Ulica Bagno w Warszawie
Z Wikipedii
 Warszawa |
|||||||||||||
| Ulica
Bagno
|
|||||||||||||
| Śródmieście Północne | |||||||||||||
 Ulica Bagno |
|||||||||||||
| przebieg | |||||||||||||
|
|||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||
Ulica Bagno – ulica w Warszawie. Jest przykładem (podobnie jak ulica Topiel) odzwierciedlenia w nazwie ulicy jej położenia topograficznego, czy też ogólnych cech charakterystycznych – jest to więc nazwa eponimiczna. Ulica ta wytyczona została jeszcze w XVIII wieku, po osuszeniu podmokłych terenów na rogatkach miasta. Do wybuchu II wojny światowej łączyła plac Grzybowski z ulicą Świętokrzyską, czyli znajduje się w ścisłym centrum Warszawy.
Działania wojenne nieodwracalnie zmieniły układ urbanistyczny Warszawy – dotyczy to także ulicy Bagno. Niegdyś łącznik, po roku 1945 stała się wyłącznie ślepym zaułkiem placu Grzybowskiego. W okresie wojny znajdowała się na granicy getta i strefy aryjskiej i jej zabudowa popadła w całkowitą ruinę. Po wojnie otoczenie ulicy Bagno znacznie się zmieniło. W okresie odbudowy stolicy ulica Świętokrzyska została na nowo wytyczona i jednocześnie poszerzona – stała się jedną z głównych arterii Warszawy. Na placu Grzybowskim zlikwidowano ruch tramwajowy (chociaż tory istnieją do dzisiaj). Pożydowskie, dworkowate dwupiętrowe domki na Bagnie, idące półkolem od placu Grzybowskiego do Świętokrzyskiej, istniały jeszcze do początku lat 60., potem je wyburzono.
W czasach PRL ulica Bagno, choć mała, dała nazwę całemu kwartałowi kamienic i przyległych do niego, od strony ul. Świętokrzyskiej, pawilonów handlowych (obszar ulic Bagno, Zielnej i Próżnej oraz placu Grzybowskiego), będącemu rzadkim w powojennej Warszawie skupieniem w jednym miejscu tak dużej liczby małych, prywatnych sklepów, warsztatów rzemieślniczych i sprzedawców ulicznych. W kawiarence w pawilonach (obecnym barze) zbierali się tzw. cinkciarze - była ona głównym ośrodkiem nielegalnego wówczas handlu walutami. Jeśli czegoś w lewobrzeżnej Warszawie nie można było zdobyć w państwowym handlu, to ostatnia nadzieja była właśnie w "Bagnie" – było ono odpowiednikiem bazaru Różyckiego, znajdującego się w prawobrzeżnej części miasta (jednak nie było otwartym targowiskiem).
Obecną zabudowę ulicy Bagno stanowią m.in. trzy wieżowce mieszkaniowe, powstałe w latach 60. Mają numery 3, 5 i 7 - w samej numeracji widoczny już jest brak przedwojennej zabudowy. Budynki te są usytuowane od strony ulicy Świętokrzyskiej. Pierwotnie były zaplanowane jako hotele robotnicze, ale zostały wybudowane jako bloki mieszkalne. Ze względu na ich atrakcyjne położenie w centrum miasta mieszkania przydzielano tylko wybitnym osobom (aktorom, filmowcom, dziennikarzom, sportowcom), a także ówczesnym prominentom. Po transformacji ustrojowej na dachach dwóch z nich umieszczono neony reklamujące sprzęt RTV i AGD ("Sanyo" i "Brandt") – w ten sposób budynki te stały się rozpoznawalne i są dość charakterystycznym miejscem nad stacją metra "Świętokrzyska".
W związku z planowaną przebudową śródmieścia istnieje wiele projektów zagospodarowania okolic ulicy Bagno – od wybudowania kolejnego budynku po drugiej stronie ulicy po wyburzenie już istniejących.
