w Rennes. Dnia 3 grudnia 1839 roku Franciszek Maria Libermann, ukończył teologię i udał się w podróż do Rzymu. Przez cały rok pozostał w Wiecznym Mieście, gdzie przedstawił swą ideę utworzenia nowego stowarzyszenia zakonnego i plany ewangelizacji. W Rzymie napisał słynny "Komentarz do Ewangelii Świętego Jana". Franciszek Maria Libermann otrzymał święcenia kapłańskie dnia 18 września 1841 roku w Amiens we Francji i zapoczątkował Stowarzyszenie Niepokalanego Serca Maryi, którego nowicjat zaczął funkcjonować 27 września 1841 roku w La Neuville. Franciszek Maria Libermann, Fryderyk Le Vavasseur i Marcelin Collin byli pierwszymi nowicjuszami. Dołączył do nich dr Jakub Dezyderiusz Laval, lekarz a następnie ksiądz w diecezji Meaux i proboszcz w Pinterville. Cały swój majątek przekazał do dyspozycji stowarzyszenia, a sam zobowiązał się żyć według zasad jakie ojciec Franciszek Maria Libermann przygotował dla swoich misjonarzy. Następnie wraz z ks. biskupem Collier udał się na leżącą na Oceanie Indyjskim wyspę Mauritius. Ojciec Jakub Laval był pierwszym misjonarzem Stowarzyszenia Niepokalanego Serca Maryi na wyspie Mauritius, gdzie dotarł 14 września 1841 roku. Aby podołać ciężkiej pracy misyjnej, zorganizował rzeszę świeckich katechetów, a wyspę wyposażył w liczne kaplice i kościoły. Schorowany i całkowicie wyczerpany zmarł w opinii świętości dnia 9 września 1864 roku i został pochowany na wyspie. Liczni pielgrzymi, nie tylko katolicy, po dzień dzisiejszy przybywają do grobu "Apostoła wyspy Mauritius". W 1979 roku ojciec Jakub Laval CSSp został ogłoszony błogosławionym przez papieża Jana Pawła II i jako pierwszy w czasie jego pontyfikatu został wyniesiony na ołtarze. Ojciec Franciszek Maria Libermann jako przełożony generalny kierował zjednoczonym i odnowionym zgromadzeniem ponad cztery lata. W końcu 1851 roku poważnie zachorował. Choroba postępowała bardzo szybko i doprowadziła do śmierci w dniu 2 lutego 1852 roku. Ojciec Franciszek Maria Paweł Libermann CSSp umarł w opinii świętości, a jego proces beatyfikacyjny toczy się obecnie w Watykanie. Po 1860 roku Zgromadzenie Ducha Świętego rozwijało się szybko i prężnie także poza Francją. Utworzone zostały prowincje w Irlandii, Portugalii, Stanach Zjednoczonych i w Niemczech. Z początkiem XX wieku powstały nowe domy zakonne w Belgii, Holandii, Szwajcarii i ponownie w Kanadzie. Historia Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce ... Pierwsi Misjonarze Ducha Świętego dotarli do odrodzonej Polski po pierwszej wojnie światowej z Francji wraz z Błękitną Armią gen. Józefa Hallera. Byli to misjonarze polskiego pochodzenia, którzy wcześniej wstąpili do zgromadzenia albo we Francji, albo w USA. Wśród nich byli: o. Jan Dekowski, o. Józef Jaworski i o. ppłk. Zygmunt Rydlewski. Ten ostatni po demobilizacji z Armii Polskiej pozostał na polecenie Przełożonego Generalnego w Ojczyźnie. W styczniu 1921 roku ojciec Zygmunt Rydlewski z poparciem księdza kardynała Edmunda Dalbora, Prymasa Polski oraz z materialną pomocą Polskiego Czerwonego Krzyża założył "Sierociniec dla Synów Obrońców Ojczyzny po zmarłych Hallerczykach" w Bydgoszczy na Wilczaku, przy ulicy Jary 2. Dnia 18 października 1922 roku zgromadzenie zakupiło dom w Bydgoszczy przy ul. Śniadeckich 53/54, z przeznaczeniem na Niższe Seminarium Duchowne, gdzie przeniesiono siedzibę z ul. Jary. Zamieszkali w nim ojcowie wraz z pięćdziesięcioma sierotami i kilkoma kandydatami na misjonarzy. Uroczystego poświęcenia domu dokonał ksiądz kardynał Edmund Dalbor w obecności generała Józefa Hallera, przedstawicieli miejscowego duchowieństwa i władz miejskich w Bydgoszczy dnia 5 grudnia 1922 roku. W tym czasie przybyli także do Polski dwaj inni misjonarze: o. Paweł Barański, misjonarz z Sierra Leone w Afryce i o. Stanisław Kolipiński, absolwent uniwersytetu we Fryburgu w Szwajcarii. Ze Stanów Zjednoczonych przybyli jeszcze: o. Michał Retka, o. Cezary Tomaszewski i o. Józef Halba. Z prowincji niemieckiej dotarło dwóch braci zakonnych, br. Mieczysław Andrzej Piasecki i br. Stanisław Jan Ornowski. Przełożony Generalny Zgromadzenia Ducha Świętego, ksiądz arcybiskup Aleksander Le Roy postanowił udzielić nowemu dziełu zgromadzenia w Polsce silniejszego i oficjalnego poparcia. Dlatego dnia 25 marca 1925 roku została ustanowiona wiceprowincja zakonna, a jej przełożonym został ojciec Zygmunt Rydlewski, pierwszym asystentem został ojciec Michał Retka, a drugim asystentem ojciec Paweł Barański. Pod koniec 1925 roku zakupiono nowy dom przy ul. Kujawskiej (dzisiaj Aleje Jana Pawła II), który dzisiaj jest domem głównym prowincji. Powstało także Niższe Seminarium Duchowne zwane Internatem Ducha Świętego. W połowie lat trzydziestych uczyło się tam nawet 70 młodych ludzi. Z każdym rokiem przybywało kandydatów, a poziom nauczania i edukacji znacznie przewyższał inne szkoły miejskie i zdobywał renomę oraz dobrą sławę w Bydgoszczy i okolicy. Przełożonym domu i rektorem Internatu Ducha Świętego w maju 1926 roku został ojciec Michał Retka, były profesor Uniwersytetu Duquesne w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Już w 1930 roku Zgromadzenie Ducha Świętego zaczęło wydawać w Polsce kwartalnik, później dwumiesięcznik poświęcony Duchowi Świętemu i misjom afrykańskim, pod redakcją ojca dr. Stanisława Kolipińskiego CSSp. Ukazywał się on do sierpnia 1939 roku. Wybuch II wojny światowej i okupacja hitlerowska całkowicie sparaliżowały działalność duszpasterską, misyjną i wydawniczą zgromadzenia. Po wojnie nastały trudne czasy komunistyczne, prześladowania i uwięzienia zakonników, co utrudniło rozwój zgromadzenia i wydawanie misyjnego pisma. Dopiero w 1994 roku „wskrzeszono” drukowanie periodyku zakonnego „Posłaniec Ducha Świętego”, który ukazuje się jako dwumiesięcznik w doskonałej szacie graficznej, a odpowiedzialnym jest o. Ryszard Sum. Zawiera on różne wywiady z misjonarzami, stałą katechezę o Duchu Świętym, reportaże, felietony i listy misjonarzy. W 1932 roku przybył do Polski ks. arcybiskup Le Hunsec, Przełożony Generalny Zgromadzenia Ducha Świętego w towarzystwie ojca Daniela Brottier, dyrektora sierocińca Auteuil we Francji (późniejszego błogosławionego i wyniesionego na ołtarze przez papieża Jana Pawła II, 24 listopada 1984 roku). Ojcowie zostali przyjęci m.in. przez ks. kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski. Odwiedzili i wizytowali domy zakonne oraz zapoznali się z pracą i dotychczasowymi osiągnięciami ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce. Wysoko ocenili dorobek powstałej i rozwijającej się wiceprowincji polskiej Zgromadzenia Ducha Świętego. Dnia 1 października 1946 roku ksiądz kard. August Hlond, Prymas Polski kanonicznie erygował prowadzoną przez misjonarzy parafię pw. Ducha Świętego przy ul. Kujawskiej w Bydgoszczy. Posługę duszpasterską sprawowano już wcześniej w kaplicy zakonnej wybudowanej i poświęconej w 1932 roku. Pierwszym proboszczem został o. Stanisław Janiuk (1946-1960), w późniejszych latach tę funkcję pełnili m.in.: o. Jan Obarski, o. Stefan Smolarek, o. Leon Zaremba, o. Tadeusz Michalski i o. Andrzej Różański. W latach 1949 – 1950 z powodu aresztowania proboszcza parafii przez władze komunistyczne, duszpasterstwo sprawowali kapłani sąsiedniej parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Szwederowie. Od 1989 roku nabożeństwa parafialne przeniesiono do nowej kaplicy przy ulicy Glinki, gdzie w 1992 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła parafialnego. Przy ul. Kujawskiej (obecnie Aleje Jana Pawła II) pozostał kościół rektorski. W 1998 roku zgodnie z decyzją ks. abpa Henryka Muszyńskiego oficjalnie przeniesiono siedzibę parafii na ul. Glinki i zmieniono jej granice. Na osiedlu Wyżyny przy ul. Glinki znajduje się tymczasowa kaplica, biuro parafialne i kościół parafialny w budowie pw. Niepokalanego Serca NMP. Dnia 30 października 1999 roku przy ul. Glinki utworzono i kanonicznie erygowano drugi dom zakonny zgromadzenia na terenie miasta Bydgoszczy. Dom ten nosi imię Sługi Bożego ojca Pawła Barańskiego CSSp. Główne instytucje Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce mieszczą się w Bydgoszczy przy Alejach Jana Pawła II. Należą do nich: Dom Prowincjalny, Wyższe Misyjne Seminarium Duchowne (od 1976 roku), Biblioteka Seminaryjna, Archiwum Prowincjalne, Redakcja „Posłańca Ducha Świętego”, Katolickie Radio PLUS-Bydgoszcz, Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Bydgoskiej (od 2004 roku) i Kościół Rektorski pw. Ducha Świętego. Założenie własnego seminarium duchownego w Bydgoszczy w 1976 roku ... Od czasu przybycia do naszej Ojczyzny w 1921 roku ojcowie ze Zgromadzenia Ducha Świętego pochodzący z Polski swoją formację seminaryjną odbywali w Chevilly pod Paryżem we Francji. Po II wojnie światowej alumni studiowali w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej w Poznaniu. Seminarzyści mieszkali wówczas w domu zakonnym w Puszczykowie i codziennie dojeżdżali na wykłady do Poznania. Przez prawie 30 lat po wojnie było mało powołań do pracy misyjnej, wobec czego ojcowie, na czele z ówczesnym przełożonym ojcem Józefem Kolaśnym, podjęli decyzję stworzenia własnego ośrodka formacyjnego. Zwrócono się do ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski o wydanie zgody na założenie własnego seminarium zakonnego. Prymas Tysiąclecia ustanowił i ze względu na sytuację polityczną w PRL ustnie zaaprobował powstanie nowego seminarium, tzw. Studia Domestica na terenie archidiecezji gnieźnieńskiej w Bydgoszczy. Na przełomie 1974/1975 roku przeprowadzono w parafiach na terenie kraju szereg animacji misyjno-powołaniowych, które zaowocowały powstaniem pierwszego nowicjatu. Dnia 1 września 1975 roku w Bydgoszczy nowicjat rozpoczęło aż 11 kandydatów do stanu kapłańskiego i zakonnego. Pierwszym mistrzem nowicjatu został ojciec Józef Kolaśny. W nowo powstałym nowicjacie wykłady prowadzili ojcowie ze zgromadzenia, a także diecezjalni księża profesorowie. Dnia 2 lutego 1976 roku pierwsi nowicjusze przywdziali habity zakonne, a dnia 26 września 1976 roku ośmiu przyszłych seminarzystów złożyło swoje pierwsze śluby zakonne. Pierwszy rok studiów filozoficznych rozpoczęto w październiku 1976 roku w nowo powstałym seminarium zakonnym Zgromadzenia Ducha Świętego. Pierwszym rektorem seminarium został mianowany ojciec mgr Tadeusz Michalski, prefektem studiów ojciec Zygmunt Kosielski, a ojcem duchownym seminarzystów ojciec Stanisław Foryś. W połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku w Wyższym Misyjnym Seminarium Duchownym Zgromadzenia Ducha Świętego im. bł. ojca Jakuba Lavala studiowało jednocześnie ponad 40-stu seminarzystów. Były to lata świetności tej młodej uczelni i pierwszego seminarium duchownego na terenie miasta Bydgoszczy. Warto także zaznaczyć, iż obok własnych wykładowców – ojców ze zgromadzenia do grona profesorskiego należeli kapłani z różnych diecezji: z Gniezna, Poznania, Pelplina, Włocławka i Gdańska. Wykładowcami seminarium misyjnego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy byli także późniejsi księża biskupi, m.in.: ks. abp Edmund Piszcz, ks. abp Marian Gołębiewski, ks. bp Bogdan Wojtuś, ks. bp Zbigniew Kiernikowski i ks. bp Wojciech Polak.

Biblioteka Seminaryjna w Bydgoszczy ... Powstanie i rozwój ośrodka seminaryjnego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy było i pozostaje nadal ściśle związane z istnieniem Biblioteki Seminaryjnej. Przed II wojną światową nosiła ona nazwę Biblioteki Ojców Zgromadzenia Ducha Świętego i była jedną z najlepiej zaopatrzonych bibliotek na terenie miasta Bydgoszczy i regionu. Korzystali z niej nie tylko sami członkowie Zgromadzenia Ducha Świętego i miejscowi kapłani diecezjalni, ale także liczni świeccy czytelnicy. Zawierucha wojenna i powojenny okres stalinowski w ogromnej mierze przyczyniły się do zniszczenia prawie 70% księgozbioru bibliotecznego. W latach 60-tych ówcześni przełożeni, a przede wszystkim ojciec Stanisław Foryś, podjęli próbę odtworzenia i odrestaurowania dawnej biblioteki. Swoje locum biblioteka otrzymała najpierw w tzw. „starym skrzydle” domu zakonnego w Bydgoszczy, a z początkiem lat 80-tych w pięknym, stylowym pomieszczeniu, w nowej części domu, nad ówczesną kaplicą seminaryjną. Powstanie samodzielnego Wyższego Seminarium Duchownego w roku akademickim 1976/1977, było inspiracją do fachowego i merytorycznego przygotowania „zaplecza naukowego” czyli biblioteki, dla przyszłych, studentów filozofii i teologii. Od 1981 roku z rekomendacji księdza prof. Antoniego Siemianowskiego, etatową pracę w bibliotece podjęła pani Teresa Kabacińska-Patka, a w latach późniejszych pani Małgorzata Zaczyńska. Dzięki ich żmudnej pracy, zbiory książkowe przybrały charakter biblioteki seminaryjnej. Księgozbiór został podzielony na działy przedmiotowe, powstał katalog alfabetyczny i rzeczowy. Pierwszy raz zaprowadzone zostały także księgi inwentarzowe księgozbioru. Wyżej wymienione prace zostały po części sfinalizowane w latach 1988–1993 przy wydatnej współpracy i zaangażowaniu kleryków seminarium zakonnego, m.in. Ryszarda Simona i Dariusza Andrzejewskiego. W tym czasie biblioteka liczyła około 6 tysięcy tytułów. Z początkiem roku akademickiego 1987/1988, stworzone zostały dział czasopism i dział starodruków. Tym samym biblioteka seminaryjna stała się biblioteką mieszczącą się w kategoriach bibliotek naukowych i specjalistycznych. Od 1989 roku przeprowadzono reorganizację merytoryczną biblioteki, udoskonalając ją przez dodanie licznych, specyficznych działów, zwiększając ich liczbę z 30 do 50. Była to ogromna pomoc przy korzystaniu z księgozbioru. Latem 1990 roku przeprowadzona została inwentaryzacja zasobów biblioteki. W tym czasie zasoby biblioteczne zbliżyły się do 8 tysięcy woluminów. W księgozbiorze biblioteki seminaryjnej zwracają uwagę tak charakterystyczne działy przedmiotowe jak, pneumatologia, czyli nauka o Duchu Świętym i misjologia. Zbiór woluminów z zakresu pneumatologii, był darem w całości ofiarowanym bibliotece przez ojca Wacława Brzozowskiego. Zbiór ten jest bardzo cenny i raczej jedyny w Polsce. Obejmuje on ponad sto tytułów. Godny uwagi jest również obszerny dział starodruków. Księgozbiór ten spełnia zadanie wychowawczo-muzealne, wyrażające się w udostępnieniu czytelnikom starodruków jako zabytków kultury, dla celów wykształcenia ogólnego i potrzeb praktycznych. Za przykład można tu podać chociażby „Commentaria In Canticum Salomonis” w opracowaniu Michaelis Ghislerii, Clerici Regularis, Romae, die september 1609. Inne, „Słowo Boże na Niedzielę Całego Roku po Różnych Kościołach opowiedziane przez księdza Andrzeja Murczyńskiego” z 1749 roku. Biblioteka seminarium Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy od 1997 roku stowarzyszona jest w Federacji Bibliotek Kościelnych (FIDES). Od września 1998 roku został wprowadzony program biblioteczny MAK. Dostępne są dwie własne bazy danych. W pierwszej zawarty jest katalog książek zgromadzonych w bibliotece, a w drugiej rejestrowane są dokumenty dotyczące Zgromadzenia Ducha Świętego. Biblioteka posiada również bazę Biblioteki Narodowej w Warszawie „Przewodnik Bibliograficzny” z lat 1982-1997. Do 1990 roku opieczętowano i wpisano do inwentarza biblioteki ponad 5000 wydawnictw zwartych (książek) z różnych dziedzin, około 400 roczników czasopism, a także 190 pozycji ze zbiorów audiowizualnych. W zbiorach bibliotecznych aktualnie znajduje się ok. 20 tys. książek, 35 rękopisów i 18 starodruków. Polska Prowincja Zgromadzenia Ducha Świętego posiada dzisiaj 7 domów zakonnych: omówione wyżej dwa domy w Bydgoszczy oraz domy w Puszczykowie k. Poznania, w Chełmszczonce k. Fordonu, w Cielądzu k. Rawy Mazowieckiej, w Chojnicach i w Zbyszycach k. Nowego Sącza. Dom zakonny w Puszczykowie. W grudniu 1932 roku Zgromadzenie Ducha Świętego zakupiło ponad 2 ha działkę w miejscowości Puszczykowo. Pierwszymi ojcami, którzy w dniu 28 stycznia 1933 roku zamieszkali w nowo nabytym domu zakonnym byli o. Zygmunt Rydlewski i o.Władysław Alachniewicz. Dostosowali oni dom do potrzeb życia zakonnego i w tym samym roku przenieśli z Bydgoszczy nowicjat braci zakonnych. Kandydaci do kapłaństwa nadal odbywali całą swoją formację seminaryjną we Francji. Gdy wojna rozproszyła wspólnotę zakonną w Bydgoszczy, część ojców i braci schroniło się w Puszczykowie. Jednak i tutaj w połowie września 1939 roku pojawili się hitlerowcy, którzy zajęli dom internując 28 duchownych i uczynili z niego obóz przejściowy dla księży, który istniał do wiosny 1940 roku. Więziono tu kapłanów z różnych diecezji polskich i czeskich. Po przewiezieniu księży do innych obozów, w 1943 roku utworzono tu tzw. Okręgowy Dom Dziecka.Wojska niemieckie urządziły później w domu zakonnym szpital polowy, który po zakończeniu działań wojennych przejęło PCK. Zgromadzenie Ducha Świętego odzyskało swój dom w Puszczykowie dopiero w grudniu 1947 roku. Pierwszym przełożonym po wojnie został o.Wacław Brzozowski. Wraz z nim przybyli czterej seminarzyści: Hieronim Lewandowski, Kazimierz Nowak, Józef Rodzik i Stefan Smolarek. Od 1948 roku pieczę nad seminarzystami przejął o. Franciszek Mientki, który po wojnie i ukończonych studiach uniwersyteckich we Fryburgu w Szwajcarii przybył do Polski. Z każdym rokiem przybywało kilku nowych kandydatów do seminarium, ale taki stan trwał tylko do 1949 roku. Wówczas to, w fanatycznych latach stalinowskich, po licznych aresztowaniach misjonarzy w Bydgoszczy, funkcjonariusze UB pojawili się także w Puszczykowie. Aresztowano wszystkich ojców, z wyjątkiem o. Huberta Dalkowskiego. Wspomniani wyżej seminarzyści pomimo komunistycznych prześladowań rozpoczęli nowicjat, a po aresztowaniu ojców zostali sami przez następne dziewięć miesięcy. Dojeżdżał do nich raz na dwa tygodnie z Bydgoszczy o. Piotr Pilarski, który cudem uchronił się przed aresztowaniem. Msze Święte, spowiedź i konferencje zapewniali im ojcowie bernardyni z Poznania. Dopiero latem 1950 roku przybył do Puszczykowa o. Jan Obarski, mianowany przez ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego prowincjałem zgromadzenia. Do 1960 roku dom puszczykowski pozostał siedzibą zarządu prowincji, a do 1971 roku był równocześnie domem formacyjnym. W 1960 roku przy domu zakonnym w Puszczykowie decyzją ks. abpa Antoniego Baraniaka utworzono przy ul. Dworcowej samodzielny ośrodek duszpasterski z kaplicą publiczną pw. Świętego Józefa. Prężne życie religijne rozwijającej się wspólnoty ograniczone było przede wszystkim warunkami lokalowymi. Rozpoczęto starania o budowę kościoła, uzyskując pozwolenie dnia 22 czerwca 1979 roku. W maju 1981 roku przebywający w Polsce ks. bp Atanazy Bala CSSp, ordynariusz diecezji Bafia w Kamerunie, poświęcił teren pod budowę nowego kościoła. Prace trwały aż do 2000 roku, na jesień (1 października) kościół parafialny został uroczyście konsekrowany przez ks. abpa Juliusza Paetza. Opiekę duszpasterską w Puszczykowie sprawowali w omawianym okresie m.in. o. Wacław Brzozowski, o. Zygmunt Kosielski, o. Andrzej Różański, o. Stefan Smolarek, o. Marek Karczewski i o. Franciszek Oracz. Od 1976 roku, czyli od 30 lat, Misjonarze Ducha Świętego sprawują również posługę duszpasterską w szpitalu, który wybudowano na terenie Puszczykowa. Istnieje w nim kaplica szpitalna pw. Świętego Maksymiliana Kolbego, którą urządził i wyposażył pierwszy kapelan szpitala o. Władysław Budziak. Dom nowicjatu Zgromadzenia Ducha Świętego mieści się we wsi Włóki - Chełmszczonka oddalonej 15 kilometrów od Bydgoszczy. Dnia 17 października 1937 roku zgromadzenie zakupiło młyn wodny i ponad 25 hektarowe gospodarstwo, które stanowiło tzw. "resztówkę" z parcelowanego majątku we wsi Włóki, zwaną Chełmszczonka. Ojciec Paweł Barański, który został pierwszym przełożonym nowego domu zakonnego zamieszkał tu z początkiem 1938 roku. Wraz z nim przybyli bracia zakonni Zefiryn Zapolski i Paweł Garlewski. Zaraz na początku II wojny światowej, w listopadzie 1939 roku ojciec Paweł Barański został aresztowany przez Hitlerowców i osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie zmarł 16 lipca 1942 roku w opinii świętości i dzisiaj toczy się jego proces beatyfikacyjny. W czasie okupacji zgromadzenie zostało zmuszone do opuszczenia domu w Chełmszczonce. Powróciło tu w połowie 1945 roku. Przez krótki czas przełożonym był o. Józef Krzoska, a po nim został mianowany o. Piotr Pilarski, który szczególnie troszczył się o wiernych, przybyłych z dawnych ziem wschodnich Polski. Rozwój domu zakonnego został przerwany przez aresztowanie w listopadzie 1949 roku ojców i braci w Bydgoszczy i Puszczykowie. Rok później komunistyczne władze PRL odebrały zgromadzeniu ziemię i upaństwowiły młyn, a w połowie lat pięćdziesiątych próbowały zmusić współbraci do całkowitego opuszczenia domu. Ówczesny przełożony o. Leon Zaremba, skutecznie się temu przeciwstawił. Trudno jednak było żyć w domu, który praktycznie pozbawiony został jakichkolwiek dochodów. Sytuacja była tak trudna, że bracia zakonni podejmowali pracę w okolicznych gospodarstwach, by zarobić na utrzymanie domu zakonnego i siebie. W latach sześćdziesiątych odzyskano część terenu, który został przywrócony zgromadzeniu. Po ojcu Zarembie przełożonymi w Chełmszczonce byli: o. Alfons Falenczyk, o. Kazimierz Nowak i o. Józef Rodzik. Ten ostatni w połowie lat siedemdziesiątych podjął się trudnego zadania, by całkowicie odbudować zniszczony dom i gospodarstwo oraz otworzyć w tym miejscu dom formacyjny nowicjatu. W 1982 roku do Chełmszczonki przybył o. Stefan Smolarek, który dokończył rozpoczęte dzieło. Dnia 1 września 1983 roku otworzono w Chełmszczonce Dom Nowicjatu Zgromadzenia Ducha Świętego, a ojciec Smolarek został pierwszym mistrzem nowicjatu. Po nim tę odpowiedzialną funkcję sprawowali m.in.: o. Hieronim Lewandowski, o. Marek Walkusz i o. Bogusław Wojtko. W samej wsi Włóki ojcowie ze Zgromadzenia Ducha Świętego prowadzą od końca lutego 2004 roku parafię. Do włóckiej parafii, w diecezji bydgoskiej należą: Chełmszczonka, Przełomy, Trzęsacz, Kutna Wieś, Zła Wieś, Kusowo, Kozielec i Megrowo. Na terenie parafii leżą 3 kościoły i 1 kaplica: kościół główny we Włókach pw. Matki Bożej Królowej Polski, drewniany kościółek pw. Świętej Marii Magdaleny, kościół w Kozielcu pw. Niepokalanego Poczęcia NMP oraz kaplica w Domu Nowicjatu pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Chełmszczonce. Na terenie diecezji łowickiej, w dekanacie rawskim znajduje się kolejny dom zakonny zgromadzenia i parafia w Cielądzu, w której pracują ojcowie i bracia ze Zgromadzenia Ducha Świętego już od 35 lat. Dnia 2 kwietnia 1971 roku ojciec Jan Obarski z woli Prymasa Tysiąclecia, ks. Stefana kard.Wyszyńskiego jako pierwszy przybył do parafii Cielądz. Zapoczątkował on działalność Zgromadzenia Ducha Świętego na tym terenie. Po jego śmierci w 1973 roku przybył do Cielądza o. Leon Zaremba, o. Franciszek Mientki i br. Gabriel Durajewski, a później o. Piotr Pilarski i o.Grzegorz Kosielski. Od tego czasu można uznać istnienie wspólnoty zakonnej w Cielądzu. W 1985 roku przebudowano prezbiterium kościoła parafialnego pw. Trójcy Przenajświętszej. Nowy ołtarz główny oraz witraże zaprojektował i wykonał ks. Tadeusz Furdyna SDB. W ostatnich latach pracę duszpasterską ofiarnie podejmował o. Tadeusz Michalski i o. Andrzej Różański we współpracy z Siostrami Nazaretankami z pobliskich Żdżar. Dziś do parafii należy wieś Cielądz, która od 1973 roku jest również siedzibą gminy oraz miejscowości Grabice, Gułki, Komorów, Niemgłowy, Ossowice, Sanogoszcz, Stolniki i Wisówka. Najbardziej na północy Polski położony jest dom w Chojnicach. Pierwszym zakonnikiem ze Zgromadzenia Ducha Świętego, który pojawił się w tym mieście był o. Hieronim Lewandowski. W 1977 roku zamieszkał w wynajętym mieszkaniu przy ul. 14 lutego. Tutaj urządził kaplicę domową, do której zaczęli przychodzić na Msze Święte najbliżsi sąsiedzi. Jeszcze w tym samym roku zgromadzenie zakupiło dom przy ulicy Marchlewskiego 4 (dziś ul. Ducha Świętego). Do ojca Hieronima Lewandowskiego dołączyli br. Piotr Lipiec i o. Kazimierz Nowak i oficjalnie została erygowana wspólnota zakonna w Chojnicach. Ojcowie zajmowali się m.in.: duszpasterstwem powołaniowym, pracą rekolekcyjną, prowadzili misje ludowe i pomagali w okolicznych parafiach. Z dniem 1 września 1983 roku przełożonym wspólnoty zakonnej w Chojnicach został o. Władysław Budziak. Dzięki zaangażowaniu i ofiarności wiernych w ciągu dwóch lat zbudowano nową kaplicę i dom zakonny. W 1985 roku ukończono prace budowlane. W tym czasie papież Jan Paweł II wyniósł na ołtarze i ogłosił błogosławionym ojca Daniela Brottier - misjonarza ze Zgromadzenia Ducha Świętego, który stał się patronem kaplicy zakonnej. Dnia 1 lipca 1988 roku ówczesny ordynariusz chełmiński ks. biskup Marian Przykucki, kanonicznie erygował przy kaplicy zakonnej parafię pw. Chrystusa Króla i bł. Daniela Brottier. Natomiast dnia 14 grudnia 1994 roku ks. biskup Jan Bernard Szlaga ustanowił w tym miejscu sanktuarium diecezjalne ku czci bł. Daniela Brottier CSSp. Siódmy dom zakonny oraz parafia pw. Świętego Bartłomieja prowadzona przez ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego znajduje się w Zbyszycach k. Nowego Sącza, w diecezji tarnowskiej. Parafia ta sięga swymi początkami połowy XIII wieku. Mimo swej długiej historii Zbyszyce są "najmłodszą" placówką, prowadzoną przez ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego. Początek ich działalności przypada na kwiecień 1991 roku, kiedy do Zbyszyc przybyli pierwsi ojcowie: o. Stanisław Wojtko, o. Tadeusz Kud oraz brat Hieronim Majka, aby zająć się na tym terenie akcją powołaniową. Ówczesny prowincjał o. Tadeusz Michalski wystąpił z prośbą do ordynariusza tarnowskiego o umożliwienie pracy duszpasterskiej na terenie diecezji. Z dniem 25 czerwca 1991 roku utworzono nowy dom zakonny, a o. Jan Popa objął obowiązki proboszcza parafii w Zbyszycach. Do głównych zadań ojców należy duszpasterstwo w parafii, opieka nad Domem Pomocy Społecznej, rekolekcje i akcje powołaniowe, opieka nad grupami oazowymi, Katolickim Stowarzyszeniem Młodzieży oraz grupami AA. Prowincja Polska Zgromadzenia Ducha Świętego rozwija się dzisiaj powoli, ale skutecznie i owocnie, zostając wierną charyzmatowi zgromadzenia. Na potrzebę rozwijania wyjątkowej pobożności do Ducha Świętego zwrócił uwagę papież Jan Paweł II w orędziu do Rady Generalnej Misjonarzy Ducha Świętego w 2002 roku. Ojciec Święty Jan Paweł II podkreślił znaczenie pracy formacyjnej rodziny zakonnej Zgromadzenia Ducha Świętego, której przed laty powierzono Papieskie Seminarium Francuskie w Rzymie. Zaapelował również do Misjonarzy Ducha Świętego o przygotowywanie wiernych świadków ewangelii, którzy będą dla wierzących znakiem poprzez swe słowa, a także autentyczność życia. Papież Jan Paweł II w liście do ojca Pierre'a Schouvera, ówczesnego Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Ducha Świętego, napisał m.in.: Dziękując Bogu za to znaczące dzieło wypełniane przez wasze zgromadzenie od trzech wieków (...) zachęcam was do pozostania wiernymi podwójnemu dziedzictwu waszych założycieli: niesienia pomocy ubogim i wszystkim osobom odrzuconym lub uciskanym oraz służbie misyjnej (...). Na drogach ewangelizacji nie brak trudności. W niektórych krajach doskwiera wam brak powołań (...). To doświadczenie (...) dotyczy wielu dzisiejszych diecezji i rodzin zakonnych. Jednak ten kryzys dotyka was w szczególności - was - którzy poświęcaliście wiele miejsca powołaniom w misyjnym duszpasterstwie, tworząc niższe seminaria w młodych Kościołach, które wam powierzono. (...) Dbajcie o wspomaganie seminarzystów w przygotowaniu ich do posługi poprzez formację ludzką, intelektualną, duchową i duszpasterską.

Sam ojciec Pierre Schouver, były przełożony generalny zgromadzenia wypowiedział także wymowne słowa, które dzisiaj możemy odnieść do rocznicy 85-lecia obecności Misjonarzy Ducha Świętego w Polsce: Każdy jubileusz jest czasem sprzyjającym doświadczaniu w życiu niezawodnej miłości Boga i jeszcze większego zawierzenia. Na pytanie, jaka jest dzisiaj nasza wiara - odpowiadamy - czasami odnosimy wrażenie, że tracimy grunt pod nogami, żyjąc w świecie, w którym zmiany zachodzą w tak błyskawicznym tempie. Aby nie wpaść w pułapkę, musimy sami zapoznać się z tym, co jest w nas: bogactwem i słabością. Po Soborze Watykańskim II nasze zgromadzenie przystosowało się do realiów współczesnego świata, czego wyrazem były obrady kolejnych kapituł i opracowanie nowej Reguły Życia. Nie skończyliśmy jeszcze z podejmowaniem kolejnych wyzwań współczesności. Owoce Ducha Świętego są namacalne - obecność duchaczy wśród ludzi, braterskie życie w poszanowaniu różnic kulturowych, poczucie odpowiedzialności i troski o odnowę duchową. Dziękujemy Bogu za nasze zgromadzenie. Za to, czego dokonało w Kościele, za wszystkich współbraci, za to, czym są i czym byli dla nas. (...) Misyjnym powołaniem nie jest wycofanie się ze świata, ale pokochanie go, by żyć w nim, realizując plan Bożej miłości. Wymaga to od nas również tego, byśmy umieli usłyszeć w odpowiednim momencie apel nakazujący nam odosobnienie z Chrystusem.

Zgromadzenie Ducha Świętego w Polsce oprócz działalności duszpasterskiej, formacyjnej i wydawniczej, prowadzi rekolekcje i misje ludowe na terenie całego kraju. Zakonnicy dbają także o szerzenie kultu Trzeciej Osoby Boskiej – Ducha Świętego. Ojcowie od 1928 roku organizują jedyne w kraju Arcybractwo Ducha Świętego. Spora część polskich Misjonarzy Ducha Świętego pracuje dzisiaj na misjach w różnych krajach świata, m.in.: na Mauritiusie, Madagaskarze, w Meksyku, Kamerunie, Senegalu, RPA, Paragwaju, Kanadzie, Francji i Belgii. Zgromadzenie cały czas przedkłada pierwszą ewangelizację nad inne prace apostolskie. Poza budowaniem Kościoła tam, gdzie on jeszcze nie istnieje, ojcowie poświęcają się szkolnictwu, zajmują się losem emigrantów, a także duszpasterstwem i pracą rekolekcyjną. Ponadto Misjonarze Ducha Świętego podejmują takie zadania, jak pomoc krajom zacofanym, propagowanie wyzwolenia ekonomicznego i społecznego, działanie na rzecz sprawiedliwości i pokoju. Obecnie działa ponad 80 polskich misjonarzy, z czego w Polsce pracuje ponad 50 zakonników. Na świecie pracę misyjną prowadzi dzisiaj ok. 3000 duchaczy różnych narodowości w 60 krajach. Wypełniają oni w ten sposób fundamentalną regułę zgromadzenia, w której czytamy: Posyła się ich wszędzie tam, gdzie nikt inny nie chce już pracować.


85-lecie obecności Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce (1921–2006)

Rok 2006 to dla Prowincji Polskiej Zgromadzenia Ducha Świętego rok jubileuszu 85-lecia obecności ojców i braci – Misjonarzy Ducha Świętego w Polsce (1921–2006) oraz 30-lecie istnienia Wyższego Misyjnego Seminarium Duchownego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy (1976–2006). To właśnie 85 lat temu na początku 1921 roku, ojciec ppłk. Zygmunt Rydlewski CSSp kapelan i dziekan w Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera zorganizował w Bydgoszczy przy ul. Śniadeckich na polecenie władz zakonnych Dom Świętego Józefa dla synów obrońców Ojczyzny im. Gen. Józefa Hallera i ta data jest oficjalnym początkiem pobytu Zgromadzenia Ducha Świętego na terenie Polski.

Archiwum Prowincjalne Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy posiada sporo ciakawych materiałów i bogatych dokumentów archiwalnych, które zapewne w swoim czasie zostaną poprawnie opracowane a może nawet w roku jubileuszowym zostaną w różnych formach opublikowane. Obecnie chciałbym tylko w oparciu o własne opracowania i archiwalne poszukiwania przybliżyć, naświetlić i zasygnalizować bogatą historię zgromadzenia misyjnego, do którego od prawie 19 lat należę.

Rys historyczny Zgromadzenia Ducha Świętego ... W 2003 roku Zgromadzenie Ducha Świętego obchodziło jubileusz 300-lecia istnienia (1703 – 2003). W październiku 1701 roku przyszły założyciel zgromadzenia Klaudiusz Franciszek Poullart des Places poprosił o przyjęcie do paryskiego kolegium Ojców Jezuitów pw. Luis le Grand. Za radą swych nauczycieli i kierowników duchowych po 2 latach, w dzień Zesłania Ducha Świętego, 27 maja 1703 roku, 24-letni kandydat do stanu duchownego Poullart des Places, wraz z 12 przyjaciółmi, których od dłuższego już czasu wspierał materialnie, stworzył w Paryżu seminarium i wspólnotę poświęconą Duchowi Świętemu i Najświętszej Maryi Pannie. Celem nowej wspólnoty było przygotowanie ubogich studentów do stanu duchownego i podjęcie pracy w wiejskich parafiach, które były bardzo zaniedbane we Francji. Dnia 17 grudnia 1707 roku Klaudiusz Franciszek Poullart des Places otrzymał święcenia kapłańskie. Odtąd bez reszty poświęcił się swym studentom i zajął się ich formacją. Rozpoczęte nowe dzieło, które nie posiadało jeszcze kościelnego, ani państwowego uznania, liczyło w 1708 roku aż 70 studentów. Ksiądz Klaudiusz Franciszek Poullart des Places umarł w młodym wieku, dnia 2 października 1709 roku mając niespełna 31 lat. Na własną prośbę został pochowany wśród ubogich na paryskim cmentarzu św. Szczepana, a gdy później zlikwidowano ten cmentarz, zaginął nawet ślad jego grobu. Jedyne, co pozostało po założycielu Seminarium Ducha Świętego, to "Regulaminy", które obowiązywały w seminarium ks. Poullart des Places, a które stały się później podstawą przyszłych Reguł Życia Zgromadzenia Ducha Świętego oraz jego zapiski z rekolekcji: "Rozważania o prawdach religijnych" i "Wybór stanu" z 1701 roku, a także "Rozważania o przeszłości" spisane w 1704 roku. Najważniejsze jednak, co pozostawił po sobie, to wspólnota, która po jego śmierci prowadziła życie zakonne i seminarium, które nadal kształciło dobrych i gorliwych zakonników - misjonarzy. W 1709 roku kierowanie paryskim Seminarium Ducha Świętego przejął także młody kapłan, 26-letni ks. Jakub Garnier, ale i on przewodził nowemu seminarium bardzo krótko, umierając rok później. Następcą wybrano 25-letniego księdza Ludwika Bouic. Nowy przełożony dobrał sobie do współpracy dwóch diakonów: ks. Piotra Thomas, który był odpowiedzialny za studia i ks. Piotra Carie odpowiedzialnego za sprawy materialne seminarium. Dnia 4 czerwca 1732 roku seminarium otrzymało uznanie prawne, jako stowarzyszenie w myśl prawa państwowego. Na podstawie "Regulaminów" ks. Klaudiusza Poullart des Places opracowano Reguły i Konstytucje, które dnia 2 stycznia 1734 roku uzyskały kościelną aprobatę. W tym czasie Misjonarze Ducha Świętego duszpasterzowali w licznych, opuszczonych parafiach na terenie Francji, pracując we własnym seminarium w Paryżu i prowadząc także dwa seminaria diecezjalne w Meaux i Verdun. Na początku XVIII wieku Misjonarze Ducha Świętego zaczęli współpracować z paryskim Seminarium Misji Zagranicznych, które ewangelizowało wówczas olbrzymie tereny na Dalekim Wschodzie i w Kanadzie. Za jego pośrednictwem kapłani z Seminarium Ducha Świętego w Paryżu wyjechali m.in. do Kambodży, Chin, Indii i do Kanady, gdzie pierwsi misjonarze dotarli w 1732 roku. W ciągu pierwszych dwudziestu lat do prowincji Québec wyjechało aż 55 misjonarzy. Sławna stała się też misja wśród miejscowych Indian w Akadii (Nowa Szkocja), gdzie Wikariuszem Generalnym został ojciec Maillard, oraz historia jego współbrata, ojca La Loutre zwanego w Kanadzie "Apostołem Mik-Maków" i "Ojcem Akadii". Niestety owocny rozwój misji w Kanadzie zniszczyły wojny prowadzone między Francją a Anglią o wpływy na tych terenach. Rok 1763 był szczególnie brzemienny w ważne wydarzenia dla misjonarzy ze Zgromadzenia Ducha Świętego. Umarł o. Ludwik Bouic, który przez 53 lata pomyślnie kierował zgromadzeniem, jego następcą został o. Franciszek Becquet. W tym czasie skończyła się siedmioletnia wojna między Francją a Anglią, wskutek której Kanada znalazła się pod wpływami angielskimi. Przy Francji pozostały jedynie dwie małe wyspy Saint Pierre i Miquelon. W 1765 roku utworzono z nich oddzielną Prefekturę Apostolską i powierzono ją misjonarzom ze Zgromadzenia Ducha Świętego - jest to pierwsze terytorium misyjne bezpośrednio obsługiwane przez zgromadzenie, gdzie ojcowie pracują po dzień dzisiejszy. W 1764 roku Zgromadzeniu Ducha Świętego powierzono także misję w Gujanie Francuskiej. W drugiej połowie XVIII wieku Francuzi wyparli Anglików z zachodniego wybrzeża Afryki i tereny te pod nazwą Gwinei stały się także terenem misyjnym Misjonarzy Ducha Świętego. W wyniku Rewolucji Francuskiej zniesiono prawie wszystkie zakony we Francji. Na pewien czas uratowały się jeszcze takie zgromadzenia jak: Sulpicjanie, Misje Zagraniczne, Misjonarze Świętego Wincentego a Paulo i Misjonarze Ducha Świętego. Gdy w końcu zarządzono, by wszyscy kapłani składali ślubowania na tzw. "Konstytucję Cywilną Kleru" stało się jasne, że zbliżał się nieuchronny koniec. W 1792 roku zamknięto ostatecznie dom macierzysty Zgromadzenia Ducha Świętego w Paryżu. Pięć lat później sprzedano go na licytacji. Po zlikwidowaniu domów zakonnych sami członkowie zgromadzenia ulegli rozproszeniu, ratując się przed represjami ucieczką za granicę. Dekret Napoleona z 23 marca 1805 roku zezwolił na ponowną, czasową działalność niektórych zgromadzeń zakonnych, w tym Misjonarzy Ducha Świętego. Na tę decyzję wpływ wywarł pobyt papieża Piusa VII we Francji. Ugoda papieża z cesarzem nie trwała jednak długo, bo już 4 lata później, dnia 26 września 1809 roku Napoleon ponownie zabronił działalności przywróconym w 1805 roku zgromadzeniom zakonnym. Dopiero powrót na tron francuski Burbonów w 1814 roku umożliwił reaktywowanie zgromadzenia misyjnego, co nastąpiło dnia 2 marca 1816 roku. Zgromadzenie Ducha Świętego poza terenami misyjnymi, które zostały mu powierzone przed rewolucją miało teraz obsługiwać jeszcze wyspy Morza Karaibskiego: Martynikę i Gwadelupę oraz na Oceanie Indyjskim wyspę Bourbon (obecnie Réunion). Cała nadzieja odnowy zgromadzenia leżała w reaktywowaniu seminarium. Ówczesny przełożony ksiądz Bertout w 1819 roku odkupił dawne gmachy seminaryjne w Paryżu i przejął je ponownie na własność w 1822 roku. Zgromadzenie liczyło w tym czasie tylko 22 zakonników, pozostało wierne tradycji i nie zmieniło swych regulaminów, zachowując 6-letni cykl studiów, co w tamtym czasie było ewenementem. Wraz z umocnieniem życia zakonnego, dnia 7 lutego 1824 roku reguła zgromadzenia otrzymała oficjalne zatwierdzenie papieskie. Wszystko wskazywało na to, że dalszy rozwój zgromadzenia będzie przebiegał pomyślnie. Jednak już w lipcu 1830 roku Paryżem wstrząsnęła kolejna rewolucja. Seminarium Ducha Świętego zostało ponownie zniszczone i splądrowane, a klerycy ratując życie, rozproszyli się. Kolejnym wielkim doświadczeniem była epidemia cholery w 1832 roku. Władze państwowe przejęły seminarium na szpital i zwróciły je zgromadzeniu dopiero po trzech latach. W 1845 roku zmarł przełożony ksiądz Fourdinier i w następnych latach kolejni przełożeni podjęli próby ratowania zasłużonego dzieła i znalezienia kapłanów chętnych do pracy misyjnej. Nie przyniosło to jednak oczekiwanych rezultatów. Przełożeni Zgromadzenia Ducha Świętego postanowili więc zacieśnić współpracę z pokrewnym w swych regułach, założonym przez ojca Franciszka Marię Libermanna Stowarzyszeniem Niepokalanego Serca Maryi. Dnia 10 czerwca 1848 roku przedstawiciele obydwu zgromadzeń na czele z księdzem Monnet i ojcem Libermannem dokonali ich połączenia. Uprawomocnił to specjalny dekret papieża Piusa IX z dnia 10 września 1848 roku, w którym czytamy: "Zjednoczenie dokona się w ten sposób, że Stowarzyszenie Serca Maryi przestanie istnieć, a członkowie jego zostaną wcieleni do Zgromadzenia Ducha Świętego". Postanowiono także wprowadzić zmianę w nazwie : Zgromadzenie Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi (Congregatio Sancti Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Beatissimae Virginis Mariae – CSSp). Nie zmieniając Reguły, dodano do niej Konstytucje, które uzupełniały ją w tych nowych warunkach. Wzmocnione i odmłodzone zgromadzenie szybko scementowało się i weszło w nowy etap swej działalności, a za swą dewizę zakonną przyjęło słowa "Cor unum et anima una" - "Jedno serce i jedna dusza". Warto w kilku słowach przybliżyć wielką postać ojca Franciszka Marii Libermanna, który zasłużenie zwany jest odnowicielem Zgromadzenia Ducha Świętego. Był konwertytą, pochodził z rodziny żydowskiej. Odejście od wiary ojców nie przyniosło mu wewnętrznego spokoju, a dociekliwe studiowanie Biblii doprowadziło go do Chrystusa. Na chrzcie, który otrzymał w wigilię Bożego Narodzenia 1826 roku otrzymał imiona Franciszek Maria Paweł. Wraz z łaską chrztu świętego zrodziło się u niego powołanie do kapłaństwa. Rozpoczął więc studia teologiczne, najpierw w Kolegium Świętego Stanisława, a następnie w Seminarium Świętego Sulpicjusza w Paryżu. Dzięki szczególnym uzdolnieniom, wyjątkowej duchowości i wybitnej inteligencji w 1837 roku powierzono mu kierownie nowicjatem Ojców Eudystów w Rennes. Dnia 3 grudnia 1839 roku Franciszek Maria Libermann, ukończył teologię i udał się w podróż do Rzymu. Przez cały rok pozostał w Wiecznym Mieście, gdzie przedstawił swą ideę utworzenia nowego stowarzyszenia zakonnego i plany ewangelizacji. W Rzymie napisał słynny "Komentarz do Ewangelii Świętego Jana". Franciszek Maria Libermann otrzymał święcenia kapłańskie dnia 18 września 1841 roku w Amiens we Francji i zapoczątkował Stowarzyszenie Niepokalanego Serca Maryi, którego nowicjat zaczął funkcjonować 27 września 1841 roku w La Neuville. Franciszek Maria Libermann, Fryderyk Le Vavasseur i Marcelin Collin byli pierwszymi nowicjuszami. Dołączył do nich dr Jakub Dezyderiusz Laval, lekarz a następnie ksiądz w diecezji Meaux i proboszcz w Pinterville. Cały swój majątek przekazał do dyspozycji stowarzyszenia, a sam zobowiązał się żyć według zasad jakie ojciec Franciszek Maria Libermann przygotował dla swoich misjonarzy. Następnie wraz z ks. biskupem Collier udał się na leżącą na Oceanie Indyjskim wyspę Mauritius. Ojciec Jakub Laval był pierwszym misjonarzem Stowarzyszenia Niepokalanego Serca Maryi na wyspie Mauritius, gdzie dotarł 14 września 1841 roku. Aby podołać ciężkiej pracy misyjnej, zorganizował rzeszę świeckich katechetów, a wyspę wyposażył w liczne kaplice i kościoły. Schorowany i całkowicie wyczerpany zmarł w opinii świętości dnia 9 września 1864 roku i został pochowany na wyspie. Liczni pielgrzymi, nie tylko katolicy, po dzień dzisiejszy przybywają do grobu "Apostoła wyspy Mauritius". W 1979 roku ojciec Jakub Laval CSSp został ogłoszony błogosławionym przez papieża Jana Pawła II i jako pierwszy w czasie jego pontyfikatu został wyniesiony na ołtarze. Ojciec Franciszek Maria Libermann jako przełożony generalny kierował zjednoczonym i odnowionym zgromadzeniem ponad cztery lata. W końcu 1851 roku poważnie zachorował. Choroba postępowała bardzo szybko i doprowadziła do śmierci w dniu 2 lutego 1852 roku. Ojciec Franciszek Maria Paweł Libermann CSSp umarł w opinii świętości, a jego proces beatyfikacyjny toczy się obecnie w Watykanie. Po 1860 roku Zgromadzenie Ducha Świętego rozwijało się szybko i prężnie także poza Francją. Utworzone zostały prowincje w Irlandii, Portugalii, Stanach Zjednoczonych i w Niemczech. Z początkiem XX wieku powstały nowe domy zakonne w Belgii, Holandii, Szwajcarii i ponownie w Kanadzie. Historia Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce ... Pierwsi Misjonarze Ducha Świętego dotarli do odrodzonej Polski po pierwszej wojnie światowej z Francji wraz z Błękitną Armią gen. Józefa Hallera. Byli to misjonarze polskiego pochodzenia, którzy wcześniej wstąpili do zgromadzenia albo we Francji, albo w USA. Wśród nich byli: o. Jan Dekowski, o. Józef Jaworski i o. ppłk. Zygmunt Rydlewski. Ten ostatni po demobilizacji z Armii Polskiej pozostał na polecenie Przełożonego Generalnego w Ojczyźnie. W styczniu 1921 roku ojciec Zygmunt Rydlewski z poparciem księdza kardynała Edmunda Dalbora, Prymasa Polski oraz z materialną pomocą Polskiego Czerwonego Krzyża założył "Sierociniec dla Synów Obrońców Ojczyzny po zmarłych Hallerczykach" w Bydgoszczy na Wilczaku, przy ulicy Jary 2. Dnia 18 października 1922 roku zgromadzenie zakupiło dom w Bydgoszczy przy ul. Śniadeckich 53/54, z przeznaczeniem na Niższe Seminarium Duchowne, gdzie przeniesiono siedzibę z ul. Jary. Zamieszkali w nim ojcowie wraz z pięćdziesięcioma sierotami i kilkoma kandydatami na misjonarzy. Uroczystego poświęcenia domu dokonał ksiądz kardynał Edmund Dalbor w obecności generała Józefa Hallera, przedstawicieli miejscowego duchowieństwa i władz miejskich w Bydgoszczy dnia 5 grudnia 1922 roku. W tym czasie przybyli także do Polski dwaj inni misjonarze: o. Paweł Barański, misjonarz z Sierra Leone w Afryce i o. Stanisław Kolipiński, absolwent uniwersytetu we Fryburgu w Szwajcarii. Ze Stanów Zjednoczonych przybyli jeszcze: o. Michał Retka, o. Cezary Tomaszewski i o. Józef Halba. Z prowincji niemieckiej dotarło dwóch braci zakonnych, br. Mieczysław Andrzej Piasecki i br. Stanisław Jan Ornowski. Przełożony Generalny Zgromadzenia Ducha Świętego, ksiądz arcybiskup Aleksander Le Roy postanowił udzielić nowemu dziełu zgromadzenia w Polsce silniejszego i oficjalnego poparcia. Dlatego dnia 25 marca 1925 roku została ustanowiona wiceprowincja zakonna, a jej przełożonym został ojciec Zygmunt Rydlewski, pierwszym asystentem został ojciec Michał Retka, a drugim asystentem ojciec Paweł Barański. Pod koniec 1925 roku zakupiono nowy dom przy ul. Kujawskiej (dzisiaj Aleje Jana Pawła II), który dzisiaj jest domem głównym prowincji. Powstało także Niższe Seminarium Duchowne zwane Internatem Ducha Świętego. W połowie lat trzydziestych uczyło się tam nawet 70 młodych ludzi. Z każdym rokiem przybywało kandydatów, a poziom nauczania i edukacji znacznie przewyższał inne szkoły miejskie i zdobywał renomę oraz dobrą sławę w Bydgoszczy i okolicy. Przełożonym domu i rektorem Internatu Ducha Świętego w maju 1926 roku został ojciec Michał Retka, były profesor Uniwersytetu Duquesne w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Już w 1930 roku Zgromadzenie Ducha Świętego zaczęło wydawać w Polsce kwartalnik, później dwumiesięcznik poświęcony Duchowi Świętemu i misjom afrykańskim, pod redakcją ojca dr. Stanisława Kolipińskiego CSSp. Ukazywał się on do sierpnia 1939 roku. Wybuch II wojny światowej i okupacja hitlerowska całkowicie sparaliżowały działalność duszpasterską, misyjną i wydawniczą zgromadzenia. Po wojnie nastały trudne czasy komunistyczne, prześladowania i uwięzienia zakonników, co utrudniło rozwój zgromadzenia i wydawanie misyjnego pisma. Dopiero w 1994 roku „wskrzeszono” drukowanie periodyku zakonnego „Posłaniec Ducha Świętego”, który ukazuje się jako dwumiesięcznik w doskonałej szacie graficznej, a odpowiedzialnym jest o. Ryszard Sum. Zawiera on różne wywiady z misjonarzami, stałą katechezę o Duchu Świętym, reportaże, felietony i listy misjonarzy. W 1932 roku przybył do Polski ks. arcybiskup Le Hunsec, Przełożony Generalny Zgromadzenia Ducha Świętego w towarzystwie ojca Daniela Brottier, dyrektora sierocińca Auteuil we Francji (późniejszego błogosławionego i wyniesionego na ołtarze przez papieża Jana Pawła II, 24 listopada 1984 roku). Ojcowie zostali przyjęci m.in. przez ks. kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski. Odwiedzili i wizytowali domy zakonne oraz zapoznali się z pracą i dotychczasowymi osiągnięciami ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce. Wysoko ocenili dorobek powstałej i rozwijającej się wiceprowincji polskiej Zgromadzenia Ducha Świętego. Dnia 1 października 1946 roku ksiądz kard. August Hlond, Prymas Polski kanonicznie erygował prowadzoną przez misjonarzy parafię pw. Ducha Świętego przy ul. Kujawskiej w Bydgoszczy. Posługę duszpasterską sprawowano już wcześniej w kaplicy zakonnej wybudowanej i poświęconej w 1932 roku. Pierwszym proboszczem został o. Stanisław Janiuk (1946-1960), w późniejszych latach tę funkcję pełnili m.in.: o. Jan Obarski, o. Stefan Smolarek, o. Leon Zaremba, o. Tadeusz Michalski i o. Andrzej Różański. W latach 1949 – 1950 z powodu aresztowania proboszcza parafii przez władze komunistyczne, duszpasterstwo sprawowali kapłani sąsiedniej parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Szwederowie. Od 1989 roku nabożeństwa parafialne przeniesiono do nowej kaplicy przy ulicy Glinki, gdzie w 1992 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła parafialnego. Przy ul. Kujawskiej (obecnie Aleje Jana Pawła II) pozostał kościół rektorski. W 1998 roku zgodnie z decyzją ks. abpa Henryka Muszyńskiego oficjalnie przeniesiono siedzibę parafii na ul. Glinki i zmieniono jej granice. Na osiedlu Wyżyny przy ul. Glinki znajduje się tymczasowa kaplica, biuro parafialne i kościół parafialny w budowie pw. Niepokalanego Serca NMP. Dnia 30 października 1999 roku przy ul. Glinki utworzono i kanonicznie erygowano drugi dom zakonny zgromadzenia na terenie miasta Bydgoszczy. Dom ten nosi imię Sługi Bożego ojca Pawła Barańskiego CSSp. Główne instytucje Zgromadzenia Ducha Świętego w Polsce mieszczą się w Bydgoszczy przy Alejach Jana Pawła II. Należą do nich: Dom Prowincjalny, Wyższe Misyjne Seminarium Duchowne (od 1976 roku), Biblioteka Seminaryjna, Archiwum Prowincjalne, Redakcja „Posłańca Ducha Świętego”, Katolickie Radio PLUS-Bydgoszcz, Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Bydgoskiej (od 2004 roku) i Kościół Rektorski pw. Ducha Świętego. Założenie własnego seminarium duchownego w Bydgoszczy w 1976 roku ... Od czasu przybycia do naszej Ojczyzny w 1921 roku ojcowie ze Zgromadzenia Ducha Świętego pochodzący z Polski swoją formację seminaryjną odbywali w Chevilly pod Paryżem we Francji. Po II wojnie światowej alumni studiowali w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej w Poznaniu. Seminarzyści mieszkali wówczas w domu zakonnym w Puszczykowie i codziennie dojeżdżali na wykłady do Poznania. Przez prawie 30 lat po wojnie było mało powołań do pracy misyjnej, wobec czego ojcowie, na czele z ówczesnym przełożonym ojcem Józefem Kolaśnym, podjęli decyzję stworzenia własnego ośrodka formacyjnego. Zwrócono się do ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski o wydanie zgody na założenie własnego seminarium zakonnego. Prymas Tysiąclecia ustanowił i ze względu na sytuację polityczną w PRL ustnie zaaprobował powstanie nowego seminarium, tzw. Studia Domestica na terenie archidiecezji gnieźnieńskiej w Bydgoszczy. Na przełomie 1974/1975 roku przeprowadzono w parafiach na terenie kraju szereg animacji misyjno-powołaniowych, które zaowocowały powstaniem pierwszego nowicjatu. Dnia 1 września 1975 roku w Bydgoszczy nowicjat rozpoczęło aż 11 kandydatów do stanu kapłańskiego i zakonnego. Pierwszym mistrzem nowicjatu został ojciec Józef Kolaśny. W nowo powstałym nowicjacie wykłady prowadzili ojcowie ze zgromadzenia, a także diecezjalni księża profesorowie. Dnia 2 lutego 1976 roku pierwsi nowicjusze przywdziali habity zakonne, a dnia 26 września 1976 roku ośmiu przyszłych seminarzystów złożyło swoje pierwsze śluby zakonne. Pierwszy rok studiów filozoficznych rozpoczęto w październiku 1976 roku w nowo powstałym seminarium zakonnym Zgromadzenia Ducha Świętego. Pierwszym rektorem seminarium został mianowany ojciec mgr Tadeusz Michalski, prefektem studiów ojciec Zygmunt Kosielski, a ojcem duchownym seminarzystów ojciec Stanisław Foryś. W połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku w Wyższym Misyjnym Seminarium Duchownym Zgromadzenia Ducha Świętego im. bł. ojca Jakuba Lavala studiowało jednocześnie ponad 40-stu seminarzystów. Były to lata świetności tej młodej uczelni i pierwszego seminarium duchownego na terenie miasta Bydgoszczy. Warto także zaznaczyć, iż obok własnych wykładowców – ojców ze zgromadzenia do grona profesorskiego należeli kapłani z różnych diecezji: z Gniezna, Poznania, Pelplina, Włocławka i Gdańska. Wykładowcami seminarium misyjnego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy byli także późniejsi księża biskupi, m.in.: ks. abp Edmund Piszcz, ks. abp Marian Gołębiewski, ks. bp Bogdan Wojtuś, ks. bp Zbigniew Kiernikowski i ks. bp Wojciech Polak.

Biblioteka Seminaryjna w Bydgoszczy ... Powstanie i rozwój ośrodka seminaryjnego Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy było i pozostaje nadal ściśle związane z istnieniem Biblioteki Seminaryjnej. Przed II wojną światową nosiła ona nazwę Biblioteki Ojców Zgromadzenia Ducha Świętego i była jedną z najlepiej zaopatrzonych bibliotek na terenie miasta Bydgoszczy i regionu. Korzystali z niej nie tylko sami członkowie Zgromadzenia Ducha Świętego i miejscowi kapłani diecezjalni, ale także liczni świeccy czytelnicy. Zawierucha wojenna i powojenny okres stalinowski w ogromnej mierze przyczyniły się do zniszczenia prawie 70% księgozbioru bibliotecznego. W latach 60-tych ówcześni przełożeni, a przede wszystkim ojciec Stanisław Foryś, podjęli próbę odtworzenia i odrestaurowania dawnej biblioteki. Swoje locum biblioteka otrzymała najpierw w tzw. „starym skrzydle” domu zakonnego w Bydgoszczy, a z początkiem lat 80-tych w pięknym, stylowym pomieszczeniu, w nowej części domu, nad ówczesną kaplicą seminaryjną. Powstanie samodzielnego Wyższego Seminarium Duchownego w roku akademickim 1976/1977, było inspiracją do fachowego i merytorycznego przygotowania „zaplecza naukowego” czyli biblioteki, dla przyszłych, studentów filozofii i teologii. Od 1981 roku z rekomendacji księdza prof. Antoniego Siemianowskiego, etatową pracę w bibliotece podjęła pani Teresa Kabacińska-Patka, a w latach późniejszych pani Małgorzata Zaczyńska. Dzięki ich żmudnej pracy, zbiory książkowe przybrały charakter biblioteki seminaryjnej. Księgozbiór został podzielony na działy przedmiotowe, powstał katalog alfabetyczny i rzeczowy. Pierwszy raz zaprowadzone zostały także księgi inwentarzowe księgozbioru. Wyżej wymienione prace zostały po części sfinalizowane w latach 1988–1993 przy wydatnej współpracy i zaangażowaniu kleryków seminarium zakonnego, m.in. Ryszarda Simona i Dariusza Andrzejewskiego. W tym czasie biblioteka liczyła około 6 tysięcy tytułów. Z początkiem roku akademickiego 1987/1988, stworzone zostały dział czasopism i dział starodruków. Tym samym biblioteka seminaryjna stała się biblioteką mieszczącą się w kategoriach bibliotek naukowych i specjalistycznych. Od 1989 roku przeprowadzono reorganizację merytoryczną biblioteki, udoskonalając ją przez dodanie licznych, specyficznych działów, zwiększając ich liczbę z 30 do 50. Była to ogromna pomoc przy korzystaniu z księgozbioru. Latem 1990 roku przeprowadzona została inwentaryzacja zasobów biblioteki. W tym czasie zasoby biblioteczne zbliżyły się do 8 tysięcy woluminów. W księgozbiorze biblioteki seminaryjnej zwracają uwagę tak charakterystyczne działy przedmiotowe jak, pneumatologia, czyli nauka o Duchu Świętym i misjologia. Zbiór woluminów z zakresu pneumatologii, był darem w całości ofiarowanym bibliotece przez ojca Wacława Brzozowskiego. Zbiór ten jest bardzo cenny i raczej jedyny w Polsce. Obejmuje on ponad sto tytułów. Godny uwagi jest również obszerny dział starodruków. Księgozbiór ten spełnia zadanie wychowawczo-muzealne, wyrażające się w udostępnieniu czytelnikom starodruków jako zabytków kultury, dla celów wykształcenia ogólnego i potrzeb praktycznych. Za przykład można tu podać chociażby „Commentaria In Canticum Salomonis” w opracowaniu Michaelis Ghislerii, Clerici Regularis, Romae, die september 1609. Inne, „Słowo Boże na Niedzielę Całego Roku po Różnych Kościołach opowiedziane przez księdza Andrzeja Murczyńskiego” z 1749 roku. Biblioteka seminarium Zgromadzenia Ducha Świętego w Bydgoszczy od 1997 roku stowarzyszona jest w Federacji Bibliotek Kościelnych (FIDES). Od września 1998 roku został wprowadzony program biblioteczny MAK. Dostępne są dwie własne bazy danych. W pierwszej zawarty jest katalog książek zgromadzonych w bibliotece, a w drugiej rejestrowane są dokumenty dotyczące Zgromadzenia Ducha Świętego. Biblioteka posiada również bazę Biblioteki Narodowej w Warszawie „Przewodnik Bibliograficzny” z lat 1982-1997. Do 1990 roku opieczętowano i wpisano do inwentarza biblioteki ponad 5000 wydawnictw zwartych (książek) z różnych dziedzin, około 400 roczników czasopism, a także 190 pozycji ze zbiorów audiowizualnych. W zbiorach bibliotecznych aktualnie znajduje się ok. 20 tys. książek, 35 rękopisów i 18 starodruków. Polska Prowincja Zgromadzenia Ducha Świętego posiada dzisiaj 7 domów zakonnych: omówione wyżej dwa domy w Bydgoszczy oraz domy w Puszczykowie k. Poznania, w Chełmszczonce k. Fordonu, w Cielądzu k. Rawy Mazowieckiej, w Chojnicach i w Zbyszycach k. Nowego Sącza. Dom zakonny w Puszczykowie. W grudniu 1932 roku Zgromadzenie Ducha Świętego zakupiło ponad 2 ha działkę w miejscowości Puszczykowo. Pierwszymi ojcami, którzy w dniu 28 stycznia 1933 roku zamieszkali w nowo nabytym domu zakonnym byli o. Zygmunt Rydlewski i o.Władysław Alachniewicz. Dostosowali oni dom do potrzeb życia zakonnego i w tym samym roku przenieśli z Bydgoszczy nowicjat braci zakonnych. Kandydaci do kapłaństwa nadal odbywali całą swoją formację seminaryjną we Francji. Gdy wojna rozproszyła wspólnotę zakonną w Bydgoszczy, część ojców i braci schroniło się w Puszczykowie. Jednak i tutaj w połowie września 1939 roku pojawili się hitlerowcy, którzy zajęli dom internując 28 duchownych i uczynili z niego obóz przejściowy dla księży, który istniał do wiosny 1940 roku. Więziono tu kapłanów z różnych diecezji polskich i czeskich. Po przewiezieniu księży do innych obozów, w 1943 roku utworzono tu tzw. Okręgowy Dom Dziecka.Wojska niemieckie urządziły później w domu zakonnym szpital polowy, który po zakończeniu działań wojennych przejęło PCK. Zgromadzenie Ducha Świętego odzyskało swój dom w Puszczykowie dopiero w grudniu 1947 roku. Pierwszym przełożonym po wojnie został o.Wacław Brzozowski. Wraz z nim przybyli czterej seminarzyści: Hieronim Lewandowski, Kazimierz Nowak, Józef Rodzik i Stefan Smolarek. Od 1948 roku pieczę nad seminarzystami przejął o. Franciszek Mientki, który po wojnie i ukończonych studiach uniwersyteckich we Fryburgu w Szwajcarii przybył do Polski. Z każdym rokiem przybywało kilku nowych kandydatów do seminarium, ale taki stan trwał tylko do 1949 roku. Wówczas to, w fanatycznych latach stalinowskich, po licznych aresztowaniach misjonarzy w Bydgoszczy, funkcjonariusze UB pojawili się także w Puszczykowie. Aresztowano wszystkich ojców, z wyjątkiem o. Huberta Dalkowskiego. Wspomniani wyżej seminarzyści pomimo komunistycznych prześladowań rozpoczęli nowicjat, a po aresztowaniu ojców zostali sami przez następne dziewięć miesięcy. Dojeżdżał do nich raz na dwa tygodnie z Bydgoszczy o. Piotr Pilarski, który cudem uchronił się przed aresztowaniem. Msze Święte, spowiedź i konferencje zapewniali im ojcowie bernardyni z Poznania. Dopiero latem 1950 roku przybył do Puszczykowa o. Jan Obarski, mianowany przez ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego prowincjałem zgromadzenia. Do 1960 roku dom puszczykowski pozostał siedzibą zarządu prowincji, a do 1971 roku był równocześnie domem formacyjnym. W 1960 roku przy domu zakonnym w Puszczykowie decyzją ks. abpa Antoniego Baraniaka utworzono przy ul. Dworcowej samodzielny ośrodek duszpasterski z kaplicą publiczną pw. Świętego Józefa. Prężne życie religijne rozwijającej się wspólnoty ograniczone było przede wszystkim warunkami lokalowymi. Rozpoczęto starania o budowę kościoła, uzyskując pozwolenie dnia 22 czerwca 1979 roku. W maju 1981 roku przebywający w Polsce ks. bp Atanazy Bala CSSp, ordynariusz diecezji Bafia w Kamerunie, poświęcił teren pod budowę nowego kościoła. Prace trwały aż do 2000 roku, na jesień (1 października) kościół parafialny został uroczyście konsekrowany przez ks. abpa Juliusza Paetza. Opiekę duszpasterską w Puszczykowie sprawowali w omawianym okresie m.in. o. Wacław Brzozowski, o. Zygmunt Kosielski, o. Andrzej Różański, o. Stefan Smolarek, o. Marek Karczewski i o. Franciszek Oracz. Od 1976 roku, czyli od 30 lat, Misjonarze Ducha Świętego sprawują również posługę duszpasterską w szpitalu, który wybudowano na terenie Puszczykowa. Istnieje w nim kaplica szpitalna pw. Świętego Maksymiliana Kolbego, którą urządził i wyposażył pierwszy kapelan szpitala o. Władysław Budziak. Dom nowicjatu Zgromadzenia Ducha Świętego mieści się we wsi Włóki - Chełmszczonka oddalonej 15 kilometrów od Bydgoszczy. Dnia 17 października 1937 roku zgromadzenie zakupiło młyn wodny i ponad 25 hektarowe gospodarstwo, które stanowiło tzw. "resztówkę" z parcelowanego majątku we wsi Włóki, zwaną Chełmszczonka. Ojciec Paweł Barański, który został pierwszym przełożonym nowego domu zakonnego zamieszkał tu z początkiem 1938 roku. Wraz z nim przybyli bracia zakonni Zefiryn Zapolski i Paweł Garlewski. Zaraz na początku II wojny światowej, w listopadzie 1939 roku ojciec Paweł Barański został aresztowany przez Hitlerowców i osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie zmarł 16 lipca 1942 roku w opinii świętości i dzisiaj toczy się jego proces beatyfikacyjny. W czasie okupacji zgromadzenie zostało zmuszone do opuszczenia domu w Chełmszczonce. Powróciło tu w połowie 1945 roku. Przez krótki czas przełożonym był o. Józef Krzoska, a po nim został mianowany o. Piotr Pilarski, który szczególnie troszczył się o wiernych, przybyłych z dawnych ziem wschodnich Polski. Rozwój domu zakonnego został przerwany przez aresztowanie w listopadzie 1949 roku ojców i braci w Bydgoszczy i Puszczykowie. Rok później komunistyczne władze PRL odebrały zgromadzeniu ziemię i upaństwowiły młyn, a w połowie lat pięćdziesiątych próbowały zmusić współbraci do całkowitego opuszczenia domu. Ówczesny przełożony o. Leon Zaremba, skutecznie się temu przeciwstawił. Trudno jednak było żyć w domu, który praktycznie pozbawiony został jakichkolwiek dochodów. Sytuacja była tak trudna, że bracia zakonni podejmowali pracę w okolicznych gospodarstwach, by zarobić na utrzymanie domu zakonnego i siebie. W latach sześćdziesiątych odzyskano część terenu, który został przywrócony zgromadzeniu. Po ojcu Zarembie przełożonymi w Chełmszczonce byli: o. Alfons Falenczyk, o. Kazimierz Nowak i o. Józef Rodzik. Ten ostatni w połowie lat siedemdziesiątych podjął się trudnego zadania, by całkowicie odbudować zniszczony dom i gospodarstwo oraz otworzyć w tym miejscu dom formacyjny nowicjatu. W 1982 roku do Chełmszczonki przybył o. Stefan Smolarek, który dokończył rozpoczęte dzieło. Dnia 1 września 1983 roku otworzono w Chełmszczonce Dom Nowicjatu Zgromadzenia Ducha Świętego, a ojciec Smolarek został pierwszym mistrzem nowicjatu. Po nim tę odpowiedzialną funkcję sprawowali m.in.: o. Hieronim Lewandowski, o. Marek Walkusz i o. Bogusław Wojtko. W samej wsi Włóki ojcowie ze Zgromadzenia Ducha Świętego prowadzą od końca lutego 2004 roku parafię. Do włóckiej parafii, w diecezji bydgoskiej należą: Chełmszczonka, Przełomy, Trzęsacz, Kutna Wieś, Zła Wieś, Kusowo, Kozielec i Megrowo. Na terenie parafii leżą 3 kościoły i 1 kaplica: kościół główny we Włókach pw. Matki Bożej Królowej Polski, drewniany kościółek pw. Świętej Marii Magdaleny, kościół w Kozielcu pw. Niepokalanego Poczęcia NMP oraz kaplica w Domu Nowicjatu pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Chełmszczonce. Na terenie diecezji łowickiej, w dekanacie rawskim znajduje się kolejny dom zakonny zgromadzenia i parafia w Cielądzu, w której pracują ojcowie i bracia ze Zgromadzenia Ducha Świętego już od 35 lat. Dnia 2 kwietnia 1971 roku ojciec Jan Obarski z woli Prymasa Tysiąclecia, ks. Stefana kard.Wyszyńskiego jako pierwszy przybył do parafii Cielądz. Zapoczątkował on działalność Zgromadzenia Ducha Świętego na tym terenie. Po jego śmierci w 1973 roku przybył do Cielądza o. Leon Zaremba, o. Franciszek Mientki i br. Gabriel Durajewski, a później o. Piotr Pilarski i o.Grzegorz Kosielski. Od tego czasu można uznać istnienie wspólnoty zakonnej w Cielądzu. W 1985 roku przebudowano prezbiterium kościoła parafialnego pw. Trójcy Przenajświętszej. Nowy ołtarz główny oraz witraże zaprojektował i wykonał ks. Tadeusz Furdyna SDB. W ostatnich latach pracę duszpasterską ofiarnie podejmował o. Tadeusz Michalski i o. Andrzej Różański we współpracy z Siostrami Nazaretankami z pobliskich Żdżar. Dziś do parafii należy wieś Cielądz, która od 1973 roku jest również siedzibą gminy oraz miejscowości Grabice, Gułki, Komorów, Niemgłowy, Ossowice, Sanogoszcz, Stolniki i Wisówka. Najbardziej na północy Polski położony jest dom w Chojnicach. Pierwszym zakonnikiem ze Zgromadzenia Ducha Świętego, który pojawił się w tym mieście był o. Hieronim Lewandowski. W 1977 roku zamieszkał w wynajętym mieszkaniu przy ul. 14 lutego. Tutaj urządził kaplicę domową, do której zaczęli przychodzić na Msze Święte najbliżsi sąsiedzi. Jeszcze w tym samym roku zgromadzenie zakupiło dom przy ulicy Marchlewskiego 4 (dziś ul. Ducha Świętego). Do ojca Hieronima Lewandowskiego dołączyli br. Piotr Lipiec i o. Kazimierz Nowak i oficjalnie została erygowana wspólnota zakonna w Chojnicach. Ojcowie zajmowali się m.in.: duszpasterstwem powołaniowym, pracą rekolekcyjną, prowadzili misje ludowe i pomagali w okolicznych parafiach. Z dniem 1 września 1983 roku przełożonym wspólnoty zakonnej w Chojnicach został o. Władysław Budziak. Dzięki zaangażowaniu i ofiarności wiernych w ciągu dwóch lat zbudowano nową kaplicę i dom zakonny. W 1985 roku ukończono prace budowlane. W tym czasie papież Jan Paweł II wyniósł na ołtarze i ogłosił błogosławionym ojca Daniela Brottier - misjonarza ze Zgromadzenia Ducha Świętego, który stał się patronem kaplicy zakonnej. Dnia 1 lipca 1988 roku ówczesny ordynariusz chełmiński ks. biskup Marian Przykucki, kanonicznie erygował przy kaplicy zakonnej parafię pw. Chrystusa Króla i bł. Daniela Brottier. Natomiast dnia 14 grudnia 1994 roku ks. biskup Jan Bernard Szlaga ustanowił w tym miejscu sanktuarium diecezjalne ku czci bł. Daniela Brottier CSSp. Siódmy dom zakonny oraz parafia pw. Świętego Bartłomieja prowadzona przez ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego znajduje się w Zbyszycach k. Nowego Sącza, w diecezji tarnowskiej. Parafia ta sięga swymi początkami połowy XIII wieku. Mimo swej długiej historii Zbyszyce są "najmłodszą" placówką, prowadzoną przez ojców ze Zgromadzenia Ducha Świętego. Początek ich działalności przypada na kwiecień 1991 roku, kiedy do Zbyszyc przybyli pierwsi ojcowie: o. Stanisław Wojtko, o. Tadeusz Kud oraz brat Hieronim Majka, aby zająć się na tym terenie akcją powołaniową. Ówczesny prowincjał o. Tadeusz Michalski wystąpił z prośbą do ordynariusza tarnowskiego o umożliwienie pracy duszpasterskiej na terenie diecezji. Z dniem 25 czerwca 1991 roku utworzono nowy dom zakonny, a o. Jan Popa objął obowiązki proboszcza parafii w Zbyszycach. Do głównych zadań ojców należy duszpasterstwo w parafii, opieka nad Domem Pomocy Społecznej, rekolekcje i akcje powołaniowe, opieka nad grupami oazowymi, Katolickim Stowarzyszeniem Młodzieży oraz grupami AA. Prowincja Polska Zgromadzenia Ducha Świętego rozwija się dzisiaj powoli, ale skutecznie i owocnie, zostając wierną charyzmatowi zgromadzenia. Na potrzebę rozwijania wyjątkowej pobożności do Ducha Świętego zwrócił uwagę papież Jan Paweł II w orędziu do Rady Generalnej Misjonarzy Ducha Świętego w 2002 roku. Ojciec Święty Jan Paweł II podkreślił znaczenie pracy formacyjnej rodziny zakonnej Zgromadzenia Ducha Świętego, której przed laty powierzono Papieskie Seminarium Francuskie w Rzymie. Zaapelował również do Misjonarzy Ducha Świętego o przygotowywanie wiernych świadków ewangelii, którzy będą dla wierzących znakiem poprzez swe słowa, a także autentyczność życia. Papież Jan Paweł II w liście do ojca Pierre'a Schouvera, ówczesnego Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Ducha Świętego, napisał m.in.: Dziękując Bogu za to znaczące dzieło wypełniane przez wasze zgromadzenie od trzech wieków (...) zachęcam was do pozostania wiernymi podwójnemu dziedzictwu waszych założycieli: niesienia pomocy ubogim i wszystkim osobom odrzuconym lub uciskanym oraz służbie misyjnej (...). Na drogach ewangelizacji nie brak trudności. W niektórych krajach doskwiera wam brak powołań (...). To doświadczenie (...) dotyczy wielu dzisiejszych diecezji i rodzin zakonnych. Jednak ten kryzys dotyka was w szczególności - was - którzy poświęcaliście wiele miejsca powołaniom w misyjnym duszpasterstwie, tworząc niższe seminaria w młodych Kościołach, które wam powierzono. (...) Dbajcie o wspomaganie seminarzystów w przygotowaniu ich do posługi poprzez formację ludzką, intelektualną, duchową i duszpasterską.

Sam ojciec Pierre Schouver, były przełożony generalny zgromadzenia wypowiedział także wymowne słowa, które dzisiaj możemy odnieść do rocznicy 85-lecia obecności Misjonarzy Ducha Świętego w Polsce: Każdy jubileusz jest czasem sprzyjającym doświadczaniu w życiu niezawodnej miłości Boga i jeszcze większego zawierzenia. Na pytanie, jaka jest dzisiaj nasza wiara - odpowiadamy - czasami odnosimy wrażenie, że tracimy grunt pod nogami, żyjąc w świecie, w którym zmiany zachodzą w tak błyskawicznym tempie. Aby nie wpaść w pułapkę, musimy sami zapoznać się z tym, co jest w nas: bogactwem i słabością. Po Soborze Watykańskim II nasze zgromadzenie przystosowało się do realiów współczesnego świata, czego wyrazem były obrady kolejnych kapituł i opracowanie nowej Reguły Życia. Nie skończyliśmy jeszcze z podejmowaniem kolejnych wyzwań współczesności. Owoce Ducha Świętego są namacalne - obecność duchaczy wśród ludzi, braterskie życie w poszanowaniu różnic kulturowych, poczucie odpowiedzialności i troski o odnowę duchową. Dziękujemy Bogu za nasze zgromadzenie. Za to, czego dokonało w Kościele, za wszystkich współbraci, za to, czym są i czym byli dla nas. (...) Misyjnym powołaniem nie jest wycofanie się ze świata, ale pokochanie go, by żyć w nim, realizując plan Bożej miłości. Wymaga to od nas również tego, byśmy umieli usłyszeć w odpowiednim momencie apel nakazujący nam odosobnienie z Chrystusem.

Zgromadzenie Ducha Świętego w Polsce oprócz działalności duszpasterskiej, formacyjnej i wydawniczej, prowadzi rekolekcje i misje ludowe na terenie całego kraju. Zakonnicy dbają także o szerzenie kultu Trzeciej Osoby Boskiej – Ducha Świętego. Ojcowie od 1928 roku organizują jedyne w kraju Arcybractwo Ducha Świętego. Spora część polskich Misjonarzy Ducha Świętego pracuje dzisiaj na misjach w różnych krajach świata, m.in.: na Mauritiusie, Madagaskarze, w Meksyku, Kamerunie, Senegalu, RPA, Paragwaju, Kanadzie, Francji i Belgii. Zgromadzenie cały czas przedkłada pierwszą ewangelizację nad inne prace apostolskie. Poza budowaniem Kościoła tam, gdzie on jeszcze nie istnieje, ojcowie poświęcają się szkolnictwu, zajmują się losem emigrantów, a także duszpasterstwem i pracą rekolekcyjną. Ponadto Misjonarze Ducha Świętego podejmują takie zadania, jak pomoc krajom zacofanym, propagowanie wyzwolenia ekonomicznego i społecznego, działanie na rzecz sprawiedliwości i pokoju. Obecnie działa ponad 80 polskich misjonarzy, z czego w Polsce pracuje ponad 50 zakonników. Na świecie pracę misyjną prowadzi dzisiaj ok. 3000 duchaczy różnych narodowości w 60 krajach. Wypełniają oni w ten sposób fundamentalną regułę zgromadzenia, w której czytamy: Posyła się ich wszędzie tam, gdzie nikt inny nie chce już pracować.


ojciec Dariusz W. Andrzejewski CSSp z Montrealu w Kanadzie

[edytuj] Timeline republiki rzymskiej


[edytuj] Szablony

Szablony do przeniesienia/poprawienia/usunięcia:

Static Wikipedia 2008 (no images)

aa - ab - af - ak - als - am - an - ang - ar - arc - as - ast - av - ay - az - ba - bar - bat_smg - bcl - be - be_x_old - bg - bh - bi - bm - bn - bo - bpy - br - bs - bug - bxr - ca - cbk_zam - cdo - ce - ceb - ch - cho - chr - chy - co - cr - crh - cs - csb - cu - cv - cy - da - de - diq - dsb - dv - dz - ee - el - eml - en - eo - es - et - eu - ext - fa - ff - fi - fiu_vro - fj - fo - fr - frp - fur - fy - ga - gan - gd - gl - glk - gn - got - gu - gv - ha - hak - haw - he - hi - hif - ho - hr - hsb - ht - hu - hy - hz - ia - id - ie - ig - ii - ik - ilo - io - is - it - iu - ja - jbo - jv - ka - kaa - kab - kg - ki - kj - kk - kl - km - kn - ko - kr - ks - ksh - ku - kv - kw - ky - la - lad - lb - lbe - lg - li - lij - lmo - ln - lo - lt - lv - map_bms - mdf - mg - mh - mi - mk - ml - mn - mo - mr - mt - mus - my - myv - mzn - na - nah - nap - nds - nds_nl - ne - new - ng - nl - nn - no - nov - nrm - nv - ny - oc - om - or - os - pa - pag - pam - pap - pdc - pi - pih - pl - pms - ps - pt - qu - quality - rm - rmy - rn - ro - roa_rup - roa_tara - ru - rw - sa - sah - sc - scn - sco - sd - se - sg - sh - si - simple - sk - sl - sm - sn - so - sr - srn - ss - st - stq - su - sv - sw - szl - ta - te - tet - tg - th - ti - tk - tl - tlh - tn - to - tpi - tr - ts - tt - tum - tw - ty - udm - ug - uk - ur - uz - ve - vec - vi - vls - vo - wa - war - wo - wuu - xal - xh - yi - yo - za - zea - zh - zh_classical - zh_min_nan - zh_yue - zu -

Static Wikipedia 2007 (no images)

aa - ab - af - ak - als - am - an - ang - ar - arc - as - ast - av - ay - az - ba - bar - bat_smg - bcl - be - be_x_old - bg - bh - bi - bm - bn - bo - bpy - br - bs - bug - bxr - ca - cbk_zam - cdo - ce - ceb - ch - cho - chr - chy - co - cr - crh - cs - csb - cu - cv - cy - da - de - diq - dsb - dv - dz - ee - el - eml - en - eo - es - et - eu - ext - fa - ff - fi - fiu_vro - fj - fo - fr - frp - fur - fy - ga - gan - gd - gl - glk - gn - got - gu - gv - ha - hak - haw - he - hi - hif - ho - hr - hsb - ht - hu - hy - hz - ia - id - ie - ig - ii - ik - ilo - io - is - it - iu - ja - jbo - jv - ka - kaa - kab - kg - ki - kj - kk - kl - km - kn - ko - kr - ks - ksh - ku - kv - kw - ky - la - lad - lb - lbe - lg - li - lij - lmo - ln - lo - lt - lv - map_bms - mdf - mg - mh - mi - mk - ml - mn - mo - mr - mt - mus - my - myv - mzn - na - nah - nap - nds - nds_nl - ne - new - ng - nl - nn - no - nov - nrm - nv - ny - oc - om - or - os - pa - pag - pam - pap - pdc - pi - pih - pl - pms - ps - pt - qu - quality - rm - rmy - rn - ro - roa_rup - roa_tara - ru - rw - sa - sah - sc - scn - sco - sd - se - sg - sh - si - simple - sk - sl - sm - sn - so - sr - srn - ss - st - stq - su - sv - sw - szl - ta - te - tet - tg - th - ti - tk - tl - tlh - tn - to - tpi - tr - ts - tt - tum - tw - ty - udm - ug - uk - ur - uz - ve - vec - vi - vls - vo - wa - war - wo - wuu - xal - xh - yi - yo - za - zea - zh - zh_classical - zh_min_nan - zh_yue - zu -

Static Wikipedia 2006 (no images)

aa - ab - af - ak - als - am - an - ang - ar - arc - as - ast - av - ay - az - ba - bar - bat_smg - bcl - be - be_x_old - bg - bh - bi - bm - bn - bo - bpy - br - bs - bug - bxr - ca - cbk_zam - cdo - ce - ceb - ch - cho - chr - chy - co - cr - crh - cs - csb - cu - cv - cy - da - de - diq - dsb - dv - dz - ee - el - eml - eo - es - et - eu - ext - fa - ff - fi - fiu_vro - fj - fo - fr - frp - fur - fy - ga - gan - gd - gl - glk - gn - got - gu - gv - ha - hak - haw - he - hi - hif - ho - hr - hsb - ht - hu - hy - hz - ia - id - ie - ig - ii - ik - ilo - io - is - it - iu - ja - jbo - jv - ka - kaa - kab - kg - ki - kj - kk - kl - km - kn - ko - kr - ks - ksh - ku - kv - kw - ky - la - lad - lb - lbe - lg - li - lij - lmo - ln - lo - lt - lv - map_bms - mdf - mg - mh - mi - mk - ml - mn - mo - mr - mt - mus - my - myv - mzn - na - nah - nap - nds - nds_nl - ne - new - ng - nl - nn - no - nov - nrm - nv - ny - oc - om - or - os - pa - pag - pam - pap - pdc - pi - pih - pl - pms - ps - pt - qu - quality - rm - rmy - rn - ro - roa_rup - roa_tara - ru - rw - sa - sah - sc - scn - sco - sd - se - sg - sh - si - simple - sk - sl - sm - sn - so - sr - srn - ss - st - stq - su - sv - sw - szl - ta - te - tet - tg - th - ti - tk - tl - tlh - tn - to - tpi - tr - ts - tt - tum - tw - ty - udm - ug - uk - ur - uz - ve - vec - vi - vls - vo - wa - war - wo - wuu - xal - xh - yi - yo - za - zea - zh - zh_classical - zh_min_nan - zh_yue - zu -

Sub-domains

CDRoms - Magnatune - Librivox - Liber Liber - Encyclopaedia Britannica - Project Gutenberg - Wikipedia 2008 - Wikipedia 2007 - Wikipedia 2006 -

Other Domains

https://www.classicistranieri.it - https://www.ebooksgratis.com - https://www.gutenbergaustralia.com - https://www.englishwikipedia.com - https://www.wikipediazim.com - https://www.wikisourcezim.com - https://www.projectgutenberg.net - https://www.projectgutenberg.es - https://www.radioascolto.com - https://www.debitoformtivo.it - https://www.wikipediaforschools.org - https://www.projectgutenbergzim.com